Η ΜΗΤΡΙΚΗ ΜΟΥ ΓΛΩΣΣΑ / Αναγιωτός Κυριάκος

Άλφα.
Αμέθυστοι
που στόλισαν
την αιώρα μου
με το πρώτο μου
το κλάμα.
Ωμέγα.
Ωδή στερνή
επί εκκυκλήματος
δώρο μαλαματένιο
για τον Βαρκάρη.
Τα υπόλοιπα
είκοσι και δύο
χρυσά βελόνια,
να κεντώ
της ζωής μου
τα πανάκριβα
προικιά.

Ερινύα / Αναγιωτός Κυριάκος

Η όψη σου αποτυπωμένη

στους τοίχους

του άδειου μου δωματίου.

Η μορφή σου καρφωμένη

στο τραπέζι

της γωνιακής μπυραρίας.

Η οπτασία σου περιπλανώμενη

στους δρόμους

της μικρής πολιτείας.

Κι ας λένε πως

οι ερινύες χαθήκανε

με τους Ολύμπιους Θεούς

εδώ και είκοσι αιώνες.

ΖΩΟΦΟΡΟΣ / Αναγιωτός Κυριάκος

Το χάραμα
ανασύρεις
το κοφτερό σου χαμόγελο
και εφορμάς
στις αρτηρίες μου.
Σε κάθε σου βήμα
ένας χειρουργός
εξαφανίζεται.

ΑΝΕΣΤΙΟΣ ΚΑΙ ΛΙΘΟΞΟΟΣ: Ποιητική Συλλογή του Κυριάκου Αναγιωτού. Εκδόθηκε το έτος 2015 (Τρία Ποιήματα)

Σπονδές

Κούφωσε το χώμα

στα δύο μέτρα.

Λαγούμια γιόμισε στενά,

ίσα που να χωρούν τα χέρια τους.

Τα βράδια, οι μάνες,

σαράντα τόσα χρόνια,

προτού δειπνήσουν

με το κουτάλι του καημού,

το πιρούνι της προσμονής

και της αμφίστομης αγωνίας το μαχαίρι

έσκαβαν

χωρίς ανασασμό.

Να κανακέψουν ήθελαν

τα παλληκάρια τους

με το γλυκό που λαχταρούσαν,

το φαγητό που επιθυμούσαν,

ένα κομμάτι αχνιστό ψωμί

ή έστω

με τα ακροδάχτυλα

την στερνή τους ανάσα να κορφολογήσουν

και τον πόνο τους να γητέψουν.

Πριν ξεψυχήσουν.

**

Περί νήσου πάθη

Αγανακτισμένη

επούλωσε

την λογχισμένη της πλευρά,

ξεκάρφωσε

τις μαντεμένιες πρόκες

και βρόντηξε χάμω

τον ακάνθινον στέφανον.

Μετά,

αφού περιτυλίχθηκε

έξαλλη

την λευκή σινδόνα,

αποκαθηλώθηκε.

Δεν άντεξε

στις προκλήσεις

των δύο εκατέρωθέν της ληστών,

που όχι μόνον

το πνεύμα δεν παρέδωσαν

μα και γλέντι τρικούβερτο έστησαν

με οίνο

σε χρυσά κροντήρια.

Όσο

για την ανάσταση,

περίσκεπτη διείδε,

ότι δεν είναι θέμα

τριών ημερών.

***

Ταξίδι στο πουθενά

Ευτυχείς και ευδιάθετοι

επιβιβάστηκαν εγκαίρως στο καράβι

οι ταξιδιώτες.

Με τα ψάθινά τους καπέλα,

τα σκούρα τους ματογυάλια,

τα πολύχρωμά τους φανελάκια.

Με πλήρεις τις αποσκευές.

Όμως,

άδεια ήσαν τ' αμπάρια,

παγωμένοι οι ατμολέβητες.

Στη γέφυρα ερημιά.

0 ήλιος τενεκεδένιος,

ξύλινοι οι γλάροι.

Μολυβένιο το πλήρωμα.

Μήτε βοριάς

που φύσηξε,

μήτε νοτιάς.

Ούτε το βίρα

ακούστηκε,

ούτε το μάινα.

Ονειρικό ήταν το ταξίδι.

Χωρίς όμως ένα θυμητάρι,

δίχως έστω μιαν ανάμνηση. 

Η πολιτεία με το λουλουδένιο πρόσωπο / Αγγελίδου Κλαίρη

Η πολιτεία με το λουλουδένιο πρόσωπο
και το πολύβουο σαν μελίσσι ανθρωπομάνι,
η πολιτεία με το λουλουδένιο πρόσωπο
δε θα ξαναχαμογελάσει πια.
Τα κύματα θα παίρνουν το παράπονο
στης θάλασσας τα βύθη
και τα παλάτια των νεράιδων
θα σειούνται από το θρήνο...

