Νύχτωσε… / Ροτσίδου Φιλιώ

Νύχτωσε…

Μαύρα τα πλάνα…

Μαύρη η νύχτα …

Ξέφυγα…

Τα άστρα τρεμόπαιζαν στο μέτωπο μου κι η πούλια έριξε

χρυσόσκονη στα άσπρα μου μαλλιά…

Έξαφνα, γέρασα…

Το σώμα πλαδάρεψε…τα μάγουλα μου ρούφηξαν όλη μου τη ζωή

σε δέκα ζάρες…

Ρυτίδες παντού ακόμη και στη ψυχή μου…

Ψεύτρα!

Αγέραστη είπες θα μείνεις!

Με γέλασες, κι εγώ σε πίστεψα….

Ξημέρωσε…

Νεκρή σ’ ένα ξύλινο κρεβάτι με βρήκε το αύριο…που ήσουν χθες;

που είσαι σήμερα; που είσαι τώρα;

Τίποτα… όλα εδώ…τίποτα… ξημέρωσε κι εγώ ενύχτωσα…

Δόξα και τιμή / Ροτσίδου Φιλιώ

Δόξα και τιμή

στους συμβιβασμένους ήρωες της ζωής

που κάθε βράδυ κοιμούνται πλάι σ” ένα ξένο…

που ξυπνούν χωρίς σκοπό

και συμβιβάστηκαν

στη μετριότητα του τίποτα από φόβο….

Που αγκαλιάζουν ένα άγνωστο σώμα

ξυπνούν με τον θάνατο τους

ξεχνώντας πως έπρεπε να ζήσουν….

Κι ενώ ζουν,

μέσα τους έχουν πεθάνει χρόνια τώρα

συμβιβασμένοι στη μιζέρια

θύματα και θύτες των ηδονών

και της καταπιεσμένης κάβλας τους!

Δόξα και τιμή σ” αυτούς

που τ’ απαξίωσαν όλα σ” ένα βράδυ

και ξύπνησαν επαναστάτες

και όρισαν να φυλάγουν Θερμοπύλες

τα θέλω και τη ζωή τους!

Δόξα και τιμή σ” αυτούς

που τόλμησαν και έσπασαν τα κατεστημένα

γιατί ήθελαν να ζήσουν τα όνειρα τους!

Δόξα και τιμή

σε όσους έχασαν τη μάχη

και ηττήθηκαν έως θανάτου

από κομπλεξικά ανθρωπάκια περιωπής

που ζητούσαν επανειλημμένα

την κεφαλήν τους επί πινακί!

Δόξα και τιμή σ’ αυτούς

που ξέφυγαν από δήμιους

και ελευθερώθηκαν πανηγυρικά

μετά βαϊων και κλάδων!

Τιμή και δάφνες

σε όσους χτύπησαν την γροθιά στο τραπέζι

και είπαν: «φτάνει πια! εγώ θα ζήσω» και έζησαν!

Φιλιώ Ροτσίδου (μικρή αναφορά)

Γεννήθηκε στην Αμμόχωστο. 
Σπούδασε Αισθητική και Κοσμετολογία. 
Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε ιστοσελίδες του διαδικτύου. 
Πρώτη συμμετοχή: Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ: Καλοκαίρι 2014

Ρωσσίδης Ζήνων (βιογραφικά στοιχεία)

Γεννήθηκε στη Λάρνακα το 1895.  Σπούδασε νομικά στο Λονδίνο και εργάστηκε ως δικηγόρος, ενώ από νωρίς υπηρέτησε στο διπλωματικό σώμα. Ήταν ο αντιπρόσωπος της Κύπρου στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. Δημοσίευσε ποιήματα και μεταφράσεις σε έντυπα του μεσοπολέμου. Απεβίωσε στη Νέα Υόρκη το 1990.

Ποιητικές Συλλογές: Δίγλωσση έκδοση των ποιημάτων του κυκλοφόρησε στη Νέα Υόρκη: "Bruges and other poems" / "Bruges και άλλα ποιήματα" (1986). 

ΠΛΑΤΑΝΙΑ / Ρωσσίδης Ζήνων

Πλατάνια που σε υδρόχαρα νειρεύεστε λαγκάδια
θείους έρωτες θνητών, 
είδα να σεργιανίζετε ίσκιους νυμφών τα βράδια
στις άκριες των βουνών. 

