Υπόσχεση / 1ο Βραβείο /Νικόλα Ματθαίος

 

ΚΕΡΥΝΕΙΑ / ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Κόρη πανώρια ξάπλωσε

σ ήσυχο ακρογιάλι

σαν κόρη που πρωτόγυρε

σ ερωτική αγκάλη

Γύρω γύρω μαζεύονται

χωριά μας σκλαβωμένα

και μοιρολόι αρχινούν

με λόγια πονεμένα

Σε κούρσεψαν Κερύνεια μου

βάρβαροι και φονιάδες

σαν τις δικές σου δεν είδαν

τις τόσες ομορφάδες

Να σε τουρκέψουν προσπαθούν

ν αλλάξουν τη φωνή σου

μα η γλώσσα σου Ελληνική

και το φωνάζει η γη σου

Το χώμα που ποτίστηκε

με αίμα των δικών σου

χαλάλι δεν το κάνουμε

Κερύνεια στον εχθρό σου

Ο θρήνος γέλιο θα γενεί

σαν θάρθουν τα παιδιά σου

θριαμβευτές , περήφανοι

ξανα στην αγκαλιά σου

Ω Ποντίων οδύνη / Χρ.Χαραλάμπους

Θύματα του εθνοτικού μίσους

μιας διένεξης χωρίς τέλος

προδομένοι απ την μάνα τους

παραδομένοι στα χέρια αιμοσταγών θηρίων

που βάλθηκαν να τους αφανίσουν

Μάτωσαν μα δεν λύγισαν

όρθωσαν το ανάστημα τους

μάζωξαν τις πληγές τους

πήραν τον μακρύ δρόμο της ξενιτιάς

αναζητώντας άσυλο σε αφιλόξενα χώματα

και εκεί που κούρνιασαν φώναξαν αλήθειες

λόγια που πικραίνουν τους δυνατούς της γης

Οι ποιητές και τα συνέδρια / Παγιάση - Κατσούρη Ντίνα

ΕΝΑ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ

ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ 1980

Κι ενώ όλοι εμείς οι ποιητές

καταθέταμε τη φαιά μας ουσία

στην υπηρεσία της ανθρωπότητας

μεσ' από ανεξάντλητες θεωρίες,

ποιητικές σεάνς, μεξικάνικες κιθάρες,

vino rosso, ψειρολογίες, τρίχες και σκατά, εκεί,

μπροστά στον τάφο

ενός σφαγμένου Γιουγκοσλάβου αντάρτη

μας ήρθε το μήνυμα:

πώς εσύ ανενόχλητος

φλερτάριζες πάλι

με τους αγωνιστές και τους οδοιπόρους,

πώς εσύ ανενόχλητος

έστηνες,

κόπου εκεί στα βουνά της πατρίδας μας,

μικρά τρελά παιχνίδια

ανάμεσα

Κύπρου, Αφρικής, Λατινικής Αμερικής και Παλαιστίνης,

πώς εσύ ανενόχλητος

υπενθύμιζες «πέραν πόσης λογικής αμφι­βολίας»

την παρουσία σου

στις γειτονιές της Λευκωσίας (παλιές και νέες)

κι έδινες πάλι

μια πρώτη γεύση, μια πρόβα τζενεράλε, ας πούμε,

βίας, τρομοκρατίας και προβοκάτσιας.

Για τον Φασισμό μιλάμε, φυσικά, για τον Φασισμό.

Ε, όχι, λοιπόν,

Αν η ποίηση, σε οποιαδήποτε περίπτωση

ανέχεται έστω και ψήγματα της παρουσίας σου,

αν η ποίηση, σε οποιαδήποτε περίπτωση

μεροληπτεί για να δικαιώσει την παρουσία σου,

αν η ποίηση, σε οποιαδήποτε περίπτωση

αδιαφορεί για την παρουσία σου

κι ενδίδει σε σένα και στους ποιητές σου,

τότε να τη διαγράψουμε.

Ναι, διάολε, να τη ΔΙΑΓΡΑΨΟΥΜΕ

οριστικά και αμετάκλητα από τη ζωή μας.

