Ατιτλο / Χαραλάμπους Χριστάκης

Εσκυψε το κεφάλι θλιμμένα

ψάχνοντας τρόπους διαφυγής απ το σήμερα

η χώρα του τον επνιγε

η ζωή του πενθούσε

το γήρας έλιωσε την νεότητα του

χιλιάδες τα βιβλία τριγύρω του

το βίος του,η προίκα που του δώσε ο Θεός

τα κοίταξε για λίγο δακρυσμένος

έκλεισε τα μάτια του και αφέθηκε

ταξίδεψε νοσταλγικά μέσα στις σελίδες τους

χίλιες φορές πιότερη σκέφτηκε η φαντασία

η πίστη σε ένα κόσμο μη υπαρκτό

παρά τούτος ο Καιάδας,η οικτρή πραγματικότητα

Χαικού από Χριστάκη Χαραλάμπους

 Άνοιξη ξανά

μυγδαλιές ανθισμένες

Θεού ευλογία

Άτιτλο / Χρ Χαραλάμπους

 

Μας περιβάλλουν κόλακες και τυρράνοι

αμέτρητοι δαίμονες,όντα τοξικά

κι όμως εμείς επιμένουμε

σε ένα όμορφο αύριο ελπίζουμε

Λαχταρούμε το πιοτό της γαλήνης

το νέκταρ μιας ενάρετης ζωής

να ξεδιψάσουμε χωρίς έγνοιες

αποκηρύσσοντας κάθε είδους αμαρτία

Η μοίρα των ποιητών / Χρ Χαραλάμπους

Αδικη λένε η μοίρα των ποιητών

καταλήγουν μόνοι και σβήνουν από μοναξιά

μα τι να την κάνεις την σύντροφιά

όταν μόνο εσύ ξέρεις να αγαπάς;

Τι να τον κάνεις τον έρωτα

πως θα επιζήσεις με τέτοια αγάπη

όταν η καρδούλα σου ματώνει

λυγίζει και πεθαίνει μοναχή της;

Η κατάθλιψη τους ξέρει καλά

συνοδοιπόρος τους είναι στην ζωή

και όταν η ευτυχια τους αγγίξει

εκείνη δεν θα την αφήσει για πολύ

Παγερή μου Κυριακή / Χαραλάμπους Χριστάκης

Παγερή μου Κυριακή

που τα κόκκαλα μας έχεις πετρώσει

άσε τον φωτοδότη ήλιο να μας ζεστάνει

να χτυπήσουν οι καρδιές μας χαρμόσυνα

σαν καμπάνες σε πλημμυρισμένη από κόσμο εκκλησιά

Χ.Χαραλάμπους

Γλυκιά αγάπη / Χαραλάμπους Χριστάκης

Γλυκιά αγάπη,πλανεύτρα

που κάνεις τις καρδιές να μοσχοβολούν

να σέρνουν ανέμελα τον χορό του πάθους

με πόσα δάκρυα άραγε ξεδιψάς;

Χρ.Χαραλάμπους

Οι τελάληδες της ανυπαρξίας / Χαραλάμπους Χριστάκης

 