Λάγνα κι αγνά ταιριάσματα μες από τρεμοφύλλα
σε φως είδα χλωμό 
να σμίγουν μ΄ ολοσφρίγηλων κορμιών ανατριχίλα
ψυχάνθισμα λευκό. 

Μα σαν η αυγή αχνορόδισε τα κορφοβούνια πέρα 
κι εξύπνησαν οι πνοές, 
τους μυστιικούς αυλίζοντας ρυθμούς, που η άγρια μέρα 
θα πνίξει στις φωνές, 

μες στα πλατάνια ανέμισαν ξερόφυλλα πεσμένα
κι αδροί κόμποι δροσιάς, 
απομεινάρια ασύγκριτα, κι όμως  συνηθισμένα
μιας ξωτικής νυχτιάς.....

ΑΚΤΗΜΩΝ : Ποιητική Συλλογή της Νένας Φιλούση που εκδόθηκε το 2014. (μικρό απόσπασμα)

ΕΛΑΙΟΧΡΩΜΑΤΙΣΤΗΣ

Ο πατέρας μου είναι δάσκαλος σιωπηλός.
Κλείνει τρύπες και ρωγμές
με άσπρο, εύπλαστο πηλό «τον πιο καλό στην αγορά».
Βάφει πόρτες, παράθυρα, τοίχους
και πλένει τα πινέλα με νερό ή white spirit.
Δε μιλά. Ούτε γράφει. Μόνο κοιτάζει.

Τα καλοκαίρια βάφω κι εγώ
ό,τι βρω. Διάφορα χρώματα.
Δε ζωγραφίζω πια
μόνη μου γεμίζω τις τρύπες
και μπογιατίζω τοίχους αδιάκοπα.
Αλλά πάντα βγαίνει από κάτω
το λευκό του πατέρα.

ΜΕΤΡΟ

Κάνω συλλογή με υπόγειους χάρτες ταχείας μεταφοράς
λεωφορεία και τρένα σε μεγαλουπόλεις μοναξιάς
η κόκκινη γραμμή, η πράσινη, η μπλε
και τα μπαγάζια στην πλάτη
στους γυμνούς ώμους, στο σβέρκο
αφήνω ίχνη ενοχής παντού.
Η μέση μου πονά εκ γενετής.
Να φεύγεις λέει είναι σαν να πεθαίνεις λιγάκι.

Κουβάλησα βαγόνια φορτωμένα άλλους
αλλά φεύγω συνέχεια.
Ταξιδεύω κάνοντας λάθη
με τα εισιτήρια, τις βαλίτσες τον προορισμό.

Στις αναχωρήσεις γενικά είμαι χαρούμενη.
Μόλις δω τρένο χιμάω μέσα.
Με τόση αποταμίευση θανάτου ίσως τελικά χορτάσω τη ζωή.

ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ

Πατρίδα μπορεί να είναι ένας δίγλωσσος χάρτης

ή ένα πράσινο βιβλίο συμβίωσης
φωτογραφίες με ακίνητες ευτυχίες
στημένη ησυχία από παλιά
σε διάφορες ερμηνείες.
Κι ακόμα, η ματιά των άλλων
των περαστικών
που μας έδειξαν πώς ξεγυμνώνεται κανείς
χωρίς αιδώ μόνο από πείσμα
και πώς κοιτάζεις με λαχτάρα ένα σώμα
το πλησιάζεις, το κατοικείς
γίνεται το σώμα σου, η πατρίδα σου.
Κάτι δηλαδή σαν αυτοστέγαση.

Αιώνες μετά πατρίδα γίναν τα παιδιά μου.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Όταν γυρίσω από τα δεσμά μου
θα με αναγνωρίσεις μητέρα
από μια ελάχιστη φαγούρα στο δεξί φρύδι
κι ένα ερυθρό σημαδάκι
στο αριστερό μπράτσο από μέσα.

Θα με αναγνωρίσεις ως αγνοούμενη που επανήλθε.
Με τα ίδια σημάδια μητέρα.
Κι ας μην έφυγα ποτέ.

ΕΝΤΟΥΤΟΙΣ ΑΚΤΗΜΩΝ

Δεν έχω τίποτε δικό μου
ούτ’ εμένα
ούτ’ εσένα.
Για τίτλο ιδιοκτησίας ούτε σκέψη.
Εδώ και το πακετάκι του θανάτου
«οι καπνιστές πεθαίνουν γρήγορα»
και από την άλλη μεριά «το κάπνισμα σκοτώνει»
μου το αγόρασαν. Ένας φίλος,
η ευρωπαϊκή ένωση, εσύ
δε θυμάμαι.

