Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Χριστοδουλίδης Γιώργος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Χριστοδουλίδης Γιώργος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2023

Άνθρωποι με ημερομηνίες λήξης / Χριστοδουλίδης Γιώργος


 

Κάθε λίγο

πετάω έναν άνθρωπο έξω από τη ζωή μου

επειδή μικραίνει η χωρητικότητα της

οι άνθρωποι φυτρώνουν συνέχεια στον κήπο μου

έχω όσους θέλω

αρκεί να τους λιπαίνω με ρωσικό λίπασμα

που τώρα είναι απαγορευμένο

το εισάγουν όμως ακόμα στη Βραζιλία

γι’ αυτό ο Μπολσονάρου δεν έχει πρόβλημα με αυτόν το πόλεμο

θαρρώ δεν έχει πρόβλημα με κανένα πόλεμο

σε αντίθεση με τους Αμερικάνους

που γουστάρουν μόνο δικούς τους πόλεμους

τερατόμορφοι στην αρχή σαν κάκτοι

οι άνθρωποι μου μεγαλώνουν με χέρια υψωμένα στον ουρανό

τους μαλώνω

θέλω να τους οικειώσω με την αληθινή ζωή

ο σκύλος μου τους φοβάται

και υποχωρεί γαυγίζοντας

ο Λαλ χτενίζει τα δόντια του και γελά

όταν αναθεματίζοντας τις ρίζες τους

αρχίζουν να τρέχουν τυφλοί πάνω κάτω

μέχρι που ο ήλιος τούς δώσει προσωρινά

ανώφελο καταφύγιο φως

αρπάζοντας το ακριβώς την ώρα που εγκαταλείπει έναν αποσιωποιημένο

το σπαταλούν σε δοσοληψίες για σάρκα και ψυχή

στην αγορά γελούν μαζί τους

σαν αποκολλιούνται από πάνω τους

χώμα κι αγκάθια

στην αγορά όσοι είχαν γεννηθεί κανονικά

από υπέροχες μήτρες, μια τρελή δόση χρωματοσωμάτων κλπ

γελούν μαζί τους

δεν έχουν απομείνει πολλοί από αυτούς

είχαν κάποτε μάνες και είναι περήφανοι γι’ αυτό

νιώθουν ανώτεροι

οι φυτευτοί

δεν ξέρουν από πού ήρθαν και πού πάνε

ποιος τους σπέρνει και πώς φυτρώνουν

γίνονται λείοι και γλιστεροί

πριν επιστρέψουν

απαλά στο χώμα

αν και δεν μπορούν

ούτε να ξεψυχήσουν

Το θαύμα / Χριστοδουλίδης Γιώργος


Μάζεψα όλους τους πνιγμούς
σε νερά γλυκά και αλμυρά
τα εργατικά ατυχήματα
τις ματαιωμένες επιστροφές από τους πόλεμους

τις αποτυχημένες ανανήψεις από μια κατάσταση κώματος
τις αυτοχειρίες όταν πετυχαίνουν όπως
το ξεψύχισμα του παιδιού
πάνω στο σχοινί στα 14
συγκέντρωσα ένα προς ένα

τους διαδοχικούς βιασμούς της…
τις φυλακίσεις των άδολων
τις θανατώσεις τους με τα πιο αποτελεσματικά δηλητήρια

τις αιφνίδιες παλινοστήσεις ξεχασμένων καημών
φόρτωσα προσεκτικά

την παιδική εργασία για ένα ευρώ τη μέρα ή καθόλου
τα εκτροχιασμένα τρένα με τους ακρωτηριασμούς τους
τις νάρκες που εξερράγησαν
κάτω από χαρούμενα πόδια
τα μπαλόνια που πέταξαν στον ουρανό μελαγχολικά
μαζί με τα χέρια που τα κρατούσαν να κρέμονται
από κλωστές αόρατες
την πληρότητα όλη της παραφροσύνης
την ολότητα της ακατάληπτης οδύνης
το αμετάκλητο του φθόνου
με τα πισώπλατα μαχαιρώματα του
(αφαιρώντας τα μαχαίρια και την ημικύκλια κίνηση των χτυπημάτων)
και τα τράβηξα πάνω στο πιο ψηλό βουνό
αγκομαχούσα από το βάρος που έσερνα
σαν βόδι που δεν άντεχε άλλο
να σέρνει το θανατερό άροτρο του
όμως τα κατάφερα
τα άφησα εκεί να εκπλαγούν μέσα στην απόλυτη μοναξιά
να σαπίζουν μέσα στην αθέατη άβυσσο
και για μια στιγμή ο κόσμος καθάρισε
ο κόσμος ανάπνευσε για λίγο
σχεδιάζω να το ξανακάνω σε εκατό χρόνια
όπως κάποιος που θέλεινα κρατήσει την πίστη του

