Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2017

Η πολιτεία με το λουλουδένιο πρόσωπο / Αγγελίδου Κλαίρη

Η πολιτεία με το λουλουδένιο πρόσωπο
και το πολύβουο σαν μελίσσι ανθρωπομάνι,
η πολιτεία με το λουλουδένιο πρόσωπο
δε θα ξαναχαμογελάσει πια.
Τα κύματα θα παίρνουν το παράπονο
στης θάλασσας τα βύθη
και τα παλάτια των νεράιδων
θα σειούνται από το θρήνο...

Η πολιτεία με τα ξανθά μαλλιά χαλάστηκε!
Η πολιτεία με τα ξανθά μαλλιά χαλάστηκε!
Δεν έχει τελειωμό το μοιρολόι..
Η πολιτεία με τα ξανθά μαλλιά χαλάστηκε!
Δεν έχει τελειωμό το μοιρολόι..

Όποιο δρόμο και να πάρω / Αγγελίδου Κλαίρη

Όποιο δρόμο και να πάρω, φτάνω πάντα στο ίδιο σημείο
όποια θάλασσα θαυμάσω, φτάνω πάντα στην ίδια αμμουδιά
όποιαν άνοιξη κι αν ζήσω, φτάνω πάντα στην άνοιξη εκείνη
όποια φουρτούνα απαντήσω, φτάνω πάντα στο ίδιο λιμάνι.

Φτάνω πάντα στο ίδιο λιμάνι
στην Αμμόχωστο...
Φτάνω πάντα στο ίδιο λιμάνι
στην Αμμόχωστο...

Η μικρή αχιβάδα / Αγγελίδου Κλαίρη




Η μικρή αχιβάδα
ονειρεύτηκε την πλατιά γαλάζια θάλασσα
χωρίς να υπολογίζει
την αβυσσαλέα ορμή του κύματος
τα όνειρά της τέλειωσαν
στην αμμουδιά
όπου βρέθηκε το καταμεσήμερο
με τα χέρια ανοιχτά
και την καρδιά ρημαγμένη.
Και τα όνειρα;

Ποίημα από τον τόμο "Ιμερτής Κύπρου έπεα, Η ποιητική κατάθεση της

Κλαίρης Αγγελίδου", επιμ.: Θεοδόσης Πυλαρινός, εκδόσεις Καστανιώτη 2008

Εκείνο το σπίτι / Αγγελίδου Κλαίρη

Εκείνο το σπίτι πνιγμένο μες στις κιτριές
τα κρίνα και τα γιασεμιά
ένα με την ψυχή μου
ένα με τα όνειρά μου

Εκείνο το σπίτι πνιγμένο μες στις κιτριές
τα κρίνα και τα γιασεμιά
ένα με την ψυχή μου
ένα με τα όνειρά μου

Κάθε γωνιά του ένα τραγούδι
κάθε σκαλοπάτι και καημός

Εκείνο το σπίτι έχει ψυχή,
εκείνο το σπίτι έχει ψυχή,
κλαίει τα βράδια ασταμάτητα με ένα παράπονο πικρό...

Εκείνο το σπίτι της Αμμόχωστος
είναι το σπίτι μου...

Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2017

Η φυσιογνωμία του ανύπαρκτου: Ποιητική Συλλογή του Μιχάλη Ζαφείρη /2008 Εκδόσεις Γαβριηλίδης

Το διαμπερές τραύμα

Αυτοί οι σημαδεμένοι απ’ του πόνου

το βαρύγδουπο διάβα

τόσο αλλόκοτα δονούν της καρδιάς το συναίσθημα.

Φυσικά, δεν θα είχε και τόση σημασία

αν αυτό ακριβώς δεν ήταν κάτι το τόσο ανθρώπινο.

Η ματαιότητα της ύπαρξης δονείται στιγμαία

και ολοκληρώνεται η ουσία σε πράξη.

Η αλληγορική εικόνα του σπασμένου προσώπου

διαγράφεται καθαρά

και όλο περισσότερο καθαρά

και ο μορφασμος πάλλει.

Ίσως την άλλη φορά μπορέσω να σφραγίσω


καλύτερα το διαμπερές τραύμα.