Γιώργος Ρουσής (μικρή αναφορά)

Ποιητής από την Πάφο. Μετά τις πανεπιστημιακές σπουδές παρέμεινε στην Ελλάδα και εργάστηκε στη Μέση Εκπαίδευση. 

Ποιητικές Συλλογές:

Βήματα /1966


Ποιήματά του μπορείτε να διαβάσετε στον ιστότοπο: http://www.ellinikipoiisi.com/poetry/%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%84%CE%AE%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82-%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AE%CF%82/

Ντία Καστρίνιου (μικρή αναφορά)

Η Ντία Καστρίνιου γεννήθηκε το 1936. Καταγότανε από την Πάφο. Ασχολήθηκε με την ποίηση. 

Ποιητικές Συλλογές:

Οδύνες και φως (1973) 

"ΚΥΠΡΟΣ ΘΑΛΑΣΣΟΦΙΛΗΤΗ" / Ντίνα Καστρίνιου

https://gaming.youtube.com/watch?v=xfF800u358Q&list=PLgLIRLbJl4tZ-CxEzJH1nuJ8aAHjPA50x

Νάσος Φλόγας (βιβλιογραφία)

Ο Νάσος Φλόγας (ψευδώνυμο του Τάκη Χαραλαμπίδη ) κατάγεται από την Πάφο και ασχολήθηκε με την ποίηση.  


Ποιητικές Συλλογές :

• Πορφυροί θρήνοι 
• Πικρή πορεία
• Αυπνίες των ήλιων 
• Αντίλαλοι φωτεροί και πένθιμοι
• Τεφρές πνοές 
• Καλπασμός των Υφάλων 
• Γυμνές φωνές 
• Απολογία

Οι εν λόγω Ποιητικές Συλλογές εκδόθηκαν την 10ετία : 1063-1973

ΞΑΦΝΟΥ..... Φλόγας Νάσος

Ξάφνου
δακρύζει μου
τ΄ άσπρο άλογο, 
κ΄ έτσι 
αναβάλλω 
το ταξίδι. 

ΣΙΓΟΥΡΑ Φλόγας Νάσος

Ας ξεσκεπάσω 
την πληγή μου, 
θ΄ αρηθήτε 
τους θεούς σας. 

Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου (βιογραφία)

Η Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου κατάγεται από την Αμμόχωστο. Είναι διευθύντρια Δημοτικής Εκπαίδευσης και έχει κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, στον κλάδο της Εκπαιδευτικής Διοίκησης. Ασχολείται με την ποίηση και την παιδική λογοτεχνία καθώς και με το ραδιοφωνικό και τηλεοπτικό σενάριο. Το λογοτεχνικό της έργο έχει τύχει διαφόρων διακρίσεων. Είναι συνεργάτης της International Art Academy. 
Έχει εκδώσει τα παρακάτω βιβλία ποίησης: 

• "Το ταξίδι του ήλιου στο φεγγάρι", 2007, 
• "Αλεξ-ήνεμος", εκδ. Πήλιο, 2010 (βραβείο Κώστα Μόντη), 
• "Οι διαδρομές του Αδάμ", εκδ. Πήλιο, 2010, 
• "Κατεπείγον", χαϊκού, εκδ. Μανδραγόρας, 2011, 
•  "Ο κύκλος ενός τετράγωνου έρωτα", εκδ. Πήλιο, 2012,
•  "Διμερής συμφωνία", εκδ. Μανδραγόρας, 2013. 

Επίσης, τη συλλογή μικρών πεζών "Αφύπνιση 800 mg", εκδ. Μανδραγόρας, 2012, 

καθώς και τα βιβλία παιδικής λογοτεχνίας:

•  "Χρόνος είναι και γυρίζει", 2000, 
• "Στη λιακαδοχώρα", 2005 (κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας Κύπρου), 
• "Ο πρωταθλητής", 2009 (κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας Κύπρου), 
• "Ο Μπαμπακένιος", 2009, 
• "Άρης ο Φεγγάρης", 2010, 
• "Ο κήπος με τις τριανταφυλλιές", 2011, 
• "Ο μικρός κύριος Ου!", 2011, 
• "Ο βασιλιάς Ξεκούτης", παιδικό θέατρο, 2011 (βραβείο Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου).

