Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2015

Αυγοτοιχομαχία / του Μιχάλη Μελετίου


Ειμ’ εγώ λεξουλοπλαθομπίχτης
μα κι όψιμος ευτραπελοαλγοπνίχτης.
Ειμ’ εγώ ιλαροτραγωδιοποιός
για ‘σένα όμως φάρος κι οδηγός.
Κουνουπομελισσόσφηκα το ποίημα αυτό,
να το γράψω ήθελα από καιρό.
Την οργή να διώξω άνωθεν
και εξηγούμε αμέσως κάτωθεν:
Έλληνα περνιέσαι ως γνωστόν
πως δρας με τ΄αψηφολογικοθυμικόν.
Έλληνα εσύ σκουντουφλοπέφτουλα
και κουτομυαλοψεύτουλα.
Φίλε μου τάχα ηθικοταγμένε,
στ’ αλήθεια όμως οδοντονυχοκαλοβαλμένε.
Έλληνα εσύ αυταδελφοκακόφρονε,
και λίαν προστυχοτσεπόφρονε.
Των άλλων μεγαλοπαράφρονας
και κοσμοδοξασμένος,
στ’ αλήθεια όμως άφρονας
και τρισκαταραμένος.
Σ’ όλους λοιδορομίσητος
και πάντοτε ριγμένος,
κατάντησες αγάπη μου
στον βούρκο βουτηγμένος.
Στους ξένους σκύλους γίνεσαι
ευθύς συγχωροχάρτι.
Σε ‘μένα όμως γίνεσαι
το σάπιο το κατάρτι.
Κύων και λέων γίνεσαι
στ’ αδέλφι σαν ορμίζεις·
τις σάρκες και τα κόκκαλα,
αλλήθωρα του σκίζεις.
Ανάθεμα σε φάτσα μου
και στραβομαναδελφοράτσα μου.
Με ‘σένα πάντα μένω εδώ
Μ’ ανάστα, πόλεμο και μ’ εμπαιγμό.
Έλληνα μου,
Κλείνω προς το παρόν εδώ.
Κέφι δεν έχω πια εγώ.
Καθόλου δεν αλλάζεις…
Μια ζωή θα μας
Τυφλοσκοινοβατοκουτρουβελολυκοβελάζεις

Οι χαρακιές της λύπης


Τις λάτρεψα τις νύχτες με φεγγάρι
που ξαγρυπνώντας γνώρισα
το απροσμέτρητο της αγάπης σου.
Την αλήθεια σου ιχνηλάτησα
ακολουθώντας τις σιωπές
των μυστικών πτυχών σου.

Τις χαρακιές της λύπης σου
αφουγκράστηκα
κι έγινε λάμψη ο κόσμος.
Εύα Νεοκλέους,Σημάδια για το δρόμο

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2015

Ώρα Μηδέν / Λαμπής Γιάννος


Τα πάντα νεκρά, τα πάντα άβυσσος,
ασύνορη κακία τώρα πλανάται στον κόσμο.
Κόκκινη βάφεται απ’ το αίμα η βροχή,
η κραυγή της αθωότητας πνίγεται, χάνεται,
το παιδί δεν μπορεί ν’ ακούσει πια τη Μάνα.
Οι καλοί δίχως ελπίδα καμιά,
ενώ οι κακοί ηδονίζονται από την ένταση του πάθους
και τη μυρωδιά της νεκρής σάρκας.
Σκιές ορνέων έχουν σκεπάσει τον ήλιο
έχουν σώμα ανθρώπου κι άδειο βλέμμα,
σαλεύουν με γρήγορες φτερούγες
και φέρνουν πάλι το σκοτάδι,
κι ας λένε πως πριν δυο χιλιάδες χρόνια
γεννήθηκε το Αιώνιο Φως.