Άτιτλο / Ζαφείρης Μιχάλης

Καμένα δάση

σε σεληνιακή έκταση μιλώντας

με διχασμένη προσωπικότητα να πορεύεται

κάθε τελευταίο χρώμα

όταν σε ραδιοθαλάμους εκτοξεύεται

και παρασκευάζεται η κραυγή του φωτός

με μπαλσαμωμένα πόδια

Δίποδα όντα να κουρσεύουν κάθε χαρά

και μια μνήμη μακρινή οδοιπορώντας

να σκοντάφτει συνέχεια στο απέναντι ύψωμα

Άνθρωποι! Άνθρωποι με προσωπεία ξένα

και κραυγές

Ο ΠΕΝΤΑΔΑΧΤΥΛΟΣ ΤΟ ΒΟΥΝΟ / Ζαφείρης Μιχάλης



Κύκλωπα βράχε

συ που κλονίστηκες κι αγέρωχα

παρουσιάστηκες πάλι

μέσα στου αιώνα το βραχυκύκλωμα

Σπαρμένες οι πλαγιές σου

απ' την καμένη φλόγα

και το απέραντο φύλλωμα

των υγρών σταγόνων της βροχής

Εσύ που άδειασες το βλέμμα σου

τυφλώνοντας τον ήλιο το μόνο

Εσύ που αιώνες τώρα

αψηφάς ένα κάτεργο δουλείας

πώς λάμπεις μακριά μας

Κύκλωπα βράχε

οροσειρά της μοίρας του τόπου

και των στιγμών

η αιθέρια μουσική των κυμάτων

έρχεται ολοένα κοντά σου

μα πάντα φεύγει



Η σιωπή φευγάτη

εργοληψία θανάτου ή ζωής

φυγαδεύοντας για πάντα τη μιζέρια

Ένας κόκκος σαγήνης

πλέκει συνέχεια τον ιστό.

Δεν ξεχάστηκες.

ΠΟΤΕ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ; / Ζαφείρης Μιχάλης



Σκιαγραφώ τη ματαιότητα του σύμπαντος
σένα τρύπιο παπούτσι.
Βγες έξω, να με δείς που δεν υπάρχω.
Κι όμως βρέχει.
Θα ρθω το βράδυ, να σε πάρω
όπως πάντα.

ʼγια μέρα, καλημέρα.
Σήμερα λιγόστεψε η δροσούλα.
Το βράδυ κυλάει αγέρωχο στις
σιδηροτροχιές του κόσμου.
Ανέμελα τραγουδώ τα τόσα πάθη
της ζωής
κι ο ποδόγυρος του φουστανιού σου
σηκώνει κονιορτοβριθές νέφος.

Αναρωτιέμαι, πότε θα τελειώσει
αυτή η ιστορία.
Όλο αύριο μου λές, όλο αύριο.

Θλίψη / Ζαφείρης Μιχάλης



Όταν κοιτάζω μέσα μου
 δεν είναι η αδιαφορία
 που κάθεται
 ούτε το κενό.
 Σαν καρκίνωμα
 η θλίψη με δέρνει
 και τα δυο μου πλαστικά παπούτσια
 οδευτούν, οδεύουν, οδεύουν
 όχι για την Τροία,
 όχι για την Αλεξάνδρεια,
 ούτε στης Νέας Υόρκης το περίβουο άστυ·
 στο φτωχικό σου σπίτι μάνα
 και γέρο πατέρα,
 που τώρα πια
 δεν ξέρω που βρίσκεται.

Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2017

Χρίστος Χατζήπαπας (βιογραφικά στοιχεία)

Ο Χρίστος Χατζήπαπας γεννήθηκε στην Κύπρο το 1947. Σπούδασε κτηνιατρική στη Σόφια, όπου αργότερα έκανε μεταπτυχιακά.  Βιβλία του τιμήθηκαν με το Κρατικό Βραβείο της Κύπρου. Ένα μυθιστόρημα και μια συλλογή διηγημάτων του μεταφράστηκαν στα βουλγαρικά και μια άλλη στα αγγλικά. Ξεχωριστά ποιήματα και διηγήματά του μεταφράστηκαν σε ξένες γλώσσες. Είναι Πρόεδρος της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου.



