Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Δημητριάδης Μ. Δημητρός. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Δημητριάδης Μ. Δημητρός. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2018

Ερωτικό φθινόπωρο / Δημητριάδης Μ. Δημητρός


Ένα φως έλαμψε
στη λευκή πεδιάδα
εκεί π’ ούτ’ ένα πράσινο φύλλο
δεν δροσίζει
τη γυμνή γη π’ ανασαίνει
στο βάρος μιας φθινοπωριάτικης μέρας.
Κι ήταν
όταν επέρασες δίπλα μου
με τη φαρέτρα γεμάτη
και το δόρυ γυμνό
στ’ άπλετο φωτομάζεμα των ήλιων,
με τη σφραγίδα της νίκης στο μέτωπο,
τόσο δροσερή
και τόσο παρθένα,
σωριάζοντας τρόπαια
στο κάθε σου βήμα.
Όπως μια κρήνη
κελαρύζει αφρόντιδα
κι ας στεγνώσουν τα χείλη
από μιαν άσβεστη δίψα,
έτσι τ’ ολόχαρο τίναγμα
της ξανθής σου πλεξούδας
μάταια έφτασε
ώς τα γυμνά μου τα πόδια,
μάταια εκάλεσε
το καθάριο χρυσάφι
τη γυμνή φούχτα του επαίτη.
Ξεφτισμένα φτερά
των τελευταίων ερώτων
μαδούνε τώρα
στη λευκή παστάδα
των κύκνων
κραυγάζοντας τον φόβο
των γαλάζιων λιμνών
στα πρώτα ρυτιδώματα
της ανατριχίλας
Όπου και να ’ναι
τα κύκνεια τραγούδια των πόθων
–λυσίκομες
ειμαρμένες
αδυσώπητων
νεκρών–
θ’ αντηχήσουν
κι εγώ
δεν έφτασα ακόμη να δω
τους κύκλους των ματιών σου
να μπλέκουν τα μολυβένια στεφάνια
των είκοσι ανοίξεων.
Βιάζομαι
να δώσω ό,τι έχω.
Σε μια γκρίζα σελίδα
δυο στίχους.
Την ώριμη οπώρα
που ξεχάστηκε
στον απόμερο κλώνο.
Τ’ όψιμο
ρίγος
στην εαρινή αύρα.
Στη σάλπιγγα που ήχησε
τ’ ανοιξιάτικο θούριο,
τον συντριμμένο αυλό
στον έρημο πευκώνα.

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2014

ΕΜΕΙΣ ΚΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ (μικρό απόσπασμα) / Δημητριάδης Μ. Δημητρός

[..]

Πάνω απ΄τις στέγες των σπιτιών μας
οι μαύρες νυχτερίδες φτερουγίζουν 
και πως θα βγούμε απόψε στο φεγγάρι 
να κρούσουμε τα μαντολίνα των χαρών μας;

Οι πράσινοι βλαστοί θ΄ ανθίσουν και φέτο 
κι οι καλαμιές θα φροούνε σαν πάντα
κι η πομπή με τα δρύινα φέρετρα
θα στέλνει τον τελευταίο χαιρετισμό
στο μικρό άγγελο που εχάσαμε
ενώ ακόμη ο ήλιος γελούσε.

.......


Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

Δημητρός Μ. Δημητριάδης(1892-1964)

Ο Δημητρός Μ. Δημητριάδης(Λεμεσός, 1892-1964) φοίτησε μέχρι την τέταρτη τάξη του Γυμνασίου και ακολούθως εργάστηκε αρχικά ως δημοσιογράφος και κατόπιν ως διευθυντής και εκδότης εφημερίδων.
Η πρώτη του ποιητική συλλογή ( Βήματα στη χλόη , 1923) έφερνε, στον απόηχο των κυρίαρχων ρευμάτων και τάσεων της δεκαετίας του 1920, μια λεπτή λυρική νότα. Στη συνέχεια, όμως, το κλίμα της ποίησής του αλλάζει (Εμείς κι οι άλλοι , 1942) και κυριαρχεί η ρεαλιστική προσέγγιση των πραγμάτων, ενώ παράλληλα υιοθετείται ο ελευθερωμένος ή/ και ο ελεύθερος στίχος. Εκτός από την πρωτότυπη ποιητική και θεατρική του δημιουργία, αξιοσημείωτο είναι και το μεταφραστικό του έργο (Τζ. Κητς, Ε. Α. Πόε, Ου. Ουίτμαν, Μ. Γκόρκι κ.ά.)

Άνοιξη / Δημητριάδης Μ. Δημητρός

Κάμποι πρασινοσκέπαστοι, λουλουδισμένοι κάμποι,
με τ’ άνθια τα μυριόχρωμα και το πυκνό χορτάρι,
με το χρυσό το λιόφωτο, το ευωδιαστό θυμάρι,
και τη δροσιά την πρωινή που ίδιο ασήμι λάμπει.
Πουλιά με τα χαρούμενα τραγούδια σας που λέτε

πάνω στα κλώνια των δεντρών, την ώρα που πετάτε,
λεύκες που ονειρεύεστε, πλατάνια που γελάτε,
πεύκα σιγαλομίλητα, ιτιές που όλο κλαίτε.
Ευτυχισμένοι άνθρωποι που γοργοπερπατείτε
με πρόσωπα ζωγραφιστά με της χαράς τις χάρες


όλα στον ίδιο τον σκοπό αρμονικά λαλείτε,
και μιας ζωής καλόχυμης φέρνετε το σημάδι
που την ξαναζωντάνεψαν χιλιόζωες λαχτάρες
και ξανανιώνει μέσα της κάθε παλιό ρημάδι.

Δείλι στην πολιτεία / Δημητριάδης Μ. Δημητρός

Έτσι την ένιωσα τη θλίψη των ανθρώπων.
... Ένα δείλι, σαν περπατούσανε σκυφτοί στο πεζοδρόμι,
είχανε στη μορφή τους, στις κινήσεις, έναν τρόπο
περίλυπο, γιατί στενοί οι δρόμοι,
σα να τους έφραζαν, και μάκραιναν μπροστά τους,
μάκραιναν, σα να ’ταν χωρίς άκρη...
και καθώς έσερναν βαριά τα βήματά τους,
από τα μάτια τους σα να ’λειπε το δάκρυ