Η πολιτεία με τα ξανθά μαλλιά χαλάστηκε!
Η πολιτεία με τα ξανθά μαλλιά χαλάστηκε!
Δεν έχει τελειωμό το μοιρολόι..
Η πολιτεία με τα ξανθά μαλλιά χαλάστηκε!
Δεν έχει τελειωμό το μοιρολόι..

Όποιο δρόμο και να πάρω / Αγγελίδου Κλαίρη

Όποιο δρόμο και να πάρω, φτάνω πάντα στο ίδιο σημείο
όποια θάλασσα θαυμάσω, φτάνω πάντα στην ίδια αμμουδιά
όποιαν άνοιξη κι αν ζήσω, φτάνω πάντα στην άνοιξη εκείνη
όποια φουρτούνα απαντήσω, φτάνω πάντα στο ίδιο λιμάνι.

Φτάνω πάντα στο ίδιο λιμάνι
στην Αμμόχωστο...
Φτάνω πάντα στο ίδιο λιμάνι
στην Αμμόχωστο...

Η μικρή αχιβάδα / Αγγελίδου Κλαίρη

Η μικρή αχιβάδα

ονειρεύτηκε την πλατιά γαλάζια θάλασσα

χωρίς να υπολογίζει

την αβυσσαλέα ορμή του κύματος

τα όνειρά της τέλειωσαν

στην αμμουδιά

όπου βρέθηκε το καταμεσήμερο

με τα χέρια ανοιχτά

και την καρδιά ρημαγμένη.

Και τα όνειρα;

Ποίημα από τον τόμο "Ιμερτής Κύπρου έπεα, Η ποιητική κατάθεση της

Κλαίρης Αγγελίδου", επιμ.: Θεοδόσης Πυλαρινός, εκδόσεις Καστανιώτη 2008

Εκείνο το σπίτι / Αγγελίδου Κλαίρη

Εκείνο το σπίτι πνιγμένο μες στις κιτριές
τα κρίνα και τα γιασεμιά
ένα με την ψυχή μου
ένα με τα όνειρά μου

Εκείνο το σπίτι πνιγμένο μες στις κιτριές
τα κρίνα και τα γιασεμιά
ένα με την ψυχή μου
ένα με τα όνειρά μου

Κάθε γωνιά του ένα τραγούδι
κάθε σκαλοπάτι και καημός

Εκείνο το σπίτι έχει ψυχή,
εκείνο το σπίτι έχει ψυχή,
κλαίει τα βράδια ασταμάτητα με ένα παράπονο πικρό...

Εκείνο το σπίτι της Αμμόχωστος
είναι το σπίτι μου...

Η φυσιογνωμία του ανύπαρκτου: Ποιητική Συλλογή του Μιχάλη Ζαφείρη /2008 Εκδόσεις Γαβριηλίδης

Το διαμπερές τραύμα

Αυτοί οι σημαδεμένοι απ’ του πόνου

το βαρύγδουπο διάβα

τόσο αλλόκοτα δονούν της καρδιάς το συναίσθημα.

Φυσικά, δεν θα είχε και τόση σημασία

αν αυτό ακριβώς δεν ήταν κάτι το τόσο ανθρώπινο.

Η ματαιότητα της ύπαρξης δονείται στιγμαία

και ολοκληρώνεται η ουσία σε πράξη.

Η αλληγορική εικόνα του σπασμένου προσώπου

διαγράφεται καθαρά

και όλο περισσότερο καθαρά

και ο μορφασμος πάλλει.

Ίσως την άλλη φορά μπορέσω να σφραγίσω

καλύτερα το διαμπερές τραύμα.