για πάντα

Το βιβλίο για τα δέντρα / Χριστοδουλίδης Γιώργος


 

Διαβάζω το βιβλίο

για τη μυστική ζωή των δέντρων

τα δέντρα συνεννοούνται για τις συγχορδίες των θροϊσμάτων

με ένα νεύμα

όπως οι μουσικοί την ώρα της συναυλίας

για μια κλίμακα

τα δέντρα πρέπει κάποτε να ήταν μουσικοί

που μια μέρα έμειναν ακίνητοι

Τρίτη 8 Μαρτίου 2022

Μεγάλη Πέμπτη / Χριστοδουλίδης Γιώργος


Λυγίζω στην όχθη της λίμνης
μετά από ένα μεγάλο πόλεμο
και παρηγορητικά κύματα βρέχουν τα πόδια μου.
Τα κύματα της λίμνης ξέρουν να αγαπούν
δεν έχουν τίποτα να αποδείξουν
οι νεκροί τους είναι λίγοι
τυφλοί δύτες τούς ανασύρουν προσεκτικά
στα κρεβάτια του ουρανού.
Λυγίζω στην όχθη της λίμνης και είμαι πια βέβαιος
ότι το γλυκό νερό είχε πάντα δίκιο·
κάποιος ρωμαλέος τα ’χει κάνει όλα καλύτερα
με διακριτική ψυχρότητα
και δάκρυα κρυστάλλινα σαν σταλακτίτες:
ο ξυλοκόπος που χτυπάει χειροδύναμα το δέντρο στην καρδιά
ο ψαράς που χαϊδεύοντας
βγάζει τα μάτια του ψαριού η ηχώ που μου επιστρέφει
ουρλιαχτά τρομαχτικότερα απ’ εκείνα που της έδωσα..."
"Μυστικοί Άνθρωποι" εκδ. ΚΥΜΑ, 2019

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2021

ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΣΕ / Χριστοδουλίδης Γιώργος

 

Πάνω στο κορμί μου
η σκόνη του δρόμου που πέρασες
τα πόδια μου βαραίνει
η δική σου κούραση.
Πολύ πριν υπάρξεις
σε περίμενε η πόρτα μου.
Εκείνος ο άγνωστος ξυλουργός
που την έφτιαχνε
– τραγουδούσε.
Το απραγματοποίητο εκδ. Γαβριηλίδης 2010

Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2019

Σκληραγωγημένο είδος

Σκληραγωγημένο είδος
Τα καταφέρνει αυτό το είδος των ανθρώπων
να αφήνει το σχοινί να κόβεται εκεί που πρέπει
στη σωστή στιγμή
από εκείνο που στιγμιαία νιώθουν
ότι θα μπορούσαν να ποθήσουν.
Έχουν συνηθίσει στις επιστροφές
σ’ ένα άδειο διαμέρισμα
σε μια γάτα με εξωραϊσμένη τρυφερότητα
ενώ το χάλκινο μπρίκι βράζει ένα μεγαλοπρεπές αυγό
και το μπρίκι κοχλάζει
και το τσόφλι ραγίζει
και το ασπράδι αφρίζει
και αυτοί μόλις που προλαβαίνουν.
Τους βλέπεις τόσο μονάχους
και λιγότερους σαν φεύγεις
όμως αρκετούς για να επιβιώσουν.
Απλώς τα καταφέρνουν
έχουν τον κύκλο τους, τις συνήθειές τους
το κρεβάτι τους
το ορθοπεδικό μαξιλάρι τους
μια δουλειά
ένα μηχανικό δρόμο στο άδειο δωμάτιο
που αγόρασαν μετά από επίμονες εξοικονομήσεις
ένα μυστικό δρόμο μέσα από εσωτερικά τοιχώματα
που τους δόθηκε δωρεάν
επειδή δεν βγάζει πουθενά
η καρδιά τους ακόμα χτυπά
η καρδιά τους είναι γερή
τα πόδια τους στήνονται
και τα χέρια τους
κάτω από το κακοτράχαλο οδόστρωμά τους
διατηρούν ένα άγιο κύμα τρυφερότητας
για την επόμενη φορά
αν υπάρξει.

