Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πιλλάς Αντώνης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πιλλάς Αντώνης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 15 Απριλίου 2020

Θραύσματα : Σειρά Τρίτη : Ποητική Συλλογή του Αντώνη Πιλλά / 2019 (απόσπασμα)

Με μιάν αχτίδα μόνη της αγάπης Σου 
ήλιος μικρός να λάμψει το μηδέν 
της ύπαρξής μου


**

Αναπαμένη μνήμη των νεκρών κάτω απ’ τα δέντρα 
καθώς της δρόσου δάκρυα λάμπουν στα χορτάρια 
και με του ήλιου τα ψάθινα καπέλα 
με μήλα οι κορασιές πετροβολιούνται στα περβόλια

**

Λιγνό κυπαρισσάκι καλογέρευε 
σ’ άκρη γκρεμού σαλεύοντας 
ανάμεσα στα όρη που σκιρτούσαν

**

Τις θείες του θέρους νύχτες δραπετεύουν 
μικρά παιδιά απ’ τα μνηματάκια τους· 
πάνε ν ‘ανάψουν τα κεριά των άστρων 
να σεργιανίσουν στ’ ουρανού τα περιβόλια

**

Τα διπλωμένα ρούχα των παιδιών 
απ’ της μητέρας τα συλλογισμένα χέρια 
επάνω στην κασέλα· 
γέμισε η κάμαρη λευκά πουλιά 
από άγνωστα ταξίδια επιστραμμένα

Αντώνης Πιλλάς (μικρό βιογραφικό )

Γεννήθηκε το 1950 στο Πολέμι. 
Για το έργο του τιμήθηκε με κρατικό βραβείο. 

Εργογραφία:

Λυρικά Γυμνάσματα (Λευκωσία 1973)
Φωνές της γης μου (Κύπρος, 1975) 
Προσφορά (Κύπρος, 1979) 
 Το μαρτύριο των 13 Μοναχών της Καντάρας
Φυλακισμένα Μνήματα 
Εφτά Ποιήματα ( 1992 ) 
Αλάβαστρον Μύρου (1993)
Σε ξένο κήπο (Λευκωσία, 2012) 
Θραύσματα/2001
Θραύσματα/ Σειρά δεύτερη/ 2016
Θραύσματα / Σειρά τρίτη / 2019

Δευτέρα 19 Φεβρουαρίου 2018

Σε Κήπο Ξένο: Ποιητική Συλλογή του Αντώνη Πιλλά, 2012, Εκδ. Ακτή

Μες στην αγάπη σου
Πλέω μες στην αγάπη Σου, Κύριε
και που ν’ ανοίξω πανί δεν γνωρίζω
μέσα σε τόσο φως. έτσι αποσπώ
από μέσα μου ένα τριαντάφυλλο
και το αποθέτω σαν δάκρυ στα πόδια Σου.


Σε ξένο Κήπο 

Σε ξένο κήπο ηχούν τα βήματά σου
κι είν΄ ο αχός τους κομπολόι αργό
στου χρόνου και της ξενιτιάς τα χέρια
κι όλο καλούν και ζωντανεύουν τη μορφή σου
πιο τρυφερή και πιο ωραία, μονάχα
μ΄ ένα πικρόν ανθό της λησμονιάς τα χείλη

Σωφρονίου Ιεορομανάχου και Δίκλωνα :Ποιήματα του Αντώνη Πιλλά

Ένα Χαικού του Αντώνη Πιλλά


Φοράει τον ίσκιο
των παιδικών μου χρόνων
δέντρο μονάχο.

ΘΡΑΥΣΜΑΤΑ / Πιλλάς Αντώνης


3
Μεγάλο, θερινό φεγγάρι·
στον ίσκιο της μάντρας
τα πρόβατα αναμηρυκάζουν
τη σιωπή
.
8
Αντίκρυ στο ανθισμένο πέλαγος
θεηγόρα πεύκα·
σταλάζει ο ήλιος στη σιωπή
μικρές ωδές του κάλλους
και ξενιτείας ρήματα

Ωραίο πρωί / Πιλλάς Αντώνης


Ωραίο πρωί εσφύριζε
σαν το κοτσύφι μέσα στο φιλί σου.
Ανάλαφρα βουνά
ήσυχα μνήματα
φιλιά καθρεφτισμένα στο νερό
στα νέα τα φύλλα.