Γιατί η ποίηση γίνηκε,

για  να συμπορεύεται με την ανάσα  του πρόσφυγα

την αγωνία του αγνοούμενου

τον θρήνο της μάνας

τον σφυγμό του αντάρτη

την αγάπη της γης

το τραγούδι της νίκης

την αιώνια αλήθεια.

Με λίγα λόγια: τη Λευτεριά.      

Ντίνα Παγιάση Κατσούρη (βιογραφικά στοιχεία )

Η Ντίνα Παγιάση Κατσούρη γεννήθηκε στην Αμμόχωστο το 1941 και απεβίωσε το 2021.  Σπούδασε δημοσιογραφία στην Αθήνα. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών της επέστρεψε στην Κύπρο το 1962. Συνεργάστηκε με εφημερίδες και περιοδικά, καθώς και με το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου (ΡΙΚ). Το 1966-1968 εργάστηκε ως λειτουργός Τύπου στο Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών της Κυπριακής Δημοκρατίας.

 


Ποιητικές συλλογές: 

• (1964) Ποιήματα. Λευκωσία: Τυπογραφεία Γέκα.

  (1966) Σύνθεσις. Λευκωσία: Βιβλιοθήκη Κυπριακών Χρονικών. 

  (1969) Ο Ηγεμόνας. Αθήνα: Ιωλκός.

  (1978) Υπομνήματα. Λευκωσία: Τυπογραφεία Θεοπρές.

  (1987) Αντι-Θέσεις. Αθήνα: Εκδόσεις Θεμέλιο.

  (1996) Μ' ακουουούς. Λευκωσία: Ωρίων.

  (2006) Της Αφροδίτης και του Άδωνη. Λευκωσία. ΑΝΕΥ.

  (2011) Πενήντα παρά μία ανατροπές. Λευκωσία: ΑΝΕΥ.

  (2013) Τα ποδοσφαιρικά. Λευκωσία: ΑΝΕΥ.

  (2017) Το παγκάκι. Λευκωσία: ΑΝΕΥ.

Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί σε πολλές χώρες του κόσμου όπως στην Αγγλία, Γερμανία, Ρουμανία , Σερβία, Ρωσία, Ολλανδία κ.α

Μεταφραστικό έργο: 

• Αφρικανοί πεζογράφοι, «Θεμέλιο», Αθήνα 1979· 
• Σύγχρονοι Παλαιστίνιοι πεζογράφοι, «Θεμέλιο», Αθήνα 1983.

Συλλογή διηγημάτων:

Παγιάση-Κατσούρη, Κ. Ν., (2001) Μεταξύ Θεού και Αγγέλου. Αθήνα: Εκδοτικό Οίκος Α.Α.Λιβάνη


περισσότερα για την Ποιήτρια:https://www.ucy.ac.cy/psifides-gnosis/el/digital-portfolios/17-gr-articles/top-menu/digital-portfolios/129-dina-katsouri

Σαύλος –Παύλος / Πούλλος Ανδρέας του Χρίστου

 
          

Για την ακρίβεια ο ένας βοήθησε τον άλλο∙
για την ακρίβεια βρίσκονταν ο ένας μέσα στον άλλο.
Όσο και ν’ αντιστάθηκαν στο διαχωρισμό,
όσο και να πάλεψαν σαν σιαμαίοι να μην επιτρέψουν
αυτό το διαχωρισμό ,μόλις κατάλαβαν τη φοβερή τους
αλληλεξάρτηση ,μόλις διέκριναν το κοινό τους
πεπρωμένο, πήρε καθένας το δρόμο του∙
κι ως εκ συμφώνου, ως από πριν συνεννοηθέντες,
ο Σαύλος έβγαλε τον Παύλο στην έξοδο∙
κι ενώ τον ξεπροβοδούσε, ενώ του εύχονταν
καλή τύχη, έβλεπε τον εαυτό του σιγά σιγά
να μικραίνει μέχρι πλήρους εξαφάνισης∙
κι ενώ ο Παύλος έβγαινε στο δρόμο, ο Σαύλος
με μιαν αντίστροφη φορά περιελίσσονταν
γύρω από τον εαυτό του σε μια κίνηση
κυκλοτερούς εκμηδένισης, μια τελευταία χειρονομία
απόλυτης κένωσης ,μιαν έσχατη πράξη πλήρους
απάρνησης εαυτού!