Σεμινάριο πένθους / Χριστοδουλίδης Γιώργος


Εκείνος ο χειμώνας επιφύλασσε κατακλυσμούς
που μετέβαλαν τη γεωλογία του εδάφους
όπως μεταβάλλουν οι εσωτερικές αναταραχές
την ευρυθμία των σπλάχνων
μια ακόμη μείωση μισθού
το βλέμμα που φέρνεις σπίτι
και το αποθέτεις προσεκτικά στην τακτική σου τσάντα
έτοιμος δήθεν για την επόμενη μέρα
οι όξινες απελπισίες
τη μορφολογία των προσώπων
διαβρώνοντας το δέρμα
οι κατολισθήσεις
τη σθεναρότητα των αναρριχητών
την κάθετη ανάβασή τους
πλήττοντας την ευγλωττία των προεξοχών
όπως μεταβάλλει η τεχνολογία
τις ιστοσελίδες της μνήμης σου
να παραπέμπουν ενδεικτικά
με τόξα και πινακίδες
«πάτησε εδώ»
αν θέλεις να διαβάσεις περισσότερα
για τη φθορά μου.

Η ΛΙΜΝΗ / Χριστοδουλίδης Γιώργος


Έχει να βρέξει δυο αιώνες
κι η γη παρακαλά το νερό.
Περπατώ
εκεί όπου κάποτε ήτανε λίμνη
όπως περπατά κανείς
εκεί όπου κάποτε ήταν αγάπη.
Σκασμένο χώμα, τετραγωνικό
όσα ψάρια δεν σάπισαν
έβγαλαν πόδια
έγιναν ερπετά.
Λίμνη, της εκμυστηρεύομαι,
δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεφύγω
από εκείνο που ήσουν
την ώρα
που απελπισμένα δέντρα
πριν γείρουν και πέσουν με ουρλιαχτό ασύλληπτο
υψώνουν τα τρομώδη χέρια τους μέχρι τον ουρανό
ξεκοιλιάζοντας τα άδεια ασκιά του.

Κυριακή 12 Μαΐου 2019

Σε κάποιο σκοτάδι της κόλασης / Χριστοδουλίδης Γιώργος



Κάθομαι γυμνός στο παγκάκι της κόλασης
και είναι νύχτα
όμως το σκοτάδι δεν μ αγγίζει.
Κάθομαι φωταγωγημένος από πυρσούς έκπτωτων αγγέλων
στο παγκάκι της κόλασης
επειδή μπορώ πια και να παίξω με τους δαίμονες
και να τους στριμώξω προσωρινά
μέχρι το σκοτάδι να σκεπάσει τα πάντα.

Είμαι γυμνός
αλλά στολισμένος ταυτόχρονα
-σαν επιτάφιος
και σχεδόν θαρραλέος
για κάποια λεπτά.

Τρίτη 30 Μαΐου 2017

Μετά τον τυφώνα / Χριστοδουλίδης Γιώργος



Ενας τυφώνας
μπορεί να ξεριζώσει δέντρα
να πάρει στέγες
να παρασύρει αυτοκίνητα.
να σε πετάξει μακριά
σαν άψυχο σκιάχτρο.
Μετά την καταστροφή όμως
αν σωθείς
όταν έρθει η γαλήνη
ανακαλύπτεις
ότι έχεις ακόμα κάτι πολύτιμο
κάτι ανεπανάληπτα πολύτιμο
που με τρόμο δεν ξέρεις
πια
πως μπορείς να προφυλάξεις.
δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Ερείπιο, 2007, εκ τότε ανέκδοτο

