Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Υπερμάχου Χριστίνα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Υπερμάχου Χριστίνα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 5 Ιουλίου 2020

Χριστίνα Υπερμάχου: είναι χιλιάδες οι φορές που η αίσθηση ταξίδεψε δίχως κουπί δίχως φτερό






Τα όνειρα
Ίσως να είναι
το ατράνταχτο σου άλλοθι
που επικαλείσαι.
Όταν επικαρπούσαι τη ζωή.
Ή η πρόκληση
να συμμετέχεις στο χρονοχώρο της
αφού το καθ' ένα τους ξεχωριστά
είναι και μία πρόσκληση.
Ίσως πάλι
η πρόφαση τού να ζεις.
Έτσι απλά.
Τού πως να επιβιώνεις.
Το αυθαίρετο σου δικαίωμα
ή η παρανομία σου.
Μπορεί και η ακίδα
που σου τρύπα τα σωθικά
ή η εθιστική ουσία από το θεϊκό κρασί
που ενσταλάζει τη μέθη και τη μέθεξη
μέχρι και το μεδούλι.
Μπορεί μήτε το' να μήτε τ' άλλο.
Αλήθεια
ανάμεσα σε μένα και σ' αυτά
μιά στέρνα μας συγκοινωνεί
γεμάτη συγκινήσεις.
Κι είναι φορές
που σκύβει τ' ανεκπλήρωτο
να πιεί μεσ' απ' τις χούφτες του
όλες μου τις αισθήσεις
Ανάμεσα σε μένα και σ' αυτά
η στέρνα γίνεται θάλασσα
χωρίς λιμάνι και στεριά.
Και τότε μας χωρίζει.
Κι είναι χιλιάδες οι φορές
που η αίσθηση ταξίδεψε
δίχως κουπί δίχως φτερό
ώσπου να τ ' ακουμπήσει.
Πόσο πολύ τ ' αγάπησα, τα γνοιάστηκα,
τα πόθησα, καθώς τα ονειρεύτηκα.
Θαρρώ παραμυθιάστηκα.
Υποσυνείδητα
ως να' ναι και συνειδητά
ήδη τα έχω ζήσει.
**
Στερνή μου πτώση να σ ' είχα πρώτα
Στη βράση κολλάει το κίνητρο,
στη βράση κι η προσπάθεια
για να τελεσφορήσει.
Ας πούμε για αφύπνιση.
Ας στέρξουμε λοιπόν
ν' αδράξουμε τη ζέση τους,
πρωτού μεσ' στη πυράκτωση καούν,
πρωτού γενούν δαυλός
και παρανάλωμα φωτός
και λιώσουν και χαθούν.
Ποιός θα μαζέψει ύστερα
τη στοιβαγμένη τέφρα τους
και που να τη φυλάξει.
Ποιά τεφροδόχος,
θε να στριμώξει άραγε
την αιωνία μνήμη τους,
ποιός να τη μνημονεύει.
Τουλάχιστον πριν φθάσουμε
στο χείλος της ζωής,
ας προσπαθήσουμε
έστω και την υστάτη.
Για μιά ενδοσκόπηση,
ένα ταξίδι, μιά περιήγηση,
γιά μία καταβύθιση
στο πιό βαθύ εγώ,
αφού εγκλωβιστήκαμε,
θέλαμε δεν το θέλαμε
σε αυτοεγκλεισμό.
" Στερνή μου πτώση να σ ' είχα πρώτα"
θαρρώ θ' αναφωνήσουμε
αναδυόμενοι μετά,
από τον χρονοχώρο των βυθών,
στο πιό ρηχό νερό
που ρέει ασταμάτητα
σ' ένα ρευστό παρόν.

Σάββατο 11 Απριλίου 2020

Στερνή μου πτώση να σ ' είχα πρώτα / Υπερμάχου Χριστίνα


Στη βράση κολλάει το κίνητρο,
στη βράση κι η προσπάθεια
για να τελεσφορήσει.
Ας πούμε για αφύπνιση.
Ας στέρξουμε λοιπόν
ν' αδράξουμε τη ζέση τους,
πρωτού μεσ' στη πυράκτωση καούν,
πρωτού γενούν δαυλός
και παρανάλωμα φωτός
και λιώσουν και χαθούν.
Ποιός θα μαζέψει ύστερα
τη στοιβαγμένη τέφρα τους
και που να τη φυλάξει.
Ποιά τεφροδόχος,
θε να στριμώξει άραγε
την αιωνία μνήμη τους,
ποιός να τη μνημονεύει.
Τουλάχιστον πριν φθάσουμε
στο χείλος της ζωής,
ας προσπαθήσουμε
έστω και την υστάτη.
Για μιά ενδοσκόπηση,
ένα ταξίδι, μιά περιήγηση,
γιά μία καταβύθιση
στο πιό βαθύ εγώ,
αφού εγκλωβιστήκαμε,
θέλαμε δεν το θέλαμε
σε αυτοεγκλεισμό.
" Στερνή μου πτώση να σ ' είχα πρώτα"
θαρρώ θ' αναφωνήσουμε
αναδυόμενοι μετά,
από τον χρονοχώρο των βυθών,
στο πιό ρηχό νερό
που ρέει ασταμάτητα
σ' ένα ρευστό παρόν.

Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2017

Θα' θελα να'ξερα / Υπερμάχου Χριστίνα

Θα' θελα να'ξερα
που βρίσκονται
όλες εκείνες οι στιγμές
με τις χαρές,
που με προσπέρασαν. 
Περίλυπη
δεν τα κατάφερα
να τις προϋπαντήσω.
Μα ούτε και που πρόφτασα
να τις ξεπροβοδίσω.
Και γλίστρησαν και χάθηκαν
στ' απέραντο του άγνωστου
στο διηνεκές του χρόνου.
Αφέθηκα
σ' ένα ντουέτο
μείζονος σιωπής
αντάμα με τον ίσκιο μου.
Πάει καιρός
που τον αντάμωσα πρώτη φορά.
Θυμάμαι
σ' ένα κρεσέντο
μείζονος λυγμού.
Και έκτοτε
τον κουβαλάω μαζί μου.
Θα' θελα να' ξερα
που βρίσκονται
όλες εκείνες
οι στιγμές με τις χαρές
που με προσπέρασαν.
Τουλάχιστον να τις ευχαριστήσω.
Χριστίνα Υπερμάχου.

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2016

Δράξαμε τη μέρα

Δράξαμε τη μέρα
και μέσα απ τη μαγεία του λυκαυγούς
σ' επισκευθήκαμε!!!!
Εμπνευσμένοι,
απ' του ηλίου ανατείλαντος,
το ουράνιο κάλλος,
σε εικονογραφήσαμε!!!
Κόρη πολύπαθη
κόρη τυραγνισμένη.
Σκιαγραφήσαμε,
τη πικρία
την απορία
τη καρτερία
περίτεχνα και στοχευμένα,
στο πρόσωπό σου.
Σε προσωπογραφήσαμε.
Βάψαμε
μαβιά τα μάτια
και χρυσοκίτρινα
τα λυτά σου μαλλιά.
Απεικονήσαμε
γλυκό
σεμνό
και ταπεινό
έντεχνα το χαμόγελό σου
βάφοντας τα πινέλλα μας
με της θλίψης τη μπογιά
Θαυμάσαμε,
την απέρριτη ομορφιά σου
και ακουμπήσαμε το εικόνισμα
στης ψυχής μας τα μύχια
γιά ένα τιμής ένεκεν
καθημερινό προσκύνημα.

Αντί προτύπων

Κάρφωσα την εικόνα σου
στον ιδεατό κόσμο
της σφαίρας της φαντασίας μου

Κόσμε ιδεατέ.
Την κράτησα
σαν ιερό κειμήλιο.
Δεν είχα κάτι άλλο
να σφιχτοδέσω μέσα μου.
Αφού δεν πρόλαβα ποτές
ν' απαθανατίσω
μιά εικόνα πραγματική.
Σαν διάττοντες αστέρες
εξαφανίζονταν με μιάς
απ' το οπτικό πεδίο της ζωής μου.
Κι ότι το μυθοποίησα
αντί του μάννα εξ' ουρανών,
σαν πεφτσστέρι έπεφτε
κι έσβηνε κατά γης.
Γι αυτό έφτιαξα
μιά εικόνα φανταστική.
Έκτοτε γίνεται φάρος
στη σφαίρα του επιθυμητού
και των ανήσυχων αναζητήσεων.
Των πολυτάξιδων περιπλανήσεων.
Ως να' ναι μιά μικρογραφία
της Μικρής Άρκτου
στο σύμπαν της ψυχής.
Χριστίνα Υπεραχου.

[Δαμάσαμε το άλογο]

Δαμάσαμε το άλογο.
Περιορίσαμε έτσι
την αχαλίνωτη φύση του.
Το τιθασεύσαμε.
Σφιχτά τα γκέμια
καθόριζαν την στράτα.
Σ' ανηφοριές, κατηφοριές
ρυάκια και λαγκάδια.
Καλιγωμένες πατημασιές
χαράζανε το διάβα.
Μιά σε χαράδρες δύσβατες
μιά σ' άβατα μονοπάτια.
Μ' άξαφνα....
Τ' άλογο αποχαλινώθηκε
σαν σκόνταψε σιμά σε κάποιο ρέμα.
Χλιμίντριζαν τα θέλω του
κι ούρλιαζαν οι ορμές του.
Αφήνιαζαν τα πάθη του
κλαίγαν οι πεθυμιές του.
Και τα καπούλια τίναζαν
σωρούς μ' απωθημένα.
Στάθηκα και τ' αγνάντευα
γοργά γοργά π' αλάργευε.
Να χάνεται καλπάζοντας
στ' απέραντο του αβέβαιου.
Σε μιά πορεία άγνωστη
Στο αχανές του απρόσμενου.
Κι εγώ να διερωτώμαι.
Εναρκτήριο λάκτισμα;
Ή αποχαιρετηστήριο σάλπισμα;
Όλο ετούτο που άφηνε πίσω του
ο κουρνιαχτός των ποδοβολητών του.
" Άμε στο καλό
κι ας είναι και καλόστρατο
τούτο σου το ταξίδι "
Χριστίνα Υπερμάχου.