Γεννήθηκα σε χώματα νησιωτικά απλωμένοι λεμονανθοί στο πέλαγο στη πλώρη ένα ποδήλατο άφηνε πεταλιές στο αύριο κι ο ποδηλάτης στο κατάρτι α...

  Βούττημα ήλιου στη θάλασσα που μας γέννησε ένα χάδι τρυφερό στους δρόμους που μας μεγάλωσαν με τ’ άρωμα της λεμονιάς. Βούττημα ήλιου σ’ έν...

  Οι τυφώνες στην εποχή τους ξεριζώνουν δέντρα αρπάζουν στέγες πλημμυρίζουν τις ακτές σηκώνουν κύματα βουνά βουλιάζουν καράβια Οι τυφώνες στ...

  Η σκιά του φθινοπώρου απλώθηκε στην τσιμεντένια αυλή της θλίψης χωρίς δάκρυ χωρίς αποχαιρετισμούς σαν ακαριαία αποδοχή του τέλους και σαν ...

  Η γυναίκα, δραπέτης από τα όνειρα, ντυμένη με το καθημερινό της φόρεμα ακροβατεί στο γέλιο και το δάκρυ, πίνει το κρασί των θεών παρέα με ...

Μια ώρα χαμένη  Μια ώρα χαμένη φτάνει  να κλέψει το φως της ανατολής και ν’ αφήσει τη μαύρη ομίχλη να ζωγραφίσει τη ...

Λεμονανθοί στο πέλαγο Γεννήθηκα σε χώματα νησιωτικά απλωμένοι λεμονανθοί στο πέλαγο στην πλώρη ένα ποδήλατο άφηνε πεταλιές στο αύριο κι ο...

Ο Ανδρέας Καρακόκκινος γεννήθηκε στη Μόρφου της Κύπρου το 1952.  Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. ...

Στην πλατεία της ασυδοσίας  περίμεναν στην ίδια σειρά ανυποψίαστοι αθώοι  κι ένοχοι εκ προμελέτης να καταθέσουν στον ιερό βωμό το υστέ...

Η πόλη κοιμάται με το κεφάλι ακουμπισμένο σ’ ένα τσουβάλι παραγραφέντα όνειρα. Τα χέρια της κρέμονται στις γωνιές των δρόμων ξόανα σε...

Κάθισε στο γωνιακό καφέ όπως κάθε πρωί να φορτώσει στη μέρα του ώρες στα όνειρά του πικρή καφεΐνη στη σκέψη του ασημένια δακτυλίδια κα...

Γεννήθηκα σε χώματα νησιωτικά απλωμένοι λεμονανθοί στο πέλαγο στην πλώρη ένα ποδήλατο άφηνε πεταλιές στο αύριο κι ο ποδηλάτης ...

Αντικρίσαμε πίσω από τη μάσκα του εφιάλτη δυο αθώα μάτια παιδικά απορημένα από τ’ ανίερα παιγνίδια ενός παράλογου  θεάτρου σκιών.  Δέ...

Κλείσε το βιβλίο το παραμύθι τέλειωσε η προσμονή χωρίς τέλος όσοι απομείναμε μετράμε χαρακιές στην καρδιά του καλοκαιριού και γραμμές...

Θα είσαι στα όνειρά μου σαν ήλιος, σαν φεγγάρι όταν εγώ θα περπατώ στο μονοπάτι της άρνησης φορτωμένος ενοχές και περιμένοντας ν’ ακού...

Έρχεσαι  πρώτη πνοή  της άνοιξης χείμαρρος χρυσός χαμόγελο  ζεστό  η ψυχή πεθαίνει  και ξαναγεννιέται  σε μια χούφτα  ευτυχίας.  ...

[…]  Σήκωσε την ασπίδα σου  Αυτή που έφτιαχνες χιλιάδες χρόνια  λέξη λέξη, στίχο στίχο και κοίταξε ψηλά σ’ έναν πλανήτη άλλο, τον πλαν...

Να δανειστείς το πρόσωπο του ποιητή όταν στα χέρια του κρατά  σφικτά και τρυφερά το τελευταίο του γραπτό  σαν το παιδί του το μικρό. ...

Μια ώρα χαμένη φτάνει  να κλέψει το φως της ανατολής και ν’ αφήσει τη μαύρη ομίχλη να ζωγραφίσει τη μέρα. Μια ώρα χαμένη  φτάνει  ν...

   Η μνήμη λυπημένη χαράζει τον Ιούλη βαθιά στις φλέβες του κι αφήνει ένα δάκρυ σε ρημαγμένα σπίτια τυλιγμένα σε αναρριχώμ...