Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης Σάββατο 21 Μαρτίου (περιοδικό και οι εκδόσεις Straw Dogs )

Το Straw Dogs magazine γιορτάζει και παρουσιάζεται

Το περιοδικό και οι εκδόσεις Straw Dogs γιορτάζουν την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης το Σάββατο 21 Μαρτίου και ώρα 19:00 στο καφενείο – αναγνωστήριο πρόζακ (Μέδωντος 3Α, Λευκωσία).

Συμμετέχουν οι παρακάτω ποιητές με απαγγελίες ποιημάτων τους:

Yiannis Zelianaios, Γιώργος Καλοζώης, Vakis Loizides, Ρω Νικολάου, Μιχάλης Παπαδόπουλος, Μιχάλης Παπαντωνόπουλος, Κώστας Ρεούσης, Γιώργος Χριστοδουλίδης.

Η μεταφράστρια κι εκδότρια του περιοδικού, Yiota Panayiotou θα διαβάσει το εισαγωγικό κείμενο του Οκτάβιο Παζ, «Ποίηση και Ιστορία», από την Ανθολογία Μεξικανικής Ποίησης, (Thames & Hudson, 1959).

Στον χώρο θα υπάρχουν και τα 5 τεύχη του Straw Dogs Magazine προς πώληση

Είσοδος ελεύθερη

Email επικοινωνίας: strawdogsmagazine@yahoo.com

Τηλ. 97796684

Όταν είμαι κουρασμένη / Νατζαριάν Νόρα

Όταν είμαι κουρασμένη

σκέφτομαι το λαιμό σου

που ήτανε τό μαξιλάρι μου,

ένα βαθούλωμα που το γέμιζαν

μέρη του προσώπου μου –

στόμα, μύτη, μάτια, μαλλιά –

κάθε νύχτα, γιά χίλιες και μια νύχτες,

τότε που μέναμε άγρυπνοι και λέγαμε

ιστορίες ο ένας στον άλλο.

Τη χιλιοστή νύχτα

μας τελείωσαν τα λόγια

και την χιλιοστή πρώτη

ήμουν τόσο κουρασμένη

που σταμάτησα να μιλώ.

Έτσι ακούγαμε τη Σιωπή

να μας διαβάζει ιστορίες

κάθε νύχτα, και το πρόσωπό μου

κοιμόταν πάνω στο λαιμό σου –

μέχρι που μια νύχτα άκουσα

την αναπνοή της πάνω στό δέρμα σου.

Βραβευμένο διήγημα από το διαγωνισμό στη μνήμη της Νίκης Μαραγκού

ΓΥΝΑΙΚΑ

Γυναίκα,

το άγαλμά σου έχει στηθεί κάτω απ΄τον ήλιο

πότε με ένα μαντίλι στο κεφάλι

πότε με ξέμπλεκα μαλλιά

Μα πάντα εκεί βλέπω σκυμμένο ένα γκρίζο πουλί

να σκύβει να τσιμπολογάει

λίγο λίγο το ουράνιο τόξο

που θα  ΄θελε να γίνει καλοκαιριάτικη κορδέλα στα μαλλιά σου

μα γίνεται σκέψη ανεμοδαρμένη

γίνεται κουπί και αρμενίζει μες στην έγνοια, Γυναίκα

Γιατί γεννήθηκες για να γεννάς τη θάλασσα

κι όλους τους βράχους της μαζί

μα και καράβια που όλο  φεύγουνε

πότε με ούρια ευχή

πότε με πόνο χωρισμού

Γυναίκα

σου΄δωσε ο Θεός αντρίκια χέρια

για να δουλεύεις σαν αμόνι τον καιρό

Και τις φωτιές να ανάβεις

να λάμπουν  φώτα μες στους δρόμους των παιδιών

Κι όταν πονάς, γυναίκα

με τις ωδίνες και οδύνες του καιρού σου

είναι για να γεννάς ακόμα ελπίδα

και να γεννιέσαι εσύ σαν άλλη μέρα

μια νέα ανατολή

για τα παιδιά που έμειναν χωρίς αγκάλη

για ένα κόσμο που έμεινε ακίνητος

χωρίς την γενική του πτώση στην αγάπη

Της αγάπης, της αγάπης , της αγάπης κόσμος

μόνο μέσα στο κόκκινό σου αίμα πάλλεται

σαν νέο φεγγάρι είκοσι οχτώ ημερών

και σαν κύκλος μυστικός που πλάθει

και ξαναπλάθει τη ζωή

ώσπου ο έρωτας να γονιμοποιήσει ένα μέλλον

Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου

Επισήμανση:  Το παραπάνω ποίημα το αναδημοσιεύουμα από  την ιστοσελίδα "Διασπορική Λογοτεχνική Στοά "

ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΚΑ ΛΑΘΗ / Σταυρίδης Στέφανος

Κάθε φορά που βλέπω

τυπωμένο τ΄ όνομά μου

νιώθω να έχουν γίνει

εκατοντάδες τυπογραφικά λάθη

αλλά το χειρότερο είναι

που δεν μπορώ να τα εντοπίσω.

