Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ποταμίτης Δημήτρης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ποταμίτης Δημήτρης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2017

Η ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΣ ΜΕ ΤΑ ΒΑΜΜΕΝΑ ΝΥΧΙΑ: Ποιητική Συλλογή του Δημήτρη Ποταμίτη , εκδοθείσα το έτος 1998 / Κέδρος

Η ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΣ ΜΕ ΤΑ ΒΑΜΜΕΝΑ ΝΥΧΙΑ
Ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών αποφασίζει
Σε τρία μέρη την αιωνιότητα χωρίζει
Και από σεμνότητα για εκδίκηση ορίζει
Το παρελθόν τα μέλλοντα να καθορίζει
Ένα σαρκίο με καταληκτική ημερομηνία
Διαλέγει το σαρκίο – ιδού η απορία
Και τι θα γίνει με την γλώσσα με τη σκέψη δηλαδή
Μ’ αυτό που το ονομάσανε Ψυχή
Και μπαίνει στο παιχνίδι ο νους και αυτονομείται
Φωτίζεται ονοματίζεται ταξινομείται
Αναλαμβάνει χρέη και απελπισίες
Ακόμα κι έμμεσες δολοφονίες
Όνειρο ενός πρώην καημού που προήλθε
Απ’ τον κατακερματισμένο χρόνο που Παρήλθε
Γεννάει εξιλεώσεις τέχνες τις ονομάζει
Ο Εωσφόρος στο παιχνίδι που μας βάζει
Μύρια αντίγραφα παράγει στη στιγμή
Που όλα ζητούν εκτάσεις με πυγμή
Ύστερα εκπονούν συντάγματα και νόμους
Κανόνες δικαστήρια αστυνόμους
Ιεραρχίες εύσημα υπεραγορές
Δηλώσεις διαδηλώσεις λαϊκές
Με ηγέτη ένα φασίστα ελιτισμό
Εις βάθος ρέκτη εξοχικών κατοικιών
Πολλών αλόγων εποχούμενα τον χώρο τραυματίζουν
Και δύο μικρά παιδιά στην θέα τους δακρύζουν
Ο καθένας μαθαίνει μια επιστήμη
Κι αυτό ιστορική το λένε μνήμη
Και όμως θέλουν να ζήσουν τούτη την ταπείνωση με πάθος
Θέλουν να εξαντλήσουν το λανθασμένο εκείνο λάθος
Θέλουν πεπεραμένοι στο άπειρο να φτάσουν
Θέλουν με τη ζωή να ξεπεράσουν
Και η αεροσυνοδός με τα βαμμένα νύχια
Κι ένα χαυλιόδοντα βρικόλακα όταν χαμογελάει
Σε κάθε πτήση και από έναν άγγελο εξοντώνει
Μέσα στα σύννεφα το αίμα του ρουφάει
Κι ύστερα σ’ έναν ανίκανο για στύση
Αρσενικό το χέρι της κουνάει
Κι αυτός φοράει για άλλοθι ένα μάγκα ελιτισμό
Φονεύει το γενετικό αυθορμητισμό
Όμως το πλήρωμα του χρόνου δεν αργεί
Που τη διάσπασή του αυτοκαταργεί
Μέλλον παρόν απόν και παρελθόν
Στην αιωνιότητα θα δώσουν το «παρών»
Κι αυτή θα κυοφορήσει νέους καιρούς
Τα’ αγάλματα θα πιάσουν τους χορούς
Και μια πυρά από εφημερίδες θα ανάψει
Την γνώση των πιθήκων να την κάψει
Εκεί θα ρίξουν ξόρκια μακιγιάζ προσώπου
- ιδού το άγριο ψεύδος του ανθρώπου-
τότε θα σμίξουμε σαν από θαύμα
τη ιστορία απέτυχε – στην μπάντα
όμως το πείραμα κι αν αποτύχει
η γνώση του σ’ ένα παιδί θα φέρει τύχη