Ήσυχα μνήματα, στις λεύκες
αμέτρητων φιλιών ψιθυρισμοί
μές στον αγέρα.
Αλλού θ’ αράξει πάλι η μέρα.

Τα χέρια του πατέρα μου / Πιλλάς Αντώνης

Αν ήταν να΄ φτιαχνα έν΄ άγιο εικόνισμα 
ίσως ασήμαντο, μα τόσο οικείο, 
μ΄ αθωότητα παιδιού σ΄ αυτό να καταφεύγω 
και να το προσκυνώ για "μύθους" διψασμένος, 
πατέρα, θα ζωγράφιζα
τα δυο χοντρά, βασανισμένα χέρια σου, 
με την αφή του αχνιστού ψωμιού
σε ώρα γαλήνια, σπιτική. 

Τα χέρια εκείνα που είναι τώρα
Φρουροί του αμίλητου.

Τον Μέγαν Άρχοντα αυνάντησες 
τώρα ξενιτεμένος
γυρνάς ζωσμένος φως πικρό 
όλο και πιο μονάχος, 
με χάδια ανεπίδοτα στα χέρια σου
σαν άστρα που κρυώνουν 
πάνω από χειμωνιάτικο αλώνι. 

Κι εσύ όλο να μας αποχαιρετάς
και ποτέ να μη φεύγεις, 
κυρίαρχος, όσο ποτέ, μέσα στην απουσία σου.

Ρωγμές , 1988

Ωσεί χόρτος / Πιλλάς Αντώνης


Και ξάφνω μιαν αυγή κοιτώντας τα βουνά
τον μέγα ύπνο συλλογιέσαι-
χρόνια που φτερουγίσανε – πουλιά
μέσα σου αφήνοντας
την πληγωμένη εκείνη αίσθηση του απείρου,
στιγμές που κλείσαν μέσα τους
τον χρόνο και το φως
όπως μικρή σταγόνα
τον μέγαν ωκεανό.


Κοιτάζεις κι ασταμάτητα
χιονίζει εντός σου ο καιρός
και λές: ώρα να φύγω γέρνοντας
σιμά στο χώμα
όπως ανθός
τα πέταλά του κλείνοντας.

Στιχηρό γράμμα / Πιλλάς Αντώνης

στον φίλο μου ΠΟΙΗΤΗ Στέφανο Ζυμπουλάκη 

όπου ο φίλος γνήσιος
εκεί και η καρδιά
κι η σκέψη ανθισμένη
και τα μικρά, ωραία ταξίδια
του φωτός η πλησμονή
του τόπου η σκιά ευλογημάνη
σαν Θεοτόκος.

Σε ονείρου μέσα χάραμα, 
σε σκάλα θείας μουσικής
η παρουσία και τ΄ όνομά σο
Στέφανε
με το στεφάνι της καλής αγάπης
χορδές ουράνιας αρμονίας
κινούν μες στο απλό σου μίλημα
και χειρ Κυρίου να ευλογεί.

Η πρώτη ευχαριστία σ΄ Εκείνον
μα και στον άνθρωπο
όταν το κάλλος Του το μέγα
καθρεφτίζει αθόρυβα
-Θεία εικόνα αν και τόσο εύθραυστη
σαν σκεύος κεράμεως.

Θα κάνω ένα μικρό ταξίδι πάλι
μέσ΄ απ΄ τους στίχους και το πρόσωπό σου
στη Λάρνακα του Αγίου Λαζάρου.
στις Φοινικούδες που ψηλά σηκώνουν
το γιαλό της μες στο φως
με το κρασί της θείας νοσταλγίας σου
μεθώντας 
με δυο άστρα ξάγρυπνα στης Αμμοχώστου τους γιαλούς
στο ξεχασμένο σπίτι σου που ρίζωσε στο χώμα
μα έχει τις ρίζες του στον ουρανό,
στον ουρανό της άλλης Κύπρου
αίμα που στάει στις ψυχές και μας κερνά
με το κρασί της θείας νοσταλγίας σου.

Μένω δακρύζων φιλώ το μέτωπο
ένθεν ποιητή ωσάν κι εσένα 
μαζί με τα κρυμμένα χνάρια
της ιερής, της έναστρης πορείας σου.

