Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αγγελίδου Κλαίρη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αγγελίδου Κλαίρη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 2 Απριλίου 2021

Κλαίρη Αγγελίδου (βιογραφικό)

Η Κλαίρη Αγγελίδου γεννήθηκε στην Αμμόχωστο στις 19 Νοεμβρίου 1932. και απεβίωσε την 1 Απρ 2021. 

Η Κλαίρη Αγγελίδου έχει δώσει μέχρι τώρα ένδεκα ποιητικές συλλογές με κυρίαρχο στοιχείο τον προβληματισμό και τη θλίψη για την πικρή μοίρα της Κύπρου, αλλά και την αισιοδοξία της επιστροφής. Γεννημένη στην Αμμόχωστο, σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας και εργάστηκε ως καθηγήτρια και διευθύντρια στη Μέση Εκπαίδευση. Ανέπτυξε έντονη δραστηριότητα κατά την περίοδο του απελευθερωτικού αγώνα 1955-1959, και υπήρξε δραστήριο στέλεχος της κοινωνικής και πνευματικής ζωής στην Αμμόχωστο και αργότερα στη Λεμεσό. Τον Μάιο του 1991 εξελέγη βουλευτής με το Δημοκρατικό Συναγερμό και από το 1993 έως το 1997 υπηρέτησε ως Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού στην κυβέρνηση Γλαύκου Κληρίδη. Τον Ιούνιο του 2005 αναγορεύθηκε Επίτιμη Διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και τον Νοέμβριο του ιδίου έτους Διδάκτωρ του Middlesex University του Λονδίνου. Είναι επίτιμο μέλος του Φιλοσοφικού Συλλόγου Παρνασσός (2006), επίτιμη δημότης Ασπροπύργου (2008), επίτιμο μέλος της Ελληνικής Γλωσσικής Κληρονομιάς και επίτιμο μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Φιλολόγων Ελλάδος (2012).

ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΣΥΛΛΟΓΕΣ 

  • Ποιήματα (1967)
  • Του ξεριζωμού (1975)
  • Νόστιμον Ύμαρ (1982)
  • Εν δήμω Αμαθούντος (1988)
  • Πενταδάκτυλος ο γιος μου (1991)
  • η σιωπή των αγαλμάτων (1994)
  • Πόντια Αλς (1998)
  • Σαλαμίνιες Αύρες (2004)
  • Χοές (2005)
  • Έσοπτρον ψυχής (2007)
  • Αλίανθος (2001)
ΑΦΗΓΗΜΑ

Ο Δρόμος (1997)


Κλαίρη Αγγελίδου : 4 ποιήματα

 

ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΜΕΣ’ ΣΤΟ ΣΥΡΜΑΤΟΠΛΕΓΜΑ
.
Μια πόλη μέσ’ στο συρματόπλεγμα
τριάντα τρία τώρα χρόνια,
η πόλη μου.
Πώς ν’ ανασαίνει μέσ’ στον πνιγερό αγέρα;
Και πού ν’ απλώσει τα μαλλιά της να στεγνώσουν;
Τα βλέφαρά της δεν αντέχουν
τόσο φως.
Αύγουστος μήνας
και τα κρίνα επιμένουν
ν’ ανθίζουν στο Ακταίο.
Μια πόλη μέσ’ στο συρματόπλεγμα.
τα χέρια της ματώνουν
και ποιος να της γιατρέψει
τις πληγές;
Ποιος να στεγνώσει τις ροές
των δακρύων;
Ποιος άραγε θα σταματήσει το κακό;
Μια πόλη μέσ’ στο συρματόπλεγμα
κανείς δεν αφουγκράζεται
την αγωνία της,
ούτε δικοί και μήτε ξένοι.
Αύγουστος μήνας
και τα κρίνα ανθίζουν στο Ακταίο,
όπως και τότε,
που αλλόφρονη μια πόλη,
π πόλη μου,
έτρεχε μέσα στα σοκάκια
και τα μαλλιά της ανέμιζαν
μέσ’ στο χαλασμό
κι ακούγονταν
οπλές αλόγων και καμπάνες
κι οι στέγες έπαιρναν φωτιά
και τσουρούφλιζαν την καρδιά της.
Ολούθε παραμόνευε
ο Φόβος και η Απόγνωση
στα καλντερίμια.
Δεν πρέπει να θυμάται
η πόλη μέσ’ στο συρματόπλεγμα
τις γοερές κραυγές του Αίαντα,
μήτε το θρήνο
των παιδιών της.
Τριάντα τρία χρόνια μέσ’ στο συρματόπλεγμα
η Αμμόχωστος
ονειρεύεται ριπές ανέμων.
Όλο γυρεύει λυτρωμό.
Θέλει αλήθεια να ξεχάσει
τον ξεριζωμό.
.
ΣΤΕΡΝΟΣ ΛΟΓΟΣ
.
Φύλαξε το κλειδί. Είναι του σπιτιού.
Όταν θα πας, ν’ ανοίξεις.
Σε τόπο φύλαξέ το σίγουρο
και κάπου- κάπου να το καθαρίζεις.
Δεν πρέπει να σκουριάσει.
Να’ ναι έτοιμο, μόλις σας πούνε
να γυρίσετε...
Έχω κλειδώσει δυο φορές την ξώπορτα.
Πρέπει να την τραβήξεις προς τα έξω,
μην ξεχάσεις...
Εγώ δε θα γυρίσω, όπως το λογάριαζα.
Εσύ θα πας.
Θα ξαναδείς το περιβόλι και την καρυδιά
που φύτεψα...
Πρόσεχε το κλειδί.
Η αυλή μας θα μοσκομυρίζει
γιασεμιά.
Το κλήμα θα’ χει σίγουρα καρπό...
Μόνο που χρόνια τώρα έμεινε ακλάδευτο.
Όταν θα πας, να φέρεις το Μηνά να το κλαδέψει.
Και μην ξεχάσεις τα βασιλικά στη γλάστρα.
Θα’ ναι όμορφα, Χαρά Θεού, μες στην αυλή μας.
Μην κλαις.
Μονάχα το κλειδί να το φυλάξεις καλά.
Ξέρεις τι δυσκολία θα’ χεις, αν το χάσεις;
Πού να’ βρεις μάστορη να σου αλλάξει κλειδαριά,
όταν στην Πόλη θα γυρίσεις».
.
ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ
.
Ποιητή,
δεν ήρθε ακόμα ο μαντατοφόρος
σε τούτο το αφρογέννητο
νησί.
Ακόμα οι Πύλες τ’ουρανού
κλειστές
και το σκοτάδι της σκλαβιάς
πυκνώνει.
Το σπίτι που “πάει να γίνει φυτό”
χορτάριασε.
Ο Λουίζος κοιμάται στο Φικάρδου
μακρυά
απ’την αμμοχωσμένη πόλη του
την πόλη που κι εσύ αγάπησες.
Ο Τεύκρος κλαίει τον σπαθοκομμένο
Αίαντα
στο θέατρο της Σαλαμίνας
Νύχτα και μέρα…
Όμως εμείς περιμένουμε
“Νήσος τις έστι”.
.
(αφιερωμένο στον Γιώργο Σεφέρη για το “Κύπρον ου μ’ εθέσπισεν)
.
ΤΟ ΜΕΤΕΩΡΟ ΓΙΑΤΙ
.
Ποιο αέτωμα σε κράτησε
μετέωρο
παιδί με τα ξανθά μαλλιά
μέσα στο χαλασμό;
Ποιο χέρι ανίερο
σκόρπισε τη φωτιά
όπου λαμπάδιασε
το νεανικό κορμί σου;
Ποια φλόγα πύρινη
πήρε το σφρίγος
την ανεμελιά
το κάλλος;
Κι έμεινες να αιωρείσαι
στο κενό
ανάμεσα ουρανού και γης
μ’ ένα σωρό γιατί…, γιατί…
.
(αφιερωμένο στον άγνωστο νεκρό του βομβαρδισμού στην Αμμόχωστο, το 1974)
.
Tα ποιήματα ‘’ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ’’, και ‘’ΤΟ ΜΕΤΕΩΡΟ ΓΙΑΤΙ’’ ανήκουν στη συλλογή της Κλαίρης Αγγελίδου με τίτλο “Μαρμαρυγή”, Εκδόσεις Εν Τύποις, 2017

Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2017

Η πολιτεία με το λουλουδένιο πρόσωπο / Αγγελίδου Κλαίρη

Η πολιτεία με το λουλουδένιο πρόσωπο
και το πολύβουο σαν μελίσσι ανθρωπομάνι,
η πολιτεία με το λουλουδένιο πρόσωπο
δε θα ξαναχαμογελάσει πια.
Τα κύματα θα παίρνουν το παράπονο
στης θάλασσας τα βύθη
και τα παλάτια των νεράιδων
θα σειούνται από το θρήνο...

Η πολιτεία με τα ξανθά μαλλιά χαλάστηκε!
Η πολιτεία με τα ξανθά μαλλιά χαλάστηκε!
Δεν έχει τελειωμό το μοιρολόι..
Η πολιτεία με τα ξανθά μαλλιά χαλάστηκε!
Δεν έχει τελειωμό το μοιρολόι..

Όποιο δρόμο και να πάρω / Αγγελίδου Κλαίρη

Όποιο δρόμο και να πάρω, φτάνω πάντα στο ίδιο σημείο
όποια θάλασσα θαυμάσω, φτάνω πάντα στην ίδια αμμουδιά
όποιαν άνοιξη κι αν ζήσω, φτάνω πάντα στην άνοιξη εκείνη
όποια φουρτούνα απαντήσω, φτάνω πάντα στο ίδιο λιμάνι.

Φτάνω πάντα στο ίδιο λιμάνι
στην Αμμόχωστο...
Φτάνω πάντα στο ίδιο λιμάνι
στην Αμμόχωστο...

Η μικρή αχιβάδα / Αγγελίδου Κλαίρη




Η μικρή αχιβάδα
ονειρεύτηκε την πλατιά γαλάζια θάλασσα
χωρίς να υπολογίζει
την αβυσσαλέα ορμή του κύματος
τα όνειρά της τέλειωσαν
στην αμμουδιά
όπου βρέθηκε το καταμεσήμερο
με τα χέρια ανοιχτά
και την καρδιά ρημαγμένη.
Και τα όνειρα;

Ποίημα από τον τόμο "Ιμερτής Κύπρου έπεα, Η ποιητική κατάθεση της

Κλαίρης Αγγελίδου", επιμ.: Θεοδόσης Πυλαρινός, εκδόσεις Καστανιώτη 2008

Εκείνο το σπίτι / Αγγελίδου Κλαίρη

Εκείνο το σπίτι πνιγμένο μες στις κιτριές
τα κρίνα και τα γιασεμιά
ένα με την ψυχή μου
ένα με τα όνειρά μου

Εκείνο το σπίτι πνιγμένο μες στις κιτριές
τα κρίνα και τα γιασεμιά
ένα με την ψυχή μου
ένα με τα όνειρά μου

Κάθε γωνιά του ένα τραγούδι
κάθε σκαλοπάτι και καημός

Εκείνο το σπίτι έχει ψυχή,
εκείνο το σπίτι έχει ψυχή,
κλαίει τα βράδια ασταμάτητα με ένα παράπονο πικρό...

Εκείνο το σπίτι της Αμμόχωστος
είναι το σπίτι μου...

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

Αλίανθος (απόσπασμα) / Αγγελίδου Κλαίρη

Φίλησα τα μάτια σου 
κι άστραψε μέσα μου φώς.
Κράτησα το χέρι σου ζεστό
κι οι έγνοιες έγιναν περιστέρια.

Τραγούδησα μαζί σου
στο λόφο με τις παπαρούνες
 
την ομορφιά και τη ζωή
 
γι’ αυτό σ’ αγαπώ…..
σ’ αγαπώ.

Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

Πάτμος (απόσπασμα) / Αγγελίδου Κλαίρη

Σε περισφίγγουν τα βουνά της άγριας μπόρας
και μόνο η θάλασσα πλαταίνει την ψυχή σου
με τα μπαλκόνια των νησιών
τις ανεμόστρατες γειτονιές των αγγέλων
με τα καράβια που οργώνουν την
και τις νεροσυρμές του Ήλιου.
Νησί ασπρογέννητο της θείας χάρης
μέσ’  τις ραγισματικές του βράχου
αποκαλύπτει ταπεινά ο Ιωάννης
το ανεπανάληπτο της Δικαιοσύνης
«Ο Ήλιος έγνω την Δύσιν αυτού».
Αγγελοκάμωτη Κυρά της ταπεινότητας
των λιγοστών πηγαδιών, των βράχων, των αχινών.
Ωστόσο της σωτηρίας το μήνυμα ευφρόσυνο.
Νησί αιγαιοπελαγίτικο,
χύνεται σαν ποτάμι ορμητικό
απ’  τις ροές του Σύμπαντος Κόσμου,
όπου τα φτερά των αγγέλων
γίνονται νιφάδες χιονιού
άσπιλου παιδικού χαμόγελου.
Εδώ αναβλύζει ο ουρανός
μουσικές φωνές, χωρίς σύνορα,
ασπροσμέτρητες μουσικές φωνές των αγγέλων.

Μνήμες ζωής (απόσπασμα) / Αγγελίδου Κλαίρη

Έτσι ξεκίνησε μία μέρα η αγάπη
Τρύπωσε στην τσέπη,
Του βρεγμένου σακακιού
στη διαδήλωση.
Κοκκίνισε από ντροπαλότητα
για το μεγάλο τόλμημα της.
Μα έτσι έπρεπε να γίνει.
Μια και τα δύο παιδιά
της έστελναν τραγούδια
κάθε μέρα
Κι όλο ρωτούσαν
πότε και πώς θαρθεί.
Κι έτσι εκείνη τ’ αποφάσισε
Κι έδωσε τη χαρά
Τρυπώνοντας στη τσέπη του σακακιού,
αλλά και στην καρδιά τους.

Μάρκος Δράκος (απόσπασμα) / Αγγελίδου Κλαίρη


Δεν τον ετρόμαζε ο πόλεμος
αλλ’ ούτε ο Θάνατος
Σαν λιόντας πολέμησε το κακό.
Άγγελος ήτανε θεόσταλτος
με πύρινη ρομφαία.
Ο Μάρκος Δράκος πέθανε
μα ζει μες τις ψυχές μας
αρχάγγελος της Λευτεριάς
της Κύπρου.

[Και μόνον όταν σκέφτομαι τη θάλασσά σου Αμμόχωστος]

και μόνον όταν σκέφτομαι τη θάλασσά σου Αμμόχωστος
γιορτάζω,
γιορτάζω,
γιορτάζω...

και μπλέκονται στα χέρια μου ένα μάτσο κρίνα της αμμουδιάς σου,
και μπλέκονται στα χέρια μου ένα μάτσο κρίνα της αμμουδιάς σου...

Αμμόχωστος, Αμμόχωστος, Αμμόχωστος...

Πάρα θιν’αλός, έζησα τη ζωή μου
πάρα θιν’αλός
έζησα τη ζωή μου,
εκεί στη θάλασσά σου θέλω ν’ακούσω και να πω
το κύκνειο τραγούδι του θανάτου,
το κύκνειο τραγούδι του θανάτου...


Αγγελίδου Κλαίρη

Κοιμάσαι χωρίς να υποπτεύεσαι / Αγγελίδου Κλαίρη

Κοιμάσαι χωρίς να υποπτεύεσαι την πίκρα μας για το χαμό σου,
κοιμάσαι χωρίς να υποπτεύεσαι την πίκρα μας για το χαμό σου,
γαλήνια μες στην ομορφιά σου
ντυμένη τους ανάερους πέπλους της αυγής...

Και τα δικά μας μάτια μάταια προσπαθούν
να διακρίνουν την ψυχή σου...

Την ψηλαφούμε μόνο με τα χέρια της δικής μας ψυχής
που ακούραστα ψάχνουν μες στο σκοτάδι της ατέλειωτης νύχτας που μας τυλίγει..

Κοιμάσαι χωρίς να υποπτεύεσαι την πίκρα μας για το χαμό σου,
κοιμάσαι χωρίς να υποπτεύεσαι την πίκρα μας για το χαμό σου...