Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αβρααμίδου Χριστιάνα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αβρααμίδου Χριστιάνα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 8 Απριλίου 2020

ΠΑΩ ΓΥΡΕΥΟΝΤΑΣ (ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ) / Ποιητική Συλλογή του Στέφανου Παντελίδη / 2016

ΚΥΠΡΟΣ 2015

Κάποιος να ανάψει πάλι τον ήλιο
κάποιος να πρασινίσει τους κάμπους
κάποιος να ανθίσει τις λεμονιές
κάποιος να ανοίξει τους ορίζοντες
κάποιος
και εμείς θα ακολουθήσουμε.

**

ΠΡΟΣ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ ΓΙΑ ΤΗ ΜΟΝΑ ΛΙΖΑ

Πόσο ν’ αντέξει η καημένη,
στημένη τόσες ώρες στο ατελιέ σου;
Γυναίκα ήταν όλο πάθος.
Κι εσύ ζωγράφιζες φύση νεκρή.
Έχασε στο τέλος το χαμόγελό της.
ΓΓ αυτό και τελικά έμειναν για μας
κάτι μυστήρια απομεινάρια.
ΠΡΟΣ ΔΑΡΒΙΝΟ
Δεν ξέρεις πως μισούμε την αλήθεια;
Αυτό το “απ’ τον πίθηκο”
μάς έπεσε βαρύ.
Ας έλεγες καλύτερα απ’ το παγώνι.
Και η «εξέλιξή» σου ―εν μια νυκτί―
θα γινόταν παγκόσμια αποδεκτή.

**

ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΟΙΗΣΗ

Αφήστε τα ηρεμιστικά.
Διαβάστε λίγη ποίηση.
Στο τρίτο ποίημα,
δεν θα σας κρατούν τα βλέφαρα σας.

**

ΜΗΔΕΝΙΣΤΗΣ;

Ε όχι και μηδενιστής.
Απλώς αντιλαμβάνομαι το μέγεθος μου:
το τίποτα μου μες το σύμπαν
το τίποτα μου μες τον χρόνο
που δίνει τελικά αξία στη ζωή μου.
Άλλοι είναι οι μηδενιστές.
Ανόητα την ύπαρξή τους μηδενίζουν
εν αναμονή της «άλλης ζωής» που ακολουθεί.

**

ΠΑΛΙΡΡΟΙΑ

Ώρες ώρες έρχεται η άμπωτη
και μας αδειάζει.
Μένουμε κόκαλα και σάρκες.
Χωρίς ψυχή, σερνόμαστε χαμένοι.
Κι ύστερα να σου η πλημμυρίδα.
Φουσκώνουμε, τραβούμε
αισιόδοξα μπροστά.
Κι ύστερα πάλι,
έρχεται η άμπωτη.

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2019

[Για μία στιγμή αν τολμήσεις] / Αβρααμίδου Χριστιάνα

Για μία στιγμή αν τολμήσεις
τον ήλιο να δεις μέσα στα μάτια
αλλάζει η απόχρωση της ζωής ή του τέλους
γίνονται τα ονόματα διπλά
οι συρράξεις στο μυαλό ξεθολώνουν.
Οι εφήμερές σου οι σχέσεις
λεπτές
σαν το τρίχωμα μιας ασιάτικης γάτας
που ολονύχτια ουρλιάζει
σπέρνωντας παιδιά
και το εάν και το πόσο το ευχαριστιέται
κανείς στα αλήθεια
δεν μπορεί να το ξέρει.

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2018

[ην Παναγιά συνάντησα πρώτη φορά ] / Αβρααμίδου Χριστιάνα

Την Παναγιά συνάντησα πρώτη φορά στα εικοστρία μου
έξω απ´ τον Άγιο Νεκτάριο όσο περίμενα τον πάτερ.
Την είχα ξαναδεί στον ύπνο μου στα δεκατρία μου
καθώς έβγαινα στον έβδομο
σε πολυκατοικία στο Παγκράτι.
Στα τριαντατρία μου δεν φάνηκε πουθενά.
Σε ανσανσέρ ή σε μονές λίγο να με κοιτάξει.
Στα σαραντατρία μου ήμουνα βέβαιη πια
πως ποτέ μας δεν είχαμε μιλήσει ή ανταμώσει.
Χαλασμένη πια
κινούμαι μονάχη.
Στο εμπορικό που σου χαν κλέψει πέρσι το Πάσχα το πορτοφόλι.
Με τον φόβο να μην ισχύει τίποτα απ´ τα παλιά πια
να χει το πάνω χέρι
να έχει
και τον τελευταίο λόγο στην αγάπη.