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΄΄ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΜΕΜΝΗΣΟ.. ΄΄ ΕΚΔΟΣΗ 2006

Πορεία προς τη Δαμασκό / Πούλλος Ανδρέας του Χρίστου

 

Όπου ξάφνου ο παλαιός εαυτός μου

φωτίστηκε με ένα καινούριο καταλυτικό

φως κι αισθάνθηκα όπως φίδι που αποβάλλει

το παλαιό του δέρμα έτσι να μου φεύγει

ο παλαιός εαυτός∙ σα Σαύλος που επιτέλεσε

την αποστολή του, σα γερασμένος Σαύλος

που ξέρει πως δεν έχει πια μέλλον.

Ένας ορμητικός Παύλος δε βλέπει την ώρα

να πηδήσει στο μέσο των Εθνών σαν ιεραπόστολος∙

ένας ασυγκράτητος Παύλος ξεδιπλώνεται μέσα μου

σαν επαναστατική σημαία∙ την ακούω να πλαταγίζει

πάνω από στεριές και θάλασσες ∙την ακούω να φρικιά

πάνω στις ομιχλώδεις στέπες ,πάνω από κάθε γωνιά

της γης ακούω τα βήματα μου να γράφουν με πύρινα

γράμματα τη νέα πορεία του ανθρώπου, όπως γεννήθηκε

από μέσα μου, όπως μια στιγμή μεγάλης περισυλλογής

αναδύθηκε από μέσα μου!

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΄΄ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΜΕΜΝΗΣΟ.. ΄

ΕΚΔΟΣΗ: 2006

Παύλος , ο Απόστολος των Εθνών / Πούλλος Ανδρέας του Χρίστου

 

Αν δε σ ε κυνηγούσα,  αν με τόσο πάθος
δε σ’ εδίωκα από πόλη σε πόλη,
από μεθόριο σε μεθόριο, από σταθμό
σε σταθμό, εσύ θα έπρεπε  να στρωθείς
στο κατόπιν μου, εσύ θα έπρεπε να με πάρεις
από πίσω σαν επίμονο ανιχνευτικό σκυλί!
Αν κι εγώ κλεινόμουν στα στενά μου όρια,
σε περιόριζα μεταξύ των ολίγων και εκλεκτών,
τώρα θα ήσουν μια ξεγραμμένη υπόθεση,
θα συγκαταλεγόσουν κι εσύ στους αφανείς
αστέρες  που ούτε κανείς θυμάται τη λάμψη τους.
Αν δε σ’ άρπαζα στα χέρια μου, αν με τα χέρια μου
δε σ’ αναρρίπιζα σαν σημαία και φλάμπουρο,
τώρα θα κειτόσουν άγνωστος στο μνήμα σου,
μη τολμώντας να σηκώσεις κεφάλι
από το χορταριασμένο μνήμα σου!

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΄΄ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΜΕΜΝΗΣΟ …΄΄

ΕΚΔΟΣΗ : 2006

Χριστάκης Χαραλάμπους: Οι ποιητές πεθαίνουν μόνοι διότι έμειναν ριζωμένοι στο χθες...

 

