Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2019

ΜΙΚΡΕΣ ΚΛΕΨΥΔΡΕΣ / Άγις Χαραλαμπίδης


Η διαπίστωση, πικρή
σαν την αλήθεια.
Καμιά δεν έχει για τους άλλους σημασία
όταν σε ξένη πόρτα
το ρόπτρο χτυπά η αδικία.

Άγις Χαραλαμπίδης, Σεπτέμβρης 2008

Παιδί μου ματωμένο / Ανδρέου Ειρήνη


Παιδί μου ματωμένο
απ' της Κύπρου την πληγή
παράκαιρα σε έφερα ...
στον κόσμο για να ζήσεις.
Σ΄τούτο τον τόπο
που 'χει χάσει αξίες και ντροπή
παράκαιρα σε έφερα
γι ' αξίες να μιλήσεις...
Παιδί μου ματωμένο
που γι΄αγάπη πολεμάς
και πάσκεις με το λόγο σου
τ΄άδικο να τσακίσεις,
σ΄τούτο τον κόσμο
που σκοτώνει δίχως οίκτο τα παιδιά
παράκαιρα σε έφερα
γι' αγάπη να μιλήσεις....
Παιδί μου ματωμένο
που μας φτύνεις με οργή
παράκαιρα σε έφερα
το ψέμα για να φτύσεις .
Σ' τούτο τον κόσμο
που στο χρήμα έχει θάψει την ψυχή
παράκαιρα σε έφερα
γι αλήθεια να μιλήσεις
Παιδί μου ματωμένο
απ' του κόσμου την πληγή
παράκαιρα σε έφερα
τον κόσμο να γνωρίσεις.
Σ΄τούτο τον κόσμο
αγάπη δεν θα βρείς ούτε κι εσύ
παράκαιρα σε γέννησα
μετ' από με θα ζήσεις....

[Πνίγηκε στο αίμα η γη] / ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Η Δέσπω Πηλαβάκη προσεγγίζει με τον δικό της τρόπο το δράμα των Κούρδων 


Πνίγηκε στο αίμα η γη
και άρχισε να ξερνά
αθώα παιδιά
Η μάνα η Κούρδισσα
με παγωμένη καρδιά
και άδεια χέρια
κοιτάζει τον ουρανό
που βρέχει θάνατο
και καταριέται το Θεο
Θάβεται σήμερα
η ανθρωπιά και το δίκαιο
τυλιγμένα σ ένα σάβανο
μαζί με τα κορμιά αθώων
Ερωτοτροπούν οι πολιτισμένοι
με τους βάρβαρους
και γεννούν αποφάσεις
αφανισμού των λαών
Απαθείς παρακολουθούμε
τη μεγάλη σφαγή
Ευτυχώς δεν ειναι δικοί μας
οι σκοτωμένοι
Δεν είναι δικοί μας οι ξεριζωμένοι
Αλλάζουμε κανάλι
και συνεχίζουμε τη ζωή μας
Δεν μας αφορά
Δυστυχώς όμως
το θεριό δεν χορταινει
Και είμαστε τόσο κοντά του !!!
ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2019

Το «Γιαβούζ» έρχεται και εμείς «θα περάσουμε» γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας




