Ξενής Πάτσαλος (βιογραφικό)

Ο Ξενής Πάτσαλος γεννήθηκε στις 4 Ιανουαρίου του 1901 στο Παραλίμνι Αμμοχώστου. Το επίθετο του Πάτσαλος αποτελούσε παρατσούκλι του πατέρα του Ανδρέα Πιερέττη, γιατί είχε γκρίζες κηλίδες στο πρόσωπό του. Για βιοποριστικούς κυρίως λόγους εγκατέλειψε από πολύ νωρίς το σχολείο και ασχολήθηκε με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Το έμφυτο ποιητικό του ταλέντο το ανέπτυξε και κέρδισε πολλά βραβεία σε διάφορους ποιητικούς διαγωνισμούς τσιαττιστών. Τα θέματα του τα αντλούσε από την αγροτική ζωή, την αγάπη, τα προβλήματα του κόσμου, τα εθνικά ζητήματα. Πέθανε στις 28 Φεβρουαρίου 1984

πηγή: https://www.bigcyprus.com.cy/el/article/xenis-patsalos-enas-poiitis-me-emfyto-talento

http://www.philia.org.cy/Portals/0/Documents/LogosKaiTexni/Ta_Poihtarika_Tragoudia_B.pdf

[Γέννημα νήλιου...] / Πάτσαλος Ξενής (Ποιητάρης)

Γέννημα νήλιου πού ΄ρκουμουν επέτουν φαινεσταί μου

ελάλουν εν παράδεισος τούτη ζωή, Θεέ μου.

Το μεσομέριν έπασκα να τη διασκεδάσω

τζι' ενόμισα πως έκαμα φτερά τζι' εν να πετάσω

τζιαί πού το παραδέχουμουν πως είχεν να γεράσω.

Τώρα εν ηλιοβούττημαν, για μεν εν να νυχτώσει

τζι' εν πρόκειται για λλόου μου να ξαναξημερώσει

[Τζιαί αν η Ένωση γενεί...] / Πάτσαλος Ξενής (Ποιητάρης)

Τζιαί αν η Ένωση γενεί αυτό πρέπει να πράξουν

να' ρτουσιν πα' στο μνήμα μου να το βροντοφωνάξουν,

φαίνεσται μου' ν ν'αναστηθώ,

που μές στον Άδην να βρέθω σ' ένα λεπτόν που πάνω,

να πω΄΄ Ζήτω η Ένωση΄΄ τζιαί πάλιν ας πεθάνω

[Έθελα να'μουν...] / Πάτσαλος Ξενής (Ποιητάρης)

Έθελα να'μουν τζι'εν είμαι όπως μ'αρέσκει να'μαι

πρύτανις μες στους πρύτανες, η κλίση μου τραβά με.

Έναν'πο ούλλα τα καλά της γης εν η παιδεία,

μα'ν δυσκολία να γινεί, χρειάζεται υπομονή, νους τζιαί περιουσία ....

Σε Κήπο Ξένο: Ποιητική Συλλογή του Αντώνη Πιλλά, 2012, Εκδ. Ακτή

Μες στην αγάπη σου

Πλέω μες στην αγάπη Σου, Κύριε

και που ν’ ανοίξω πανί δεν γνωρίζω

μέσα σε τόσο φως. έτσι αποσπώ

από μέσα μου ένα τριαντάφυλλο

και το αποθέτω σαν δάκρυ στα πόδια Σου.

Σε ξένο Κήπο 

Σε ξένο κήπο ηχούν τα βήματά σου
κι είν΄ ο αχός τους κομπολόι αργό
στου χρόνου και της ξενιτιάς τα χέρια
κι όλο καλούν και ζωντανεύουν τη μορφή σου
πιο τρυφερή και πιο ωραία, μονάχα
μ΄ ένα πικρόν ανθό της λησμονιάς τα χείλη

Σωφρονίου Ιεορομανάχου και Δίκλωνα :Ποιήματα του Αντώνη Πιλλά

https://genesis.ee.auth.gr/dimakis/ylatron/2/12.html

https://genesis.ee.auth.gr/dimakis/Euthini/346/6.html

Ένα Χαικού του Αντώνη Πιλλά

Φοράει τον ίσκιο

των παιδικών μου χρόνων

δέντρο μονάχο.