 Άτιτλο

Τον έρωτα τον έχω σιχαθεί

γιατί με ρήμαξε,με έκανε κομμάτια

στα βάθη της κόλασης με έριξε

το νήμα της ζωής μου έκοψε σε μια στιγμή

Την αγάπη όμως την λάτρεψα

χάρην σε αυτήν παθιάστηκα με εκείνη

δεν την βλέπω,δεν ξέρω που γυρνά

μέσα μου όμως σαν φωτιά καίγεται

Είσαι αγάπη μια τρυφερή δοσοληψία

δίνω στο όνειρο χρόνο να διαβεί

και αυτό γλυκά με κατατρώει

τώρα με αγκαλιά την ελπίδα υπομένω

να σιμώσει και η δική μου ανάσταση

**

Παραδίνομαι

Αφήνομαι στα παιχνίδια του μυαλού

σιγοβράζει μέσα μου το παρελθόν

το άδικο μου κατατρώει ανελέητα τα σωθικά

η νύχτα κάνει ότι μπορεί για να με πλανέψει

Ποτέ δεν θα μπορέσω να της αντισταθώ

οι αναμνήσεις ασταμάτητα με ταλαιπωρούν

θα δεχτώ αγόγγυστα την τιμωρία τους

μόλις ηχήσει το σάλπισμα της ήττας μου

***

Νεκροκρέβατο μοναξιάς

Οι ποιητές πεθαίνουν μόνοι

διότι έμειναν ριζωμένοι στο χθες

νοσταλγώντας όσα δεν έζησαν

Άφησαν την φθορά να γίνει το αύριο

και σκεπτόμενοι διαρκώς τα απρόσιτα

υποτάχθηκαν στην δίνη της τρέλας

Δεν γεύτηκαν την αγάπη

και είχαν να δώσουν πολλά

σε εκείνους που πρόσφεραν λίγα

Έκαναν τον πόνο τους στίχους

φώναξαν για τα αιώνια πάθη τους

σε μια εποχή γεμάτη αδιαφορία

Τώρα παρατημένοι στο σκοτάδι

αναζητούν το αέναο φως της ελπίδας

να σβήσουν την δίψα τους με λίγο παράδεισο

****

Αποκαλυπτήρια έννομου πάθους

Σε βλέπω από μακριά και ας ειμαι κοντά σου

να σε αγγίξω προσπαθώ μα είναι αδύνατο

το σκοτάδι ορθώνει τείχος ανάμεσα μας

τι και αν ο καιρός πέρασε ,για μένα ήταν σαν χθες

είσαι ο καημός που στοιχειώνει το παρόν μου

η αγάπη που θέλω να μου χαρίσει το αύριο

Το μυαλό μου κυριεύει η φρίκη των λογισμών

η καρδιά μου φλέγεται από την θύμηση σου

να σε ξεχάσω δεν μπορώ ,ίσως ποτέ να μην μπορέσω

σε φαντάζομαι δοσμένη σε άλλη αγκαλιά και λιώνω

ξύπνα γιατί πεθαίνω,άνοιξε τα μάτια της ψυχής σου

άσε το πάθος μου να γίνει το άγιο φυλαχτό σου

τα φιλιά μου να σβήνουν τις εύμορφες ανάσες σου

*****

Ο αμαρτωλός

Έσφιξε τις γροθιές του από αγανάκτηση

ο πόνος φάνηκε ζωγραφισμένος στο πρόσωπο του

τα μάτια του άρχισαν να αναβλύζουν δάκρυα

πιστά αντίγραφα μιας κακοποιημένης ψυχής

το γέρμα του ήλιου τον πρόλαβε εξω από μια εκκλησιά

έβαλε το σταυρό του και γονάτισε προσευχόμενος

άλλος ένας απόκληρος που τσάκισε η ενάρετη ανθρωπότητα

Πέντε [5] ποιήματα για τη Μόρφου

 

ΜΟΡΦΟΥ 2001/ Γιάννης Ποδηναράς 

Φύλλα διάφανα
νερά της άμμου
πότισαν τη φυγή μας.
Βυθός του πράσινου κήπου
χάραξε την αφή της θάλασσας.
Πρώτο άγγιγμα
παλμοί της ζωής μας
στέρεψαν την κοίτη της λήθης.
Μόρφου, γεφύρι στην καρδιά
της ξένης γης.
Μόρφου, γεφύρι στο βαθύ πηγάδι
του νόστου.

**

16/08/2019 / Κώστας Σπυρής

Μόρφου για σέναν σήμερα
εγιώνι έθθα κλάψω,
ούτε όμως τον πόθον μου
για σεν εννά ξηγράψω!
Έθθεν να κλάψω μιαν στιγμήν
τζι ύστερις να ξηάννω,
τζειαμαί εννά’ μαι ώσπου ζιω
τζι άρκον πο’ ννά πεθάνω!