Σάββατο 18 Αυγούστου 2018

Όλες οι μέρες χιόνι : Ποιητική Συλλογή της Αβρααμίδου Χριστιάνα εκδοθείσα το έτος 2005

1.

ΣΤΑΜΑΤΑ να μπαίνεις εμπόδιο
στην ευτυχία μου και μη ζητάς την
υπέρβαση να κάνω. Χρόνια
 ολόκληρα μου πήρε να σου μοιάσω
 χρόνια να παραμορφωθώ.


2.

ΕΝΑ εκατομμύριο λέξεις έχω να πω, ένα
εκατομμύριο θάλασσες. Ένα εκατομμύριο λάθη
στο σακάκι μου, μα "ας είναι που φεύγεις η
 τελευταία αυτή φορά".
Έπαψε η ηχώ στην αμμουδιά... Ο καιρός δε
 λέει να φτιάξει.
Ένα πρόχειρο έβαλα στο τραπέζι πρωινό,
δίπλα του, εκατομμύρια λάθη...

3.

ΕΧΕΙ πολύ φεγγάρι απόψε, και από τότε που
σε αγάπησα αυτά τα φοβάμαι.
Είναι λες και χρωστάς στα περσινά
 καλοκαίρια μια χάρη. Είναι λες και
ακούμπησες τον παλιό εαυτό σου στο πλάι.
Περιττό το φεγγάρι απόψε. Και από τότε που
σε αγάπησα, φοβάμαι.

...

14.
ΕΙΜΑΣΤΕ δύο τελευταίες στιγμές
τίποτα άλλο.
15.
ΑΝ ΚΑΠΟΙΑ μέρα αγγίξω το Τέλειο,
με πάσα λεπτομέρεια
τις απορίες σου θα λύσω.
Μεγαλώσαμε και πρέπει να παραδεχτούμε
έρωτα κάναμε
μα δεν κάναμε παιδί.

...

45.
ΔΕΝ ξέρω να αγαπώ.
Μα ξέρω όμως να σκοτώνω.
Φέρε μπροστά μου εκατομμύρια στρατό,
και αν είσαι μέσα εσύ
σκοτώνω.

ΩΡΑ ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΟ ΝΕΡΟ: Ποιητική Συλλογή της Χριστιάνας Αβρααμίδου εκδοθείσα το έτος 2008

...

8
Λίγα τελικά πράγματα
δεν πεθαίνουν με το χρόνο –
ούτε καν με τη ζέστη του καλοκαιριού –
που είναι πάντα αφόρητη
και μόνοι ξαπλώνουμε τα βράδια.
Κανείς να μην μας ακουμπάει,
να μην μας αγγίζει…
κανείς.
12
Απ’ τη στιγμή που το ίδιο το φεγγάρι έχει αρχίσει να
ψεύδεται
πως να πειστείς
πως έρχεται το βράδυ;
13
Αν είναι η ποίηση ευλογία και χάρισμα
γιατί ούτε ένα καλάθι
δεν γέμισα με ψάρια;

...

25
«Παρακαλώ μην αγγίζετε» και «προσοχή εύθραυστο»
– σκορπισμένες εντολές μες τη βιτρίνα.
Μα τι να σε κάνω Ομορφιά
σαν δεν μπορώ να σε αγγίζω…
«Δέκα μέτρα απόσταση» από τον πίνακα κρατήστε,
και από τα «είκοσι να απολαμβάνετε τη θέα».
Μα τι να την κάνω τη ζωή
σαν δεν με αφήνουν να τη ζήσω;
«Παρακαλώ μην αγγίζετε»
και προπαντός μην ξεχνάτε
«ό,τι από εδώ μέσα σπάσετε
το πληρώνετε ακριβά»…

...

34.
Γελάω πολύ,
μα μια ζωή
είμαι για κλάματα.
35
Ξέχασες τη σκιά σου
Και αν θες περνάω
να την αφήσω έξω απ την πόρτα
37
Κάπου σε Ιούλη μέσα
ήρθαν καταστροφές,
μα η γιαγιά επέμενε
σχολείο να μας στέλνει
γράμματα για να μάθουμε,
που δε στείλαμε
ποτέ.