Παρασκευή 28 Απριλίου 2017

ΟΙ ΕΠΙΖΩΝΤΕΣ / Χριστοδουλίδης Γιώργος


Όσοι συνέρχονται
έχουν παραμορφωμένα πρόσωπα
κομμένα μέλη
και τους λείπει το προηγούμενο κοίταγμα.
Βυθίζονται σε ζάλη αφρισμένη
και τα λόγια τους γίνονται πουλιά
που δεν έχουν φωλιές.
Βλέπουν τις σπίθες ως ηλιαχτίδες
τις πληγές ως λάθος του τεχνίτη
και τα θύματα
ως αγγέλους που αποκοιμήθηκαν.
Βλέπουν τη σκηνή του δυστυχήματος
χωρίς τη φρίκη.
Ακριβώς όπως οι επιζώντες
μιας ήσυχης μέρας
– πολλών ήσυχων ημερών.

Τετάρτη 15 Μαρτίου 2017

ΠΙΝΑΚΑΣ ΣΤΟ ΜΕΣΟΝ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ


Κάθομαι στο κατάστρωμα
και σκέφτομαι ότι δεν υπάρχουν πατρίδες.
Το βαθύ μπλε προτρέπει: Σκούπισε τις σκέψεις
μόνο κοίτα
αλλά το μελένιο του σούρουπου
δαμάζει τα χρώματα του πίνακα.
Το πινέλο χορεύει τρελά
στα χέρια του παντοτινού θεού
που ζωγραφίζει ασταμάτητα
όσα ο ζωγράφος θα απεικονίσει αργότερα.
Ο Ποσειδώνας φορτωμένος τους πνιγμένους του
μου λέει πως θα μπορούσα να περπατήσω
στους αφρούς των κυμάτων
αρκεί να μην στρέψω το βλέμμα στο βυθό.
Όμως
το καράβι που φεύγει
το καράβι που απομακρύνεται
είναι φορτωμένο τη μνήμη μου.
Πληγείσες Περιοχές/Γυμνές Ιστορίες,2016,Μελάνι

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2017

Ιαπωνικό παραμύθι / Χριστοδουλίδης Γιώργος


Υπάρχει ένας ασφαλής τρόπος
για να αφανιστεί μια οικογένεια
μια ολόκληρη γενιά
ένας πανάρχαιος τρόπος
απόλυτα πετυχημένος
δεν έχει καταχωρηθεί σε επίσημα αρχεία
οι φήμες φθίνουν με τον καιρό
πληρωμένοι δούλοι αποσιωπούν τα γεγονότα
ενώ σε κάθε εποχή
ένας ποιητής επινοεί μιαν αλήθεια
που μοιάζει με ψέμα
ο τρόπος είναι η γνήσια φτώχεια
μέρες φυματικές, αδιέξοδες καταστάσεις
που επαναλαμβάνονται διαδοχικά
χωρίς αυτόπτες μάρτυρες
επειδή όλοι οι συμμετέχοντες είναι νεκροί
πάντα σε διαφορετικούς αιώνες
σε άλλους τόπους
σε ξένα σπίτια
και το παιδί αρρωσταίνει βαριά
ο γιατρός δεν έρχεται επειδή δεν θα πληρωθεί
φάρμακα πουθενά
το παιδί γλιστρά και λιγοστεύει
μετά από μια εβδομάδα πυρετού
ενώνεται με τις στωικές σκιές
ο πατέρας ζητά άδεια και αυτοκτονεί
η μητέρα πίνει δηλητήριο
και οι νιφάδες του χιονιού
που πέφτουν αργά
μας υπενθυμίζουν ότι εμφανίζεται κάποτε στον κόσμο
ένα είδος αδιάφορης αθωότητας

Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2017

"Πληγείσες περιοχές " ΓΥΜΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ του Γιώργου Χριστοδουλίδη ( Πέντε Ποιήματα)





Διαβάζοντας τους Κύπριους Ποιητές, έκανα και μια στάση στη ποίηση του Γιώργου Χριστοδουλίδη. Τελικά η στάση εξελίχθηκε σε μόνιμη εγκατάσταση! Η ποίηση του Γιώργου Χριστοδουλίδη είναι από τις ποιήσεις εκείνες που έχει τη δύναμη να σε κάνουν να σκεφτείς και να προβληματιστείς. Τα ποιήματά του ντύνονται με μια λιτή ομορφιά και αγάπη. Στο λόγο του διακρίνεται ο ποιητικός σεβασμός. Σίγουρα η ποίησή του, έχει τη δύναμη να μιλήσει στη ψυχή του καθενός μας.  

