Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Χατζηματθαίου Άθως. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Χατζηματθαίου Άθως. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 1 Ιουνίου 2023

Γυρίζω σελίδα / Άθως Χατζηματθαιου


Δεν είμαι αυτός που γνώριζες ως χτες
Γυρίζω πια σελίδα στη ζωή μου
Άφηνω πίσω μου τις ενοχές
Κι εσύ είσαι πλέον μια ανάμνησή μου.
Είναι μικρή η ζωή και δεν σηκώνει λαθη
Ένα φινάλε γράφει σε όλους ξαφνικά
Πέταξα στα σκουπίδια τα μίση και τα πάθη
Και ό, τι μου προκαλούσε σύγχυση γενικά.
Ακούω πια στους κτύπους της καρδιάς
Αφήνω τις αναστολές και να ' μαι
Συνήγορος δεν θα ' μαι στην ψευτιά
Ήσυχος πλέον θέλω να κοιμάμαι.

Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2023

ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΤΣΙΑΤΤΙΣΤΟ / Χατζηματθαίου Άθως


Τζιαι μια παθκιά κατάξερη
τζι άγονη γη μου να 'σουν,
'εν σε χαρίζω κανενού
γιατί τζι οι πέτρες σου γιωρκούν
τζιαι θρέφκουν τα παιδκιά σου.
Αθως Χατζηματθαιου
Γλωσσάρι:
Γιωρκούν = είναι γόνιμες, παράγουν
Θρέφκουν= τρέφουν, συντηρούν.
Παθκιά = πατημασιά.
Κανενού = σε κανένα.

Δευτέρα 1 Αυγούστου 2022

Δακρυσμένο φεγγάρι / Άθως Χατζηματθαιου


Πως καταντήσαμε αδελφέ μου
Σ' αυτή την κοινωνια Θεέ μου
Αντί η αγάπη να ανθίζει
Στο μίσος πια η γη γυρίζει.
Μαύρο πυκνό γύρω σκοτάδι
Πνήγει το κάθε αγάπης χάδι
Και το φεγγάρι δακρυσμένο
Στενάζει παραπονεμένο.
Αντί φιλιά τώρα μαχαιριά
Γεράκια αντί για περιστέρια
Σκεπάζουν το γλυκό γαλάζιο
Κι εγώ αδιάφορα κοιτάζω.
Έγινε πια η ζωή κουρέλι
Πίκρο απ' τα χείλη στάζει μέλι
Και το χαμόγελο βουλιάζει
Εκει που το άδικο προστάζει.

