Ο Προσκυνητής

Τα βουνά περνάω
και τις θάλασσες περνώ
Κάποιον αγαπάω
Δυο ευχές κρατάω
και δυο τάματα κρατώ
Περπατώ και πάω

Κάποιος είπε πως η αγάπη
σ’ ένα αστέρι κατοικεί
αύριο βράδυ θα `μαι εκεί
Κάποιος είπε πως ο έρωτας
για μια στιγμή κρατά
αύριο βράδυ θα `ναι αργά

Στα πουλιά μιλάω
και στα δέντρα τραγουδώ
Κάποιον αγαπάω
Κι όταν τραγουδάω
προσευχές παραμιλώ
περπατώ και πάω

Κάποιος είπε πως ο δρόμος
είναι η φλέβα της φωτιάς
ψυχή μου πάντα να κυλάς
Κάποιος είπε πως ταξίδι
είναι μόνο η προσευχή
καρδιά μου να `σαι ζωντανή

Κάποιος είπε πως η αγάπη
σ’ ένα αστέρι κατοικεί
αύριο βράδυ θα `μαι εκεί
Κάποιος είπε πως ο έρωτας
για μια στιγμή κρατά
αύριο βράδυ θα `ναι αργά

Ο Άγιος Υάκινθος

Ο Άγιος Υάκινθος ξυπνάει τα μεσημέρια
παίρνει την Κρήτη στα φτερά, τον έρωτα στα χέρια
κατηφορίζει το βουνό το μονοπάτι πέρνει
και ο ήλιος μόλις τον κοιτά χαμογελά και γέρνει

Ο Άγιος Υάκινθος ανοίγει παραθύρια
σμίγει τα στήθια τα κορμιά και χτίζει τα γιοφύρια
ν’ αγαπηθούν οι άνθρωποι να ομορφήνει ο κόσμος
ν’ ανθίσει ο βασιλικός η ρίγανη κι ο δυόσμος

Ο Άγιος Υάκινθος ξυπνάει στον Ψηλορήτη
να `ρχότανε να πέρναγε κι απ `το δικό σου σπίτι
να σου `φερνε να σου `λεγε των δέντρων τον έρωτά του
να ξύπναγες απ’ την αρχή να `ρχόσουνα κοντά του....

Στην αγορά του κόσμου

Χαμένος μες στο πουθενά
δε θα βρεθώ ποτέ ξανά
στην πρώτη μου πατρίδα.
 

Έψαξα μέσα μου βαθιά
κι είδα μονάχα ερημιά
και πουθενά δε σε είδα.


Άσε με πάλι να σε δω,
έλα για λίγο φως μου
κι ύστερα φύγε κι ας χαθώ
στην αγορά του κόσμου.


Πουλάω σ’ άδεια μαγαζιά
δυο παραμύθια, δυο φιλιά
κι όλα τα όνειρά μου.


Σ’ αυτόν τον κόσμο τον καλό
χαρίζω, ψάχνω και ζητώ
και κλέβω τη χαρά μου.


Άσε με πάλι να σε δω,
έλα για λίγο φως μου
κι ύστερα φύγε κι ας χαθώ
στην αγορά του κόσμου.

Λούλα μου, Μαρούλα μου

Εψές η νύκτα ’σιόνιζεν,
Λούλλα μου, Μαρούλλα μου
τζαι τα πουλιά μαρκώσαν.
Τζ’ εγιώνι μεσ’ τ’ αγκάλια σου,
Λούλλα μου, Μαρούλλα μου
κρυότην εν ένωσα.


Εψές η νύκτα μια ήτουν, Λούλλα μου...
τζαι πόψε δκυό γινήκαν.
Τζ’ εν οι καμοί σου μουζουρού, Λούλλα μου...
τζ’ εξηφανερωθήκαν.


Νωστά π’ αγαπηθήκαμεν, Λούλλα μου...
έππεφτα τζ’ εν εκάμμουν.
Τζ’ ελάλουν: Παναΐα μου! Λούλλα μου...
οι άλλοι πώς βαστάγνουν!


Εις τον γυρόν της θάλασσας, Λούλλα μου...
να πα’ να ορκιστούμεν.
Τζ’ ωσπόσ’ η θάλασσα νερόν, Λούλλα μου...
να μεν ποχωριστούμεν.