Εργογραφία:



Ποίηση:

2012:Τα πηγάδια της ιστορίας, Γαβριηλίδης
1979: Εισαγωγή στην Τραγωδία
1969 : Ενδοσκόπιο

Διήγημα


2001:   Έρως εν καμίνω, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
2009: Το ασταθές βήμα και άλλα διηγήματα, Γαβριηλίδης

Μυθιστορήματα

2000  Στο μάτι του φιδιού, Εκδόσεις Καστανιώτη
1993: Στην ολκό του μαύρου φεγγαριού 
1989  Το χρώμα του γαλάζιου υάκινθου, Εκδόσεις Καστανιώτη
1981: Το μεγάλο ψέμα 
1984: Εντελώς φυσιολογικός και άλλα διηγήματα 

Τα πηγάδια της Ιστορίας: Ποιητική Συλλογή του Χρίσου Χατζίπαπα εκδοθείσα το 2012/ Εκδόσεις Γαβριηλίδης

Τα πηγάδια της Ιστορίας

Είχαμε πηγάδια
λίγα, κάποτε
που δρόσιζαν τα χείλη μας
σε χρόνους άβροχους
σε χρόνους δίψας
ακρίδας και όφεων.
Γέμισαν πτώματα.
Μωραίνει, λένε, Κύριος
όν βούλεται απολέσαι –
αλλά γιατί εμάς;
Αντλούσαμε με τ’ αλακάτι
μαύρο νερό της συμφοράς
ανίδεοι τάχα
μην ξέροντας χρόνους πολλούς
πως μέσα εκεί
δρακιάζει η σήψη.
Τα πηγάδια μας
πολλών χιλιάδων χρόνων
τα μπαζώσαμε
με πτώματα εχθρών
ανεπάρκειες και βλακεία.
Τώρα
αφυδατωμένοι
ρακένδυτοι
χωρίς δυνάμεις
προχωράμε ασθμαίνοντας
αυτάρεσκα
στο μέλλον…

***

Αφήστε το μήνυμά σας


Αφήστε το μήνυμά σας
μετά τον χαρακτηριστικό ήχο
είπε η φωνή
κι έμπηξε χάχανο αποκρουστικό.
Μου κίνησε την περιέργεια
και ξαναπήρα.
Ο θάνατος απουσιάζει
δοκιμάστε σε λίγο.
Αμέ;
Τρελός είμαι;
Με πήραν αυτοί
μόλις που’ χα τελειώσει
με την αγγειοπλαστική
τα ποτά, το τσιγάρο
όλες τις λοιπές χαρές.
Μην ανησυχείς, είπε
μια στριγκιά γλυκιά φωνή
ο Διάβολος ήταν
που ‘παιζε με τον Erickson
τη Nokia, τη Νέκυια
κι άλλες γνωστές μάρκες.

***
Η θάλασσά μου

Η θάλασσά μου
δύστροπη σήμερα
γι’ αυτό δεν μπήκα μέσα της
μέχρι να κατευνάσουν τα νευράκια της
να’ ναι καλή μαζί μου
να μου φιλά το σώμα
εγώ να γλιστρώ στο βυθό της,
έμβρυο
να με περνά απ’ τον κόλπο της
να με αναγεννά
στα ιαματικά της ξεπλένοντας
τη θλίψη μου.

***

Βγάζω το καπέλο στον διάβολο
Βγάζω το καπέλο στον διάβολο∙
καταφέρνει να εισδύει
εντός σου
ερήμην των κυττάρων σου
πλην παρόντων
σατανικά παρόντων
στην τρυφερή διαβολική του σκέψη.
Να διατετραίνει σήραγγες
αόρατος
ενίοτε βαρβαρικός
γυαλί από πόθο
να κόβει το μέταλλο των αντιστάσεων
να φωνασκεί σαν έφηβος
προπετής
και καθήμενος ως άγγελος
στους κρατήρες του στήθους σου
να εποπτεύει
το υγρό στόμιο
της μεταμέλειάς σου.
Ναι αυτός είναι ο Διάβολος
που θα ψήφιζα για Θεό
χωρίς έλεος.
Και έως θανάτου.