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2021

Η ποίηση του Άθου Χατζηματθαίου από το Νίκο Πενταρά


Όλη η μνήμη του κόσμου χωράει μέσα στην Ποίηση. 'Η, τουλάχιστον, αυτή τη μαγική εντύπωση μάς δίνει η τέχνη της Ποίησης. Όλα όσα έχουν χαθεί κι εκείνα που θα έρθουν και θα περάσουν και θα χαθούν, θα μείνουν για πάντα μέσα στην Ποίηση. Η ευθύνη της ποίησης και των ποιητών έναντι του κόσμου είναι μεγάλη και αφορά τις ελάχιστες αντιστάσεις που μπορούμε να προβάλουμε στους πυροβολισμούς που δεχόμαστε καθημερινά για την αισθητική που μας παιδαγωγεί. Η κοινωνία έχει ανάγκη την Ποίηση και την Ποιητική πράξη. Γι’ αυτό ο ποιητής, ο γνήσιος ποιητής, πρέπει να είναι ένας αφοσιωμένος της Ποίησης και της Ζωής. Είτε τον γεμίζει χαρά, είτε τον θλίβει η Ζωή, είτε τον πάει στον Ουρανό, είτε τον κατεβάζει στην Κόλαση, αυτός πρέπει να μένει πάντα ο αφοσιωμένος της και να εκφράζει τη μυστήρια αγάπη του για τη Ζωή, μέσα από τα ποιήματά του.
Η Ποίηση είναι Λόγος Ιερός και οφείλει να Λειτουργείται από τους Ποιητές με αφοσίωση και ευλάβεια. Ο Άθως Χατζηματθαίου, ως γνήσιος και αφοσιωμένος εραστής της Ποίησης και της Ζωής, νιώθει ενδόμυχα το βάρος αυτής της ευθύνης. Προσεγγίζει με συνέπεια και αγάπη την ψυχή του κόσμου, μια ψυχή που καθημερινά ορφανεύει όλο και πιο πολύ από τη Σκέψη και το Όνειρο, που τη συντήρησαν στους αιώνες, και μαρτυρεί το είναι της.
Η ποίηση του Άθου Χατζημαθαίου προσλαμβάνει το μυστικό της ανθρώπινης φύσης και το διαθλά απειροδιάστατα στο κοσμικό κάτοπτρο. Αιωνίζει την κοσμική περιπέτεια με όρια το αιώνιο και άρρητο και το εφήμερο και φθίνον. Μεταξύ Ζωής και Θανάτου ανασταίνει ξεχασμένες αλήθειες, φωτίζει εμπνευσμένα κρύφιες διαστάσεις της καθημερινότητας και αποκαλύπτει θεσπέσιες πλευρές της προσωπικής ζωής. Είτε είναι συμβολική, είτε είναι ρεαλιστική, είτε είναι εξπρεσιονιστική ή υπερρεαλιστική, υπερβαίνει τα στεγανά των σχολών και των κριτικών και γίνεται μουσικό φθέγγεσθαι πλήρες νοήματος.
Ο Χατζημαθαίου εισδύει με πάθος και φιλοσοφική διάθεση στον ιερό συρμό των κοσμικών δρώμενων με τις βαθιά μεταφυσικές προεκτάσεις και πολιορκεί το μεγάλο γεγονός της ύπαρξης στον κόσμο, για να αναπλάσει ποιητικά τα βιώματά του. Έτσι, πάρα πολλά από τα ποιήματά του μαρτυρούν τους τραγικούς προβληματισμούς του και αναμοχλεύουν συντελεστικά τις ηχηρότερες δυνάμεις της συνείδησης. Ο ποιητής επιλέγει το σκηνικό του προσεκτικά και ταυτίζεται με τους ήρωες του, τα πρόσωπα και με τα πράγματα, όπως οι λάτρεις του διονυσιακού χορού, όπως οι μύστες και οι μυσταγωγούμενοι στα ελευσίνια μυστήρια, όπως οι στρατευμένοι ιππότες και οι θεουργοί.
Μέσα από χρώματα πολλά και ευωδιά, έχοντας την άθραυστη γλυκύτητα νεογέννητου παιδιού, η ποίηση του Άθου Χατζημαθαίου οδεύει κατ’ ευθεία στην ουσία, συγκεράζοντας ψυχική ευπάθεια και στοχαστική διάθεση. Κύρια χαρακτηριστικά της είναι η έντονη αίσθηση της ζωής και η δίψα να αγγίξει το αιματηρό βάθος των πραγμάτων και των ιδεών, να αφομοιώσει τις δύο αιώνιες αξίες τον έρωτα και τον πόνο, που ζυμώνονται με το πάθος και γίνονται στίχος. Μια ορατή ευαισθησία και μια αδιόρατη θλίψη αναδύονται μέσα από τους στίχους του. Τραγουδά με ειλικρίνεια και αυθορμησία σε όλους τους τόνους, από την τραυματισμένη τρυφερότητα ως το σφοδρό πάθος.
Εκείνο που προκαλεί ιδιαίτερη αίσθηση στον αναγνώστη της ποίησης του Χατζημαθαίου είναι η ασυγκράτητη ρομαντική διάθεση, η αφοπλιστική ειλικρίνεια και ο πυκνός λυρισμός. Η πηγαιότητα, επίσης, η ευαισθησία και ο πλούτος των εναλλασσόμενων εικόνων τής δίνουν περίσσια χάρη. Είναι μια ποίηση που συγκινεί μα και που, συνάμα, προβληματίζει. Μια ποίηση που προσφέρει παρηγοριά και λύτρωση μέσα στην ψυχρή, την απάνθρωπη εποχή μας.

