«Salto mortale»
Τα ποιήματα κινδυνεύουν από ποιητές
κροκόδειλους φιλήσυχους πολίτες
μυστήριο πράμα
με τόσο κολύμπι στη λίμνη
οι κονδυλοφόροι σοβαροί
ξεροκαταπίνουν στα δικαστήρια
ανήξεροι παντελώς
για τα ομαδόν πηδήματα μικρών ψαριών
κάποιος τα κυνηγάει προφανώς
ίσως ένας κέφαλος ή μια τσιπούρα με κοφτερά
δόντια
πρόσφατη άφιξη στο γειτονικό ιχθυοτροφείο.
Απίστευτο πόσα αδέλφια μας κυκλοφορούν
με μαχαίρια στη ζώνη οριζόντια
γυμνά σαν περισπωμένες.
**
Φυτέψτε δέντρα στην πλαγιά εκεί
Ήταν
μια πόρνικη εποχή.
Φοράγαμε
αόρατα τακούνια
με
πολύχρωμες αυτάρκειες
και
ποζάραμε σε όλα τα παράθυρα.
Το
καλοκαίρι βρίσκαμε κλαδιά και φύλλα
από το
μαδημένο δέντρο μας
των
Χριστουγέννων παντού
και τον
χειμώνα κάτι ξεφτισμένα ψαθάκια
απομεινάρια
άλλης εποχής
κατοχυρωμένης
επίσημα ως ανέμελης
(όχι,
δεν μας πονά η έλλειψη
πιο
πολύ η θύμηση μας κόβει στα δυο
και η
μελαγχολία των ποιητών κυρίως).
Ευτυχώς
τώρα βρέχει αδιάκοπα τρεις μέρες
πάνω
που ξεθαρρέψαμε
και
βγάλαμε το τελευταίο μας ρούχο.
Η ανία
δεν αποτελεί πρόβλημα. Η ανάμνηση ναι
**
Συνηγορία
Πιο θλιβερά από το φονικό
τα πικραμένα δάκρυα των γερόντων
σε χαρακωμένες μετάνοιες.
Κι ας μη θυμάται κανείς πια πώς ρημάξαμε.
Με τόση ζέστη σ’ αυτό τον τόπο
η θανατίλα παραμορφώνει πρώτα
τη ζωή αυτών που μένουν
για να γίνονται μνημόσυνα με σημαίες
όσο η πόλη ανάβει ψευδοφωτάκια και οι άνθρωποι
μιλούν για την υγρασία και τα πάθη των άλλων.
Πιο θλιβερή από την ατολμία να φύγεις
η σιωπή των γηροκομείων.
Γι’ αυτό κρατάν μπαστούνια.
Για να ακούγονται στο πάτωμα.