Η Ποητική Συλλογή "Πληγείσες περιοχές " ΓΥΜΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ αποτελείται από πέντε (5) θεματικές ενότητες και 61 ποιήματα όπως παρακάτω: 

ΤΟ ΠΑΙΔΙ

Ο κρότος των λέξεών τους
Κάταγμα
Δουλειές του ποδαριού
Τραγουδάκι
Σπασμένα ποδήλατα
Ιστορίες που τις καταλαβαίνεις πολύ αργότερα
Ασκήσεις γυμναστικής


ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ


Ένας Ανδρέας
Η φοινικιά
Το σελίνι
Πραγματικοί κερατάδες
Ένας γάτος με συντροφεύει τα βράδια
Ραδιενέργεια
Πίνακας στο μέσον του Αιγαίου
Αυτή δεν είναι η φωνή μου


ΘΑΝΑΤΕΡΑ


Ιαπωνικό παραμύθι
Η εξαφάνιση των αμυδρών προσώπων
Ο γέρο-βασιλιάς
Αιωνόβιοι
Ο γέρο Γιωρκής
Το συρτάρι
Φτηνά τη γλύτωσε ο Σωτήρης
Χριστούγεννα 2015
Οι επιζώντες


ΕΡΩΤΙΚΑ (ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ)


Οι μέρες μας
Η ηλεκτροδότηση της λήθης
Σπινθηρογράφημα
Η ανεμόσκαλα
Οι γυναίκες φεύγουν οριστικά μια μέρα
Αγάπη μπορεί να συμβαίνει και μετά από πολλά χρόνια


ΕΡΩΤΙΚΑ (ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ)


Μπλε ιστορίες
Συγκομιδή
Όχι πραγματικά σκοτωμένος
Το καφέ βιβλίο του Ζοζέ Σαραμάγκου
Πηγές έμπνευσης


***


ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ
ΠΟΛΥ ΑΡΓΟΤΕΡΑ

Τα μεσημέρια στον χώρο στάθμευσης της πολυκατοικίας
μας κυνηγούσε ένας ξαναμμένος αστυνομικός
με σορτσάκι
και ο περιβολάρης.
Ο πρώτος σκυλόβριζε που παίζαμε μπάλα
και του χαλούσαμε τον ύπνο
έπαιρνε μια ξύλινη βέργα και κατέβαινε
να μας σπάσει στο ξύλο.
Ο δεύτερος ουρλιάζοντας ακατανόητα
ένα αγρίμι
νόμιζε ότι θα μας τσακώσει
την ώρα που του κόβαμε τα μέσπιλα απ’ τα δέντρα.
Όμως εμείς ήμασταν πιο ξαναμμένοι από αυτούς.
Και πιο σβέλτοι.
Μου πήρε πάντως χρόνια
να υποψιαστώ
ότι ίσως πιο πολύ από μας
μισούσανε το γέλιο μας
κι ότι
η εξουσία και η ιδιοκτησία
δεν αγαπάνε τα παιδιά.

