Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ζαμπά Αλεξάνδρα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ζαμπά Αλεξάνδρα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 31 Αυγούστου 2020

[Ήρθε η Δευτέρα να ανοίξει τη βδομάδα] Αλεξάνδρα Ζαμπά

Ήρθε η Δευτέρα να ανοίξει τη βδομάδα
και εκείνη
κτύπησε ελαφριά τα ματοτσίνορα, με κάρφωσε
Μόνη και το φως να θερίζει ασίγαστα
να την γδέρνουν τσίγκοι από παντού
- των υποσχέσεων ο ορίζοντας έλειπε -
όπου να΄σαι στην άμπωτη φτάνουν έρποντας οι σκιές
εκείνη μένει ρομανισμένη, το στόμα μόνη στενή ραφή
η παλίρροια φέρνει μαζί της ακραία απόγνωση
- με τη καρδιά σε αναταραχή ξέχειλο ποτάμι -

Το μέλι, το πετιμέζι, η αγάπη της Αλεξάνδρας Ζαμπά


Όπως τα σύκα ωριμάζουν
και διαφοροποιούνται οι λέξεις
οι ανεμοδαρμένες μέρες
στραπατσαρίζουν τα πουλιά
τραβάνε διάτρητες τις σκέψεις
και τα σύκα πέφτουν στη γή
όπως της αγάπης τις ανείπωτες λέξεις

Παρασκευή 24 Αυγούστου 2018

Αλεξάνδρα Ζαμπά/ Δύο ποιήματα

Περνούμε βιαστικοί
πίσω μας τα παράθυρα
κλειστά
τοίχοι, μπαλκόνια, στεγασιές
ίσως και κάνα δεντρό ψηλόκαρδο
μοναχικό
πριν να πηδήξουμε απ τις επάλξεις
τ αφήνουμε όλα στα πουλιά


***

14 Αυγούστου 1974
Λίγο πρίν τις εικόνες του χαμού
η Αντρέττα φούρνιζε
καυτός ήταν ο Αύγουστος

Λίγο πρίν τις εικόνες του χαμού
ήρταν φωνές το σπίτι του πατέρα τράνταξε
-Κόρη μου χώστου να με σε βρούν
αν είν και ο χάροντας σε θέλει
τυλίχτου κολώνα στη μαντήλα
και αν σε πισκάσει πες του είσαι μοναχοπαίδι
γύρω που τους πυροβολισμούς
και της μπαζούκας το χορό κάπου
κάπου ο τοίχος κατρακύλισε ξερός
άνοιξαν ρογμές, καταπακτές
σαθρά κομμάτια ξεκόλλησαν
πέσαν σοβάδες, παράθυρα τσάκρισαν
οι χολέτρες γυμνές - γοερά μοιρολόγια της κόρης -
στο σπασμένο υπόστρωμα
εμφανίστηκαν ανάσκελλα νεκροί ξεσπίτοτοι
βιαστικά κάποιοι δίπλα της μάζευαν σκυφτοί
στεγνό χώμα έφευγαν τρελοί
τρελές και οι ακρίδες τρύπωναν παντού
κι η αναπνοή των τοίχων έλειψε
και η πνοή της κόρης ξεχτένιστη κόπηκε
και το κρεβάτι ρημαδιό
και το μυστρί του πατέρα ανεύρετο
Λίγο πρίν τις εικόνες του χαμού
μείναν κρεμμάμενες οι γέννες
ζήτημα δευτερολέπτων, ασκομάχα της έλεγαν
Λίγο πρίν να πάρει το κλάμα της χαράς
Λίγο πριν δώσει της ζωής το βογγητό
στάθηκαν όλοι οι συγγενεις αμίλητοι
τώρα εικόνες δίχως κορνίζα και εικονοστάσι
Λίγο πρίν τις εικόνες του χαμού
η Αντρέττα ακίνητη στα χαλάσματα
σταύρωσε τα χέρια καρτέρι
στάθηκε κορμοστασιά στο τοίχο του πατέρα της

Τετάρτη 13 Ιουλίου 2016

Αλεξάνδρα Ζαμπά (μικρό βιογραφικό)

H Αλεξάνδρα Ζαμπά γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου από Ελληνίδα μητέρα και Κύπριο πατέρα. Έζησε στην Κύπρο μέχρι την αποφοίτησή της από τη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Σπούδασε στην Ιταλία. Ασχολείται με τη σκηνοθεσία, τη συγγραφή θεατρικών έργων και την ποίηση.

