Ίδια σπίτια, δεν παίρνει από λόγια το αίμα τους μόνο να βλέπεις τη φωνή τους, να την παιδεύει ο άνεμος  Θέλω να σου γράψω για τα δάκρυα της...

Κι όταν την προσπεράσαμε τη θάλασσα σ’ ένιωσα να στερεύεις Μέρευε το κορμί μα η ψυχή ξεχύνονταν φωτιά Ανήμερη κραυγή της Έγκωμης, κροτάλισ...

Που μιαν καρκιάν ως άλλην  περνά τζιαι αντρειεύκεται θωρώ την  εν παστρεύκεται που το πολλύν το φως Έσιει καμίνιν μέσα της το ψήλος της τιμ...

Έτσι που απόμειναν τα σπίτια μας, σαν αταξίδευτα φεγγάρια  μόνο οι λέξεις μας τ’ αναγνωρίζουν  σπίτια που βλέπεις μόνο τη φωνή τους, να τ...