Αναστασία Ονουφρίου (μικρό βιογραφικό)

Η Αναστασία Ονουφρίου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λευκωσία.  Σπούδασε Μαθηματικά στο Ηράκλειο Κρήτης και έχει μεταπτυχιακό δίπλωμα στη Στατιστική. 

Ποιητικές Συλλογές:

Όταν λέω άλφα/ 2019

Έτος εσύ / Ονουφρίου Αναστασία

Τιπ τιπ, στάζεις στο μυαλό μου
τις λέξεις σου στάζεις μέσα στο μυαλό μου
είναι φληναφήματα λέω, μην τα πιστεύεις
στον εαυτό μου λέω μην τα πιστεύεις.

Τα τρένα μάς παγώνουν τα καυσόξυλα
να φέρνουν τρόφιμα
απʼ τʼ άσπαρτα χωράφια.

Κρακ κρακ, μια ρωγμή γίνομαι πάνω σου
επίπεδο με τις ρωγμές θα γίνω πάνω σου
όπως κοιτάω από ψηλά να σʼ εποπτεύω
ενώ κοιμάσαι θα κοιτάζω μʼ εποπτεία.

Ο πόλεμος που θαʼ ρθει ύστερα
θα κάνει τους θανάτους απʼ τον τύφο
να μοιάζουνε γιορτή.

Κι όταν περάσουνε τα χρόνια
όταν οι λέξεις, οι ρωγμές φανερωθούν απʼ τα παλιά αρχεία
κάπου ανάμεσα στις περιόδους ερωτοτροπίας
θα βρούνε οι μεταγενέστεροι
το έτος δίχως καλοκαίρι.

Θα πουν, πώς κόκκινο έπεφτε το χιόνι ;
σαν δουν στα μέλη μου τις ρήξεις απʼ το κρύο
κι έτσι γλυκά, συνειρμικά
θα ανακαλύψουν τις εκρήξεις ηφαιστείων
με επίκεντρο εσένα για αιτία.

Το Σπίτι / Ονουφρίου Αναστασία

Η χωμάτινη λεία στα παπούτσια μου
συναρμολογεί τα βήματα του πατώματος
λήθαργος θαʼ ρθει
θα μπει απʼ της πόρτας την κλεμμένη απόχη
θα μείνει μαζί μας ο πόνος
λούφαξε εδώ, όπου θέλει
κατέβηκε στους οπωρώνες και στις υδάτινες λεύγες
ξεχάστηκε στη φλούδα μας
τη χαραγμένη, τη δαγκωμένη, την πεταμένη
κι ισάξιος με μυγοσκοτώστρα έλαμψε
φάρος μέσα μας.

Διδαχές / Ονουφρίου Αναστασία

Η απλότητα του δρόμου μού διδάσκει να περπατάω
κοιταγμένη από τις σκοτεινές βιτρίνες των εμπορευμάτων
άστεγη από καρδιά σαν χαρτονένια κοιμωμένη
με τις φλέβες μου χρώματος μπλαβί στον παγερό σας άνεμο
κοιμάμαι τα όνειρά μου και τα δικά σας
πότε αριστερά και πότε δεξιά του δρόμου
κι όλο με τις ελεγχτικές μου συμπεριφορές
ρωτώ σας
υπάρχει κοινωνία πριν από μένα;

Ξεθάβω τους παλιούς καθηγητές μας
κάνω τα οστά τους βελόνες
ράβω την κατάντια μας.

Πόλεμος / Ονουφρίου Αναστασία

Αλίμονο
δώδεκα
παλαίστρες επίμονες
κι άνθρωποι μέσα τους
σχεδιάζουν κάτι σαν κρατική άμυνα
κι ύστερα
αλίμονο
έντεκα
δωδεκαδάκτυλοι φωτισμένοι
με διαμάντια μέσα τους
σκοπεύουν να πιουν τ’ άντερά μας
κι ύστερα
θάνατος
περιπλεγμένος μες τη ζωή μας πάντοτε
αλίμονο
με όσα
φιλιά μου έδινες
θα τον σκοτώναμε.

Του Περάσματος / Ονουφρίου Αναστασία

Το περισσότερο μέρος της ζωής το σπατάλησα
σ’ ένα στρατοκρατούμενο χώρο.

Ένα λουρί συγκρατεί το μυαλό μου πισθάγκωνα
να μην μπορώ να αγγίξω
τους υπολογισμούς μου τους ίδιους.

Η θεατή πλευρά των πραγμάτων το σφίγγει, εχθρός υποχθόνιος.
Θα μείνει μέχρι την όργητα
ή θα δειλιάσει στην έκφυση;

Στο ομορφότερο μέρος της ζωής μας περιφραγμένοι
από αυτό το συρματόσκοινο.