[Χωρίς πολιτείες..] / Λεοντίου Παύλος

Χωρίς πολιτείες πού η μουσική, 
χωρίς πολιτείες πού ο θρήνος, 
πού ο θάνατος και πού τα δάκρυα 
χωρίς πολιτείες; 

Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2015

Παρουσίαση της ποιητικής συλλογής της Εύας Νεοκλέους «Σημάδια για το δρόμο»


Ζητείται Πατρίς


Πυκνή κίτρινη
αφρικανική σκόνη
σκεπάζει τον ήλιο
σε μια πατρίδα
χωρίς ουρανό
Κι εμείς
ενδοτικοί σπουργίτες
αναμεταδίδουμε
φλυαρίες χελιδονιών
και λοιπών αποδημητικών
για δήθεν ερχομό
της άνοιξης

ΑΓΓΕΛΑ ΚΑΙΜΑΚΛΙΩΤΗ
ΕΚ ΤΟΥ ΣΥΝΕΓΓΥΣ, ΦΑΡΦΟΥΛΑΣ 2014

Εν τζι έν’ καθόλου εύκολο / Άθως Χατζηματθαίου


’Εν τζι έν’ καθόλου εύκολον να πεις το σ’ αγαπώ
’εν τζι έν’ μια λέξη μανιχά να την εξίστομίσεις
πρέπει ν’ αφταίνει στην καρκιάν, μάθκια μου, το λαμπρόν
... τα σωθικά να κρούζουσιν τζι ύστερα να συντύσιεις.
Το σ΄αγαπώ αντάν να πεις τα σιείλη σου θα τρέμουν
τζιαι μες στα στήθκια η καρκιά εννά φτεροπετά
’εν τζι έν’ μια λέξη να την πεις, πέρτικα μου, τ’ ανέμου
’πού την αυκήν στο δειλινόν τζι αλλού να ξωδικλάς.
’Εν τζι έν’ καθόλου εύκολον να πεις το σ’ αγαπώ
Αν δεν σου δείξει η καρκιά του έρωτα σημάδκια
Το γαίμαν να ’ν’ πυρούμενον στες φλέβες σου λαμπρόν
’πού τον καμόν να τρέχουσιν τα δάκρυα ’πού τα μάθκια.



[Σαν δάκρυ πρωτοβρόχι] του Νίκου Πενταρά

Σαν δάκρυ πρωτοβρόχι
στα κυκλάμινα μου όνειρα
και σαν θάλασσα
μ’ όνειρα κοράλλια και ναυάγια
στο μενεξέ βυθό της
σε νιώθω και σε καταγράφω
ιχνογραφώντας
με τα πιο φωτεινά χρώματα
όλες τις μέρες σου
όλες τις νύχτες σου
κι όλες τις εποχές σου.
Να βυθιστώ και να φτάσω
μέχρι τ’ άδυτα της ψυχής σου
να εξερευνήσω
τον άγνωστο ψι και τον άγνωστο χι της
να τραγουδήσω σ' όλες τις μουσικές κλίμακες
το ύψιλον και το ήτα της
και το τραγούδι μου ν' ανοίξει
τα κλειστά παράθυρα των άστρων.



 (από την "ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ ΑΝΑΜΟΝΗΣ")

ΣΑΒΒΑΤΙΑΤΙΚΗ ΕΞΟΔΟΣ


Ο θόρυβος των αυτοκινήτων
Οι φωνές του δρόμου
Οι αργόσχολες κουβέντες 
Οι χαμηλές πτήσεις
Η σιωπή της γειτονιάς
κεντημένη στις χλομές κουρτίνες
΄Ενα ραδιόφωνο που παίζει τη ρετρό του μουσική
για να θυμάσαι
τα παιδιά σου που δεν έκλαψαν
όταν γεννήθηκαν νεκρά
΄Ολα καρφιά στην πόρτα σου
για να κρεμάς τη σαββατιάτικη έξοδό σου


Ε.Α.Φωτιάδου « Η Λίμνη των Κύκλων», Εκδόσεις Μανδραγόρας, Αθήνα 2014

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2015

Ήταν καιρός...



Ήταν καιρός...
η πανσέληνος του Ιούλη
παίρνει εκδίκηση.
Κάπου εδώ ο χρόνος σταματά.

Ήταν καιρός…
Στάζει η πίκρα
και κακοφορμίζουν οι πληγές
φρούδα ελπίδα η επούλωση.

Ήταν καιρός…
Μέρα σημαδιακή των απαρνήσεων
ποιος πλήρωσε και ποιος θα δώσει λόγο…
Κάπου εδώ το πλήρωμα του χρόνου.

Εδώ του φεγγαριού το φως αγρίεψε.
Ήταν καιρός...

Ποίηση



Δε χρειάστηκε και πολύ…
Μοναχά το μένος της αθωότητας
μέσα από τα τεράστια μάτια σου
που μεταμόρφωναν τον κόσμο.

Ποίηση μονάχα οι σιωπές
καθώς ο χρόνος σταματά
και λαχταράει.
Ποίηση οι αιχμές των ονείρων μας
μες τη σοφή απεραντοσύνη
του κάλλους.