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2020

Αθως Χατζηματθαιου / Η καττού μου η Ριρίκα


Το πρωί στραντζίζει ένα λίτρο γάλα
τζιαι στες δέκα μία κούππα τραχανά.
Μεσομέριν έσιει όνειρα μεγάλα,
μιαν μπριζόλα σόζζουμην με λάχανα.
Η καττού μου η Ριρίκα
μου την άφηκεν μοιράσιν
η στετέ μου η Μαρίκκα
τζι όπως πάει 'ννα με ποσπάσει.
Ως τες τρεις τζοιμάται πα στο καναπέ μου
μα τα μάθκια σγοιαν άνοιξει στο φαιν
με τα μούτρα ππέφτει που ξαρκής, στετέ μου
θα με φάει μιαν ημέραν 'ννα το δεις.

Τρίτη 14 Απριλίου 2020

[Πέφτει το βράδυ]΄Άθως Χατζηματθαίου

Πέφτει το βράδυ
μα στην ψυχή σου
το δακτυλίδι του ήλιου
μεσουρανεί
ομορφιάς βάλσαμο
το πορφυρό μαντήλι
σκουπίζει της κιθάρας τις χορδές
μου μούσκεψε
απ’ το ψιχάλισμα των ματιών σου.

Πέμπτη 9 Απριλίου 2020

ΑΝΑΤΟΛΗ / AΘΩΣ ΧΑΤΖΗΜΑΤΘΑΙΟΥ


Ανάτειλε ήλιε,
Ανάτειλε ...
Με το γλυκό χαμόγελό σου
Να φωτίσεις τους δρόμους της ψυχής μας
Να διώξεις την παγωνιά
Που μας κουρσεύει τα όνειρα
Να ξανάρθει η άνοιξη στη ζωή μας
Ανάτειλε ήλιε,
Ανάτειλε
Μυριάδες στείλε ηλιαχτίδες
Να ζωντανέψουν ξανά
Οι παλμοί της καρδιά μας
Να κυλήσει και πάλι ζεστό το αίμα στις φλέβες μας
Να ανθοβολήσουν τα λουλούδια στους έρημους κήπους
Ν΄ αρχίσει και πάλι η ζωή το γλυκό της τραγούδι.

Κυριακή 8 Μαρτίου 2020

[Τριαντάφυλλια μου] / Αθως Χατζηματθαίου

Τριαντάφυλλια μου
της αυλή μου στολίδι
μικρουλα σε φύτεψα
εκεί
σε μια γωνίτσα
μια
σπιθαμή μόλις πάνω απ'τή γη
κι αγάπη μου
σε ρίζωσε
και φούντωσες
και άνθισες
και φτερούγισαν
πεταλούδες
στα ανθισμένα τριαντάφυλλα
κι οι μέλισσες γεύτηκαν
τα μυρωμένα φιλιά τους
κόκκινα της φωτιάς
σαν χείλη βελούδινα
στο σώμα της άνοιξης
τριανταφυλλιά μου
αέναο φως των ονείρων.μου.

Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2020

Αγαπη -αλληλεγγύη... / Άθως Χατζηματθαιου



'Αδειοι οι δρόμοι και το αγέρι φυσά τρελά
Στο πεζοδρόμιο ένα μπουκάλι κατρακυλά
Κι ένας άστεγος στέκει στην άκρη
Στα βλέφαρα του στάζει ένα δάκρυ
Κάνεις δεν θέλει κάνεις δεν δίνει
Η αλληλεγγύη στο δάκρυ σβήνει.
Που πήγαν όλοι άνθρωπο ψάχνει
Νεκρή η πόλη και η ψυχή του
Έγινα όλοι πέτρινοι βράχοι
Κλέβουν τα όνειρα και τη ζωή του
Οι δρόμοι άδειοι κι όμως μπουλούκια τον προσπερνούν
Λες δεν υπάρχει τι κι αν το βλέπουν δεν τον κοιτούν
Μονάχος είναι μονάχος μένει
Η μοναξιά του εκεί προσμένει
Πέφτει η νύκτα παντού σκοτάδι
Πόσο αλήθεια διψά ένα χάδι.

Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2020

Η ποίηση του Άθου Χατζηματθαίου


Από το Νίκο Πενταρά
Όλη η μνήμη του κόσμου χωράει μέσα στην Ποίηση. 'Η, τουλάχιστον, αυτή τη μαγική εντύπωση μάς δίνει η τέχνη της Ποίησης. Όλα όσα έχουν χαθεί κι εκείνα που θα έρθουν και θα περάσουν και θα χαθούν, θα μείνουν για πάντα μέσα στην Ποίηση. Η ευθύνη της ποίησης και των ποιητών έναντι του κόσμου είναι μεγάλη και αφορά τις ελάχιστες αντιστάσεις που μπορούμε να προβάλουμε στους πυροβολισμούς που δεχόμαστε καθημερινά για την αισθητική που μας παιδαγωγεί. Η κοινωνία έχει ανάγκη την Ποίηση και την Ποιητική πράξη. Γι’ αυτό ο ποιητής, ο γνήσιος ποιητής, πρέπει να είναι ένας αφοσιωμένος της Ποίησης και της Ζωής. Είτε τον γεμίζει χαρά, είτε τον θλίβει η Ζωή, είτε τον πάει στον Ουρανό, είτε τον κατεβάζει στην Κόλαση, αυτός πρέπει να μένει πάντα ο αφοσιωμένος της και να εκφράζει τη μυστήρια αγάπη του για τη Ζωή, μέσα από τα ποιήματά του.
Η Ποίηση είναι Λόγος Ιερός και οφείλει να Λειτουργείται από τους Ποιητές με αφοσίωση και ευλάβεια. Ο Άθως Χατζηματθαίου, ως γνήσιος και αφοσιωμένος εραστής της Ποίησης και της Ζωής, νιώθει ενδόμυχα το βάρος αυτής της ευθύνης. Προσεγγίζει με συνέπεια και αγάπη την ψυχή του κόσμου, μια ψυχή που καθημερινά ορφανεύει όλο και πιο πολύ από τη Σκέψη και το Όνειρο, που τη συντήρησαν στους αιώνες, και μαρτυρεί το είναι της.
Η ποίηση του Άθου Χατζημαθαίου προσλαμβάνει το μυστικό της ανθρώπινης φύσης και το διαθλά απειροδιάστατα στο κοσμικό κάτοπτρο. Αιωνίζει την κοσμική περιπέτεια με όρια το αιώνιο και άρρητο και το εφήμερο και φθίνον. Μεταξύ Ζωής και Θανάτου ανασταίνει ξεχασμένες αλήθειες, φωτίζει εμπνευσμένα κρύφιες διαστάσεις της καθημερινότητας και αποκαλύπτει θεσπέσιες πλευρές της προσωπικής ζωής. Είτε είναι συμβολική, είτε είναι ρεαλιστική, είτε είναι εξπρεσιονιστική ή υπερρεαλιστική, υπερβαίνει τα στεγανά των σχολών και των κριτικών και γίνεται μουσικό φθέγγεσθαι πλήρες νοήματος.
Ο Χατζημαθαίου εισδύει με πάθος και φιλοσοφική διάθεση στον ιερό συρμό των κοσμικών δρώμενων με τις βαθιά μεταφυσικές προεκτάσεις και πολιορκεί το μεγάλο γεγονός της ύπαρξης στον κόσμο, για να αναπλάσει ποιητικά τα βιώματά του. Έτσι, πάρα πολλά από τα ποιήματά του μαρτυρούν τους τραγικούς προβληματισμούς του και αναμοχλεύουν συντελεστικά τις ηχηρότερες δυνάμεις της συνείδησης. Ο ποιητής επιλέγει το σκηνικό του προσεκτικά και ταυτίζεται με τους ήρωες του, τα πρόσωπα και με τα πράγματα, όπως οι λάτρεις του διονυσιακού χορού, όπως οι μύστες και οι μυσταγωγούμενοι στα ελευσίνια μυστήρια, όπως οι στρατευμένοι ιππότες και οι θεουργοί.
Μέσα από χρώματα πολλά και ευωδιά, έχοντας την άθραυστη γλυκύτητα νεογέννητου παιδιού, η ποίηση του Άθου Χατζημαθαίου οδεύει κατ’ ευθεία στην ουσία, συγκεράζοντας ψυχική ευπάθεια και στοχαστική διάθεση. Κύρια χαρακτηριστικά της είναι η έντονη αίσθηση της ζωής και η δίψα να αγγίξει το αιματηρό βάθος των πραγμάτων και των ιδεών, να αφομοιώσει τις δύο αιώνιες αξίες τον έρωτα και τον πόνο, που ζυμώνονται με το πάθος και γίνονται στίχος. Μια ορατή ευαισθησία και μια αδιόρατη θλίψη αναδύονται μέσα από τους στίχους του. Τραγουδά με ειλικρίνεια και αυθορμησία σε όλους τους τόνους, από την τραυματισμένη τρυφερότητα ως το σφοδρό πάθος.
Εκείνο που προκαλεί ιδιαίτερη αίσθηση στον αναγνώστη της ποίησης του Χατζημαθαίου είναι η ασυγκράτητη ρομαντική διάθεση, η αφοπλιστική ειλικρίνεια και ο πυκνός λυρισμός. Η πηγαιότητα, επίσης, η ευαισθησία και ο πλούτος των εναλλασσόμενων εικόνων τής δίνουν περίσσια χάρη. Είναι μια ποίηση που συγκινεί μα και που, συνάμα, προβληματίζει. Μια ποίηση που προσφέρει παρηγοριά και λύτρωση μέσα στην ψυχρή, την απάνθρωπη εποχή μας.