   Το «Γιαβούζ» με το γεωτρύπανό του κατευθύνεται προς το οικόπεδο 7, που αποτελεί και στόχο της Τουρκίας για να πραγματοποιήσει παράνομες γεωτρήσεις, υλοποιώντας τις συνεχείς απειλές της. Στο Οικόπεδο 7 ήδη δραστηριοποιείται απολύτως νόμιμα η Κυπριακή Δημοκρατία, παραχωρώντας τα δικαιώματα γεώτρησης σε Ευρωπαϊκές Εταιρείες.
  Το αδύναμο Κυπριακό Κράτος ( λόγω μεγεθών με την γείτονα Τουρκία σε όλα τα επίπεδα) κραυγάζει δεξιά και αριστερά για το δίκαιό του και ματαίως αναζητά να βρει λύσεις (ήδη έχουν περάσει 45 χρόνια από την Τουρκική Εισβολή) μέσω των διεθνών οργανισμών που συμμετάσχει και κυρίως μέσω της ΕΕ μέλος της οποίας είναι, η οποία όμως παρακάμπτοντας στην πράξη της αρχές της τηρεί άνισες αποστάσεις από τα δύο εμπλεκόμενα μέρη (Τουρκία- Κύπρος)
  Αδυναμία τόσο της εσωτερικής όσο και της εξωτερικής πολιτικής μας. Προσφάτως το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας της Κυπριακής Δημοκρατίας απέτυχε να εκδώσει ένα κοινό ανακοινωθέν γύρω από την Τουρκική Προκλητικότητα επισημαίνοντας ακόμα μια φορά την ασυμφωνία χαρακτήρων των πολιτικών μας δυνάμεων να μιλήσουν αποτρεπτικά ως μια φωνή. Από την άλλη η Τουρκία τρίβει τα χέρια της. Η ΗΠΑ κρατά τις αποστάσεις που πρέπει (παλιά αλεπού στο διεθνές σκηνικό) το Ηνωμένο Βασίλειο σιωπά (θα επέμβει ως συνήθως όταν φαγωθούν τα πάντα) η Ελλάδα ανασυντάσσεται (κανείς δεν ξέρει για πόσο) και η ΕΕ απούσα (μαθαίνει γρήγορα, αδιαφορεί, εξάλλου την ενδιαφέρει μόνο το ευρώ και η κατακρεούργηση των μικρών οικονομιών)
   Από το όλο σκηνικό απουσιάζει και η αντίδραση του ίδιου του Κυπριακού Λαού. Που δείχνει να ευαισθητοποιείται στο έπακρο για εράνους, πορείες κατά του Καρκίνου και της κλιματικής αλλαγής (για τις κινητοποιήσεις αυτές θα πρέπει να αποδοθούν τα εύσημα) αλλά πάνω στο Εθνικό θέμα και στις απειλές της Τουρκίας παραμένει απαθής.    Τι θα πρέπει να κάνει; Το λιγότερο.  να ενεργοποιηθούν Δημόσιες Υπηρεσίες, Σχολεία, Οργανισμοί, Σύλλογοι και όμιλοι και να διαμαρτυρηθούν εντονότατα με συνεχείς διαδηλώσεις σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελεύθερης Κύπρου.  Και όχι να «ποιούμε την νήσσαν» τη στιγμή που απειλείται η γή και το ύδωρ μας.
    Οι ανατροπές στην Ιστορία δεν γράφονται από πληκτρολόγια μόνο αλλά από το πεζοδρόμιο και την πορεία προς την άβυσσο. (μηδενός εξαιρουμένου)

[Βρέχει] / ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Βρέχει
Οι μουσκεμένες σκέψεις
κουράζουν το εξασθενημένο μυαλό
που κουβαλά το βάρος τους
Βρέχει
Αλύπητα δέρνει η βροχή
την πληγωμένη καρδιά
που αιχμάλωτη της καλοσύνης
γυμνή τριγυρνά μες το ψέμα
Βρέχει
Οι αναμνήσεις επιστρέφουν
κορίτσια άβγαλτα
στο γερασμένο κορμί
και κόβουν βόλτες στο σήμερα
Βρέχει
Οι ματωμένες επιθυμίες
ακουμπούν τις πληγές
που αιμορραγούν ασταμάτητα
Βρέχει
Εδώ τελειώνει το ταξίδι
μιας άχαρης ζωής
ενώ η φωνή της βροχής
με αποχαιρετά

Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2019

Εδώ Σαλαμίνα / Άντρια Γαριβάλδη


Ήρθε φθινόπωρο,
οδεύουμε προς το χειμώνα.
Τα μάρμαρα,
σκεπασμένα με τη στάχτη των καμένων σπιτιών μας
βυθίζονται όλο και πιο πολύ στη γη.
Οι πέτρες,
φθαρμένες απ' τ' άρβυλα των κουρσάρων
ατενίζουν τον ξεφλουδισμένο ουρανό αναστενάζοντας.
Το αμφιθέατρο, λεηλατημένο και βουβό
δεν μας χωράει πλέον.
Η Αντιγόνη θρηνεί σκυφτή στο χώμα
μην έχοντας πού να θάψει το νεκρό αδερφό, τον Πολυνείκη.
Τα χέρια λύνονται
ανήμπορα να σηκώσουν το σταυρό.
Λυγίζει το τσεκουριασμένο κορμί της πατρίδας
στ' ατέλειωτο ανηφόρι στη ράχη του Πενταδάκτυλου.
Έρχεται μπόρα...
βιαστείτε.

ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΟ ΚΑΤΑΝΤΗΜΑ... / Ανδρόνικος Ανδρέα Κατσιαντώνη


Οι πεθαμμένοι Ήρωες
Του τάφου να ξεβούσιν,
Να δούν που καταντήσασιν,
Όσοι την καταλύσασιν
Τώρα να την τιμούσιν...

[Κάποτε υπήρχε φως στη ζωή μου..] / Λαμπής Γιάννος

Κάποτε υπήρχε φως στη ζωή μου
τώρα όμως, σκοτάδι πηχτό,
καταρρέω και μέσα του βυθίζομαι δίχως τελειωμό,
μονάκριβη αγάπη μου
δεν μπορώ να ξεχάσω τη θλίψη στα μάτια σου
όταν μακριά σου έφευγα, αφού η μοίρα μού ’ταξε ταξίδι μακρινό,
από τότε οι μέρες μου είναι άδειες
κι οι νύχτες μου οδυνηρά μεγάλες και νεκρές,
δεν μπορώ να ζω μακριά σου
κι αν είναι να ζω χωρίς εσένα, καλύτερα να μην ζω,
αναγκαία κι αναντικατάστατη γυναίκα μου
κλείσε τα μάτια, νοιώσε με κοντά σου
σχημάτισε στον αέρα το σώμα μου κι αγκάλιασε με,
έστω και νοερά άγγιξε με, κράτησε με σφιχτά
και κόντρα στη βούληση των άπονων Θεών,
άσε τα βήματα της καρδιάς να μας πάνε
εκεί όπου το όνειρο μας ζει, εκεί όπου τα σκοτάδια
σκορπίζουν απ’ της αγάπης μας, το φως.

ΑΝΑΠΗΡΑ ΧΕΡΙΑ


Τα χέρια του κινούνταν
όμως δεν άνοιξαν ποτέ
να δώσουν έστω μια αγκαλιά
και μιλούσε για ανάπηρες κοινωνίες
χωρίς να καταλαβαίνει
ότι εκείνος είχε την αναπηρία
γιατί χέρια που κινούνται
μα δεν ανοίγουν
να δώσουν έστω μια αγκαλιά
είναι ανάπηρα.

ANAZHTΗΣΗ / Πενταράς Νίκος

Το Φως
τις νύχτες τριγυρνά στην ακροποταμιά
και ψάχνει για τ’ αχνάρια
των ζαρκαδιών που κάποτε
– πριν τον αφανισμό τους –
πέρασαν απ’ εδώ να ξεδιψάσουν.
Ήταν χιλιάδες – καθώς λένε – τα ζαρκάδια
μα κι άλλοι τόσοι οι κυνηγοί π’ αλόγιστα τα τουφεκίζανε
μέχρι που τ’ αφανίσαν…
Κυμάτιζαν αγέρωχα σε κάμπους, σε βουνά και σε φαράγγια
ζευγάρωναν αμέριμνα και πολλαπλασιάζονταν
γιομίζοντας κρυφή χαρά
εκείνους π’ αφουγκράζονταν το ποδοβολητό τους
από κελί στενό κι ανήλιαγο
γιομίζοντας κρυφή χαρά τον κύρη και τη μάνα μου
που μέρα νύχτα δούλευαν
όμως ψωμί ποτέ δεν χόρτασαν.
Το Φως
τις νύχτες τριγυρνά στην ακροποταμιά και ψάχνει
μ’ αντί γι’ αχνάρια ζαρκαδιών
βρίσκει τ’ αχνάρια τ’ αγριόχοιρου
αυτού που σκότωσε τον Άδωνη
τον εραστή της Αφροδίτης.


 (από την ποιητική συλλογή «Η τρίτη απόφαση», 1988)

Η Περιστέρα / Τέμβριου Αθηνά


Αδίστακτα σας δηλώνω,
μια περιστέρα δεν είναι αρκετή
την ειρήνη να φέρει.
Άστε την σ’ ένα κλουβί
με την πόρτα ανοιχτή.
Η ελευθερία ευθύνη θέλει.
Ίσως σαν τα φτερά της ανοίξει
γίνει κοράκι και σας στοιχειώσει. 

Αθηνά Τ (Ήλιος και Άνεμος)

ΑΔΕΙΑ ΘΡΑΝΙΑ / Ανδρέας Παστελλάς


Διάβασα τον κατάλογο και σεις λείπατε,
γράφατε την ορθογραφία σας στους τοίχους.
Διάβασα τον κατάλογο
Και σεις βρισκόσαστε στα οδοφράγματα
Διάβασα τον κατάλογο
και σεις γράφατε στις φυλακές
στα μικρά σας γόνατα
την Ιστορία του ανθρώπου.
Κι’ έγραψα στον κατάλογο : όλοι παρόντες!
Και πλάι τον βαθμό του καθενός σας : Άριστα.