Τρίτη 24 Οκτωβρίου 2017

Ο ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΣ Κος Ψ / Ποταμίτης Δημήτρης

" Όλοι μ΄  αγαπούν, μούλεγες κάποτε, 
μ΄ αγαπούν γιατί είμαι χώμα 
με εγώ  θέλω ν΄ αγαπώ
ό,  τι αντιστρατεύεται το χώμα" 
Κι΄ αυτό ήταν το σφάλμα σου 
κι΄ από σφάλμα σε  σφάλμα
βγάζεις τις κάλτσες το παντελόνι και το πουκάμισο 
και πεθαίνεις όταν οι άλλοι αποκκοιμιούνται. 

ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ / Ποταμίτης Δημήτρης

Δυο τρεις ήταν τριγύρω οι εραστές
κ΄ ήταν πλήθος αμέτρητο 
μα γύρω θάνατος.
Ο ήλιος στη μέση τ΄ ουρανού.
Απέναντι αλσύλλιο, 
μια κόκα- κόλα και ματιές που φλέγονται. 
Μα γύρω γύρω θάνατος. 

Η ζωή αρχίζει με μια παρέλαση. 
Πλήθος οι σημαιούλες στην καρδιά μου
κονσέρβες σκέψεις πάνε δυο δυο καμαρωτές.
Εμφιαλωμένο αίμα παίζει τα ταμπούρλα
και πίσω ακολουθούν 
οι κερασφόροι γάτοι του μεσημεριού
οι υποψήφιες νύφες της εσπέρας. 

Η ζωή αρχίζει με διαφήμιση.
Και μετά την δωδεκάτημ νυχτερινή 
κρυφά κρυφά σέρνονται να κρύψουν τις πομπές τους. 
Κατάσαρκα εγκαύματα πίσω από γραβατωμένα στήθη.
Είναι πεθαμμένοι.
Πρέπει  να εκδικηθούν τους ζωντανούς.
Εμπρός να τους σαβανώσουμε,
είναι θέλημα αστών να τους σαβανώσουμ.
Γενηθήτω το θέλημά τους. 

Ο ΝΕΟΣ ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΣ / Ποταμίτης Δημήτρης



Στον Γιάννη Κοντό


Α


-           Γιατί δεν γράφεις ποιήματα όπως μιλάς
Να σε καταλαβαίνω
-           γιατί ο τρόπος που μιλώ είναι απάτη
διαλύω την εικόνα της πραγματικότητας
για να βρω την πραγματικότητα
ο παραδείσος είναι από την φύση του
Αισθητικός στην ηθική του
Καθόλου λογικός να ξέρεις
Ας με αποκαλεί λοιπόν
Ο καταραμένος νατουραλισμός
Αιθεροβάμονα απόσταση
Παρανοϊκό εσχάτης προδοσίας
Η λογική του είναι ταξινόμηση
Αισθητική των προσωπείων
Η αισθητική μου
Άναρχη αρχή
Άτακτη τάξη
Αφορισμός των προσωπείων
Την ώρα που μνήμη και προσδοκία
Πέφτουν νεκρές μπροστά στον θρίαμβο της φρέσκιας μέρας
Πριν προλάβουν να μολύνουν την πραγματικότητα
Προαιώνια έχθρα τους


Β


Ποιητή μου λες γιατί δεν μιλάς
Αξίζει μια σιωπή για να αποστάσεις
Το άρωμα μιας λέξεις
Σου απαντώ
Η κάθε λέξη μεσσίας
Που γεννιέται κάθε τρεις χιλιάδες χρόνια
Σύμβολο ενός πράγματος απόλυτα συγκεκριμένου
Κώδικας αναγνώρισης σε μαύρες τρύπες
Η λέξη είναι μεσάζων ανάμεσα
Στο πράγμα και στη γνώση του
Όχι το ίδιο πράγμα
Το ίδιο το πράγμα το ψηλαφείς
Μόνο σε τόνους σιωπής χωμένος
Αλλά ουαί και αλίμονο
Γλώσσα μου γλωσσούλα μου
Λαμά σαβαχθανί
Ίνα τι
Ίνα τι με εγκαταλείπεις;