19.4.2014


[Οι ποιητές δεν έχουνε αργίες ] / Πιλλάς Αντώνης

...Οι ποιητές δεν έχουνε αργίες και ωράρια
την εγγενή τους θλίψη παρακολουθεί ο χρόνος άγρυπνος
μια άλλη χαρά τους έχει από νέους επιστρατεύσει
και πάντα νέοι με έρωτα την καρτερούν
μες στους καιρούς αυτούς της εξορίας...

ΘΡΑΥΣΜΑΤΑ (Σειρά Δεύτερη) : Ποιητική Συλλογή του Αντώνη Πιλλά εκδοθείσα το 2016 (Απόσπασμα)

1. 

Και το πουλάκι 
πάνω στην πέτρα
σαν το αναλόγιο 
ψέλνει τον ύμνο Σου. 

...

15. 

Εντέλει
μια άνω τελεία είναι ο θάνατος. 

...

24

Εποχές: οι τέσσερις γωνίες 
της θείας καλοσύνης. 

...

26. 

Μες στην αγάπη 
κι ας είσαι ο έσχατος.

...

34

Πήλινη στάμνα
το νέο φεγγάρι 
χύνει τριγύρω 
νερό της λήθης. 

...


42.

Η Άνοιξη, κι αυτή 
μετράει τα χρόνια μας. 

...

51.

Στα σκοτεινά εκύλισε ποτάμι
σταμνί της λήθης το φεγγάρι. 

65.

Μπαίνοντας μέσα στο ποίημα 
οι λέξεις ξαναλάμπουν

74.

Κάποτε κάπου έχω ζήσει 
με αυτό το ποίημα. 

82

Η ομολογία της ήττας
συχνά η πιο μεγάλη νίκη. 

97.

όχι μονόλογο 
με τα πουλιά και τα λουλούδια.

107

Ήταν καλός
μέχρι τινός.

113

Στον ίσκιο ενός μικρού πουλιού 
ένα μαμούνι αναπαύεται.

138

Πουλιά μες  στον αγέρα
υφαίνουν τ΄ όνομά σου
με κλωστίτσες φως, 

156.

Ανάσα του μικρού πουλιού 
πλάι στο χρυσό φεγγάρι

...




Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2015

ΩΡΑΙΟ ΕΙΝΑΙ ..... / Πιλλάς Αντώνης

Ωραίο είναι να ονειρεύεσαι 
για την ευτυχία όλου του κόσμου.

Ωραίο είναι να σου γελούν δυο μάτια παιδικά.

Ωραίο είναι να πετάς ψηλά σαν αετός και ήλιο να στάζουν 
οι φτερούγες σου. 

Ωραίο είναι να παίρνεις το ζεστό ψωμί από τα κουρασμένα χέρια 
της μητέρας

Ωραίο είναι να μοιράζεις το ψωμί και το νερό με τους 
φτωχούς διαβάτες και τους αιχμαλώτους 

Ωραίο είναι να σταυρώνεις το ψωμί στο φτωχικό τραπέζι 
της φαμίλιας.

Ωραίο είναι να φιλάς ενός μικρού πουλιού το πουπουλένιο 
στήθος. 

Ωραίο είναι να βάζεις γκολ το τελευταίο λεπτό του αγώνα 

Ωραίο ν΄  ανάβεις το τζάκι σου με τα σπιθίματα των 
πρώτων άστρων.

Ωραίο είναι αν ζεσταίνεις τη χούφτα σου ένα μικρό 
πουλάκι του χειμώνα. 

Ωραίο είναι να κοιτάζεις το φεγγάρι σαν ένα χρυσό χαλί κάτω 
απ΄ τα πόδια της Παναγίας.

Ωραίο είναι να χαίρεσαι με τη χαρά των αδελφών σου και 
να λυπάσαι με τη λύπη τους. 

Ωραίο είναι.....