Άτιτλο / Ζαφείρης Μιχάλης

Καμένα δάση

σε σεληνιακή έκταση μιλώντας

με διχασμένη προσωπικότητα να πορεύεται

κάθε τελευταίο χρώμα

όταν σε ραδιοθαλάμους εκτοξεύεται

και παρασκευάζεται η κραυγή του φωτός

με μπαλσαμωμένα πόδια

Δίποδα όντα να κουρσεύουν κάθε χαρά

και μια μνήμη μακρινή οδοιπορώντας

να σκοντάφτει συνέχεια στο απέναντι ύψωμα

Άνθρωποι! Άνθρωποι με προσωπεία ξένα

και κραυγές

Ο ΠΕΝΤΑΔΑΧΤΥΛΟΣ ΤΟ ΒΟΥΝΟ / Ζαφείρης Μιχάλης

Κύκλωπα βράχε

συ που κλονίστηκες κι αγέρωχα

παρουσιάστηκες πάλι

μέσα στου αιώνα το βραχυκύκλωμα

Σπαρμένες οι πλαγιές σου

απ' την καμένη φλόγα

και το απέραντο φύλλωμα

των υγρών σταγόνων της βροχής

Εσύ που άδειασες το βλέμμα σου

τυφλώνοντας τον ήλιο το μόνο

Εσύ που αιώνες τώρα

αψηφάς ένα κάτεργο δουλείας

πώς λάμπεις μακριά μας

Κύκλωπα βράχε

οροσειρά της μοίρας του τόπου

και των στιγμών

η αιθέρια μουσική των κυμάτων

έρχεται ολοένα κοντά σου

μα πάντα φεύγει

Η σιωπή φευγάτη

εργοληψία θανάτου ή ζωής

φυγαδεύοντας για πάντα τη μιζέρια

Ένας κόκκος σαγήνης

πλέκει συνέχεια τον ιστό.

Δεν ξεχάστηκες.

ΠΟΤΕ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ; / Ζαφείρης Μιχάλης

Σκιαγραφώ τη ματαιότητα του σύμπαντος

σ’ ένα τρύπιο παπούτσι.

Βγες έξω, να με δείς που δεν υπάρχω.

Κι όμως βρέχει.

Θα ‘ρθω το βράδυ, να σε πάρω

όπως πάντα.

ʼγια μέρα, καλημέρα.

Σήμερα λιγόστεψε η δροσούλα.

Το βράδυ κυλάει αγέρωχο στις

σιδηροτροχιές του κόσμου.

Ανέμελα τραγουδώ τα τόσα πάθη

της ζωής

κι ο ποδόγυρος του φουστανιού σου

σηκώνει κονιορτοβριθές νέφος.

Αναρωτιέμαι, πότε θα τελειώσει

αυτή η ιστορία.

Όλο αύριο μου λές, όλο αύριο.

Θλίψη / Ζαφείρης Μιχάλης

Όταν κοιτάζω μέσα μου

 δεν είναι η αδιαφορία

 που κάθεται

 ούτε το κενό.

 Σαν καρκίνωμα

 η θλίψη με δέρνει

 και τα δυο μου πλαστικά παπούτσια

 οδευτούν, οδεύουν, οδεύουν

 όχι για την Τροία,

 όχι για την Αλεξάνδρεια,

 ούτε στης Νέας Υόρκης το περίβουο άστυ·

 στο φτωχικό σου σπίτι μάνα

 και γέρο πατέρα,

 που τώρα πια

 δεν ξέρω που βρίσκεται.

Χρίστος Χατζήπαπας (βιογραφικά στοιχεία)

Ο Χρίστος Χατζήπαπας γεννήθηκε στην Κύπρο το 1947. Σπούδασε κτηνιατρική στη Σόφια, όπου αργότερα έκανε μεταπτυχιακά.  Βιβλία του τιμήθηκαν με το Κρατικό Βραβείο της Κύπρου. Ένα μυθιστόρημα και μια συλλογή διηγημάτων του μεταφράστηκαν στα βουλγαρικά και μια άλλη στα αγγλικά. Ξεχωριστά ποιήματα και διηγήματά του μεταφράστηκαν σε ξένες γλώσσες. Είναι Πρόεδρος της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου.



Εργογραφία:

Ποίηση:

2012:Τα πηγάδια της ιστορίας, Γαβριηλίδης

1979: Εισαγωγή στην Τραγωδία
1969 : Ενδοσκόπιο

Διήγημα

2001:   Έρως εν καμίνω, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
2009: Το ασταθές βήμα και άλλα διηγήματα, Γαβριηλίδης

Μυθιστορήματα

2000  Στο μάτι του φιδιού, Εκδόσεις Καστανιώτη
1993: Στην ολκό του μαύρου φεγγαριού 

1989  Το χρώμα του γαλάζιου υάκινθου, Εκδόσεις Καστανιώτη
1981: Το μεγάλο ψέμα 
1984: Εντελώς φυσιολογικός και άλλα διηγήματα 

Τα πηγάδια της Ιστορίας: Ποιητική Συλλογή του Χρίσου Χατζίπαπα εκδοθείσα το 2012/ Εκδόσεις Γαβριηλίδης

Τα πηγάδια της Ιστορίας

Είχαμε πηγάδια
λίγα, κάποτε
που δρόσιζαν τα χείλη μας
σε χρόνους άβροχους
σε χρόνους δίψας
ακρίδας και όφεων.
Γέμισαν πτώματα.