Ποίηση μονάχα εσύ.
Κι ας μην το ξέρεις.
 

Ενόραση


 
Ενόραση

Αιώνες περπάτησα γυμνή
ανάμεσα στις φυλλωσιές του Αυγούστου
και τις πηγές που δεν στέρεψαν.

Αιώνες ξεδιάλυνα των μαντείων τ’ ανερμήνευτα,
ξέροντας πως οι ανακατωμένοι αέρηδες
ήταν η ίδια η ζωή.

Τα καμώματα των καιρών πληθαίνουν
-μοίρα του ανήσυχου Ιθακήσιου-

Αιώνες αγρύπνησα
να ανιχνεύω τα σημάδια
από ήχους άλλων ουρανών…

Αιώνες χαράχτηκα
με το λευκό των γιασεμιών
σε αυλές με το αγιόκλημα της λύπης.

Ανήσυχοι


θα καταθέτουν
πανσελήνους
οι αιώνες μου.


Εύα Νεοκλέους,Σημάδια για το δρόμο,Ακτίς 2015

Σ' ΑΓΑΠΩ ΜΕ ΙΔΙΑΙΤΑΤΟ ΤΡΟΠΟ / Ιωσηφίδης Ιωσήφ


Σ’ αγαπώ με ιδιαίτατο τρόπο, κάθε μόριό σου,
έχω χέρια πολλά, να σε κρατώ, να σ’ ορθώνω,
μάτια πολλά, να βλέπω μη κάτι σου λείψει,
έχω αυτιά πολλά, ν’ ακούω τον ρυθμό σου,
χέρια πολλά, να χαϊδεύω το ψηφιδωτό σου,
πόδια πολλά, να σε τρέξω όταν ορρωδείς,
κι ανάπηρος ακόμη θα σερνόμουν σε σένα,
αν ο Άδης σ’ αρπάξει, του παίζω λύρα ορφική, *
να δακρύσει, να σ’ αφήσει κοντά μου να ’ρθεις,
ξανά ο ένας γλυκός ψίθυρος στ’ αυτί του άλλου.
Το να αγαπάς είναι ζήτημα ζωής και ζωής.


Αν σ’ αδικήσω φτύσε με, φώναζέ με ληστή,
αν με αδικήσεις, η αγάπη μου συγχωρεί,
κι ας μη σωθώ, αν πρώτα εσύ δεν σωθείς,
σαν μοιράζει τα σωθικά της η αγάπη γεννά,
χωρίς αυτήν ο Θεός δεν έχει όνομα ούτε μιλιά.
Δικάζουν την αγάπη μας; Σε προασπίζομαι,
όπως ο Περικλής την Ασπασία στη δίκη της **
ολοφυρόμενος. Σ’ αγαπώ με ιδιαίτατο τρόπο.

Ιωσήφ Σ. Ιωσηφίδης, 


* Όταν ο Ορφέας έχασε τη γυναίκα του Ευρυδίκη, από δάγκωμα φιδιού, έπαιξε λυπητερά τραγούδια με τη λύρα του και τότε οι θεοί οι νύμφες και ο Άδης δάκρυσαν και ο Άδης επέτρεψε στην Ευρυδίκη να επιστρέψει με τον Ορφέα πίσω στον κόσμο.
** Ο μεγάλος ηγέτης των Αθηνών Περικλής, υπερασπίστηκε μόνος στο δικαστήριο, ολοφυρόμενος και με δάκρυα, την αγαπημένη τη Ασπασία, που την κατηγορούσαν για ασέβεια, η οποία τελικά αθωώθηκε.


ΦΘΙΝΌΠΩPO(χαϊκού) του Νίκου Πενταρά




Τα χελιδόνια
σύννεφα στον ουρανό
βροχή το δάκρυ.

Σάββατο 29 Αυγούστου 2015

Το τείχος

Με την αυγή
σαν φτάσουν οι σημαδεμένοι πρωτοπόροι -
πρωτότοκοι των δύο φυλών
με τις σημαδεμένες πόρτες
και τα καλίκια των δυνατών αλόγων
αυτοί με τα κέρατα κρεμασμένα στο λαιμό -
για μια καλύτερη ώρα
θα ηχήσουν τα κύμβαλα
τον κοφτερό τους ήχο.
Το τείχος θα πέσει