Εσένα σε έχω Ξαναγαπήσει: Ποιητική Συλλογή της Αβρααμίδου Χριστιάνας εκδοθείσα το έτος 2014

 Αν κάθε στίχος μου
ήτανε μια στιγμή,
πλούσια πολύ θα ’χα ζωή
αν και τις στιγμές μου
όλες
δεν τις θυμάμαι.
Αν κάθε στίχος μου
ήταν η άλλη ζωή,
θα ’χα περάσει σε αυτήν
μία μία
όλες τις στιγμές μου.
Αν στους στίχους μου
ακούσατε την καρδιά
πως έφυγα θα μάθατε
–μέσα–
δεν χώραγαν άλλοι.
Παράγωγα
Επίθετα
Επιρρήματα
Ουσιαστικά.
Μια λέξη θυμάμαι εγώ,
Αγάπη.

****

Χίλια και ένα
μέτρησα χθες βράδυ τα μέλη μου.
Μόνο σε μία
και όχι σε χίλιες και μία νύχτες.
Στις χιλιάδες προσωπικότητές μου συστήθηκα
να τις αγγίξω επιχείρησα,
με στένευαν όμως
τα καινούργια μου παπούτσια.

Χίλιες και μία νύχτες σε θυμήθηκα.
Δεν σε συγχώρεσα όμως
σε καμία.
Μνήμες και λεπτομέρεια
πολύ μού στοίχισαν
χίλιους και έναν στίχους ξαναθυμήθηκα,
ούτε ένας
δεν ήτανε δικός μου.

****

Στον Θανάση

Τις μεγαλύτερες αλήθειες
τις λέμε όσο είμαστε μικρά.
Με λόγια απλά
χωρίς καμιά τελεία.

****

Γι άννη, αν γεννήθηκες ξανά,
πάμε για καφέ το βράδυ;
Να περπατήσουμε χωριστά,
και όπου θέλει η Αθήνα,
ας μας βγάλει.

«Φτάσε σε οργασμό κάποια στιγμή»
«σκεφτόμαστε», Γιάννη μού έλεγες,
«πολύ»
αν και εγώ δεν σκέφτηκα
ποτέ τον θάνατό σου.

—«Ωραίο γούστο έχεις στους άνδρες» έλεγες.

—Έμεινα χωρίς παιδί…

Τον οργασμό
μπορείς να μιμηθείς
δεν μπορείς όμως

την αγάπη.

****

ΠΟΙΗΣΗ

κανείς δεν θα ψάξει να σε βρει
μα θα σε δει στη στροφή
σε ένα τοίχο
ολοκόκκινη μπροστά του.

Θα σε δει,
θα σε αρνηθεί,
τρεις φορές το τιμόνι
θα στρίψει απ΄ την άλλη.

***


.....

Βροχές,
εμμονές,
ενοχές,
κραυγές

ένα μηδέν
σαράντα χρόνια
ίδιο μοιάζει.

....

Το τέλος ....

Αργώ πολύ να καταλάβω.

Άτιτλο / Αβρααμίδου Χριστιάνα



Είσαι εκείνο το είδος της νύχτας
που με κάνει να καρφώνω τα μάτια στην αλήθεια
την ξαπλωμένη μες στον απόηχο της σιωπής σου.
Και είσαι εκείνο ακριβώς το είδος της λύπης
που χαμογελά και μυρίζει όπως τα κρίνα,
αφήνοντας την πόλη
να αγαπιέται εν αγνοία της.

Και σαστίζεις…
σαν σου φανερωθεί η καρδιά της ομορφιάς μου
και πασχίζεις να ζήσεις.
Μα είσαι εκείνο ακριβώς το είδος της απουσίας
που αγγίζει κακομαθημένα σαν κύμα,
και εκείνο ακριβώς το είδος της σκιάς
που φεύγει κρυφά
στις μύτες των ποδιών της…

Όλες Οι Μέρες Χιόνι (αποσπάσματα) / Αβρααμίδου Χριστιάνα


1.ΣΤΑΜΑΤΑ να μπαίνεις εμπόδιο στην ευτυχία μου και μη ζητάς την υπέρβαση να κάνω.Χρόνια ολόκληρα μου πήρε να σου μοιάσω χρόνια να παραμορφωθώ.
2.