Μωραίνει, λένε, Κύριος
όν βούλεται απολέσαι –
αλλά γιατί εμάς;

Αντλούσαμε με τ’ αλακάτι
μαύρο νερό της συμφοράς
ανίδεοι τάχα
μην ξέροντας χρόνους πολλούς
πως μέσα εκεί
δρακιάζει η σήψη.

Τα πηγάδια μας
πολλών χιλιάδων χρόνων
τα μπαζώσαμε
με πτώματα εχθρών
ανεπάρκειες και βλακεία.

Τώρα
αφυδατωμένοι
ρακένδυτοι
χωρίς δυνάμεις
προχωράμε ασθμαίνοντας
αυτάρεσκα
στο μέλλον…

***

Αφήστε το μήνυμά σας

Αφήστε το μήνυμά σας
μετά τον χαρακτηριστικό ήχο
είπε η φωνή
κι έμπηξε χάχανο αποκρουστικό.
Μου κίνησε την περιέργεια
και ξαναπήρα.
Ο θάνατος απουσιάζει
δοκιμάστε σε λίγο.
Αμέ;
Τρελός είμαι;

Με πήραν αυτοί
μόλις που’ χα τελειώσει
με την αγγειοπλαστική
τα ποτά, το τσιγάρο
όλες τις λοιπές χαρές.
Μην ανησυχείς, είπε
μια στριγκιά γλυκιά φωνή

ο Διάβολος ήταν
που ‘παιζε με τον Erickson
τη Nokia, τη Νέκυια
κι άλλες γνωστές μάρκες.

***

Η θάλασσά μου

Η θάλασσά μου
δύστροπη σήμερα
γι’ αυτό δεν μπήκα μέσα της
μέχρι να κατευνάσουν τα νευράκια της
να’ ναι καλή μαζί μου
να μου φιλά το σώμα
εγώ να γλιστρώ στο βυθό της,
έμβρυο
να με περνά απ’ τον κόλπο της
να με αναγεννά
στα ιαματικά της ξεπλένοντας
τη θλίψη μου.

***

Βγάζω το καπέλο στον διάβολο

Βγάζω το καπέλο στον διάβολο∙
καταφέρνει να εισδύει
εντός σου
ερήμην των κυττάρων σου
πλην παρόντων
σατανικά παρόντων
στην τρυφερή διαβολική του σκέψη.
Να διατετραίνει σήραγγες
αόρατος
ενίοτε βαρβαρικός
γυαλί από πόθο
να κόβει το μέταλλο των αντιστάσεων
να φωνασκεί σαν έφηβος
προπετής

και καθήμενος ως άγγελος
στους κρατήρες του στήθους σου
να εποπτεύει
το υγρό στόμιο
της μεταμέλειάς σου.

Ναι αυτός είναι ο Διάβολος
που θα ψήφιζα για Θεό
χωρίς έλεος.
Και έως θανάτου.

***

Αγέννητα βρέφη

Πόσα διηγήματα
χάθηκαν μέσα στον ύπνο
σαν αφύλακτα παιδιά του δρόμου
πόσες ποιήσεις
καταβρόχθισε
και δεν έφτασαν ως το πρωί.

Διαφορετικοί κοιμόμαστε
αλλιώτικοι ξυπνάμε
μην ξέροντας σε ποιο κρεβάτι
μένει έγκυος η μνήμη
με ποιον μας απατά μες στο σκοτάδι

σε ποια κλινική
ή κάδο απορριμμάτων
τ’ αποβάλλει

χωρίς ένα χάδι
ανάγνωση νηφάλια
πρωινή.

***

Προδοσίες

Κατόρθωσες κ ι αυτό ,
συγγραφεύ μέγα,
να προδίδεις φίλους
με τόση ευκολία.
Μετά από ενδελεχή προπόνηση,
εννοείται.
Ξεκινώντας από τον εαυτό σου
που κρυβόταν χρόνια
παριστάνοντας τον ρέμπελο
γράφων επιτηδείως –
ακόμη και άσιτος έμεινες
επί μακρόν.

Ώσπου συνήλθες
πρώτα οικόσιτο
σε πισινές αυλές,
εν συνεχεία
ορθά κοφτά τα είπες
–όπως τα ήθελαν–
έγινες δεχτός στα σαλόνια τους
που

«να, προς τα κει πέφτουν!»
έλεγε ο Σκαρίμπας
μουντζώνοντάς τα–
μα κι ο Βάρναλης,
θαρρώ.