***

Αγέννητα βρέφη



Πόσα διηγήματα
χάθηκαν μέσα στον ύπνο
σαν αφύλακτα παιδιά του δρόμου
πόσες ποιήσεις
καταβρόχθισε
και δεν έφτασαν ως το πρωί.
Διαφορετικοί κοιμόμαστε
αλλιώτικοι ξυπνάμε
μην ξέροντας σε ποιο κρεβάτι
μένει έγκυος η μνήμη
με ποιον μας απατά μες στο σκοτάδι
σε ποια κλινική
ή κάδο απορριμμάτων
τ’ αποβάλλει
χωρίς ένα χάδι
ανάγνωση νηφάλια
πρωινή.


***

Προδοσίες


Κατόρθωσες κ ι αυτό ,
συγγραφεύ μέγα,
να προδίδεις φίλους
με τόση ευκολία.
Μετά από ενδελεχή προπόνηση,
εννοείται.
Ξεκινώντας από τον εαυτό σου
που κρυβόταν χρόνια
παριστάνοντας τον ρέμπελο
γράφων επιτηδείως –
ακόμη και άσιτος έμεινες
επί μακρόν.
Ώσπου συνήλθες
πρώτα οικόσιτο
σε πισινές αυλές,
εν συνεχεία
ορθά κοφτά τα είπες
–όπως τα ήθελαν–
έγινες δεχτός στα σαλόνια τους
που
«να, προς τα κει πέφτουν!»
έλεγε ο Σκαρίμπας
μουντζώνοντάς τα–
μα κι ο Βάρναλης,
θαρρώ.

"Πληγείσες περιοχές " ΓΥΜΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ του Γιώργου Χριστοδουλίδη ( Πέντε Ποιήματα)





Διαβάζοντας τους Κύπριους Ποιητές, έκανα και μια στάση στη ποίηση του Γιώργου Χριστοδουλίδη. Τελικά η στάση εξελίχθηκε σε μόνιμη εγκατάσταση! Η ποίηση του Γιώργου Χριστοδουλίδη είναι από τις ποιήσεις εκείνες που έχει τη δύναμη να σε κάνουν να σκεφτείς και να προβληματιστείς. Τα ποιήματά του ντύνονται με μια λιτή ομορφιά και αγάπη. Στο λόγο του διακρίνεται ο ποιητικός σεβασμός. Σίγουρα η ποίησή του, έχει τη δύναμη να μιλήσει στη ψυχή του καθενός μας.  

Η Ποητική Συλλογή "Πληγείσες περιοχές " ΓΥΜΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ αποτελείται από πέντε (5) θεματικές ενότητες και 61 ποιήματα όπως παρακάτω: 

ΤΟ ΠΑΙΔΙ

Ο κρότος των λέξεών τους
Κάταγμα
Δουλειές του ποδαριού
Τραγουδάκι
Σπασμένα ποδήλατα
Ιστορίες που τις καταλαβαίνεις πολύ αργότερα
Ασκήσεις γυμναστικής


ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ


Ένας Ανδρέας
Η φοινικιά
Το σελίνι
Πραγματικοί κερατάδες
Ένας γάτος με συντροφεύει τα βράδια
Ραδιενέργεια
Πίνακας στο μέσον του Αιγαίου
Αυτή δεν είναι η φωνή μου


ΘΑΝΑΤΕΡΑ


Ιαπωνικό παραμύθι
Η εξαφάνιση των αμυδρών προσώπων
Ο γέρο-βασιλιάς
Αιωνόβιοι
Ο γέρο Γιωρκής
Το συρτάρι
Φτηνά τη γλύτωσε ο Σωτήρης
Χριστούγεννα 2015
Οι επιζώντες


ΕΡΩΤΙΚΑ (ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ)


Οι μέρες μας
Η ηλεκτροδότηση της λήθης
Σπινθηρογράφημα
Η ανεμόσκαλα
Οι γυναίκες φεύγουν οριστικά μια μέρα
Αγάπη μπορεί να συμβαίνει και μετά από πολλά χρόνια


