Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Νεοκλέους Εύα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Νεοκλέους Εύα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 12 Μαΐου 2019

Εκ βαθέων / Εύα Νεοκλέους


Στη μητέρα μου
Αν ήμουνα ποιητάρισσα
θα σε τραγουδούσα ολόγιομο φεγγάρι.
Θα τραγουδούσα
το βουβό σου κλάμα
την ώρα την ύστερη.
«Πότε θα ξανάρθεις», θα ρωτάς.
Και θ’ αφουγκράζεσαι
τις νύχτες αν πονώ.
Τις άπειρες χωρίς φεγγάρι νύχτες…
Θα ξανάρθω μάνα…
σίγουρα θα ξανάρθω.
Και θα ’μαι ίδια φως
σαν το φεγγάρι…

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2016

Παραδοχές / Εύα Νεοκλέους

Πώς να τ’ αντέξω τούτο τ’ όνειρο
έτσι που βγήκε απ’ την αρχή κλεμμένο.
Μετέωρα βήματα.
Τώρα, η ώρα της σιωπής
τώρα, του ανείπωτου πόνου οι μέρες.
Θα κλείσω του γαλάζιου τα παράθυρα
σαν τις καλές τις παρενθέσεις της ελπίδας
θα βγω ξανά στα βολικά και γνώριμα
έτσι, καθώς ταιριάζει στη ζωή
την καθώς πρέπει.
Κι όταν τα όνειρα
τις νύχτες θα ουρλιάζουνε
————–τη φρίκη της παραίτησης
————–θα καταθέτω…

«Σημάδια για το δρόμο»: Ποιητική Συλλογή της Εύα Νεοκλέους, (εκδόσεις Ακτίς, 2016)

Ομολογία

 Τα βράδια που μονάχα 
το λευκό του γιασεμιού
μας τραγουδούσε
    με μύησες στις σιωπές σου

   Και τις λάτρεψα.

**

Όνειρα
Μετρούσα τα φεγγάρια και σε πρόσμενα
χάραζα πινελιές στα σύννεφα
να’χεις σημάδια για το δρόμο
καλόπιανα τις νύχτες να γλυκάνουνε
να μη φοβάσαι στο σκοτάδι.
Ψιθύριζα τις λέξεις που θα μου ’λεγες
κι ήξερα πριν ακόμα σε γνωρίσω
για του ονείρου σου την ακριβή πνοή.
`
**
Ματαιώσεις
Κάθε πρωί τακτοποιώ επιμελώς
τα ματωμένα μου όνειρα
φιλοτεχνώ με προσοχή το κατάλληλο φόντο
και τα φωτογραφίζω.
Το βράδυ τοποθετώ τις φωτογραφίες
στο ράφι με τα αζήτητα
κι ύστερα εκτελώ με ευλάβεια
μια-μια τις ματαιώσεις μου.
Με προσοχή
να μην αφήσω ίχνη…
Ομολογία
Τα βράδια που μονάχα
το λευκό του γιασεμιού
μας τραγουδούσε
με μύησες στις σιωπές σου…
Και τις λάτρεψα.
`
***
Ανησυχώ…
Εκείνες τις μικρές λεξούλες
που σου χάρισα
τις θέλω πίσω.
Τώρα που αλλάζει ο καιρός
ανησυχώ μήπως παγώνουν…

****

Παραδοχές
Πώς να τ’ αντέξω τούτο τ’ όνειρο
έτσι που βγήκε απ’ την αρχή κλεμμένο.

***
Επιτέλους...

Τώρα, σταγόνες ιερότητας

αναδύονται μέσα από το ανείπωτο
γαλάζιο σου
κι η αγιοσύνη αγκαλιάζει

την κατάργηση του χρόνου.

***

Η σιωπή



Τώρα τα δύσκολα έπονται
του αύριο η σιωπή ανατέλλει...

***


Κάποτε ο Ιούλης..


Άκρως αποθαρρυντικά τα δεδομένα
πολλαπλών ματαιώσεων συνέχεια...

ο ήλιος του Ιούλη

κόντρα στο αξεδιάλυτο του ονείρου.

Κυμάτισμα ελπίδας
με την πρώτη άχνα της ανατολής.
Κατάθεση ψυχής
ανάμεσα στα φτερουγίσματα
των γλάρων
και των φιλιών το ατέλειωτο προσμένοντας.