Ποιητικές Συλλογές: Αιωρείται το βλέμμα (2015)

ΑΙΩΡΕΙΤΑΙ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ της Αλεξάνδρας Ζαμπά (Ποιητική Συλλογή: 2015, Εκδόσεις: LA VITA FELICE) (απόσπασμα)

ΔΩΔΕΚΑ ΛΟΞΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ


1

Αιωρείται το βλέμμα αιώνια αναζητά

και τα χρώματα

- δεν αρκούν οι καμπυλωτές γραμμές –

η ταχύτητα των καταβροχθισμένων σκέψεων
λάμψη μες τη σκότη

κατάμαυρη ενός κόσμου παλιού
και πριν ακόμη

7

Ήταν ακόμα βράδυ

το κεφάλι άπλωνε σε χαρμάνι ονείρων
το στόμα - πέρα απ' το πέπλο -
ποθούσε

τ' αβέβαια έγκατα
τη τσακισμένη καρέκλα που ανάμενε
ρωτούσε

για τα κόκκινα σιροπάτα κεράσια
κρεμασμένα χωρίς ουρανό
σειρά στα ράφια

ενώ τα χέρια
ψηλάφιζαν το σκοτάδι
σε αργό και αβέβαιο ρυθμό



9
Στο φεγγάρι τις είδα
νομίζω –

να τριγυρνούν καθώς απομακρύνονταν
να πληγώνουν καθώς γελούσαν
- νομίζω -
έτρεχαν σε σειρά αχαλίνωτες και
στο απειλητικό διάβα τους έμεναν τα δέντρα

μόνα περιγράμματα με τρεμουλιαστά φύλλα
και τρυφερό σάλεμα ταξίδευαν
- ξαναφέρνοντας -
στα νεανικά μάτια της άνοιξης
αυτό που για πάντα κυλά εν αγνοία

Ήταν, νομίζω, αυτές ήταν
- ή μόνο φύλλα -
πολυσήμαντου πιστού φλοιού;


Ο ΧΑΜΟΣ




1.

Δεν σ' έδιωξα       

είχες όμως τις αμφιβολίες σου    
κρυμμένες ανάμεσα στα χείλη     
κλεισμένες στο κρυφό χαμόγελο  
των ξανθιών σου μπούκλων
         
Εκείνη την ατέρμονη βραδιά       
με το κεφάλι χαμηλωμένο να μετράς βήματα   
το νεανικό σου δέρμα ούρλιαζε στη ζωή 

- η επίσκεψη δεν ήταν για σένα -
το παιχνίδι δεν είχε ακόμη τελειώσει...
4.
        
Με κοίταξες στα μάτια
έκρυψα βιαστικά τα χέρια κόκκινα από ντροπή
και κάτω τα μαλλιά πετούσαν





5.
... η ώρα έτρεχε χωρίς περιθώρια         

η θάλασσα στο βάθος ψιθύριζε   
τα αφρικάνικα πανιά έφευγαν σε μακρινά ταξίδια

Εμείς, μαζεμένοι στο θωράκιο    
μπροστά σ' ατέλειωτο ουρανό τονίζαμε τη ζωή
και η γη άκουγε κρυμμένη στην άκρη του κόσμου
         
Εκκρεμείς κοιτούσαμε αργά        
και κύματα τα ανακατεμένα μαλλιά      
ρύθμιζαν ελαφρά λυτά φτερουγίσματα
         
Τα κορμιά τεντώνονταν στο διάχυτο αδύναμο φως    
τα βλέμματα τότε γλυστρώντας ξάπλωναν
και ήταν Σάββατο...


ΜΙΑ ΝΤΟΥΖΙΝΑ ΑΠΟ ΑΧΤΕΝΙΣΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ


1.

νησί

καθρέφτης ζωής ξελογιασμένης
σε στιλπνό βράχο σπαράζει-πεταγμένο
περιορισμένη γραμμή παλλόμενη
σ' ένα κλειστό άπειρο εγκαταλελειμμένο

νησί



4.

εγκυμονούν
αφηρημένο φως - σε χαραμάδα πλώρης -
αιώνια στιγμή μονάχη και ακίνητη

- βιαστικά εγκαταλελειμμένου καραβιού -
αντανακλάται σε σταχυού σπυρί

εγκυμονούν

11.