ΘΡΑΥΣΜΑΤΑ / Πιλλάς Αντώνης

3

Μεγάλο, θερινό φεγγάρι·

στον ίσκιο της μάντρας

τα πρόβατα αναμηρυκάζουν

τη σιωπή

.

8

Αντίκρυ στο ανθισμένο πέλαγος

θεηγόρα πεύκα·

σταλάζει ο ήλιος στη σιωπή

μικρές ωδές του κάλλους

και ξενιτείας ρήματα

Ωραίο πρωί / Πιλλάς Αντώνης

Ωραίο πρωί εσφύριζε
σαν το κοτσύφι μέσα στο φιλί σου.
Ανάλαφρα βουνά
ήσυχα μνήματα
φιλιά καθρεφτισμένα στο νερό
στα νέα τα φύλλα.

Ήσυχα μνήματα, στις λεύκες
αμέτρητων φιλιών ψιθυρισμοί
μές στον αγέρα.
Αλλού θ’ αράξει πάλι η μέρα.

Τα χέρια του πατέρα μου / Πιλλάς Αντώνης

Αν ήταν να΄ φτιαχνα έν΄ άγιο εικόνισμα 
ίσως ασήμαντο, μα τόσο οικείο, 
μ΄ αθωότητα παιδιού σ΄ αυτό να καταφεύγω 
και να το προσκυνώ για "μύθους" διψασμένος, 
πατέρα, θα ζωγράφιζα
τα δυο χοντρά, βασανισμένα χέρια σου, 
με την αφή του αχνιστού ψωμιού
σε ώρα γαλήνια, σπιτική. 

Τα χέρια εκείνα που είναι τώρα
Φρουροί του αμίλητου.

Τον Μέγαν Άρχοντα αυνάντησες 
τώρα ξενιτεμένος
γυρνάς ζωσμένος φως πικρό 
όλο και πιο μονάχος, 
με χάδια ανεπίδοτα στα χέρια σου
σαν άστρα που κρυώνουν 
πάνω από χειμωνιάτικο αλώνι. 

Κι εσύ όλο να μας αποχαιρετάς
και ποτέ να μη φεύγεις, 
κυρίαρχος, όσο ποτέ, μέσα στην απουσία σου.

Ρωγμές , 1988

Ωσεί χόρτος / Πιλλάς Αντώνης

Και ξάφνω μιαν αυγή κοιτώντας τα βουνά
τον μέγα ύπνο συλλογιέσαι-
χρόνια που φτερουγίσανε – πουλιά
μέσα σου αφήνοντας
την πληγωμένη εκείνη αίσθηση του απείρου,
στιγμές που κλείσαν μέσα τους
τον χρόνο και το φως
όπως μικρή σταγόνα
τον μέγαν ωκεανό.

Κοιτάζεις κι ασταμάτητα
χιονίζει εντός σου ο καιρός
και λές: ώρα να φύγω γέρνοντας
σιμά στο χώμα
όπως ανθός
τα πέταλά του κλείνοντας.

Στιχηρό γράμμα / Πιλλάς Αντώνης

στον φίλο μου ΠΟΙΗΤΗ Στέφανο Ζυμπουλάκη 

όπου ο φίλος γνήσιος

εκεί και η καρδιά

κι η σκέψη ανθισμένη

και τα μικρά, ωραία ταξίδια

του φωτός η πλησμονή

του τόπου η σκιά ευλογημάνη

σαν Θεοτόκος.

Σε ονείρου μέσα χάραμα, 

σε σκάλα θείας μουσικής

η παρουσία και τ΄ όνομά σο

Στέφανε

με το στεφάνι της καλής αγάπης

χορδές ουράνιας αρμονίας

κινούν μες στο απλό σου μίλημα

και χειρ Κυρίου να ευλογεί.

Η πρώτη ευχαριστία σ΄ Εκείνον

μα και στον άνθρωπο

όταν το κάλλος Του το μέγα

καθρεφτίζει αθόρυβα

-Θεία εικόνα αν και τόσο εύθραυστη

σαν σκεύος κεράμεως.

Θα κάνω ένα μικρό ταξίδι πάλι

μέσ΄ απ΄ τους στίχους και το πρόσωπό σου

στη Λάρνακα του Αγίου Λαζάρου.