Κάποτε ο Ιούλης τρελάθηκε
της ανείπωτης θλίψης

και της χαράς που λαχτάρησα

η συνύπαρξη

σ' ένα πανηγύρι των ανατροπών...

Με τη λαχτάρα του Αυγούστου
ξεγελάστηκα.


Ποίηση και .... της Εύας Νεοκλέους

«Φθίνουν οι χαρές» / Εύα Νεοκλέους


Να ξεθωριάζουν άραγε τα όνειρα;
Αναρωτιέμαι τώρα που παγιδεύτηκα
σε σιωπές επώδυνες
τώρα που τα γιατί φοράνε θλίψη.

Κάποτε είχαν τη γεύση της ελπίδας
κι ήταν οι σιωπές γλυκές,
ένα κομμάτι φως που λαχταρούσα.

Για πότε σκλήρυναν τα όμορφα φεγγάρια...
πώς να δεχτώ τ’ άλλο τους πρόσωπο;
Για πότε αρχίσανε να φθίνουν οι χαρές...

Το τίμημα παράταιρης πορείας.
Φοριέται μόνιμα ανάποδα η ζωή

κι εσύ το ξέρεις...

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016

Έτσι απλά

Έτσι απλά ζωή
μεταμορφώθηκες
σαν το χαμόγελο
που χαϊδεύει ημερωμένο

την καινούργια ανατολή…

Εύα Νεοκλέους

Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2015

[Κανονικά...]

Κανονικά, δεν πρέπει
να΄χω και παράπονο
-έτσι θα΄λεγε κι ο ποιητής-
Μου χάρισες τόσα σύννεφα
να΄χω να περιδιαβαίνω…
Εύα Νεοκλέους, Σημάδια για το δρόμο

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2015

Οι χαρακιές της λύπης


Τις λάτρεψα τις νύχτες με φεγγάρι
που ξαγρυπνώντας γνώρισα
το απροσμέτρητο της αγάπης σου.
Την αλήθεια σου ιχνηλάτησα
ακολουθώντας τις σιωπές
των μυστικών πτυχών σου.

Τις χαρακιές της λύπης σου
αφουγκράστηκα
κι έγινε λάμψη ο κόσμος.
Εύα Νεοκλέους,Σημάδια για το δρόμο

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2015

Ήταν καιρός...



Ήταν καιρός...
η πανσέληνος του Ιούλη
παίρνει εκδίκηση.
Κάπου εδώ ο χρόνος σταματά.

Ήταν καιρός…
Στάζει η πίκρα
και κακοφορμίζουν οι πληγές
φρούδα ελπίδα η επούλωση.

Ήταν καιρός…
Μέρα σημαδιακή των απαρνήσεων
ποιος πλήρωσε και ποιος θα δώσει λόγο…
Κάπου εδώ το πλήρωμα του χρόνου.

Εδώ του φεγγαριού το φως αγρίεψε.
Ήταν καιρός...

Ποίηση



Δε χρειάστηκε και πολύ…
Μοναχά το μένος της αθωότητας
μέσα από τα τεράστια μάτια σου
που μεταμόρφωναν τον κόσμο.

Ποίηση μονάχα οι σιωπές
καθώς ο χρόνος σταματά
και λαχταράει.
Ποίηση οι αιχμές των ονείρων μας
μες τη σοφή απεραντοσύνη
του κάλλους.

Ποίηση μονάχα εσύ.
Κι ας μην το ξέρεις.
 

Ενόραση


 
Ενόραση

Αιώνες περπάτησα γυμνή
ανάμεσα στις φυλλωσιές του Αυγούστου
και τις πηγές που δεν στέρεψαν.

Αιώνες ξεδιάλυνα των μαντείων τ’ ανερμήνευτα,
ξέροντας πως οι ανακατωμένοι αέρηδες
ήταν η ίδια η ζωή.

Τα καμώματα των καιρών πληθαίνουν
-μοίρα του ανήσυχου Ιθακήσιου-

Αιώνες αγρύπνησα
να ανιχνεύω τα σημάδια
από ήχους άλλων ουρανών…

Αιώνες χαράχτηκα
με το λευκό των γιασεμιών
σε αυλές με το αγιόκλημα της λύπης.

Ανήσυχοι


θα καταθέτουν
πανσελήνους
οι αιώνες μου.


Εύα Νεοκλέους,Σημάδια για το δρόμο,Ακτίς 2015