ΕΡΩΤΙΚΑ (ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ)


Μπλε ιστορίες
Συγκομιδή
Όχι πραγματικά σκοτωμένος
Το καφέ βιβλίο του Ζοζέ Σαραμάγκου
Πηγές έμπνευσης


***


ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ
ΠΟΛΥ ΑΡΓΟΤΕΡΑ

Τα μεσημέρια στον χώρο στάθμευσης της πολυκατοικίας
μας κυνηγούσε ένας ξαναμμένος αστυνομικός
με σορτσάκι
και ο περιβολάρης.
Ο πρώτος σκυλόβριζε που παίζαμε μπάλα
και του χαλούσαμε τον ύπνο
έπαιρνε μια ξύλινη βέργα και κατέβαινε
να μας σπάσει στο ξύλο.
Ο δεύτερος ουρλιάζοντας ακατανόητα
ένα αγρίμι
νόμιζε ότι θα μας τσακώσει
την ώρα που του κόβαμε τα μέσπιλα απ’ τα δέντρα.
Όμως εμείς ήμασταν πιο ξαναμμένοι από αυτούς.
Και πιο σβέλτοι.
Μου πήρε πάντως χρόνια
να υποψιαστώ
ότι ίσως πιο πολύ από μας
μισούσανε το γέλιο μας
κι ότι
η εξουσία και η ιδιοκτησία
δεν αγαπάνε τα παιδιά.

***

ΕΝΑΣ ΑΝΔΡΕΑΣ

Συναντιόμαστε τυχαία μια-δυο φορές τον χρόνο
χθες με είδε στην υπεραγορά την ώρα που διάλεγα
ντομάτες.
Με ρώτησε πάλι πώς πάει η μεγάλη μου κόρη
– Είναι γιος, και τώρα σπουδάζει, Ανδρέα.
– Α, ναι.
Παύση.
– Είναι καλά;
– Καλά.
Κάθε φορά η ίδια κουβέντα
πάνω από φθαρτά που σάπισαν
στην πόρτα του κουρείου ονομάτων
στο συνεργείο αλλαγής ποδιών
στις ουρές των στεγνών ανέργων
στους πεζοδρόμους των ζαρωμένων
στα χαρακώματα της πόλης
– Σκύψε Ανδρέα, όχι, όχι υπόκλιση
απλώς σκύψε.
Είναι παράξενο πώς ένας άνθρωπος
μπορεί να θυμάται λάθος πάντοτε το ίδιο πράγμα.
Πρόσεξα κι ένα τρέμουλο στα χέρια του
που επιδέξια έκρυβε κρατώντας σφικτά το καροτσάκι.
Κάνω ό,τι μπορώ να τον αποφύγω
όμως η επιμονή του να κοινοποιήσει την αμηχανία του
είναι ανίκητη.
Μια μέρα του έπεσε το κεφάλι
τρέχαμε να το προλάβουμε
στον κατήφορο.
Όταν πλήρωσα τον επόμενο εκδότη
και κυκλοφόρησα το έκτο μου βιβλίο
του το ταχυδρόμησα σε άγνωστη διεύθυνση
βέβαιος ότι με κάποιο τρόπο θα το παραλάμβανε.
Βρεθήκαμε πάλι μετά από χρόνια
στις δημόσιες τουαλέτες
για ένα κατούρημα επί πληρωμή.
«Πώς πάει η κόρη σου;
Σπουδαίο το ποίημα σου για εκείνον τον τύπο.
Απίθανος εκείνος ο τύπος,
ποιος είναι;»

***
ΤΟ ΣΥΡΤΑΡΙ 

Τα οστά του φυλαγμένα σ’ ένα συρτάρι του ανθρωπολογικού
περιμένουν ταυτοποίηση.
Ένας άνθρωπος που ήθελε να κάνει πολλά
αλλά δεν του βγήκε, κακορίζικος.
Σαράντα χρόνια αγνοούμενος
πέντε χρόνια μάλλον νεκρός.
Τέσσερα χρόνια φυλαγμένος.
Φυλαγμένος προσεκτικά σ’ ένα συρτάρι παρόμοιο
μ’ εκείνο όπου κάποτε παιδί
είχε κρύψει ένα γλειφειτζούρι
για να το γλύψει αργότερα.