Πάντα προτεραιότηταν
εννά’ χω νύκταν μέραν,
την γην σου τζιαι τον ουρανόν,
κόμα τζιαι τον αέραν!
Πάντα’ ννά’ σ’έχω μες στον νουν,
κομμάτιν της ψυσιής μου,
πάντα εννά’σαι η αρκή
τζιαι τέλος της ζωής μου!

***

Μόρφου / Ανδρέας Καρακόκκινος 

Οι δρόμοι το ίδιο στενοί
μ’ ονόματα αλλαγμένα
βήματα ξένα τους περπατούν
κι οι πόρτες των σπιτιών
τρίζουν απορημένες
μες στις αυλές τα γιασεμιά
είναι πάντα μαραμένα
χωρίς αγγίγματα των χεριών
που κάποτε τα τραγουδούσαν.

****

ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ / Μαρίνα Αρμεύτη

Την παραμονή ήθελε να δει το σπίτι της.
Την πήραν απ’ το χέρι
Την πέρασαν απ’ όλα τα δωμάτια
Εκατό τετραγωνικά στον δεύτερο όροφο
Κάρφωσε το βλέμμα της στις φωτογραφίες
Στα διπλωμένα ρούχα και στα μπιμπελό
«Δεν θέλω να πεθάνω», είπε
«Θέλω να μείνω στο σπίτι μου»
Το πρώτο της σπίτι ήταν στη Μόρφου
Ξυπνούσε απ’ τον μυρισμένο ύπνο της
Δέκα χιλιάδες τετραγωνικά ανθό
Ύστερα, πέσαν πυροβολισμοί στο σαλόνι
Έφυγαν με το παιδί
Το μικρό ποδηλατάκι του στέκει στην αυλή ακόμη
Κάτι αδικαίωτες πεταλιές φορτωμένο
«Θέλω να μείνω στο σπίτι μου», είπε
Μα έφυγε.

*****

ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ / Κώστας Μόντης

—Τη θλίψη σου, παππούλη μου, καταλαβαίνω, μα
αυτές τις μπότες σου τις λασπωμένες
τι τις φυλάς τόσο πολύτιμα;
Να τη φιλήσεις έμεινε
τη λάσπη που παρέμεινε.
Τουλάχιστο δεν τις ξεπλένεις;
Σε βλέπω και λυπάμαι έτσι που μένεις
και ξεχασμένος τις κοιτάς ώρες πολλές.

—Να τις ξεπλύνω, γιε μου; Τι μου λες!
Μ αυτές είν τις αγαπημένες
που πότισα πορτοκαλιές
για τελευταία φορά.
Η λάσπη τους είναι του Μόρφου χώμα
που σαν να πρόβλεπε τον χωρισμό
όσο περσότερο μπορούσε κόλλησε και μένει ακόμα.
Τις μπότες μου, παιδάκι μου, θα καθαρίσω
όταν στου Μόρφου το περβόλι μου
θα πάω ξανά να το ποτίσω.

Δημήτρης Γκότσης (αναφορά)

 

Ελευθερία και το Κυπαρίσσι του Δημητρίου Θ. Γκότση

Ποιήματα του Δημητρίου Θ. Γκότση 

πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο

http://www.ellinikipoiisi.com/tag/%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%84%CF%83%CE%B7%CF%82/

Δημήτρης Θ. Γκότσης (βιογραφικά στοιχεία)

O Δημήτρης Θ. Γκότσης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 26 Οκτωβρίου 1945 από γονείς μουσικούς, από τους οποίους και πήρε πλήρη μόρφωση στη φωνητική Μουσική. Σπούδασε Ιατρική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της γενέτειράς του. Μετεκπαιδεύτηκε κι εργάστηκε για πολλά χρόνια στην -τότε Δυτική- Γερμανία. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα στην ώριμη ηλικία των 44 χρόνων. Το 1986 εγκαταστάθηκε στην Πάφο της Κύπρου κι εργάστηκε σαν γιατρός μέχρι το 1999. Από τότε ζει σαν ελεύθερος συγγραφέας και μεταφραστής. Διετέλεσε εξωτερικός συνεργάτης του Κέντρου Χορωδιακής Πράξης  του Υπουργείου Πολιτισμού της Ελλάδας σε θέματα μετάφρασης λιμπρέττων, ποιητικής και αισθητικής της φωνητικής Μουσικής (ειδικά Ορατορίου και Λήντερ).