ΕΝΑ εκατομμύριο λέξεις έχω να πω,

ένα εκατομμύριο θάλασσες.

Ένα εκατομμύριο λάθη στο σακάκι μου,
μα «ας είναι που φεύγεις η τελευταία αυτή φορά».
Έπαψε η ηχώ στην αμμουδιά…
Ο καιρός δε λέει να φτιάξει.
Ένα πρόχειρο έβαλα στο τραπέζι πρωινό,
δίπλα του,
εκατομμύρια λάθη...
3.
ΕΧΕΙ πολύ φεγγάρι απόψε,
και από τότε που σε αγάπησα
αυτά τα φοβάμαι.
Είναι λες και χρωστάς
στα περσινά καλοκαίρια μια χάρη.
Είναι λες και ακούμπησες τον παλιό εαυτό σου στο πλάι.
Περιττό το φεγγάρι απόψε.
Κι από τότε που σε αγάπησα,
φοβάμαι.
4.
ΤΟ ΜΥΑΛΟ μου επικίνδυνο
για τις γειτονιές τις παλιές.
Εκεί που τα άτυχα παιδιά
Κοιτάζονται στα μάτια.

5.
ΜΕΓΑΛΩΣΑΜΕ...
Περίσσια μας φάνηκαν τα φώτα.
Ώρα χαράματα ιδρωμένοι σηκωθήκαμε
και σβήσαμε τον ήλιο.
6.
ΧΙΛΙΟΙ και δύο τρόποι υπάρχουν να αγαπάς
μα απ' αυτούς
δεν έμαθες κανένα.
7.
ΔΕΝ καταλαβαίνω
πώς όλα προλαβαίνουν να συμβούν
μέσα στο γέλιο και το κλάμα σου.
8.
ΤΟ ΜΟΝΟ που μπορούσα να δω απ' τη θέση μου,
ήταν οι κύκλοι από καπνό που ανάπνεες.
Και ήθελα να σου κλείσω το μάτι
-το δεξί-
και ας μην το ξανάκανα ποτέ μου.
Αν τα προβλήματα σου είναι πολλά,
δώσε μου να λύσω έστω κι ένα.
9.
ΤΙΠΟΤΑ δεν έκανα για σένα.
Αν και σε έσωσα από βέβαιο θάνατο
-ακόμα ένα…
Πιο μελαχρινό,
πιο ώριμο,
πιο σέξι.
10.
ΕΙΝΑΙ κυρίως τα βράδια που διψάω
γιατί σε σκέφτομαι πολύ
κι ιδρώνω.
11.
Ο ΑΕΡΑΣ της νύχτας έχει πια κρυώσει.
Μαύρη πάντα η σελήνη,
γένους θηλυκού.
12.
ΕΙΝΑΙ μια από κείνες τις μέρες
που ό,τι και να κάνω έχει ζέστη.
Και πρέπει ν' αποδείξω
πως μπορώ να σταθώ
έστω στο ένα μου πόδι
έστω στο αριστερό.
13.
ΔΕΝ με νοιάζει τι βρίσκεται
κάτω απ' το πουκάμισό σου.
Ασχολούμαι με την αγάπη,
μα όχι σε τέτοιο βαθμό.
14.
ΕΙΜΑΣΤΕ δύο τελευταίες στιγμές
τίποτα άλλο.