Η ΚΩΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ (απόσπασμα)

ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΚΑ ΛΑΘΗ

Κάθε φορά που βλέπω 
τυπωμένο τ΄ όνομά μου
νιώθω να έχουν γίνει 
εκατοντάδες τυπογραφικά λάθη
αλλά υο χειρότερο είναι 
που δεν μπορώ να τα εντοπίσω.

Η ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΗ

Η δημοσκόπηση ανέδειξε 
ως πλέον αναποφάσιστο τον ουρανό.
Εδώ και τόσα χρόνια
δεν μπορεί ν΄  αποφασίσει 
τι του  ταιριάει περισσότερο, 
το γαλάιο ή το μαύρο;

ΤΟ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ

Το ψηφοδέλτιο αδήκωτο.
Σαν πέτρινη πλάκα.
Τη στιγμή της ρίψης ακροβατείς
μην πέσεις κι εσύ μέσα στην κάλπη.
Αργότερα
νεκροθάφτες μεταφέρουν τους σταυρούς μας.

ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ

Αψηφούμε τους νεκρούς.
Αγνοούμε τις ψήφους τους.

Κι όμως:

Οι νεκροί πληθαίνουν ανησυχητικά.
Πάει καιρός που είναι πλειοψηφία.
Στις επόμενες εκλογές
οι νεκροί θα βγούνε κυβέρνηση. 

ΝΥΧΤΟΒΑΣΙΑ

Στα   τέσσερά της η νύχτα
σέρνεται στην άδεια λεωφόρο

ανάσκελα  στην άσφαλτο
με τα χέρια ανοιχτά

ακούει σε μια πάροδο
ένα σκυλί που γαυγίζει 

περιμένει τον θάνατό της
μα ο ήλιος αρνείται.

Λήθη

Βαθύ πολύ βαθύ

αυτό που δεν γεμίζει

η απουσία σου.

Κάνω να το καλύψω

με πρόχειρο επίδεσμο,

της λήθης

αλλά επιμένει να ζητά μόνο εσένα

εξαναγκάζοντας το άυλο

για ύλη να σφαδάζει

και να κλαίει.

Πώς γίνεται εκείνο που δεν υπάρχει

να ξέρει τι του λείπει;

Ποιος επιλήσμων ορίζει

τις προδιαγραφές της λησμοσύνης

όσων οριστικά θα εκλείψουν

πέραν και πάνω

απ’ ότι οι μέρες μας

τους δόθηκε ν’ αντέχουν;

Πολυτεχνίτης άγνωστος

με ακρίβεια φροντίζει

η έλλειψη τους

βαριά να πέφτει

Σαν να υπήρχαν

Το απραγματοποίητο

Πόση βροχή δεν έπεσε

από τους δισταγμούς των σύννεφων

μαύρος ήταν ο ουρανός

κοιλοπονούσε

νερό πολύ να βρέξει ήθελε

δεν έβρεξε.

Αόρατος τοίχος ο δισταγμός

όσο τον ανεβαίνεις

τόσο πιο πολύ ψηλώνει

πάνω του σπάνε

κύματα ψηλά

έρωτα έγκλειστου

στο ανομολόγητο

εξίσου επιδέξια αποτρέπει

ζωές στεγνές να βρέξουν

που τρεκλίζουν

στη μεθόριο

της στεριάς με τη θάλασσα.

Τι γίνονται όλα αυτά

που δεν έγιναν;

με ρώτησες.

Σε ονειροφράγματα υποθέτω αποθηκεύονται

και από εκεί διοχετεύονται

σε μέλλον διψασμένο

με παραπόταμους που εκτείνονται

και χάνονται πέρα από τους χάρτες

σταγόνα-σταγόνα να ποτίζουν

το απραγματοποίητο.

Oι θήκες των βιολιών

Tα όργανα είναι η ανάγκη μας

να ακούσουμε κάτι άλλο,

εκτός από την ηλίθια φωνή μας.

Όμως μέσα απ’ τους ήχους του βιολιού

καταλαβαίνεις τη σημασία της σιωπής

και του θανάτου.

Oι βιολιστές θα έπρεπε να’ ταν νάνοι·

όταν πεθαίνουν να τους θάβουν

μέσα στις θήκες των βιολιών τους.

Kακοπετριά

Eστιατόρια χαμένα μεσ’ τα δέντρα.

Για να μπεις και να καθίσεις πρέπει να περάσεις

μέσα απ’ τις φωλιές των πουλιών.