***

ΕΝΑΣ ΑΝΔΡΕΑΣ

Συναντιόμαστε τυχαία μια-δυο φορές τον χρόνο
χθες με είδε στην υπεραγορά την ώρα που διάλεγα
ντομάτες.
Με ρώτησε πάλι πώς πάει η μεγάλη μου κόρη
– Είναι γιος, και τώρα σπουδάζει, Ανδρέα.
– Α, ναι.
Παύση.
– Είναι καλά;
– Καλά.
Κάθε φορά η ίδια κουβέντα
πάνω από φθαρτά που σάπισαν
στην πόρτα του κουρείου ονομάτων
στο συνεργείο αλλαγής ποδιών
στις ουρές των στεγνών ανέργων
στους πεζοδρόμους των ζαρωμένων
στα χαρακώματα της πόλης
– Σκύψε Ανδρέα, όχι, όχι υπόκλιση
απλώς σκύψε.
Είναι παράξενο πώς ένας άνθρωπος
μπορεί να θυμάται λάθος πάντοτε το ίδιο πράγμα.
Πρόσεξα κι ένα τρέμουλο στα χέρια του
που επιδέξια έκρυβε κρατώντας σφικτά το καροτσάκι.
Κάνω ό,τι μπορώ να τον αποφύγω
όμως η επιμονή του να κοινοποιήσει την αμηχανία του
είναι ανίκητη.
Μια μέρα του έπεσε το κεφάλι
τρέχαμε να το προλάβουμε
στον κατήφορο.
Όταν πλήρωσα τον επόμενο εκδότη
και κυκλοφόρησα το έκτο μου βιβλίο
του το ταχυδρόμησα σε άγνωστη διεύθυνση
βέβαιος ότι με κάποιο τρόπο θα το παραλάμβανε.
Βρεθήκαμε πάλι μετά από χρόνια
στις δημόσιες τουαλέτες
για ένα κατούρημα επί πληρωμή.
«Πώς πάει η κόρη σου;
Σπουδαίο το ποίημα σου για εκείνον τον τύπο.
Απίθανος εκείνος ο τύπος,
ποιος είναι;»

***
ΤΟ ΣΥΡΤΑΡΙ 

Τα οστά του φυλαγμένα σ’ ένα συρτάρι του ανθρωπολογικού
περιμένουν ταυτοποίηση.
Ένας άνθρωπος που ήθελε να κάνει πολλά
αλλά δεν του βγήκε, κακορίζικος.
Σαράντα χρόνια αγνοούμενος
πέντε χρόνια μάλλον νεκρός.
Τέσσερα χρόνια φυλαγμένος.
Φυλαγμένος προσεκτικά σ’ ένα συρτάρι παρόμοιο
μ’ εκείνο όπου κάποτε παιδί
είχε κρύψει ένα γλειφειτζούρι
για να το γλύψει αργότερα.

***

Η ΗΛΕΚΤΡΟΔΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ

Ο ερχομός της στην πόλη
έφερε δονήσεις
που προκάλεσαν διακοπές
στην ηλεκτροδότηση της λήθης
της λήθης του έρωτα
και αρρυθμίες στην καθημερινή διεκπεραίωση
πολυκαιρισμένων συνηθειών
ενώ οι λάμψεις
που προείκαζε σε προπορευόμενους ορίζοντες
στην αντανάκλαση μελλοντικών αιώνων
πολιορκούσαν απροσδόκητα
το εικονικό φρούριο του.
Εκείνες τις μέρες λοιπόν
που ήξερε ότι δεν θα είναι πολλές
όπως ένα πιάτο τριαντάφυλλα
που ρευστοποιούνται σε συναισθήματα
απέφευγε να πλησιάζει
τα ψηλά παράθυρα των πάνω ορόφων
τους φωταγωγούς που μέσα τους
η παιδική περιέργειά μας
σκοτώθηκε πολλές φορές
τις ταράτσες του ουρανοξύστη αδύνατου
με την ουρανομήκη σιωπή των ευρισκόμενων
σε απρόσιτες κορυφές
όλα εκείνα τα αρχιτεκτονικά κολαστήρια των πόλεων
που τα επινόησαν
όσοι λίγο αγάπησαν ή αγαπήθηκαν
και που χωρίς να καταλάβεις
έχεις ήδη ενσωματωθεί
στην κυριαρχία του βάθους τους
όταν με πετρόχτιστη αδιαφορία
συχνά ενθαρρύνουν
μια διαδοχική σειρά
σχεδόν πραγματικών σου πτώσεων.

***
ΠΗΓΕΣ ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ

Υπάρχει μια εκκρεμότητα
που αν δεν την πω δεν θα ησυχάσω.
Κάποιος με παρακολουθεί την ώρα που γράφω.
Ένας αγροίκος
τον ακούω να κόβει τα νύχια του
να ξύνεται να χασμουριέται
μετά να σηκώνεται να σπάει αβγά
να κάνει ομελέτα
ύστερα να ανάβει την τηλεόραση
να ρουφά την ημερήσια φρικαλεότητα
μετά να παθιάζεται μ’ ένα ντέρμπι
να στυλώνει το τεράστιο πούρο του
να στέλλει δαχτυλίδια καπνού
στο γκρίζο ταβάνι του
που καταρρέει αδιάκοπα.
Δεν με ενδιαφέρει καθόλου η ποίηση
μου λέει, σκίζοντας όλα τα πρωτόκολλα
κατ’ ακρίβειαν την έχω εντελώς γραμμένη
και χασκογελά.
Νομίζει ότι έτσι θα με τσαντίσει
ή θα με κάνει να ασχοληθώ
με κάτι πιο προσοδοφόρο.
Ας πιούμε ένα ποτήρι κρασί, του απαντώ
κερασμένο από μένα
πάλι μου έδωσες
το καλύτερο ποίημα.