πιο ψηλά εσύ

εμφανίζεσαι στη τυφλή
αντανάκλαση της είδησης

- ξεχειλισμένο πρωινό εσύ –

κρεμασμένο στο παράθυρο
απλώνεις το χέρι έξω
ακόμα

πιο ψηλά εσύ



ΟΙ ΑΝΑΜΟΝΕΣ

2.

Η φωνή μου αντιλαλεί στους πνεύμονες
κατά μήκος παραστάτων πόνου ρέει

σε φωνάζω, ψυχή μου, πού είσαι;
Μάης είναι πρωινή ομίχλη θαμπώνει και βρέχει
το παράθυρο σου, καρδιά μου, έχει σπασμένο τογυώΙ
μούδιασμα στα δέντρα

η ξύλινη σκάλα σέρνεται στον τοίχο ταλαντεύεται

φτωχικό είν' το λεξικό χωρίς λεπτές αποχρώσεις
χρειάζομαι μια λέξη, ψυχή μου, να διαπερνά την ελληνική

μια από κείνες που κρέμονται από τα δοκάρια και αναμένουν
απ' τον κεντρικό γάντζο, καρδιά μου, λικνιζόμενη αναμένει
τον δικό σου, ψυχή μου, δύσκολο γυρισμό
 8.

Η απουσία

Έρημος επίφοβος η απουσία
ξύνει τον ορίζοντα ψύχρα αστρική
σβήνει στον ουρανό πλήθος σκιές, πόνο

Το αίμα στη σιωπή χύνεται αλμυρό και
φύκι μπλεγμένο η φωνή αντιλαλεί απουσίες
ψιλόλιχνη μένει ακίνητη πιεσμένη σε κλουβί

Ξενιτεμένη στην άκρη του κόσμου η απουσία
θρηνεί άφωνη ακατανόητες κουβέντες

Προχωρεί απομονωμένη λέξη σε γλωσσάριο



13.

Κρασί χαράς

υπάρχουν αισθήματα φίλε μου
που οχυρώνουν το βλέμμα
τρεμουλιάσματα πυγολαμπίδων
χτυπούν από χαρά

Και τα βλέφαρα
πρόσεξες μήπως φίλε μου
πως μισοκλείνουν μεθυσμένα
παραδίδονται στο κρασί της χαράς!




Ο χαμός

της Αλεξάνδρας Ζαμπά 
5
… η ώρα έτρεχε χωρίς περιθώρια
η θάλασσα στο βάθος ψιθύριζε
τα αφρικάνικα πανιά έφευγαν σε μακρινά ταξίδια
Εμείς, μαζεμένοι στο θωράκιο
μπροστά σ’ ατέλειωτο ουρανό τονίζαμε τη ζωή
και η γη άκουγε κρυμμένη στην άκρη του κόσμου
Εκκρεμείς κοιτούσαμε αργά
και κύματα τα ανακατεμένα μαλλιά
ρύθμιζαν ελαφρά λυτά φτερουγίσματα
Τα κορμιά τεντώνονταν στο διάχυτο αδύναμο φως
τα βλέμματα τότε γλυστρώντας ξάπλωναν
και ήταν Σάββατο…
Ποιητική Συλλογή: «Αιωρείται το βλέμμα» 2015

Κρασί χαράς

της Αλεξάνδρας Ζαμπά

υπάρχουν  αισθήματα   φίλε  μου
που  οχυρώνουν  το  βλέμμα
τρεμουλιάσματα   πυγολαμπίδων
χτυπούν  από   χαρά

Και  τα  βλέφαρα
πρόσεξες   μήπως  φίλε  μου
πως  μισοκλείνουν  μεθυσμένα
παραδίδονται  στο  κρασί   της   χαράς! 

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2016

ΟΙ ΑΝΑΜΟΝΕΣ

της Αλεξάνδρας Ζαμπά 


2.

Η φωνή μου αντιλαλεί στους πνεύμονες
κατά μήκος παραστάτων πόνου ρέει

σε φωνάζω, ψυχή μου, πού είσαι;
Μάης είναι πρωινή ομίχλη θαμπώνει και βρέχει
το παράθυρο σου, καρδιά μου, έχει σπασμένο τογυώΙ
μούδιασμα στα δέντρα

η ξύλινη σκάλα σέρνεται στον τοίχο ταλαντεύεται

φτωχικό είν' το λεξικό χωρίς λεπτές αποχρώσεις
χρειάζομαι μια λέξη, ψυχή μου, να διαπερνά την ελληνική

μια από κείνες που κρέμονται από τα δοκάρια και αναμένουν
απ' τον κεντρικό γάντζο, καρδιά μου, λικνιζόμενη αναμένει
τον δικό σου, ψυχή μου, δύσκολο γυρισμό 


 

 8.