15.
ΑΝ ΚΑΠΟΙΑ μέρα αγγίξω το Τέλειο,
με πάσα λεπτομέρεια
τις απορίες σου θα λύσω.
Μεγαλώσαμε και πρέπει να παραδεχτούμε
έρωτα κάναμε
μα δεν κάναμε παιδί.
16.
ΤΟ ΛΑΘΟΣ είναι
που δεν λες να καταλάβεις το λίγο σου.
Τα ρούχα που φόρεσες βαριά
για τη γη των γυμνών και των ξένων.
17.
Μ' ΕΧΕΙΣ κάνει να περπατώ στα σκοτεινά
και σημασία να μη δίνω στην Αγάπη.
18.
ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ λιγόστεψε
κι άλλο πια δεν βαστάει
τις παραξενιές σου να μετράει
και με κούφια λόγια
να σε ντύνει το πρωί.
19.
ΚΑΠΟΙΟΣ πίστεψε σε μένα,
κι έχει αρχίσει στη θάλασσα
αναταραχή.
Σου 'πα μην λες το όνομά μου πολύ
Αν το ακούσει η Ζωή,
θα τρομάξει.
20.
ΜΗΝ προσπαθείς τόσο πολύ.
Η άσπρη μέρα που θα 'ρθει
θα 'ναι γεμάτη χιόνι.
Και μην κουράζεσαι πια πολύ
οι μέρες σου όλες άσπρες,
όλες οι μέρες
χιόνι.
21.
ΔΕΝ ξέρω κατά πόσο για όλα αυτά
ευθύνεται το πρωί,
το μεσημέρι,
το βράδυ
ή τα ταξίδια
που δε σώσανε να γίνουνε ποτέ.
22.
ΜΟΥ 'μαθες τα αρχικά της καληνύχτας,
και ξέρω τώρα πια
πότε νυχτώνει.
23.
ΠΟΝΑΩ…
σε γόνατα, δάχτυλα, χείλη.
Μα πιο πολύ πονάω
που έφυγες πριν ένα λεπτό,
χωρίς να δεις που πονάω
να πονέσεις.
24.
Ο ΚΟΣΜΟΣ Σάββατο βράδυ δεν αγαπάει.
Είπε να περιμένω Κυριακή.
Ο κόσμος Σάββατο βράδυ ούτ' απαντάει.
Και μου 'πε πάλι να ρωτήσω Κυριακή.

25.
ΔΕΝ ξέρω τι μου συμβαίνει,
κρατάει όμως πολύ,
και σώθηκε η υπομονή
από την τόση ζέστη.
26.
ΤΗ ΝΥΧΤΑ που διάλεξες να με ερωτευτείς
ήμουν ακόμα παιδί,
από άγνωστη ήσουν για μένα φυλή
κι ανάποδα έβαζες τα βράδια το σταυρό σου.

27.
ΕΧΩ πια χάσει την αίσθηση του χρόνου,
την έχω αφήσει στο παγκάκι της γειτονιάς.
Εις γνώσιν μου κείτεται εκεί τα τελευταία οχτώ
χρόνια.
Αν είναι εκεί!
Κι αν είναι οχτώ!
Αφού έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου.
28.
ΜΗΝ μιλάς άλλο για όνειρα τα βράδια...
Δεν υπάρχουν πολλά
στη ζωή να με κρατήσουν.
Λίγος καπνός,
μια βότκα
και ένα πορτοκάλι.
29.
ΛΕΝΕ τα δύσκολα περνούν μα σε μένα επιστρέφουν.
Ταξίδι δεν κάνει πια κανείς
και όλοι φεύγουν.
Μυριάδες πέτρες ρίχνω στη θάλασσα
που πάντα
σε στοχεύουν.
30.
ΘΑ μπορούσα να σου δώσω
λίγη απ' τη θλίψη μου
είναι ξανθιά, είναι λεπτή και έχει όμορφα μάτια.
Την κρατώ ζεστή, κάτω απ' το μαξιλάρι
μέχρι που βαραίνουν οι ώμοι τα βράδια.
Θα μπορούσα να σου δώσω αρκετή απ' τη θλίψη μου,
μα φοβάμαι
μη δεθείς κι εσύ μαζί της.
31.
ΔΕΝ είναι οι λέξεις, μην το πεις.
'Αλλοι ευθύνονται
για την κατάντια της αγάπης.
32.
ΔΕΝ καταλαβαίνω,
γιατί ενώ εγώ ελπίζω πολύ,
όλοι λένε πως δεν έχω καμιά ελπίδα.
33.
ΛΕΣ: -«Πώς να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εσένα;»
και λέω: -«Τρέχα, θ' αργήσουμε,έρχεται ο κατακλυσμός".
Και αν χαθούμε εμείς,
θα εξαλειφθεί το είδος μας,
που είναι το πιο Ωραίο,
το πιο Φαντασμαγορικό.
34.
ΣΟΥ επιτρέπω να με κοιτάς όλο το απόγευμα
μα να με αγαπάς μονάχα το Σεπτέμβρη.