Γιώργος Χριστοδουλίδης (μικρή αναφορά)

O Γιώργος Χριστοδουλίδης γεννήθηκε στη Μόσχα το 1968 και μεγάλωσε στη Λάρνακα. Σπούδασε δημοσιογραφία στο πανεπιστήμιο Λομονόσοφ της Μόσχας. 

Ποιητικές Συλλογές:
  • Ένια, (Εκδόσεις Ατέλεια, Λευκωσία 1996) Κρατικό Βραβείο Νέου Λογοτέχνη, 
  • Ονειτροτριβείο, (Γαβριηλίδης, Αθήνα 2001) Κρατικό Βραβείο Ποίησης. 
  • Εγχειρίδιο Καλλιεργητή (Γκοβόστη, Αθήνα 2004) 
  • Απραγματοποίητο (Γαβριηλίδης, Αθήνα 2010). 
  • Δρόμος μεταξύ Ουρανού και Γης, από τις εκδόσεις Φαρφουλάς, 2013
  • Πληγείσες περιοχές / Μελάνι/ 2016

Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γερμανικά, γαλλικά, βουλγάρικα, ισπανικά, λετονικά, πορτογαλικά, λιθουανικά, τουρκικά κ.α. ενώ δημοσιεύτηκαν σε κυπριακά και ξένα λογοτεχνικά περιοδικά.  Παρουσιάζεται επίσης σε σημαντικές ανθολογίες ποίησης και ποιητικές εκδόσεις.

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2016

Είδη πρώτης ανάγκης / Χριστοδουλίδης Γιώργος


Πήρα δυό κομμάτια χαρτί
στη μια τα ψώνια, στην άλλη το ποίημα
τα έβαλα στην ίδια τζέπη
του μαγικού παντελονιού
μπλέχτηκαν μεταξύ τους
άλλαξαν θέσεις οι λέξεις
το «τυρί» έλιωσε τόσο κοντά στον ήλιο
και θρυμματίστηκαν τ’ «αυγά» πέφτοντας
από τα γεφύρια των στίχων
χύθηκε το «κόκκινο κρασί»
στις χίλιες οπές που ακόμα δεν είχαν ανοίξει.
Εφθασα τελικά στην υπεραγορά
σκιές αγόρασα σε τιμή ευκαιρίας
κι έναν έρωτα που έμενε απούλητος στα ράφια,
ένα ανοιχτήρι ειδικό
για τις κονσέρβες μνήμης
που αναμνήσεις
με ημερομηνία λήξης διαθέτουν.
Η μοναδική παρεξήγηση
έγινε με το κουνέλι.
Στο ποίημα έγραφε «εντελώς φοβισμένο»
κι εγώ σφαγμένο το βρήκα.

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016

ΘΡΥΜΜΑΤΑ / Χριστοδουλίδης Γιώργος


Eκείνη τη στιγμή
όταν το φλυντζάνι αγγίζει το πάτωμα
Και θρυμματίζεται σε εκατό κομμάτια
Καταλαβαίνεις τη σημασία της ακεραιότητας
Ότι αυτό που λέμε ακέραιο
Είναι αυτό που αντιστέκεται να μην σπάσει
Αυτό που δεν πέφτει
για να γίνει εκατό κομμάτια
αλλά επιμένει να συγκρατεί
ό,τι το αποτελεί
αποφασισμένο να μην δείξει
ότι είναι τόσο εύθραυστο
όσο ένα φλυτζάνι
που σου φεύγει από το χέρι
και διαλύεται
ότι είναι
ακριβώς αυτό:
Eκατό κομμάτια που κρατιούνται γερά
μεταξύ τους
για να δείχνουν ένα.