Η απουσία

Έρημος επίφοβος η απουσία
ξύνει τον ορίζοντα ψύχρα αστρική
σβήνει στον ουρανό πλήθος σκιές, πόνο

Το αίμα στη σιωπή χύνεται αλμυρό και
φύκι μπλεγμένο η φωνή αντιλαλεί απουσίες
ψιλόλιχνη μένει ακίνητη πιεσμένη σε κλουβί

Ξενιτεμένη στην άκρη του κόσμου η απουσία
θρηνεί άφωνη ακατανόητες κουβέντες

Προχωρεί απομονωμένη λέξη σε γλωσσάριο







15.

Μεταξύ χωματένιων λέξεων
μια νυχτερινή φωνή
θρηνεί τη ζωή

Επιμένει στα σφραγισμένα τζάμια
Ανοίγω το παράθυρο μου
η αυλή πέφτει πληγωμένη
ψυλαφίζει δίχως απάντηση

Ο ΧΑΜΟΣ


της Αλεξάνδρας Ζαμπά

1.

Δεν σ' έδιωξα       

είχες όμως τις αμφιβολίες σου    
κρυμμένες ανάμεσα στα χείλη     
κλεισμένες στο κρυφό χαμόγελο  
των ξανθιών σου μπούκλων
         
Εκείνη την ατέρμονη βραδιά       
με το κεφάλι χαμηλωμένο να μετράς βήματα   
το νεανικό σου δέρμα ούρλιαζε στη ζωή 

- η επίσκεψη δεν ήταν για σένα -
το παιχνίδι δεν είχε ακόμη τελειώσει...



3.

Πάντα η ίδια σάλπιγγα
από γη σε ουρανό σέρνεται παράπονο

και το κυματιστό βήμα νεανικών γοφών
και η ποδιά κρεμασμένη έξω
με Απρίλη και Μάη μαζί

κυματίζουν με τα σύννεφα
υψωμένα στον πάσαλο



4.
        
Με κοίταξες στα μάτια
έκρυψα βιαστικά τα χέρια κόκκινα από ντροπή
και κάτω τα μαλλιά πετούσαν





5.
... η ώρα έτρεχε χωρίς περιθώρια         

η θάλασσα στο βάθος ψιθύριζε   
τα αφρικάνικα πανιά έφευγαν σε μακρινά ταξίδια

Εμείς, μαζεμένοι στο θωράκιο    
μπροστά σ' ατέλειωτο ουρανό τονίζαμε τη ζωή
και η γη άκουγε κρυμμένη στην άκρη του κόσμου
         
Εκκρεμείς κοιτούσαμε αργά        
και κύματα τα ανακατεμένα μαλλιά      
ρύθμιζαν ελαφρά λυτά φτερουγίσματα
         
Τα κορμιά τεντώνονταν στο διάχυτο αδύναμο φως    
τα βλέμματα τότε γλυστρώντας ξάπλωναν
και ήταν Σάββατο...



8.

Στον άσκοπο χρόνο προχωρείς άγνωστη
δίχως αγάπη μαγνήτη, νευρώδης διαφανής,

κρυμμένη στο δέρμα
εσύ
ατέλειωτη απεριόριστη γή των επιθυμιών
αρπάζεις τα είδωλα και τα ξεγυμνώνεις




10.
Αριάδνη,

λαβύρινθος
κλειδί και πόρτα εσύ
τόσον αποφασιστική όσον εύθραυστη
και διαφορούμενη στες κινήσεις
πρόβλημα εσύ
και λύση

Σάββατο 13 Ιουνίου 2015

ΑΙΩΡΕΙΤΑΙ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ

Αλεξάνδρα Ζαμπά

Αιωρείται το βλέμμα αιώνια αναζητά
και τα χρώματα


- δεν αρκούν οι καμπυλωτές γραμμές

η ταχύτητα των καταβροχθισμένων σκέψεων
λάμψη μες στη σκότη


κατάμαυρη ενός κόσμου παλιού
και πριν ακόμη