Ποιητική Συλλογή: Τραγούδια της χαράς κι άλλα ποιήματα (Ακτή, Λευκωσία 2014) 

Παρασκευή 14 Αυγούστου 2015

Στην κόρη μου / Πιλλάς Αντώνης

 Να με θυμάσαι μες στο φως του θέρους
με τα τυφλά πουλιά
Που θα χτυπούν το φωτισμένο τζάμι σου΄ 
Άσε τα λόγια μου και τα τραγούδια μου
Κράτησε τη σιωπή μου
χρυσό ποτάμι από το φως των άστρων,
Χρυσό υφαντό 
Για να σε ντύνει 
Μες στους ακόπαστους ανέμους
Και χαμογέλα
Μες στη δόξα των πραγμάτων, 
Με το βήμα σου αντιγράφοντας
Το πέταγμα των πουλιών, 
Σβήσε τα λόγια μου και κράτησε από τη θύμησή μου μόνο
Το έντρομο χάδι απ’ του Θεού τον ίσκιο.
Και καλημέρισε βαθιά το φως
  Μέσα στην απουσία μου.

Απουσία / Πιλλάς Αντώνης


Όταν νυχτώνει αυτή η αδειανή καρέκλα βγαίνει μονάχη στην αυλή μας. 
Ύστερα ανεβαίνει στο φεγγάρι.
Κάπου βαθιά φρίσσουν 
φυλλώματα σκοτεινιασμένου δάσους
δακρύζουν άστρα έως την αυγή.

Περιδιάβαση / Πιλλάς Αντώνης


Σαν ίσκιος άλλου κόσμου πέφτει πάνω στα όρη η σιγή, σαν ίσκιος περιφέροντας στην ερημιά έως του αμίλητου ουρανού την άκρη την παιδική φωνή σου τη χαμένη.

Ποια σκέψη μυστική του Θεού να ‘χεις κλεμμένη, φτωχό πουλί που φτερουγάς εκεί πάνω απ’ την καινούργια χλόη, πριν φύγεις παίζοντας με τη στερνή του ήλιου αχτίδα, ποιο μυστικό του Θεού, κι εσύ μές στην ιερατική γαλήνη πιο στιλπνό, μοναχικό μου, εξαίσιο ρόδο;

Εμένα ο θάνατος ο θάνατος βιάζει
κι αλλού το χαμογέλιο σου,
αλλού η λάμψη σου η λιανή χαράζει.

Κάθε που πεθαίνει ένα παιδί / Πιλλάς Αντώνης


Ο Θεός προστάζει κάθε τόσο να κατέβει στον Άδη ένα παιδί, ν’ ανάψει φως καθάριο, να σύρει σιγαλά στο καρπερό σκοτάδι του τη μήτρα της καρδιάς μέσ’ απ’ του κόσμου την εξαίσιαν αδικία. Η αυγή στα χείλη της να φέρει πτερωτή, πανάρχαια σάλπιγγα με όσα τραγούδια δεν προφτάσαμε να πούμε, να ιδεί μές στη ψυχή μας πόση απόμεινε μήτρα στοργής και θέση ποια
για τ’ Όνειρο, το εκτεθειμένο δάκρυ.

Στο πένθος / Πιλλάς Αντώνης


Ο έρωτάς σου είναι στο πένθος
που γέμει αστερισμών
και ελαιώνων ίσκιους
χώρες λευκές για θερισμό
μικρά στεφάνια ουρανικά, που χέρια
βέβηλα απομακρύνουν.
Στο πένθος είναι ο έρωτάς σου
πάνω από βουλιαγμένες θάλασσες του πόνου,
ήπια λάμψη ολόγοργη
που βγάνει ανθούς και κρίνα
κάτωθε και πλησίον του σταυρού.

Στίχοι του Αντώνη Πιλλά

....Ω ν’ άδειαζα
απ’ την καρδιά μου το σκοτάδι,
τα χέρια μου απ’ το κάθε μάταιο βάρος
και σαν πουλιά ορφανά να τα ύψωνα σε Σένα!




....

πυκνώνει ο χρόνος
και τις παρουσίας σου
το δέντρο μόνο ορθρίζει.



....


η κάθε αναβολή
είναι μαστίγωμα του ανέμου.

 

Κυριακή 13 Ιουλίου 2014

[Οι ποιητές δεν έχουνε αργίες και ωράρια] / Πιλλάς Αντώνης

«Οι ποιητές δεν έχουνε αργίες και ωράρια
την εγγενή τους θλίψη παρακολουθεί ο χρόνος άγρυπνος
μια άλλη χαρά τους έχει από νέους επιστρατεύσει
και πάντα νέοι με έρωτα την καρτερούν
μες στους καιρούς αυτούς της εξορίας».