Γ


Η γλώσσα μου Βασίλισσα των γλωσσών
Έχει σπασμένη γνάθο
Κανείς απ τα παιδιά της δεν μπορεί να τη μιλήσει
Σα λείπει η γάτα χορεύουν σαν ποντίκια τα παιδιά της
Πάνω απ’ το μελλοντικό της φέρετρο χορεύουν
Επιμένουν να τη δολοφονούν όρθια
Και άρον τον κράβατόν σου
Βγαίνει λοιπόν η Κυρά – κουλτούρα
Και η κυρά – Αργκό
Πόρνες μαστουρωμένες σε ρυθμούς μαϊμούς
Μούμιες βιτρίνας
Σαν επίμονο και απατηλό δέρμα φιδιού παρατημένο
Πίστεύοντας πως είναι ακόμα ζωντανό το φίδι
Βγαίνουν να την αντικαταστήσουν ακόμα στην σκηνή
Σαν αρρώστια πρωταγωνίστρια
Αντιστρέφονται οι ρόλοι
Σκυλιά μιλούν σαν άνθρωποι
Άνθρωποι σαν σκυλιά
Εκδικητές του τύπου
Δεν περνάς κυρά Μαρία
Ή θα δεις τι θα πάθεις
Αν δεν μου εκχωρήσεις το δέκα τοις εκατό
Κράτα τις λέξεις σου ποιητή
Δεν μου χρειάζεται
το δέκα τοις εκατό
Μόνο το δέκα τοις εκατό
Συν τα τριάντα αργύρια


Δ


Καλά κάνεις και δεν μιλάς ποιητή
Θα βρω εγώ τις λέξεις πυροτεχνήματα
Να σε αντικαταστήσω
Δύο εξυπνάδες σαν ψεύτικο λουλούδι ωραίες
Να κερδίσω τις εντυπώσεις
Μέχρι να βρεις εσύ τον κωδικό μια λέξης
Θα την πολτοποιήσει εγώ
Γιατί εγώ ειμί ο βιονικός απόγονος
Ο άσωτος υιός που ποτέ δεν θα επιτρέψει
Εγώ τιμή μου και καμάρι μου
Είπε και τράβηξε κατά τη Βαβέλ
Που ήταν φαστφουτάδικο
Και τα’ όνειρο πήρε αμέσως
Τη σάρκα και τα οστά

Του νέου Μινώταυρου

ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ / Ποταμίτης Δημήτρης

Δεν είναι δρόμος 
δεν είναι στάση 
δεν είναι οίστρος 
τούτα 
τα φλιβερά 
γυάλινα 
μάτια. 

ΑΜΛΕΤ (απόσπασμα) / Ποταμίτης Δημήτρης


Στη μητέρα μου


Μες στο σκοτάδι προσπαθώ να δω
Να διακρίνω χρώματα στο μαύρο
Ν’ απαθανατίσω την αιτία της μορφής σου
Ποια στιγμή σου να επιλέξω άραγε
Που όλες είναι γιομάτες τρυφερότητα
-           σε θυμάμαι στην ακμή σου-
ορθώνω ανάστημα στο Γολιάθ
Μορφή στο άμορφο
Τώρα με σύμβολα μόνο μπορώ να σου μιλήσω

Είμαι μια τελεία στο χάος
Είσαι ένα ερωτηματικό αστέρων σε σχηματισμό
Που ανταγωνίζεται τη Μικρή και την Μεγάλη Άρκτο
Αντιστρατεύομαι το σύμπαν οργισμένος
Το ξεριζώνω μ’ αυτό ξαναφυτρώνει
Ο κακός δαίμονας με παγιδεύει πάλι
Εδώ μετράει το τι έπραξες όχι το ποιος υπήρξες
Και το τι έπραξες είναι κι αυτό διαπραγματεύσιμο