Διαλαλούμε την ματαιότητα της ζωής

ενώ έχουμε προ πολλού παραδοθεί στην απραξία

πολεμάμε λέμε ,εμείς οι αιχμάλωτοι του ψεύδους

γίναμε δοσίλογοι,προδίδουμε τους εαυτούς μας

μας φανταζόμαστε αντάρτες ρωμαλέους,

μα η μυρωδιά του μπαρουτιού δεν μας ξέρει

Σκουπίζουμε τα δάκρυα μας κρυφά

ντρεπόμαστε που είμαστε άνθρωποι

φοβόμαστε να διεκδικήσουμε ,να αγγίξουμε ψυχές

τα κορμιά μας σπαράζουν ,νιώθουν ανίκανα,πεινασμένα

και οι ψυχές μας ανεμίζουν μεσίστιες

θρηνώντας για την απροσδόκητη κατάντια μας

Χρ Χαραλάμπους

Εραστές του ονείρου / Χαραλάμπους Χριστάκης

Φεύγει όπου να ναι το φθινόπωρο

όμως ακόμα μυρίζει καλοκαίρι

κοιτάζω τα πεσμένα φύλλα ,νοσταλγώ τα περασμένα

τότε που η παιδική μας αθωότητα ανθούσε

γνωρίζαμε τι πάει να πει χειμώνας ,κρυώναμε

βλέπαμε τον ήλιο να σιγοκαίει και λιώναμε

λαχταρούσαμε να μεγαλώσουμε

θέλαμε να ζήσουμε λεύτεροι ,σαν βασιλιάδες

μα τώρα πια λέω πως μετάνιωσα

φοβάμαι πως θα πεθάνουμε σκλάβοι της συνήθειας

εμείς οι ασυγκράτητοι εραστές του ονείρου

Ω Ποντίων οδύνη / Χρ.Χαραλάμπους

Θύματα του εθνοτικού μίσους

μιας διένεξης χωρίς τέλος

προδομένοι απ την μάνα τους

παραδομένοι στα χέρια αιμοσταγών θηρίων

που βάλθηκαν να τους αφανίσουν

Μάτωσαν μα δεν λύγισαν

όρθωσαν το ανάστημα τους

μάζωξαν τις πληγές τους

πήραν τον μακρύ δρόμο της ξενιτιάς

αναζητώντας άσυλο σε αφιλόξενα χώματα

και εκεί που κούρνιασαν φώναξαν αλήθειες

λόγια που πικραίνουν τους δυνατούς της γης

Χριστάκης Χαραλάμπους: Οι ποιητές πεθαίνουν μόνοι διότι έμειναν ριζωμένοι στο χθες...

 