Κόκκινη τριανταφυλλιά μου

Κόκκινη τριανταφυλλιά μου
και ψουμίν μου χάσικον
κι έλα κλούθα μου να πάμεν, φως μου
κι αν σε `φήσω εν’ άδικον
Κόκκινη τριανταφυλλιά μου
έβκα απ’ έξω στο στενόν
να μου δώσει η μυρωδκιά σου, φως μου
να μου γιάνει τον καμόν


Κρέμμασ’ τα μαλλιά σου κάτω
κι άφησ’ τα να κρεμμούνται
να σσεπάσουν τα βυζιά σου, φως μου
κι ίσια που να φαίνουνται


Κρέμμασ’ τα μαλλιά σου κάτω
κι άφησ’ τα έτσι κρεμμαστά
κι έλα κλούθα μου να πάμεν, φως μου
κι η καρκιά μου εν βαστά


Κόκκινη τριανταφυλλιά μου
πόψε να `χεις αννοιχτά
να `ρτώ κει να σε ποτίσω, φως μου
ίσια τα μεσάνυχτα

η βράκα

Α, σαράντα πήχες δίμιτο, σαράντα πήχες δίμιτο
σου φτιάξανε μια βράκα, σου φτιάξανε μια βράκα
Α, και σειέσαι και λυγίζεσαι και σειέσαι και λυγίζεσαι
και περπατάς στη στράτα και περπατάς στη στράτα


Η όμορφη σου βράκα που κάνει τρίκι-τράκα
και ποιος θα σου την πλύνει τη βράκα σου στη λίμνη
και ποιος θα την απλώσει στον ήλιο να στεγνώσει
και ποιος θ’ ανάψει σίδερο να σου την σιδερώσει
την όμορφη σου βράκα που κάνει τρίκι-τράκα


Α, όταν σε βλέπω κι έρχεσαι,όταν σε βλέπω κι έρχεσαι
’πο την μεγάλη στράτα ,’πο την μεγάλη στράτα
Α, με γιαλιστά ποδήματα,με γιαλιστά ποδήματα
και την καινούργια βράκα και προκαλείς στην στράτα


Την όμορφη σου βράκα που κάνει τρίκι-τράκα
και ποιος θα σου την πλύνει τη βράκα σου στη λίμνη
και ποιος θα την απλώσει στον ήλιο να στεγνώσει
και ποιος θ’ ανάψει σίδερο να σου την σιδερώσει
την όμορφη σου βράκα που κάνει τρίκι-τράκα

Αντρονίκη

Εμαθετέ τι εγίνην στα μέρη της Ελλάς
Ντύθην η Αντρονίκη ρούχα Ευρωπαϊκά
Φορεί τα παντελόνια τσε πάει στον καφενέ
Τον καφετζήν προστάζει καφέ και ναργελέ
Ζητά τσε ενα τραπέζι τσε μιαν μάτσαν χαρτιά
τσι αρκίνησεν να παίζει μ’ έναν παλλήκαραν


Δυο φίλοι τ’ αδερφού της που την γνωρίζασιν
Πάσιν εις τον Βαγγέλη, τσι του το ειπασιν
τρεξε Βαγγελη τρεξε κατω στον καφενέ
Να δεις την Αντρονικην που πίνει ναργελέ


Βαγγέλης σαν τ’ ακούει πολλά θημώθηκεν
πιάννει τσε `ναν μασιέριν τσι αναρματώθηκεν
Κρίμας σε Αντρονικη, κρίμας στο μπόι σου
Εντρόπιασες κι εμένα τσι ούλλον το σόι σου
άφες με ρε Βαγγέλη να παίξω τα χαρτιά
με τουτο το παλληκάριν αφούς με άγαπα
Τραβά τσε το μασιέριν απο την θήκην του
τσι έκοψεν τον λαιμόν της της Αντρονίκης του


Όταν την επερνούσαν από τον καφενέ
έσπαζαν τα φλυτζάνια που πίννασιν καφέν
τσι όταν την επαιρνούσαν απο τα σπίθκια της
μικροί μεγάλοι κλάψαν τα μαύρα φρύδια της
και όταν την κάτεβάσαν μεσά στο μνήμα της
δυο φίλοι του άδελφου της είχαν το κρίμαν της

ΠΟΙΗΤΟΓΕΝΕΣΗ

Όταν το χάδι ενός στίχου
Φθάνει από το δέρμα
Στα βάθη της ψυχής
Προκαλώντας σεισμικές δονήσεις
Στις ευαίσθητες περιοχές
Που πάλλονται και γονιμοποιούνται
Ποίηση είναι τελικά
Η οργασμιαία έκρηξη των λέξεων
Επί του γυμνού σώματος της πανσελήνου
Τις λέξεις να τις χαϊδεύεις
Στα γεννητικά τους όργανα
Για να μπορείς μέσα από τη στύση τους
Να συγγράφεις οργασμούς

[Η ποίηση είναι μια χρονο πόνος διαδικασία]