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2016

Ονειροτριβείο: Ποιητική Συλλογή του Γιώργου Χριστοδουλίδη (2001)

ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ
Με τα χέρια ταξιδεύουμε στο μέλλον
στο πρόσωπό μας
η αφή ενός άγνωστου δέρματος.
Αγαπημένα πράγματα
στη δίνη του χρόνου.
Ο καθρέφτης φτύνει
σκουριασμένα χαμόγελα.
Ασύλληπτοι κραδασμοί
ηχούν από παντού
φωνές άλλων εποχών.
Από την απέναντι λεωφόρο
οι βάρβαροι
που άλλοτε κραδαίναν ακονισμένα σπαθιά
με διαφημιστικές πινακίδες
τώρα θριαμβεύουν.
***
ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΣΕ
Πάνω στο κορμί μου
η σκόνη του δρόμου που πέρασες
τα πόδια μου βαραίνει
η δική σου κούραση.
Πολύ πριν υπάρξεις
σε περίμενε η πόρτα μου.
Εκείνος ο άγνωστος ξυλουργός
που την έφτιαχνε
– τραγουδούσε.
***
ΦΟΒΟΣ
Δεν φοβάμαι το θάνατο.
Τον καυτό ήλιο φοβάμαι
του Αυγούστου.
Τη ζέστη την τρομακτική.
Πού δεν θα ‘μαι
σε κάποια αμμουδιά
να με φιλά η θάλασσα — φοβάμαι —
παρά βαθιά μέσα στο χώμα.
Με τόση ζέστη.
***
ΟΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΙ
Περνούσε η πομπή αμίλητη
ευπρεπώς πένθιμη.
Που και που σποραδικά αναφιλητά έβρεχαν
το ξεραμένο χείλος του νεκροταφείου.
Ήτανε Μάης – ανήσυχος κι ανόθευτος.
Ο ήλιος
αυτός ο μεγάλος ανυποψίαστος
έφεγγε, έφεγγε
στ’ ακονισμένα δόντια
των κληρονόμων.

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2016

ΤΟ ΣΕΛΙΝΙ / Γιώργος Χριστοδουλίδης


Ήμουν δεν ήμουν εφτά χρονών
κι εκείνη η σταφιδιασμένη γριούλα είχε ανοικτή τη χούφτα.
Της έδωσα το χαρτζιλίκι μου –ένα σελίνι
κι έτρεξα φοβισμένος μακριά.
Η γριά πέθανε, εγώ μεγάλωσα
ο χρόνος κάτω από το χώμα
καθάρισε τα κόκαλά της
αν δεν ήταν θαμμένη
θα βλέπατε ότι έχουν το ίδιο χρώμα
με το φετινό φεγγάρι του Αυγούστου
όμως αυτό που θέλω να πω
είναι ότι εκείνο το σελίνι
από τότε
καθημερινά μου επιστρέφεται
κι αστράφτει
πιο πολύ απ’ όλα τ’ άλλα νομίσματα
μες στο ταξίδι του.

Κυριακή 7 Αυγούστου 2016

ΑΠΡΙΛΗΣ / Χριστοδουλίδης Γιώργος


Τα ξεχασμένα παιδιά
κλωτσάνε μια μπάλα
στην αυλή του σχολείου.
Είναι 3 και 30 ακριβώς
ο ήλιος τέτοιο μήνα είναι συμπονετικός
καψώνει όμως σιγά σιγά
ένα μετά το άλλο
τα ηλιοστάσια του.
Το ξανθό κορίτσι
η μικρή κλειδούχος
ανοίγει παραφυλώντας το κάγκελο
και τρέχει προς τα έξω
για να φέρει κάτι ασήμαντο.
Η πόρτα μένει μισάνοιχτη
ένα παιδί την βλέπει και προλαβαίνει
βγαίνει από τα όρια
και γίνεται σύννεφο
ένα άλλο παιδί κάνει το ίδιο
και γίνεται αστραπή
τα άλλα παιδιά γίνονται σταγόνες και άνεμοι
τα παιδιά πολλαπλασιάζονται
τα παιδιά εξαϋλώνονται.
Κάπως έτσι
εκείνη την ηλιόχαρη μέρα
ξέσπασε
πάνω από την αυλή του σχολείου
μια αλλόκοτη καταιγίδα.