Ανήκει στα ιδρυτικά μέλη της Εταιρείας Λογοτεχνών Πάφου, ενώ είναι επίσης και μέλος της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου, του Pen Club Κύπρου καθώς και της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Λογοτεχνίας.

Ποιήματά του έχουν ανθολογηθεί στα Γαλλικά, Αγγλικά, Ισπανικά, Γερμανικά, Ιταλικά, Φινλανδικά, Βουλγαρικά και Περσικά. Επίσης πρωτότυπα γερμανικά του ποιήματα έχουν συμπεριληφθεί σε γερμανικές ποιητικές ανθολογίες, εκδομένες στο Μόναχο και στο Κίελο.

Απεβίωσε στις 21 Απρ 2021

Ποίηση

• Έστωρ, Λευκωσία, 1989.
• Ιμάτια, Λευκωσία, 1990.
• Τού Έστεν τα τραγούδια, Παιδική ποίηση, πάνω σε μουσική του Theodore Oesten, Λευκωσία, 1991.
• ...και Ορεινός ο Κήπος, Λευκωσία, 1992.
• Αυλή του Πάσχα, Άσματα για τα Φυλακισμένα Μνήματα, πρόλογος: Τάκης Βαρβιτσιώτης, Λευκωσία, 1994. (Κρατικό Βραβείο Κυπριακής Δημοκρατίας 1995).
• Ταξιδίου Τέρματα, Λευκωσία, 1998.
• Της Ευφρόνης, Λευκωσία, 2001.
• Ομόκεντρον σε Τρία Πρόσωπα, Λευκωσία, 2003.
• Ταξιδεύοντας με τον Μάλτε, εκδόσεις Αρμός , Αθήνα, 2006.
• Χειμέρια Κύπρια, Λευκωσία, 2007.
• Εκλογή Α΄1989-2009, Λάρνακα, 2010.
• Posthumous (Δεκεμβριανά 2008), Αθήνα, 2011.
• Ότι συνεβασίλευσας (Κουβέντες με τη Σαλονίκη), Λευκωσία, 2012.
• Διχασμένη Αυγή (Μονολογώντας στην «Πράσινη Γραμμή»), Λευκωσία, 2013.

Δοκίμια

Δοκίμια και κριτικές δημοσιευμένα στα βιβλία:

• Από την Κύπρο στην Κέρκυρα (τρεις ομιλίες του 1998), Λευκωσία, 2006.
• Επιγνώσεις πατρίδας στον Θεοκλή Κουγιάλη, Αθήνα, 2011.

Επίσης, δοκίμια έχουν δημοσιευθεί και σε έγκριτα λογοτεχνικά περιοδικά κι εφημερίδες Κύπρου και Ελλάδας. Ειδικότερα, ο Δ.Θ.Γκότσης προσέγγισε δοκιμιακά το έργο σημαντικών μορφών της πνευματικής παραγωγής του Νεώτερου Ελληνισμού όπως οι Διονύσιος Σολωμός, Ανδρέας Κάλβος, Κωνσταντίνος Καβάφης, Γιώργος Σεφέρης, Δημήτρης Παπαδίτσας, Χρήστος Μαλεβίτσης, Νικηφόρος Βρεττάκος, Τάκης Βαρβιτσιώτης κ.ά.

 εργογραφία

Θέατρο

• Τα Όρια, μονόπρακτο σε τρεις σκηνές, 1988.
• Μακεδόνισσες, μίμηση αρχαίου δράματος, 1991, ανεβασμένο σε ραδιοφωνική παραγωγή του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου.
• Σώμα Πενθέως, σκηνική μεταφορά ποίησης, 1993.
• Τραγικοί Μαίανδροι, δράμα σε πέντε σκηνές, 2006.