Η ποίηση είναι μια χρονο πόνος διαδικασία
Και ως τέτοια δεν αποτελεί αναπτυξιακόν έργον
Η γραφή
Ως απόπειρα χειραγώγησης
Του πονοχρόνου
Και κάθε ποίημα
Ως κατ’ εξοχήν πονοχρονογράφημα
Και άθυρμα εγκλωβισμένο
Στον ιστό του πονοχρόνου
Η ποίηση είναι μια στύση ζωής που δεν ελέγχεται

ΠΟΙΗΣΗ

Ποίηση είναι
Το ηδονικό παιγνίδι των λέξεων
Που συνευρίσκονται στις ακρογιαλιές του ονείρου
Ποίηση είναι
Η αντίσταση του Λόγου
Στην τάξη της Λογικής
Το πήδημα του Αλόγου
Η εκσφενδόνιση του σπέρματος
Στο σώμα του φεγγαριού
Ποίηση είναι
Η έκρηξη μολότοφ
Στα μούτρα του Ορθολογισμού
Ποίηση είναι
Η Εμπειρίκειος στύση των λέξεων
Η συνουσία των Κυκλάδων
Στο κρεβάτι του Ελύτη
Ποίηση είναι
Η νικηφόρος ρομφαία της Επιθυμίας


Η γραφή
Η αφή η ραφή
Η παρθενο γ ραφή
Ενός σκισμένου κειμένου
Που αιμάσσει
Μετά το βιασμό που υπέστη
Από της κουκουβάγιας τη νυκτωδία

Η γραφή είναι αφή
Επ αφή
Και άρα επαφίεται
Εις τον ερωτισμόν του γράφοντος

Ζάλογγος / Ροδοσθένους Νεκτάριος

I. Καλά, και τι σκεφτόντουσαν
τι μουσική ακούγανε
εκτός από τον θόρυβο
εκτός από τα βήματα
και των μωρών τα κλάματα
ή τις φωνές που έρχονταν

II. ή τις φωνές που χάνονταν
απότομα, σαν έσπαγαν
και γίνονταν κομμάτια

Εννιά Θηλιές

1. 4. 1950 άρχισαν τον αγώνα για την λευτεριά της Κύπρου μας

Εννιά παληκάρια 

εννιά θηλιές

εννιά μάνες ηρωίδες

είπαν δεν πρέπει να κλαις.

Γιατί έμοιζαν με κείνους

ήταν όρθιες νεφκές

που στηρίζουνε το σπίτι 

ηρωίδες και αυτές. 

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ / Ζαφείρης Μιχάλης

Σ' ένα αστρικό σύμπαν

που διαστέλλεται

το αρμονικό μήνυμα δεν έλειψε

και τα πράγματα είναι πιο απλά

Η λεφτεριά ανήκει σ' όλους.

Λαλεί το η καρκιά μου / Κωνσταντίνου Μάτσιου Κατερίνα

Tζιαι της μέρας 
μα τζιαι της νύκτας
εν θέλω να χάννω
τούντες λαλιές
τες μυρωθκιές
τζιαι τα χρώματα
του περβολιού
Τούντου περβολιού 
που αναγιώθηκα
πού 'παιξα
που οραματίστηκα
που το θωρώ τζιαι 
σιέρεται η καρκιά 
τζι΄ η ψυσιή μου
Τούντου περβολιού 
που τωρά θέλουν 
με το εσιέκκιπιν 
να το χαλάσουν.
Να γυρευτούν αλλού 
εν θα τους περάσει
τους άρκους
Γιατί τωρά λαλεί το
η καρκιά μου...

Ελπίδα

Μην ξεχνάτε την ελπίδα 
μόνο αυτή απέμεινε
όσα χρόνια εν να ζιούμε 
θα την περιμένουμε 

Η ελπίδα εν η μόνη
που μα δίνει τα φτερά 
μέσα στην ψυχή μας είναι 
διαρκώς φελλοπετά. 

Η ελπίδα στην κασέλλα
έμεινε η τελευταία 
μην την διώξετε ποτέ σας
βάρτε τη μες τες καρδιές σας. 

Για να μας κρατά στο πόδι 
να στεκόμαστε όρθιοι 
η ελπίδα εν το μέλλον 
είναι επιδόρτιη 

Όνειρα πως θε να κάμεις 
χωρίς νάχεις τη ελπίδα;
Η ζωή σου θάναι πάντα 
όπως μία τρικυμία . 

Πάρτ΄την ΄ νε λοιπόν και χόστην 
στης καρδιάς τα τρίσβαθα
θησαυρός σου πάντα νάναι
στης ζωής τα κύμματα.