***

Η ΗΛΕΚΤΡΟΔΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ

Ο ερχομός της στην πόλη
έφερε δονήσεις
που προκάλεσαν διακοπές
στην ηλεκτροδότηση της λήθης
της λήθης του έρωτα
και αρρυθμίες στην καθημερινή διεκπεραίωση
πολυκαιρισμένων συνηθειών
ενώ οι λάμψεις
που προείκαζε σε προπορευόμενους ορίζοντες
στην αντανάκλαση μελλοντικών αιώνων
πολιορκούσαν απροσδόκητα
το εικονικό φρούριο του.
Εκείνες τις μέρες λοιπόν
που ήξερε ότι δεν θα είναι πολλές
όπως ένα πιάτο τριαντάφυλλα
που ρευστοποιούνται σε συναισθήματα
απέφευγε να πλησιάζει
τα ψηλά παράθυρα των πάνω ορόφων
τους φωταγωγούς που μέσα τους
η παιδική περιέργειά μας
σκοτώθηκε πολλές φορές
τις ταράτσες του ουρανοξύστη αδύνατου
με την ουρανομήκη σιωπή των ευρισκόμενων
σε απρόσιτες κορυφές
όλα εκείνα τα αρχιτεκτονικά κολαστήρια των πόλεων
που τα επινόησαν
όσοι λίγο αγάπησαν ή αγαπήθηκαν
και που χωρίς να καταλάβεις
έχεις ήδη ενσωματωθεί
στην κυριαρχία του βάθους τους
όταν με πετρόχτιστη αδιαφορία
συχνά ενθαρρύνουν
μια διαδοχική σειρά
σχεδόν πραγματικών σου πτώσεων.

***
ΠΗΓΕΣ ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ

Υπάρχει μια εκκρεμότητα
που αν δεν την πω δεν θα ησυχάσω.
Κάποιος με παρακολουθεί την ώρα που γράφω.
Ένας αγροίκος
τον ακούω να κόβει τα νύχια του
να ξύνεται να χασμουριέται
μετά να σηκώνεται να σπάει αβγά
να κάνει ομελέτα
ύστερα να ανάβει την τηλεόραση
να ρουφά την ημερήσια φρικαλεότητα
μετά να παθιάζεται μ’ ένα ντέρμπι
να στυλώνει το τεράστιο πούρο του
να στέλλει δαχτυλίδια καπνού
στο γκρίζο ταβάνι του
που καταρρέει αδιάκοπα.
Δεν με ενδιαφέρει καθόλου η ποίηση
μου λέει, σκίζοντας όλα τα πρωτόκολλα
κατ’ ακρίβειαν την έχω εντελώς γραμμένη
και χασκογελά.
Νομίζει ότι έτσι θα με τσαντίσει
ή θα με κάνει να ασχοληθώ
με κάτι πιο προσοδοφόρο.
Ας πιούμε ένα ποτήρι κρασί, του απαντώ
κερασμένο από μένα
πάλι μου έδωσες
το καλύτερο ποίημα.

Γιώργος Χριστοδουλίδης (μικρή αναφορά)

O Γιώργος Χριστοδουλίδης γεννήθηκε στη Μόσχα το 1968 και μεγάλωσε στη Λάρνακα. Σπούδασε δημοσιογραφία στο πανεπιστήμιο Λομονόσοφ της Μόσχας. 

Ποιητικές Συλλογές:
  • Ένια, (Εκδόσεις Ατέλεια, Λευκωσία 1996) Κρατικό Βραβείο Νέου Λογοτέχνη, 
  • Ονειτροτριβείο, (Γαβριηλίδης, Αθήνα 2001) Κρατικό Βραβείο Ποίησης. 
  • Εγχειρίδιο Καλλιεργητή (Γκοβόστη, Αθήνα 2004) 
  • Απραγματοποίητο (Γαβριηλίδης, Αθήνα 2010). 
  • Δρόμος μεταξύ Ουρανού και Γης, από τις εκδόσεις Φαρφουλάς, 2013
  • Πληγείσες περιοχές / Μελάνι/ 2016

Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γερμανικά, γαλλικά, βουλγάρικα, ισπανικά, λετονικά, πορτογαλικά, λιθουανικά, τουρκικά κ.α. ενώ δημοσιεύτηκαν σε κυπριακά και ξένα λογοτεχνικά περιοδικά.  Παρουσιάζεται επίσης σε σημαντικές ανθολογίες ποίησης και ποιητικές εκδόσεις.

Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2017

Όνειρα Αμενηνά: Ποιητική Συλλογή του Ανδρέα Χατζηχαμπή / ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΑΜΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, ΑΘΗΝΑ, 2014

Πατέρας προς γιο
Σ’ ευχαριστώ μικρέ μου γιε,
που μ’ έκανες και πάλι
την περικεφαλαία να φορέσω του Αχιλλέα,
το στήθος να καλύψω πανοπλία,
σπαθί για να κρατήσω και ρομφαία.
Πώς ήξερες μικρέ Αχιλλέα,
μες στου σχολειού σου τη μικρούλα την αυλή,
ότι σε μάχες τριγυρνώ όλη τη μέρα,
ότι με δόρυ και σαγίττα είν’ πολλοί.
Σ’ ευχαριστώ μικρέ Αχιλλέα,
παιδί που μ’ έκανες και πάλι,
γυρνώντας τη ζωή μου όλη πίσω,
λάθη και αστοχίες που ’χω κάνει
μεμιας απ’ την αρχή να τα γυρίσω.
Να ’σαι δυνατός, μου πες το πρωί,
δίνοντάς μου στο μέτωπο ένα φιλί,
μα ξέχασες πως εγώ είμαι ο πατέρας
και συ’ σαι μοναχά ένα παιδί.


Όνειρα αμενηνά
Όνειρα αμενηνά παγιδευμένα
στη δίνη της αδίστακτης κλεψύδρας,
αιματόβρεχτο βόλι ο κάθε κόκκος της άμμου της.
Άνοιξη παραδομένη
στη θάλασσα των δακρύων,
στον άνεμο που ανταριάζει και λυσσομανά.
Μοναχικά θαλασσοπούλια
ισορροπούν σε ουράνια ρεύματα,
μελωδούν την ενάλια αύρα.
Θαλερά φωταξίδια στον ζόφο της νύχτας μας,
πολύτιμα πετράδια που αντιφεγγίζουν
το προαιώνιο κάλλος,
το φώς το πρώτον,
δεσμίδα φωτός που γεννάει κυκλάμινα
πάνω στην πέτρα.
Αιέν ονειρεύεσθαι…

Στην ακτή των ποιητών: Ποιητική Συλλογή του Ανδρέα Χατζηχαμπή / Βιβλιεκδοτική, Λεμεσός, 2008

Προς Ποίηση
Πού ήσουνα;
Σε έψαχνα στιγμές, λεπτά, ώρες,
μήνες ολάκαιρους,
διείσδυσα στους φλοιούς και στο ξήλωμα των φυτών,
στις χωμάτινες στοές των σκωλήκων,
στις λευκές νύκτες τ’ ουρανού
και στις μαύρες μέρες του χρόνου,
έπεσα μαζί με τις πρώτες ψιχάλες και δεν σε βρήκα.
Μην ήσουνα κρυμμένη πάλι
ανάμεσα στα παιγνίδια των παιδιών
και έφτιαχνες ήλιους;
Μην έκοβες τη θάλασσα σελίδες και τον κόσμο μου στίχους;

Αντίδωρο
Αφιερωμένο στους Τάσο Ισαάκ και Σολωμό Σολωμού
Σήμερα μεταγγίσαμε αίμα στο συρματόμπλεγμα
να ζωντανέψει και να φύγει.
Σήμερα μεταγγίσαμε αίμα στον ιστό της σημαίας
να δρασκελήσει τη γραμμή,
να λευτερώσει τον Πενταδάκτυλο.
Σήμερα τις φωτιές π’ άναψαν
τις σβήσαμε με ελιά και δάφνη.