 Άτιτλο

Τον έρωτα τον έχω σιχαθεί

γιατί με ρήμαξε,με έκανε κομμάτια

στα βάθη της κόλασης με έριξε

το νήμα της ζωής μου έκοψε σε μια στιγμή

Την αγάπη όμως την λάτρεψα

χάρην σε αυτήν παθιάστηκα με εκείνη

δεν την βλέπω,δεν ξέρω που γυρνά

μέσα μου όμως σαν φωτιά καίγεται

Είσαι αγάπη μια τρυφερή δοσοληψία

δίνω στο όνειρο χρόνο να διαβεί

και αυτό γλυκά με κατατρώει

τώρα με αγκαλιά την ελπίδα υπομένω

να σιμώσει και η δική μου ανάσταση

**

Παραδίνομαι

Αφήνομαι στα παιχνίδια του μυαλού

σιγοβράζει μέσα μου το παρελθόν

το άδικο μου κατατρώει ανελέητα τα σωθικά

η νύχτα κάνει ότι μπορεί για να με πλανέψει

Ποτέ δεν θα μπορέσω να της αντισταθώ

οι αναμνήσεις ασταμάτητα με ταλαιπωρούν

θα δεχτώ αγόγγυστα την τιμωρία τους

μόλις ηχήσει το σάλπισμα της ήττας μου

***

Νεκροκρέβατο μοναξιάς

Οι ποιητές πεθαίνουν μόνοι

διότι έμειναν ριζωμένοι στο χθες

νοσταλγώντας όσα δεν έζησαν

Άφησαν την φθορά να γίνει το αύριο

και σκεπτόμενοι διαρκώς τα απρόσιτα

υποτάχθηκαν στην δίνη της τρέλας

Δεν γεύτηκαν την αγάπη

και είχαν να δώσουν πολλά

σε εκείνους που πρόσφεραν λίγα

Έκαναν τον πόνο τους στίχους

φώναξαν για τα αιώνια πάθη τους

σε μια εποχή γεμάτη αδιαφορία

Τώρα παρατημένοι στο σκοτάδι

αναζητούν το αέναο φως της ελπίδας

να σβήσουν την δίψα τους με λίγο παράδεισο

****

Αποκαλυπτήρια έννομου πάθους

Σε βλέπω από μακριά και ας ειμαι κοντά σου

να σε αγγίξω προσπαθώ μα είναι αδύνατο

το σκοτάδι ορθώνει τείχος ανάμεσα μας

τι και αν ο καιρός πέρασε ,για μένα ήταν σαν χθες

είσαι ο καημός που στοιχειώνει το παρόν μου

η αγάπη που θέλω να μου χαρίσει το αύριο

Το μυαλό μου κυριεύει η φρίκη των λογισμών

η καρδιά μου φλέγεται από την θύμηση σου

να σε ξεχάσω δεν μπορώ ,ίσως ποτέ να μην μπορέσω

σε φαντάζομαι δοσμένη σε άλλη αγκαλιά και λιώνω

ξύπνα γιατί πεθαίνω,άνοιξε τα μάτια της ψυχής σου

άσε το πάθος μου να γίνει το άγιο φυλαχτό σου

τα φιλιά μου να σβήνουν τις εύμορφες ανάσες σου

*****

Ο αμαρτωλός

Έσφιξε τις γροθιές του από αγανάκτηση

ο πόνος φάνηκε ζωγραφισμένος στο πρόσωπο του

τα μάτια του άρχισαν να αναβλύζουν δάκρυα

πιστά αντίγραφα μιας κακοποιημένης ψυχής

το γέρμα του ήλιου τον πρόλαβε εξω από μια εκκλησιά

έβαλε το σταυρό του και γονάτισε προσευχόμενος

άλλος ένας απόκληρος που τσάκισε η ενάρετη ανθρωπότητα

Χριστάκης Χαραλάμπους: Εύμορφος χειμώνας

 

Έφερες βροχή και αστροπελέκια

μαύρα σύννεφα που σκιάζουν τον ήλιο μας

κοιμάμαι και ξυπνάω με το κρύο σου

αναρωτιέμαι αν φέρνεις δύναμη ή πόνο

αν είσαι η περσινή μου κόλαση

η αν φέτος θα ντυθείς παράδεισος

Μα λέω να κρατήσω τα ευχάριστα

εκείνα που βλέπω ,ακούω και νιώθω

αυτά που μου εξιταρουν την καρδιά

καθοδηγούν την ασίγαστη φαντασία μου

πυροδοτούν τα ανεξάντλητα μου όνειρα

κανονιοβολούν την έννομη αρνητικότητα

Φαίνεσαι μακρύς μα θα τελειώσεις

θα σε αναπολώ μες στην κάψα του Αυγούστου

προσμένοντας σε θα πέφτω σε γκρεμούς

ο θάνατός θα μου δείξει τον Κάτω Κόσμο

μα το αθάνατο πράσινο των βουνών μας

η ελπίδα που έγινε προπομπή σου.

Χριστάκης Χαραλάμπους: Αγαπώ το φθινόπωρο και ας μας φέρνει πόνο…

Αγαπώ το φθινόπωρο
και ας μας φέρνει πόνο
σαν κοιτάζω το πράσινο
να απλώνεται γύρω μου
νιώθω τον παράδεισο μέσα μου
και ας πατώ χώματα καταραμένα
δηλητηριασμένα απ τον άνθρωπο

**

Άτιτλο

Κορμιά που όργωσε το λιοπύρι
η φτώχεια τα έκανε μαχητές
στον αγώνα ρίχτηκαν με πόνο
μα άλλη οδός δεν σηκώνει τα βήματα τους
σε τούτη την ζωή δεν χωράνε οι δειλοί
και ας βασιλευει αιώνια η μεγαλοπρέπεια τους

**

Βουβές καμπάνες

Κάποτε χαρμόσυνα χτυπούσαν
διαλαλούσαν την υπεροχή της ευτυχίας
μα πέρασαν οι μέρες της αφθονίας
κυριαρχεί πλέον ο δαίμων του θανάτου
το μισοφέγγαρο απλώνει τον ίσκιο του

Πέρασε σχεδόν μισός αιώνας φίλε μου
μα τα σχοινιά τους ακόμα μένουν ακίνητα
δεν υπάρχουν πλέον μιλιούνια πιστών
σκορπίστηκαν στα πέρατα της οικουμένης
περιμένοντας τον αέρα της ελευθερίας

[Σφαδαζουν οι καρδιες τους] / Χριστάκης Χαραλάμπους

Σφαδαζουν οι καρδιες τους
ο πόνος τις έχει ξαναραγισει
κλεισμένοι μέσα στα κελια
να περιμένουν το αγιο φως

Νιώθουν ότι θα καταρρευσουν
δισταζουν να πάρουν την πένα
ακούν το θάνατο που καραδοκει
μα να τον νικήσουν δεν μπορούν

Διψουν μα το νερό εστι ανυπαρκτο
το μυαλό έχει κηρύξει επανασταση
η βαρβαρότητα το έχει αγκαλιάσει
σαν την φουρτουνιασμενη θαλασσα
που χτυπά μανιασμενη τους βραχους