ΑΝΕΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ / Μολέσκης Γιώργος

 

Μέρα με πολύ ήλιο
ανεβαίνω στην Ακρόπολη.
Περπατώ
ανάμεσα σ’ ένα πολύχρωμο πλήθος
από τουρίστες, πλανόδιους μουσικούς,
επαίτες, μετανάστες.

Μέσα στο φως που ασημώνει τα πράγματα
όλα γίνονται ένα σώμα,
ο κόσμος γίνεται διάφανος,
εξαϋλώνεται μες στη στιγμή
που επεκτείνεται ως την αιωνιότητα.

Γίνονται όλα ένα ποτάμι
που ρέει ανάστροφα,
το φως ανεβαίνει από τη γη
κι από τις πέτρες στον ουρανό,
η ιστορία κατεβαίνει από το βάθρο της
και περπατά ανάμεσά μας,
ο κόσμος επιστρέφει από το παρελθόν.

Τ’ αγάλματα
κατεβαίνουν από τα βάθρα τους,
μας παίρνουν από το χέρι
και σταθερά μας ταξιδεύουν
στο δικό μας μέλλον.