Στων ιστορικών τα στημένα δικαστήρια

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

ΤΟ ΠΟΥΛΙ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ / Ποταμίτης Δημήτρης

Τούτη η φωτιά                                       αόρατος
ήταν ό, τι σε κυνήγησα                          αδιαμόρφωτος
ό, τι με κυνήγησε                                   αεικίνητος
ό, τι αγάπησα                                         πουλί της φωτιάς 
ό, τι με αγάπησε.                                   και ποίηση 
Πέρα απ΄  τα χρώματα                          χωρίς συνήθειες      
γυμνός                                                   και αμετανόητος.

Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2014

Δημήτρης Ποταμίτης ( βιογραφικό σημείωμα )Ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας και ποιητής.

Γεννήθηκε στη Λεμεσό Κύπρου τον Μάρτιο του 1945. Ο Δ. Ποταμίτης αποφοίτησε από το γυμνάσιο της Αμμοχώστου και ήρθε στην Ελλάδα το 1962.
Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και συγχρόνως στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου με δασκάλους τον Άγγελο Τερζάκη και την Κατίνα Παξινού. Από πολύ νωρίς άρχισε η ενασχόλησή του με την ποίηση: «Συμπόσιο» 1964, «Κυπριάδα», «Δολοφονία των Αγγέλων» 1967, «Ο άλλος Δημήτριος» 1970, «Ένα δένδρο που νομίζει πως είναι πουλί» 1973 «Το αρχαίο σαξόφωνο», «Τα πυρηνικά ποιήματα» και «Η αεροσυνοδός με τα βαμμένα νύχια». Ποιήματα-απόσταγμα της 8μηνης δοκιμασίας του έγραφε και μέχρι το τέλος. Φαίνεται μάλιστα πως πρόλαβε να τα παραδώσει σε άγνωστο μέχρι στιγμής εκδότη.Ποιήματά του, αλλά και δοκίμια και μελέτες έχουν δημοσιευτεί σε πολλά περιοδικά και μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, πολωνικά και ιταλικά.
Το 1971 έγραψε το έργο "Πώς φαγώθηκε η Κοκκινοσκουφίτσα" που παίχτηκε στο θέατρο Άλφα, στο Θίασο Πατάρι που είχε δημιουργήσει ο Ληναίος για πρωτοποριακές παραστάσεις. Ήταν το πρώτο από μια σειρά θεατρικών έργων που έγραφε σ´όλη τη διάρκεια της θεατρικής του ζωής. Θα ακολουθούσαν «Οι τελευταίες περιπέτειες του Αδάμ και της Εύας» «Ο Κύριος και ο Παρασκευάς» (διασκευή από τον «Ροβινσώνα Κρούσο», «Γλυκό κουταλιού», «Ο Έλληνας βάτραχος», «Αγαπητά μου ζώα», «Το σκοτεινό αντικείμενο του πάθους» (διασκευή από τις "Μεταμορφώσεις" του Οβίδιου. Όταν το "Προσκήνιο" έκλεισε, ο Ποταμίτης αποφάσισε να δημιουργήσει δικό του θέατρο. Όπως λέει ο ίδιος σε συνέντευξή του στην Ν. Κοντράρου-Ρασσιά:
"Σαν Kύπριος που μεγάλωσε με μονομανίες και ιδεολογίες σε μια χώρα που εξακολουθεί να έχει εθνικά ιδεώδη, δεν μπορούσα να μη γίνω ιδεολόγος. Eίναι στάση ζωής αυτό. Όταν, λοιπόν, ιδεολόγος και κυπριακό μουλάρι είχα βάλει στόχο να μην κάνω κάτι αν δεν μου αρέσει. Δεν με ενδιέφερε αν θα πεινάσω. Eίχα μια ακαταδεξία στα εύκολα, που στην Eλλάδα ήταν και τα εμπορικά. Kλείνοντας ο Aλέξης Σολομός το «Προσκήνιο», που μαζί με το «Θέατρο Tέχνης» ήταν τα μοναδικά τότε θέατρα ποιότητας, (...) δέχτηκα προτάσεις από θέατρα εμπορικά γιατί ήμουν παιδί της μόδας τότε, αλλά δεν με ενδιέφερε τέτοια καριέρα. Aποφάσισα να δημιουργήσω το «Θέατρο Έρευνας». Ξεκίνησα με 30.000 δρχ. που μου έδωσε η μητέρα μου. (...) Tο «Θέατρο Eρευνας» χτίστηκε σχεδόν με τα χέρια."
Έτσι, το 1972 αγόρασε τον πρώην συνοικιακό κινηματογράφο «Ρέα», στην οδό Ιλισίων (Ζωγράφου), το οποίο μετέτρεψε, κυριολεκτικά με τα χέρια του, σε θέατρο 120 περίπου θέσεων, με τις καρέκλες των θεατών να βρίσκονται στις τρεις πλευρές της σκηνής. Ένα χρόνο αργότερα, τον Νοέμβριο του 1973, στις ημέρες του Πολυτεχνείου, το «Θέατρο Έρευνας» εγκαινιάστηκε με το έργο του Πάβελ Κόχουτ «Αύγουστε-Αύγουστε», που σταδιακά, στόμα με στόμα, γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Ακολούθησαν πολλές πρωτοποριακές παραστάσεις, όπου σκηνοθετούσε, πρωταγωνιστούσε, συχνά έκανε και την επιμέλεια του φωτισμού, των κοστουμιών, των σκηνικών και όλα τα άλλα. Σε μια εποχή που το μόνο αποκεντρωμένο θέατρο ήταν το "Στοά" του Παπαγεωργίου, ο Δημήτρης Ποταμίτης έδωσε ένα δυναμικό παρόν εκτός κέντρου, προσελκύοντας ένα νεανικό κυρίως κοινό. Επί τριάντα χρόνια, παραστάσεις χωρίς σχεδόν καθόλου συμβιβασμούς στο θέμα της ποιότητας, με σταθμούς το "Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέϋ", τον "Άνθρωπο Ελέφαντα". Κάθε χρόνο ο Ποταμίτης ταξίδευε στο Λονδίνο σε αναζήτηση σύγχρονων πρωτοποριακών έργων, ενώ κατά καιρούς ανέτρεχε σε ανατρεπτικές διασκευές κλασικών. Οι ανάγκες της κρατικής επιχορήγησης ωστόσο τον υποχρέωναν να ανεβάζει τακτικά και ελληνικά έργα - όταν δεν έβρισκε κάτι ικανοποιητικό, έγραφε ο ίδιος. Χαρακτηρίστηκε ως «αιώνιος έφηβος», αφού οι ήρωες που υποδυόταν, ακόμη και σε μεγάλη ηλικία, ήταν νέοι (Έκβους, Κουρδιστό Πορτοκάλι, Μπέρντι-το αγόρι πουλί, ο γιος στο "Πόλεμος στο σπίτι"), ή άνθρωποι χωρίς ηλικία, άνθρωποι που αρνούνται να ωριμάσουν (ο κλόουν στο "Αύγουστε Αύγουστε", Μπίλλυ ο ψεύτης, Ντόριαν Γκρέυ, Το ημερολόγιο ενός απατεώνα), ή γενικά ήρωες που είχαν ιδιαιτερότητες (Άνθρωπος Ελέφαντας, Μεταμόφωση).