35.
ΣΥΝΤΗΡΟΥΜΑΙ για σένα
χρόνια κάτω από πάγους
και διατηρούμαι για σένα στα πιο βαθιά κρύα νερά
που κοιμάμαι και ξυπνάω δε ρωτάς
και έχω παγώσει τόσα χρόνια για σένα
απ' την κορφή ως τα νύχια
ολοκληρωτικά.
36.
Ό,ΤΙ αργεί να τελειώσει,
Κρατά λιγότερο.
Ειδικά όταν περπατάς με το χέρι στη μέση.
Και δεν αγγίζεις,
δεν ακουμπάς,
μα μόνο κρατάς
ουδέτερες στάσεις.
37.
ΤΟ ΠΡΙΝ, το μετά και το τώρα
ώρες πολλές μίλησαν και δεν τα βρήκαν.
38.
ΜΙΑ φορά και έναν καιρό,
στη ζωή μου άργησες πολύ να γυρίσεις.
Ήρθες πάνω στο γλέντι,
ήρθες πάνω στο φως.
Κόπιασε.
Στο τραπέζι μου πάνω φρούτα,
πικρός καφές
και παξιμάδι.
39.
ΜΙΑ φορά και έναν καιρό
της Αγάπης ζήτησα να μ' αγαπήσει.
Τη βάφτισα κάτι ολότελα απλό
που έμελλε να γίνει το όνομά σου.
40.
ΘΕΛΩ να σου μιλήσω
για το Τέλος του Κόσμου.
Να σου αριθμήσω
τα όσα με ενοχλούν πριν κοιμηθώ τα βράδια.
Οφείλω να πω:
τα σφάλματα είναι τώρα δεκατρία.
Περιττός αριθμός
Μες στο ζυγό της αγάπης.
41.
ΠΕΡΠΑΤΩ
όπου δεν μιλά κανένας.
Για το μακριά σου ευθύς κινώ
με θυμό,
κουπί,
κι αέρα.
42.
(ΔΕΝ καταλαβαίνεις τι λέω,
πόσο μάλλον αυτό που θα 'θελα να πω.)
43.
ΜΥΡΙΖΕΙ θάλασσα η κάθε αυγή...
Θα 'ναι μάλλον
που σκέφτομαι το κύμα.
44.
Ο,ΤΙ μπορεί να κάνει ένα αγόρι με ένα κορίτσι
το έκανε ο Χριστός με όλο τον κόσμο.
45.
ΔΕΝ ξέρω να αγαπώ.
Μα ξέρω όμως να σκοτώνω.
Φέρε μπροστά μου εκατομμύρια στρατό,
και αν είσαι μέσα εσύ
σκοτώνω.
46.
ΑΓΟΡΑΣΑ σήμερα με το νήμα των χεριών σου μια
Ελπίδα.
Γυναίκα έμοιαζε,
ίδια καταιγίδα.
Στα πόδια μου σύρθηκε,
τρεις φορές μ' απαρνήθηκε,
γύρισε,
με κοίταξε
και γέλασε δυνατά.
47.
ΠΑΝΩ που πίστευα πως είχες τελειώσει -αρχίνησες,
μα την καλή μου διάθεση
δεν είχα ετοιμάσει,
μια σούπα ζεστή να σου φτιάξει
(τις τσάντες απ' τους ώμους να σου πάρει)
και με ευλάβεια απ' τη ζωή μου
να σου δείξει πώς θα βγεις.

48.Ο ΧΩΡΟΣ, ο Χρόνος και ο Χάρος είναι αφέλειες που ξεκινάνε από Χ.

Οι θάλασσες /Αβρααμίδου Χριστιάνα

Της είπαν πως οι θάλασσες δεν είναι όλες ίδιες,
μα άσχημη νύχτα ήτανε αυτή που `χε περάσει.
Φόρεσε κάτι πιο ζεστό το κρύο να βγει από μέσα
και ξάπλωσε και περίμενε μια θάλασσα να φτάσει.

Εσύ είσαι έτσι μια ζωή, ανάσκελα στο κρεβάτι,
μια θάλασσα περιμένοντας που αργούσε πάντα να `ρθει.
Αφού, της είπαν πως οι θάλασσες δεν είναι όλες ίδιες,
μα άσχημη νύχτα ήτανε αυτή που `χε περάσει.

Της είπαν πως οι θάλασσες δεν είναι όλες ίδιες
και μία μόνο ικέτευε να `ρθει να την αγγίξει.
Μια θάλασσα περίμενε που να της κάνει χάρη,
στο κύμα να την πάρει, στο κύμα να την πνίξει.