στις Φοινικούδες που ψηλά σηκώνουν

το γιαλό της μες στο φως

με το κρασί της θείας νοσταλγίας σου

μεθώντας 

με δυο άστρα ξάγρυπνα στης Αμμοχώστου τους γιαλούς

στο ξεχασμένο σπίτι σου που ρίζωσε στο χώμα

μα έχει τις ρίζες του στον ουρανό,

στον ουρανό της άλλης Κύπρου

αίμα που στάει στις ψυχές και μας κερνά

με το κρασί της θείας νοσταλγίας σου.

Μένω δακρύζων φιλώ το μέτωπο

ένθεν ποιητή ωσάν κι εσένα 

μαζί με τα κρυμμένα χνάρια

της ιερής, της έναστρης πορείας σου.

19.4.2014

[Οι ποιητές δεν έχουνε αργίες ] / Πιλλάς Αντώνης

...Οι ποιητές δεν έχουνε αργίες και ωράρια

την εγγενή τους θλίψη παρακολουθεί ο χρόνος άγρυπνος

μια άλλη χαρά τους έχει από νέους επιστρατεύσει

και πάντα νέοι με έρωτα την καρτερούν

μες στους καιρούς αυτούς της εξορίας...

ΘΡΑΥΣΜΑΤΑ (Σειρά Δεύτερη) : Ποιητική Συλλογή του Αντώνη Πιλλά εκδοθείσα το 2016 (Απόσπασμα)

1. 

Και το πουλάκι 
πάνω στην πέτρα
σαν το αναλόγιο 
ψέλνει τον ύμνο Σου. 

...

15. 

Εντέλει
μια άνω τελεία είναι ο θάνατος. 

...

24

Εποχές: οι τέσσερις γωνίες 
της θείας καλοσύνης. 

...

26. 

Μες στην αγάπη 
κι ας είσαι ο έσχατος.

...

34

Πήλινη στάμνα
το νέο φεγγάρι 
χύνει τριγύρω 
νερό της λήθης. 

...


42.

Η Άνοιξη, κι αυτή 
μετράει τα χρόνια μας. 

...

51.

Στα σκοτεινά εκύλισε ποτάμι
σταμνί της λήθης το φεγγάρι. 

65.

Μπαίνοντας μέσα στο ποίημα 
οι λέξεις ξαναλάμπουν

74.

Κάποτε κάπου έχω ζήσει 
με αυτό το ποίημα. 

82

Η ομολογία της ήττας
συχνά η πιο μεγάλη νίκη. 

97.

όχι μονόλογο 
με τα πουλιά και τα λουλούδια.

107

Ήταν καλός
μέχρι τινός.

113

Στον ίσκιο ενός μικρού πουλιού 
ένα μαμούνι αναπαύεται.

138

Πουλιά μες  στον αγέρα
υφαίνουν τ΄ όνομά σου
με κλωστίτσες φως, 

156.

Ανάσα του μικρού πουλιού 
πλάι στο χρυσό φεγγάρι

...

Συνθλίψεις : Ποιητική Συλλογή της Ειρήνης Σιδερά που εκδόθηκε το έτος 2016

Σκέπασε το κορμί της με φύλλα
μην την αναγνωρίσει η Άνοιξη 
μην της ζητήσει εξηγήσεις.


**

Συνθλίψεις

Μα στο τέλος ο άγγελος δεν έρχεται ποτέ.
Μονάχα ένα άγγιγμα φωτιάς 
και πολλά χαμένα χρόνια.

**

...

Κάποιος μετράει 
Κάποιος μετράει τις ανάσες μας
και δίνει νούμερα




**

Rodin 

Πόσα κορμιά να χωρέσει η αγκαλιά..
Πόσα ν'  αφήσει...

**

...

Καμιά φορά 
εύχομαι να΄ χα γεννηθεί 
χωρίς μάτια
χωρίς χείλη 
χωρίς χέρια 
Δεν κρατιέται ο έρωτας

**

Νιφάδες χιονιού 
τα όνειρά μας
τους ώμους σκέπασαν 
μα έλιωσαν 
πριν γίνουνε φτερά.

**
...

Είναι καιρός πια 
Να πλατύνει το κενό
να με χωρέσει