Εξ ίσου σημαντικές ήταν οι παραστάσεις της Παιδικής Σκηνής, στις οποίες συχνά συμμετείχε και ο ίδιος. Μαζί με το Θέατρο "Πόρτα" της Ξένιας Καλογεροπούλου, το Θέατρο Έρευνας ήταν εκείνο που αναβάθμισε το παιδικό θέατρο - η διαφορά του ήταν πως απευθυνόταν και σε μικρότερα παιδιά, ενώ το Πόρτα απευθυνόταν περισσότερο σε μεγάλους - και εγκαινίασε το θέατρο συμμετοχής. Σε παλαιότερη συνέντευξή του ανέφερε ότι "με το θέατρο για παιδιά, προετοιμάζεται ο αυριανός καλός θεατής, ο αυριανός ευσυνείδητος πολίτης, αλλά κυρίως ο αυριανός πρωθυπουργός της Ελλάδος". «Ονειρεύτηκα τον ρόλο ενός μύστη, όχι την τάξη ενός επαγγελματία ή τον ρομαντισμό ενός ερασιτέχνη» έγραψε ο ίδιος σε λεύκωμα για τα «20 χρόνια Θέατρο Έρευνας». <gr> Μόνιμο παράπονό του, το ότι το επίσημο κράτος τον αγνοούσε ή τον υποτιμούσε την ώρα των επιχορηγήσεων. Τη χρονιά 1997-98, όταν το θέατρο "Πόρτα" πήρε 132.000 δρχ., ο Ποταμίτης πήρε 10.000, και στην αιτιολογία αναφέρθηκε μόνον η προσφορά του στο παιδικό θέατρο:
Λιγότερα από τα μισά που έπαιρνε (22.000.000) πήρε φέτος το «Θέατρο Έρευνας» του Δημήτρη Ποταμίτη. Τα 10 εκατ. με τα οποία επιχορηγήθηκε είναι ουσιαστικά για την «προσφορά του στον χώρο του παιδικού θεάτρου. Παρουσιάζει όμως ολιγοέξοδες παραγωγές».
Ως σκηνοθέτης συνεργάσθηκε και με άλλους θιάσους: με το Εθνικό Θέατρο στη «Φάρμα των ζώων» (θέατρο "Ρεξ"), στην παράσταση «Καμπαρέ» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, σε θερινή επιθεώρηση στο Δελφινάριο στον Πειραιά, στο «Αρμένικο φεγγάρι» (θερινό θέατρο "Σμαρούλα")καθώς και στο "Όσα παίρνει ο άνεμος" με το θίασο Μαρίας Αλιφέρη-Άγγελου Αντωνόπουλου, στο θέατρο "Μινώα". Τον Νοέμβριο του 2002 το θέατρο, τελικά, έκλεισε, όχι μόνο για οικονομικούς λόγους, όπως ανέφερε ο ίδιος αλλά και για αισθητικούς και ηθικούς λόγους. Κουρασμένος, απογοητευμένος, χωρίς επιχορήγηση και άρρωστος ο Ποταμίτης ανέστειλε τη λειτουργία του θεάτρου κυκλοφορώντας ένα "μανιφέστο" όπου έγραφε ότι "δεν μπορεί να αντισταθεί στον κουλτουριάρικο χαβαλέ και την κουλτουριάρικη τσόντα". «Το "Θέατρο Έρευνας" θα επανέλθει όταν η Μυθολογία ξαναδώσει τη θέση της στην Ιστορία», έγραφε τότε.
Πέθανε στις 26 Φεβρουαρίου του 2003 στο Νοσοκομείο «Μεταξά» (Πειραιά) μετά από πολύμηνη μάχη με ανίατη ασθένεια (καρκίνο κατά ορισμένες πηγές, AIDS κατά άλλες). Το θέατρο περιήλθε στην ιδιοκτησία του Δήμου Ζωγράφου και μετονομάστηκε «Θέατρο Δημήτρη Ποταμίτη»