Mικρά ξενοδοχεία ψάχνουν για ισορροπία

πάνω στους ανηφορικούς δρόμους,

σπίτια διάσπαρτα εδώ κι εκεί,

γαντζωμένα στις πλαγιές των λόφων,

μέσα απ’ την απλότητα τους

ξεμυτίζουν παιδικά προσωπάκια.

Tι θα γίνει λοιπόν

αν αποσύρω το τοπίο

από τα όρια του παραθύρου,

αν το πάρω μαζί μου

σαν μια μεγάλη ζωντανή ανάμνηση;

Θα συνεχίσει να ακούγεται το κελάρυσμα του νερού

από απέναντι;

Tο βουνό θα μείνει ακίνητο;

Εποχές με Χαϊκού της Ρούλας Ιωαννίδου Σταύρου

γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

Δώδεκα χρόνια από την έκδοσή του είχα την τιμή να κρατήσω στα χέρια μου το Βιβλίο της Κύπριας Λογοτέχνιδας Ρούλας Ιωαννίδου - Σταύρου: ΕΠΟΧΕΣ ΜΕ ΧΑΙΚΟΥ. Το βιβλίο αποτελείται από πέντε ενότητες ποιημάτων Χαϊκού με μικρές αρωματικές υπο-ενότητες, μικρά κελαρήσματα, ήχοι πουλιών, μικρές φωνές ζωής. 

1. ΑΝΟΙΞΗ

    α. ΚΑΛΟΣΩΡΙΣΜΑ ΣΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ 

    β. ΑΥΛΗ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ

    γ. ΠΕΝΤΕ ΧΑΙΚΟΥ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΥΚΛΑΜΙΝΟ

2. ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

    α. [Το Καλοκαίρι]

    β. ΝΗΣΙΩΤΙΚΑ 

    γ. ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

3. ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

    α. ΚΑΛΟΣΩΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ ΜΕ ΔΥΟ ΧΑΙΚΟΥ

    β. Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ 

    γ. ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ ΜΕ ΤΡΙΑ ΧΑΙΚΟΥ

    δ. ΦΕΓΓΑΡΙ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ 

    ε. ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ 

    στ. ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 

4. ΧΕΙΜΩΝΑΣ 

     α. [ Άνεμος πήρε]

     β. ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΟ "Σ΄ ΑΓΑΠΩ"

     γ. ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ 

         (1) ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

         (2) ΕΠΩΔΟΣ

5. ΕΠΟΧΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ 

     α. [Φεύγει ο χρόνο]

     β. ΤΡΕΙΣ ΜΙΚΡΕΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΙΩΠΗ 

     γ. ΔΥΟ ΜΙΚΡΑ ΝΥΧΤΕΡΙΝΑ ΤΟΠΙΑ

     δ. ΣΚΕΨΗ

     ε. ΞΕΝΙΤΕΙΑ 

     στ. ΧΑΡΑ 

     ζ. Ο ΧΡΟΝΟΣ 

     η. ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ

     θ. ΓΥΡΙΣΜΟΣ

     ι. ΔΥΟ ΧΑΙΚΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΩΝ ΔΕΝΔΡΩΝ 

     κ. ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ

     κα. ΑΠΟΛΥΣΗ ΜΕ ΤΡΙΑ ΧΑΙΚΟΥ

          

    Η γραφή της κας Ιωαννίδου Σταύρου Ρούλας ηχεί με θαυμαστή γλυκύτητα και μας παρασέρνει σε ήρεμους και γαλήνιους τόπους, μέσω των εικόνων που δημιουργούν οι μικροκαμωμένοι στίχοι. Είναι φορές που θεώρησα πως οι λέξεις ανέδυαν ένα αχαλίνωτο ερωτισμό, ενώ άλλοτε γίνονταν ένας ορμητικός ποιητικός χείμαρρος που με παρέσερνε στον ονειρεμένο χορό που κατάλληλα στήνει η ποιήτρια μέσα στις αγκύλες της φόρμας των Χάικου. Το έργο δεν  οδηγεί σε δύσβατα μονοπάτια σκέψης. Το αντίθετο. Και είναι τούτο που την κάνει ακόμα πιο ξεχωριστό. Οι σκέψεις της είναι ένα απόσταγμα συναισθημάτων που αποδίδονται μέσα από ένα διαρκή  ξεχωριστό λυρισμό. 

Το βιβλίο της κας Ιωαννίδου, εκδόθηκε πριν από 12 χρόνια. Το 2003. Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις LITERATURA ET ARTES με την ευκαιρία της παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης που καθιέρωσε η UNESKO.  Με την ποιητική αυτή συλλογή,η Ποιήτρια άνοιξε ένα νέο δρόμο στα ποιητικά δρώμενα της Μεγαλονήσου, αφού αποτελεί και την πρώτη έκδοση Χαικου. 

ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ / Ρούλα Ιωαννίδου-Σταύρου

Οι αιώνες γονατίζουν και τους τάφους προσκυνούν

των ηρώων του αγώνα, του σκοπού του ιερού.

Οι καιροί στεφάνια σας πλέκουν

και τραγούδια για σας τραγουδούν,

και στο κάλλος της νιότης που 'χάθη

οι ουρανοί φως αιθέριο σκορπούν.

Του αγώνα μας το Έπος, τρόπαιο ελληνικό,

γράφτηκε(ν) από τα νιάτα στης ΕΟΚΑ τον παλμό.

Η πατρίδα μας ακούει τη φωνή τους ν' αντηχεί

και τον κάθε κραδασμό της τόνε κάνει προσευχή.

Οι αιώνες γονατίζουν και τη γη σου προσκυνούν

Κύπρος, νήσος των αγίων, της χαράς και του καημού.

Κίτρινες Κορδέλες / Ιωαννίδου- Σταύρου Ρούλα

Εκείνη: Πώς είναι δυνατόν

να διατηρεί

τις ίδιες ακριβώς διαστάσεις

η καρδιά

κι όμως

τα ίδια πράγματα

να μην χωράνε μέσα της πια!

Εκείνος: Ένα από τα δύο

θα πρέπει να συμβαίνει.

Ή τα πράγματα

θα έχουν αλλάξει

ή η καρδιά.

***

Εκείνη: Θα ταράξω κι απόψε

τον ύπνο σου.

Η νύχτα

δε μετράει τις ώρες

όπως τότε.

Μα εκείνες

επιμένουν να στέκουν εκεί

όρθιες

αγαλματώδεις

με πρησμένα

κόκκινα μάτια.

Εκείνος: ’πλωσε το σώμα σου

στο πυρακτωμένο σώμα

της αναμονής

κι άφησε τη ζέστα της

να κυκλοφορήσει στους ιστούς σου

να φτάσει στα βλέφαρά σου

και να τ' αποκοιμίσει.

***

Εκείνος: Κι ενώ σε ονειρευόμουν

Μ' έσπρωξε τ' όνειρο και μου 'πε:

"Κοιμάσαι, εε κοιμάσαι!"

Γυρίζω απ' τ' άλλο πλευρό

Μου δίνει άλλη μια και ξαναλέει:

"Κοιμάσαι, σου λέω!"

Και με κτυπά δυνατά.

Εκείνη: Χρόνια τώρα

τα όνειρα ασελγούν στον ύπνο μου.

Ωστόσο

Έχω πάντοτε έτοιμη την απάντηση:

"Λέτε να μην το ξέρω

Πως κοιμάμαι!"

ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΕΝΟΣ ΑΣΤΕΡΙΟΥ ΠΟΥ ΕΠΕΣΕ ΣΤΗ ΓΗ / Ιωαννίδου- Σταύρου Ρούλα

Με συγχωρείς 
που δεν έγινε η ευχή σου αποδεκτή. 
Λυπάμαι που δεν μπόρεσα 
να πραγματοποιήσω τ΄  όνειρό σου. 
Γι άλλον  έπεφτα χτες το βράδυ.
Δεν ήταν δική σου σειρά. 

ΟΙ ΛΑΘΕΜΕΝΟΙ / Ιωαννίδου- Σταύρου Ρούλα

Μέσα στις γραμμές 
των δεμένων φρυδιών τους.
Εκεί κρύψανε τις μέρες 
που δεν ήθελαν να θυμούνται
εκεί μέσα τις θωράκισνα όλες. 
Τους διέφυγε πως τα φρύδια 
δε μένουν πάντα στην ίδια θέση. 

[Παρακαλούσα να τον δώ] / Κυπριανού Ντίνος

Παρακαλούσα να τον δώ

λιγάκι κάτω να κατέβει

αυτόν Τον άγνωστο Θεό

κι'ύστερα πάλι να ανέβει ..

μιλούσα με υπομονή

και Τον ρωτούσα με τι μοιάζει

μ'αυτός νευρίασε πολύ

και άρχισε χρώμα ν'αλλάζει ...

Θεέ μου στείλε μου αν θές

να δω φωτογραφία

κουράστηκα να σε θωρώ

μόνο σ'αγιογραφία ..

Θεέ μου άραγε φοράς

κοστούμι και γραβάτα

εγώ στ'αλήθεια σε ρωτώ

δεν κάνω πλάκα ..

μα ο Θεός αγρίεψε

κι'άρχισε να ουρλιάζει

μού'στειλε μαύρους κεραυνούς

βροχές και κάμποσο χαλάζι ....