.
Από τη Ποιητική Συλλογή "Χώρος διασποράς", 1970

[Η θλίψη της νύκτας] / ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Η θλίψη της νύκτας με τύλιξε
και μαύρο φόρεμα ντύθηκε
η ζωή μου
Στερεμένοι ποταμοί τα μάτια
βλέπουν υποκείμενα
καμουφλαρισμένα σε ανθρώπους
να πετάνε αλήθειες - σκουπίδια
στις όχθες της αφέλειας
Η μελαγχολία του Φθινοπώρου
πλημμύρισε τη ψυχή μου
και σαν φύλλα από δέντρα
πέφτουν στο χώμα τα όνειρα
Φονιάδες καμουφλαρισμένοι σε φίλους
τα πατούν και τα φτύνουν
και χάνονται
Ένα ψέμα λοιπόν όσα έζησα
Εφιάλτες σκληροί οι ελπίδες
ακολουθούν τον ταραγμένο μου ύπνο
και με ξυπνούν
σε έρημα πρωινά
ενός κόσμου
αδειανού από αισθήματα

Ερωτηματικό / Άθως Χατζηματθαιου



Γιατί μ’ αρέσει να μιλώ μαζί σου;
Γιατί η κάθε σου λέξη με μαγεύει;
Ποιά γλωσσά μαγική βγαίνει απ’ τα χείλη σου
και κάθε συλλαβή με καθηλώνει;
Ποιά γλώσσα να είναι αυτή που μπορώ ακόμη
και μέσα από τα μάτια σου να τη διαβάζω;
Ποιά γλώσσα που στους κτύπους της καρδίας σου
δύναμαι να ανιχνεύω τον παλμό της ;
Λες να είναι αυτή του έρωτα η γλώσσα;
Αν ναι, τότε μην σταματάς να μου μιλάς
μην σταματάς να με κοιτάς στα μάτια
άσε με να γύρω το κεφάλι μου
στο μέρος της καρδιάς
ν’ αφουγκραστώ τη μελωδία που αναβλύζει απ' τους παλμούς της
στα κύτταρα μου να κυλίσει η μαγεία της
στον έρωτα σου να βουλιάξει η ψυχή μου.

ΚΥΠΡΟΣ ΜΑΡΜΑΡΟΣΜΙΛΕΥΤΗ / Μαρουλλα Πανάγου

ΓεΙτονικά τα σπίτια γειτονικές αυλές χωριά που αγκαλιάζαν συνόρων δυό πλευρές. Στους κάμπους μαζί βόσκαν του καθενός τ'αρνιά -Γιαννή καλή σου μέρα -καλώς τον Χασανιά Η Τούρκισσα υφάντρα κεντήστρα η Ρωμιά κλωστές περιπλεγμένες στην ανοικτή καρδιά. Ψωμί μαζί κι αλάτι ,πίναν και το νερό κάτω απ'τον ίδιο ήλιο τον ίδιο ουρανό. Κι έλαμπ'η ομορφιά σου ανεπιτήδευτη Άσπρη και φιλντισένια,μαρμαροσμίλευτη. Κόρη της μεσογείου πρασινοσμάραγδη, πια αδηφάγα μοίρα άπονη κι άκαρδη Με τα γαμψά της νύχια σε καταμάτωσε μαχαίρι στην πλευρά σου δίκοπο κάρφωσε. Εκοψε την καρδιά σου στα δυο θηριωδώς κι'απ'τον βορρά ως τον νότο κλειστή τώρα οδός. Τα μέχρι χθές αδέλφια χωρίς ταυτότητα με βιά τους επιβάλλει την μη οντότητα. Πικρά αναρώτιεται η μαύρη προσφυγιά πιο απ'τα δυο κομάτια να βγάλει απ'την καρδιά. Κείνο π' άφησε πίσω; τούτο που τώρα ζεί; πιο δάκτυλο να κόψει και να μην την πονεί; Είν και τα δύο ένα όπως κι οι δυό λαοί , που όπως ζούσαν πρώτα θέν πάλι ναν' μαζί. Κάτω απ'τον ίδιο ήλιο τον ίδιο ουρανό, νησί παραδεισένιο μαρμαροσμίλευτο.