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2019

Η συτζιά / Χατζηματθαίου Άθως


Που την συτζιάν μ’ ετσάκρησεν, τζιαμπρόου ένα κλώνος
που ’σιεν τα σύκα πάνω του τρισπίλιν, έναν τζι έναν,
που ’θέλαν κόμα τσας τζαιρόν για να ψηθούσιν όμως,
τζι ούλλα τωρά θα τα τρώεν, η γης, τα εβλοημένα.
Εθώρουν την τζιαι εδάκρυζεν στα στήθκεια η καρκιά μου,
νερόν έγυρνα σιονοτόν τζιαι λίπασμα βουνάριν,
για να θερκώσει το δεντρόν, τούτη ήταν η χαρά μου,
να δωκει μπόλικον καρπόν.Τωρά είντα χαπάριν;
Με μμάθκια όλοκότσινα που τον καμόν πηαίννω,
στο σσώσπιτο τζαι την κουνιάν πκιάννω ευτύς στο σιέριν.
Στήννω την σκάλα, τα σκαλια με σίηλια ζόρκα βκαίννω,
μες στην καρκιάν μου δίκοπον, το τέρτιν μου, μασιαίριν.
Να σύρω κάτω ήθελα τον κλώνον, να τελειώννω,
μα η καρκιά μου ’εν το ’κάμνεν πάνω του για να τζίσω.
Τα μμάθκια μου ετρέχασιν σγιαν βρύση που τον πόνο
τζι εν είχα πκιον την δύναμην, πάνω του να δικλήσω.
Τζι ακούω τότες μιαν φωνή που ζήμωννεν ο πόνος.
«Ξαπόλα που τα σίερκα σου» λαλεί μου τη κουνιά σου.
Πκιάσε λουρκά τζιαι δήσε με. « Εσύντησιεν ο κλώνος».
Τζι εφτύς θα παρηορηθεί τζι ο νους τζιαι η καρκιά σου.
Στην πρώτη την αναποδκιάν, μες στης ζωής την στράτα
’εν πρέπει να σταυρώνουμεν, τα σιέρκα , να λαλούμεν,
ούλλα δαμαί τελιώννουσιν , παρέτα πκιον ποσιάτα,
γιατί τότε ολόισια, στον λάκκον θα βρεθούμεν.
Κάμνετε σκέψη δεύτερη, κουρτίστε το μυαλόν σας,
στην τύχην μεν αφήσετε, μιαν σταλαμή να ρέξει.
Τζι όποιαν παρετ’ απόφαση, εννάν για το καλό σας
τζιαι τότε ο νήλιος της ζωής, πάλε ’ννα ξαναφέξει.

Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2019

Περιπλανήσεις / Χατζηματθαίου Άθως


Με σκοτεινό χαμόγελο ο ήλιος μάς κοιτά,
σ’ ένα παλιό χαμόσπιτο, σε τοίχο γκρεμισμένο.
Σε γκράφιτι που σώθηκε σίγουρα η μπογιά
κι έμεινε το βλέμμα του, κάπως ξεθωριασμένο.
Μια γάτα στο παράθυρο, με μάτια ανοικτά,
κρυμμένη στο πλινθόκτιστο περβάζι, να χαζεύει.
Ένα σπουργίτι αδιάκοπα, το ράμφος να κτυπά,
το τζάμι στο απέναντι, λες κάτι να γυρεύει.
Κι ο μεθυσμένος, μ’ αδειανό μπουκάλι, περπατά,
παραμιλώντας, βρίζοντας την άδικη του μοίρα.
Και μες στο παραμιλητό, δακρύζοντας πετά,

το αδειανό μπουκάλι του , σκάρτη ζωή και στείρα.
Κι η γάτα απ’ τον φόβο της τρέχει να κρυφτεί
Κι αυτός στο πεζοδρόμιο, πέφτει να κοιμηθεί.
ΣΥΛΛΟΓΗ
ΥΖΤΕΡΟΓΡΑΦΟ - ΣΟΝΕΤΑ-

Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2019

Ερωτηματικό / Άθως Χατζηματθαιου



Γιατί μ’ αρέσει να μιλώ μαζί σου;
Γιατί η κάθε σου λέξη με μαγεύει;
Ποιά γλωσσά μαγική βγαίνει απ’ τα χείλη σου
και κάθε συλλαβή με καθηλώνει;
Ποιά γλώσσα να είναι αυτή που μπορώ ακόμη
και μέσα από τα μάτια σου να τη διαβάζω;
Ποιά γλώσσα που στους κτύπους της καρδίας σου
δύναμαι να ανιχνεύω τον παλμό της ;
Λες να είναι αυτή του έρωτα η γλώσσα;
Αν ναι, τότε μην σταματάς να μου μιλάς
μην σταματάς να με κοιτάς στα μάτια
άσε με να γύρω το κεφάλι μου
στο μέρος της καρδιάς
ν’ αφουγκραστώ τη μελωδία που αναβλύζει απ' τους παλμούς της
στα κύτταρα μου να κυλίσει η μαγεία της
στον έρωτα σου να βουλιάξει η ψυχή μου.

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2019

ΛΕΜΕΣΟΣ - η δική μου ανεράδα / ΑΘΩΣ ΧΑΤΖΗΜΑΤΘΑΙΟΥ



Έσιεις στο δειν σου την φωθκιάν
π' ολόγιομον φεγγάριν
Για μέναν εισ' η ομορκιά
της Τζιύπρου το καμάριν.
Λεμεσός μου Λεμεσός μου
Είσαι ήλιος τζι ουρανός μου
Άνοιξη μου καλοτζιαίριν
Μες στην σκοτηνιάν αστέριν.
Είσαι το φως της ροδαυκής
που η ζωή κλουθά σου
στα σιείλη σγιαν την προσευκή
έρκετε τ 'ονομα σου.

Τρίτη 27 Αυγούστου 2019

Σε λίγο… / Αθως Χατζηματθαιου



Σε λίγο θα’ ρθεις
σαν κύμα αφρισμένο
να με τυλίξεις
στης ανάσας σου τη μαγεμένη αύρα,
η άδεια καρδιά μου να πλημμυρίσει
μελωδίες πόθων
που πάγωσαν
στης ψυχής τις χορδές με τη φυγή σου.
Σε λίγο θα’ ρθεις
κι παγωμένος άνεμος
που μαστιγώνει το σώμα
θα γίνει και πάλι
απαλό αεράκι
και στο χάδι του
θ΄ ανθίσουν οι αισθήσεις
που τις νάρκωσε
το τελευταίο σου φιλί.
Σε λίγο θα’ ρθεις
και της βροχής οι στεναγμοί
που λεηλατούν τα στήθη θα κοπάσουν
η βαριά πλάκα που φυλακίζει το χαμόγελο της ανάσας
θα γκρεμιστεί σ΄ ένα μόνο βλέμμα σου.

Τρίτη 30 Ιουλίου 2019

Αγάπη / Αθως Χατζήματθαίου


Κάθε πρώι
Που ανοίγω τα μάτια
Και κοιτάω τον ήλιο
Που ανατέλλει
Σκορπίζοντας γύρω
Το φως της ζωής,
Διερωτούμαι
Πόσο όμορφος θα ήταν ο κόσμος
Εάν και ό ήλιος της ψυχής μας
άνθιζε γλυκά
και η λάμψη του
φώτιζε με τα χρυσά χρώματα του
τ΄ανήλιαγα δρομάκια της καρδιάς μας
αναστένωτας με ένα φιλί
την αγάπη
που βυθισμένη σε χειμεριά νάρκη
το αρνείται επίμονα.