Μεταφράσεις

• Ράινερ Μαρία Ρίλκε, Τα Σονέττα του Ορφέα -σε συνεργασία με τον Ανδρέα Πετρίδη, έκδοση της Εταιρείας Λογοτεχνών Πάφου σε συνεργασία με την Πρεσβεία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, Λευκωσία 1995.

• Ράινερ Μαρία Ρίλκε, Οι Ελεγείες του Ντουίνο, εκδόσεις Αρμός, Αθήνα 2000.

• Φρήντριχ Χαίλντερλιν: Ποιήματα, Μεγάλη Εκλογή σε Τρία Μέρη, εκδόσεις Αρμός, Αθήνα, 2002.

• Johannes Bobrowski: Ποιήματα, εκδόσεις Αρμός, Αθήνα, 2007.

Μιχάλης Πασιαρδής (βιογραφικά στοιχεία)

Ο Μιχάλης Πασιαρδής γεννήθηκε στο Τσέρι το 1941 και απεβίωσε στις 1 Μαίου 2021. Έκανε τις γυμνασιακές του σπουδές στο Παγκύπριο Γυμνάσιο. Εργάστηκε για πολλά χρόνια ως Λειτουργός Προγραμμάτων στο ραδιόφωνο του Ρ.Ι.Κ.
Ασχολήθηκε  κυρίως με την ποίηση και το θέατρο. Έγραφε ποίηση από τα νεανικά του χρόνια κι εξέδωσει μέχρι σήμερα έντεκα, συνολικά, ποιητικές συλλογές. Ποιήματα του μελοποιήθηκαν από διάφορους Κύπριους συνθέτες.
'Εγραψε ποίηση και θέατρο στην κυπριακή διάλεκτο. 
Γνωστά θεατρικά έργα του είναι: 

• «Γιαλλουρού (1961), 
• «Το νερόν του Δρόπη» (1968), 
• «Μιαν φοράν σ' ένα χωρκό» (1969), 
• «Στα χώματα της Μεσαρκάς» (1970), 
• «O Θησέας στην κοιλιά του Μινώταυρου» (1973), 

τα οποία είτε μεταδόθηκαν από το ραδιόφωνο, είτε ανεβάστηκαν στη σκηνή.
Ήταν  τακτικός συνεργάτης στην καλλιτεχνική στήλη της εφημερίδας «ο Φιλελεύθερος» και συνεργάστηκε και με διάφορα περιοδικά σε θέματα πνευματικού περιεχομένου

Σημαντικά βραβεία και διακρίσεις

Κρατικό Βραβείο Ποίησης, 1972
Μεγάλο Βραβείο Θεάτρου του Θ.Ο.Κ., 2015
Αριστείο Γραμμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας, 2016

Ποιητικές Συλλογές:

1962: Ποιήματα
1972: Δια- στάσεις (κρατικό βραβείο ποίησης )
2017: Τετράστιχα Γ’. Η εν λόγω συλλογή αποτελεί συνέχεια δύο προηγούμενων (Τετράστιχα και Τετράστιχα Β’)

μπορείτε να διαβάσετε σχετικά: http://www.poiein.gr/archives/32826/index.html

Την Κύπρο ζωσαν οι καημοί / Πασιαρδής Μιχάλης

Την Κύπρο ζωσαν’ οι καημοί,
τα βάσανα κι οι στεναγμοί κι ο πόνος.
Ήρθε φωτιά αντί βροχή
κι έκατσε διπλοπόδι ο χρόνος.

Θεέ μου τι βαρυοχειμωνιά,
στον Αύγουστο και στον Ιούλη.
Ζώσαν’ τον τόπο τα θεριά,
βροντάει του Χάρου το νταούλι.

Αίμα και κλάμα παν’ μαζί,
βροντή, αντάρα κι αστραπή παρέα.
Ώρα πικρή σ’ αυτή τη γη,
χάνονται τα όμορφα κι ωραία.


ΤΟ ΑΚΟΎΤΕ: https://www.youtube.com/watch?v=R4nAgNV9Wno