Ποίηση

Ἡ δολοφονία τῶν ἀγγέλων: Ποιήματα, Ἰωλκός 1967.
Ὁ ἄλλος Δημήτριος: Ποιήματα, Ἑπτάλοφος 1970.
Ένα δένδρο που νομίζει πως είναι πουλί, Εκδόσεις των Φίλων, 1974.
Τα πυρηνικά ποιήματα, Καστανιώτης, 1983.
Η αεροσυνοδός με τα βαμμένα νύχια, Κέδρος, 1998.
Ένα δέντρο που το λένε Νικόλα: Πάνω σε μια ιδέα του Γιώργου Πιτσούνη, Ντουντούμη, 1999.
Ποιήματα 1964-2003, Καστανιώτη, 2007.

θεατρικά έργα

Πώς φαγώθηκε η Κοκκινοσκουφίτσα (1971)
Οι τελευταίες περιπέτειες του Αδάμ και της Εύας(1974)
Ιστορίες του παππού Αριστοφάνη: Έργο για παιδιά βασισμένο στα έργα του Αριστοφάνη: Ειρήνη, Αχαρνιώτες, Πλούτος, τα πουλιά, η Λυσιστράτη, Ντουντούμη, 1985.
Ο Κύριος και ο Παρασκευάς» (διασκευή του μυθιστορήματος «Ροβινσών Κρούσος»)
Γλυκό του κουταλιού ή Το άλλοθι, Γνώση 1990.
Ο Έλληνας βάτραχος: Μύθοι και παραβολές σε παραλήρημα, Κέδρος, 1995.
Ένα δέντρο που το λένε Νικόλα: Πάνω σε μια ιδέα του Γιώργου Πιτσούνη, Ντουντούμη, 1999.
Φίγκαρο!: Ένα σύγχρονο μουσικό έργο βασισμένο στους Γάμους του Φίγκαρο του Μπωμαρσαί, Δωδώνη, 2001.
Αγαπητά μου ζώα
Το σκοτεινό αντικείμενο του πάθους» (διασκευή του ιδίου μαζί με τη Σ. Κομνηνού από κείμενο του Οβίδιου).


ΥΠΟΘΗΚΗ / Ποταμίτης Δημήτρης


Τα ποιήματα
Πρέπει να γράφονται
Σα τσιγκούνα βρύση
Στάλα στάλα
Και να διαβάζονται
Σαν ποταμός

[Ιδού λοιπόν το μέγα ερώτημα] / Ποταμίτης Δημήτρης

Ιδού λοιπόν το μέγα ερώτημα:
... Στον απόλυτα παρόντα χρόνο
βαδίζετε με δεκανίκια δανεικά
επί των υδάτων
... ποιος θα προστατέψει
τον αισιόδοξο σας μέλλοντα
από τον παρακείμενο των τετελεσμένων
τον αόριστο τον φευ τόσο οριστικό

τον σπόρο από το σκουλήκι.

[Αυτές είναι..] / Ποταμίτης Δημήτρης

Αυτές είναι 
οι ηλεκτρικές στήλες του Ολυμπίου Διός.
Που να την βρης τη ζωή σου 
σε τούτη την πόλη 
με τα λευκά χείλη της ειρωνίας
με το πρώτο χρώμα στα μάτια των παιδιών;

Η ΚΙΒΩΤΟΣ / Ποταμίτης Δημήτρης

Και η κιβωτός θα πληρωθή με πουλιά ερπετά 
και η κιβωτός θα πληρωθή με τραγούδια με άρπες
και δεν θα υπάρχη πια θέση για τόνειρο
ανάμεσα στις βροχές και τις λάσπες.

Το πρόσωπο που χαράξαμε στο βράχο 
θα μας κυτάζη έτσι ως να χαθούμε.

Και θα κρατήσης εκείνο τον πηλό για ενθύμιο 
κι΄ άλλο πρόσωπο πάλι θα πλάσης, 
ιερή φλόγα από περιβόλια αιμάσσοντα 
φθορά που μπροστά της δεν αντέχει το χέρι σου.