Τρίτη 2 Ιουλίου 2019

Το οξυγόνο / Χατζηματθαίου Άθως


Τυχαία χθες συνάντησα, ένα παλιό μου φίλο
να τριγυρνά στης μοναξιάς, τ’ αδιέξοδο σοκάκι
ξεθωριασμένο το μπλουτζίν, σκισμένο φανελάκι
απ’ το λουρί του έσερνε, με κόπο ένα σκύλο.
Η πείνα του μαστίγωνε βίαια το κορμί του,
το πρόσωπο του σκυθρωπό, ένα σωστό ναυάγιο
κουρελιασμένη η ψυχή, βλέμμα βουβό και άδειο.
Με κόπο έβγαινε βραχνή, στα χείλη φωνή του.
Για πέντε χρόνια άνεργός, χωρίς ευρώ στην τσέπη,
στους κάδους μέσα έψαχνε, τη πείνα να νικήσει
οι φίλοι του τον ξέχασαν, ποιο ώμο ν’ ακουμπήσει;
Είχε ξεχάσει από καιρό, τα πρέπει ή δεν πρέπει.
Τελειώνει μου ψιθύρισε φιλέ μου τ’ οξυγόνο.
Πού να αφήσω το σκυλί σαν φύγω, πες μου μόνο;

Περιπλανήσεις / Χατζηματθαίου Άθως

Από τη βραβευμένη ποιητική συλλογή
Υστερόγραφο 41 σονετα


Με σκοτεινό χαμόγελο ο ήλιος μάς κοιτά,
σ’ ένα παλιό χαμόσπιτο, σε τοίχο γκρεμισμένο.
Σε γκράφιτι που σώθηκε σίγουρα η μπογιά
κι έμεινε το βλέμμα του, κάπως ξεθωριασμένο.
Μια γάτα στο παράθυρο, με μάτια ανοικτά,
κρυμμένη στο πλινθόκτιστο περβάζι, να χαζεύει.
Ένα σπουργίτι αδιάκοπα, το ράμφος να κτυπά,
το τζάμι στο απέναντι, λες κάτι να γυρεύει.
Κι ο μεθυσμένος, μ’ αδειανό μπουκάλι, περπατά,
παραμιλώντας, βρίζοντας την άδικη του μοίρα.
Και μες στο παραμιλητό, δακρύζοντας πετά,
το αδειανό μπουκάλι του , σκάρτη ζωή και στείρα.
Κι η γάτα απ’ τον φόβο της τρέχει να κρυφτεί
Κι αυτός στο πεζοδρόμιο, πέφτει να κοιμηθεί.

Τετάρτη 19 Ιουνίου 2019

ΨΑΧΝΩ / Αθως Χατζηματθαίου



Ψάχνω μια αγκαλιά
Δυο γλυκά φιλιά
μια ανάσα ψάχνω ένα χάδι
Κι ένα ουρανό
‘Ήλιο φωτεινό
Για να βγω απ ΄ το μαύρο το σκοτάδι
Ψάχνω ένα φιλί
Μια ανατολή
Μια αυγή ξανά να ξημερώσει
Ένα φως γλυκό
Πάθος μαγικό
Στην καρδιά και πάλι να φουντώσει
Ψάχνω να σε βρω
Περά, εκεί κι εδώ
Μες στης μοναξιάς μου τα δρομάκια
Έλα σα φωτιά
Μέσα στη νυκτία
Να σε πιω να σβήσουν τα φαρμάκια.

Κυριακή 12 Μαΐου 2019

Κάλπικοι καιροί / Αθως Χατζηματθαιου


Τόσες μέρες
κι ούτε μια καλημέρα 
δεν ψιθύρισαν τα χείλη
Τυπικά έστω
για να γνωστοποιεί την παρουσία,
απουσία σου
ή ακόμη, την ύπαρξη μου 
στις δικές σου σκέψεις.
Κάλπικοι οι καιροί μας
κι εμείς αντάμα τους βαδίζοντες
αφομοιώνουμε δυστυχώς
τις άχρωμες συμπεριφορές 
των συνοδοιπόρων μας.