Σαράντα χρόνια μνήμη υπό κατοχή: 4 ποιήματα της ποιήτριας Αρτεμίου - Φωτιάδου Ελένης

Σαράντα χρόνια μετά την εισβολή, η ποιήτρια Αρτεμίου - Φωτιάδου  Ελένη ζεσταίνει τις μνήμες με τέσσερα εξαιρετικά ποιήματά της , που δημοσιεύτηκαν φέτος στο Τεύχος 5 της Διασπορικής Λογοτεχνικής Στοάς. Ένα τεύχος αφιερωμένο στην Κύπρο.

*

Σαράντα χρόνια μνήμη υπό κατοχή

Ο χρόνος  παραμόνευε  και πάλι στο σκοτάδι

Πρόταξε το όπλο του

Σήκωσα ψηλά  τη μνήμη

Είμαι μονάχα οχτώ χρονών είπα

Θέλω να ζήσω μες στο παρελθόν μου

Προετοιμάζοντας το μέλλον μου

Μην κοιτάς τα γκρίζα  χέρια μου

Τα σκονισμένα μου τα μάτια

Είμαι μονάχα οκτώ χρονών

Σαράντα χρόνια τώρα

Στολίζω τα μαλλιά στις κούκλες μου

Με αποξηραμένη λύπη

Κοιμάμαι  πλάι στις βαλσαμωμένες πεταλούδες μου

Ελευθερώνοντας τα πρωινά την προοπτική τους να πετάξουν

Δε σκέφτομαι πια με λέξεις

Με χρώμα μόνο απ΄τα γεννήματα της γης μου

Έχω αποκλείσει από καιρό τις πένθιμες προσμίξεις

Η άνοιξη απ΄το Βορρά

 Μοσχοβολάει πάντα  ρόδα κι ανθολέμονα

Ελιά  και στάρι και  νοτισμένο πράσινο του κάμπου

Κι ένα ελαφρύ αεράκι  απ΄το πέλαγο

Με τις ματοβαμμένες πλώρες των ονείρων μας

Πλάθει στο κόκκινό τους τη νέα καρδιά μας  

**

Αγνοούμενες αγάπες

Ο καημός ξαγρυπνά στο περβάζι με τα κίτρινα χρόνια

Περάσανε σκληροί χειμώνες κι ηπιότεροι

Τα καλοκαίρια κοίταζαν κλεφτά μες στις ζωές

Και ξεστρατίζανε

Αδύναμα ν΄αντέξουνε τ’ αγιάζι 

Όταν  φυσούσε από αγνοούμενες αγάπες

΄Ενα πιάτο  ραγισμένη πορσελάνη από καρδιά

Στο τραπέζι με τις κίτρινες κορδέλες

Τα κίτρινα σημειώματα επάνω στο ψυγείο

« Μην αργείς.  Σε περιμένω μες στο ηλιοβασίλεμα

Τον ήλιο καλοπιάνω μήπως δύσει»

***

Στα μάτια του

Χαράζω στα μάτια του παιδιού μου τη λέξη πατρίδα

Τη γράφω στους τοίχους της ζωής του

Μήπως και γίνουνε οι φθόγγοι της παράθυρα

Που με τα δυο φτερά του  αητός

Διάπλατα θ΄ανοίξει

Σ΄εαρινή μυσταγωγία της Ανάστασης

****

Πένθος γένους θηλυκού

Είναι θαρρώ το ίδιο μαύρο τσεμπέρι

Επάνω στα μαλλιά της

Κάποτε τούτα τα ξέμπλεκα όνειρα

 ΄Ητανε της νιότης στόλισμα

Τώρα σαν γλάροι κάτασπροι

Βουτάνε μες στο γερο-χρόνο

Γυρεύοντας τροφή για επιβίωση

 Κι ύστερα αναδύονται μικρές γοργόνες

Ρωτώντας διψασμένα τις τρικυμισμένες μέρες

«Ζει ο βασιλιάς της πίστης μας; »

«Ζει και βασιλεύει»

 Απαντάει σταθερά   το ατσάλι

Μιας ανοξείδωτης ψυχής

Δημοσιεύτηκαν στο 5ο τεύχος  της Διασπορικής Λογοτεχνικής Στοάς

[Η γειτονιά μου] Στίχοι του Πολύβιου Νικολάου

Η γειτονιά μου
Είναι κτισμένη μες τους άμμους
Έχει τες ρίζες στο γιαλό
Η γειτονιά μου
Κάθε νύχτα τη ξεθάβω
Μα πάλε πίσω χώνεται