Εσύ είσαι έτσι μια ζωή, ανάσκελα στο κρεβάτι,
μια θάλασσα περιμένοντας που αργούσε πάντα να `ρθει.
Αφού, της είπαν πως οι θάλασσες δεν είναι όλες ίδιες,
μα άσχημη νύχτα ήτανε αυτή που `χε περάσει.

Φόρεσε κάτι πιο ζεστό το κρύο να βγει από μέσα
και ξάπλωσε και περίμενε μια θάλασσα να φτάσει.

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2016

Χριστίνα Αβρααμίδου (βιογραφικά στοιχεία)

Η Χριστίνα Αβρααμίδου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1978. 
Κατάγεται από την Κύπρο.. 
Σπούδασε αγγλική γλώσσα και φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Κύπρου.

Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Warwick στο Ηνωμένο Βασίλειο στον κλάδο της αγγλικής λογοτεχνίας και ψυχανάλυσης.

Το 2002 πήρε το κρατικό βραβείο Νέου Λογοτέχνη για τη συλλογή της "Ένας λόγος για να αγαπήσεις τη νύχτα" από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου.

Ποιήματα  της έχουν δημοσιευθεί σε εφημερίδες και λογοτεχνικά περιοδικά σε Κύπρο και Ελλάδα και ποιήματά της μεταφράστηκαν σε ισπανικά, ιταλικά, σέρβικα,
γερμανικά και αγγλικά. Ποίημα της εχει μελοποιηθεί από τον συνθέτη Γιώργο θεοφάνους: τραγουδώ το νησί μου.


Ποιητικές συλλογές:

1999 Σχοινιά και Ναυγια, λευκωσία
2002. Ενας λόγος για να αγαπήσεις τη Νύχτα, Πλανόδιο
2005. Ολες οι μέρες χιόνι, Πλανόδιο
2008 Ωρα κατω απο το νερό, Εψιλον
2011. Ματια αναποδα, λογοτεχνικά σημειώματα
2014. Εσενα σε έχω ξαναγαπήσει, Οροπέδιο

Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014

Χριστιάνα Αβρααμίδου: Μετά από κάθε έκδοση νιώθω σαν να κυκλοφορώ χωρίς ρούχα ή γυαλιά, ότι είμαι διάφανη και κάποιος μπορεί να δει από μέσα τα πάντα λες και κάνω ακτινογραφία…


… Μου αρέσει η ασφάλεια της ρουτίνας μου. Κάθε αλλαγή για μένα, από την πιο μικρή ως τη πιο μεγάλη, σημαίνει και ένα ποίημα


 Άνθρωπο δε βρίσκεις πια
 κουρασμένος να μην είναι.
 Ανελκυστήρες και κυλιόμενες
 δεν ξέρω γιατί λειτουργούν.
 Σέρνω πόδια και ψυχή,
 δίχως να ξέρω
 αν είναι τα δικά μου
 όλο τον κόσμο σού λέω Γιάννη κουβαλώ,
 τον δάσκαλο,
 τους μαθητές απ’ το κρυφό σχολειό,
 τον Πενταδάχτυλο
 και μια θάλασσα
 που ώρες ώρες
 ακόμα μού μοιάζει.

γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας


Την ποίηση της κας Χριστιάνας Αβρααμίδου την συνάντησα εντελώς τυχαία (φράση χιλιοειπωμένη αλλά ταιριάζει απόλυτα στον προσδιορισμό του ανταμώματος μου με την ποίησή της)  σε μια προσπάθεια καταγραφής του συνόλου των Ποιητών και Ποιητριών της Κύπρου. Από τότε έχει περάσει καιρός αλλά όταν θέλω να διαβάσω ένα κομμάτι του εαυτού μου ρίχνω μια ματιά στους στίχους της. Γιατί εκεί μέσα αισθάνεσαι ότι έχουν εγκλωβιστεί η αγάπη, η προδοσία, η χαρά, η λύπη, η μοναξιά όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα, οι μικρές και μεγάλες στιγμές μας. Η ποίησή της θα μπορούσε να είναι ο καθρέφτης μας. 
Γεννήθηκε στην Αθήνα και κατοικεί στη Μεγαλόνησο. Από το 1999 που εξέδωσε την 1η της ποιητική συλλογή, μέχρι και σήμερα έχουν περάσει 15 χρόνια και μετρά έξι ποιητικές συλλογές.
1999 «Σχοινιά και Ναυάγια»
2002 «Ένας λόγος για να αγαπήσεις τη Νύχτα»
2005. «Όλες οι μέρες χιόνι»
2008 «Ώρα κάτω από το νερό»
2011. «Μάτια ανάποδα»
2014. «Εσένα σε έχω ξαναγαπήσει»
Η Ποιητική της συλλογή «Ένας λόγος για να αγαπήσεις τη Νύχτα» πήρε το 2003 το κρατικό βραβείο Νέου Λογοτέχνη.
Αξιοσημείωτη η χρονική ακολουθία των εκδιδομένων της συλλογών. Κάθε τρία χρόνια. Σαν να μας καλεί σε κάποιο γενέθλιο σημαντικό γεγονός, σαν να μας καλεί στην αναγέννηση της. Μας παρασέρνει μας τους στίχους της γιατί όπως χαρακτηριστικά αναφέρει και η ίδια: «Αυτή είναι η επιτυχία της ποίησης να παρασέρνει και όχι να αφήνει απλά αδιάφορο τον αναγνώστη»
Ποιήματα της έχουν μεταφραστεί σε ιταλικά, γερμανικά, αγγλικά και ισπανικά, και ένα ποίημα έχει μελοποιηθεί από τον συνθέτης Γιώργο Θεοφάνους και έχει συμπεριληφθεί στο δίσκο:            Τραγουδώ το νησί μου.
Την κα Χριστιάνα Αβρααμίδου, πρέπει να την ευχαριστήσουμε θερμά, διότι έκλεψε μέρος από τον πολύτιμό της χρόνο και δέχτηκε να απαντήσει στις ερωτήσεις μας.



1. Γεννηθήκατε στην Αθήνα, σπουδάσατε όμως στην Κύπρο και συνεχίζετε να δραστηριοποιήστε στη Μεγαλόνησο. Πως επιλέξατε την Κύπρο; Υπάρχει κάποιος βαθύτερος συνδετικός κρίκος με την δεύτερη αυτή Ελλάδα;
Χ Α: Γεννήθηκα Αθήνα εκεί όπου κατέληξε η οικογένειά μου μετά την εισβολή του 74. Τον πόλεμο δεν τον έζησα αλλά τον βίωσα μέσα από την αγωνία της μητέρας μου να φτιάξει κάποτε ένα ξανά δικό της σπίτι. Την Αθήνα την αγάπησα σαν τόπο μου αφού εκεί μεγάλωσα, εκεί έκανα τις πρώτες φιλίες, εκεί αγάπησα τα γράμματα και το σχολείο. Όταν κάποτε αξιωθήκαμε να επιστρέψουμε στο νησί -εγώ ήμουν 11 ετών- βίωσα το δικό μου ξεριζωμό αφού έφευγα από τον τόπο που εγώ γεννήθηκα.  Την Κύπρο την αγάπησα έντονα και βαθιά για την γαλήνη της, την ηρεμία της και τα βάσανά της και όταν ξένο χέρι μεσολάβησε για να ορίσει τη μοίρα της στον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο (του παραλόγου) που ζούμε βίωσα ένα δικό μου 74 με την οργή, τη θλίψη και την απόγνωση να με κυριεύουν πολύ συχνά ομολογώ.

2. Το 1999 εκδώσατε  την πρώτη σας ποιητική συλλογή με τίτλο "Σχοινιά και Ναυάγια" με χορηγία του Πανεπιστημίου Κύπρου. Ουσιαστικά τη χρονιά εκείνη σας γνωρίσαμε στα γράμματα. Από τότε έχουν περάσει 15 ολόκληρα χρόνια. Εντοπίζετε εσείς προσωπικά διαφορές στην Ποιήτρια του χθες από την ποιήτρια του σήμερα;
Χ Α : Ουσιαστικά τη χρονιά εκείνη και εγώ με γνώρισα στα γράμματα μέσα στον ευρύτερο κόσμο αφού όλα τα υπόλοιπα  ποιήματα ή πεζά είχαν γραφτεί αποκλειστικά για εμένα και όχι για να τα μοιραστώ (μια άλλη ενδόμυχη και πιο επώδυνη διαδικασία). Διαφορές υπάρχουν πολλές τόσο στην ποιήτρια όσο και στον άνθρωπο. Η μια και έντονη είναι πως το 99 ξεκίνησα παλεύοντας με τη γλώσσα (και το νόημά της) για να στραφώ αργότερα στην απλότητα της που είναι όλη της η μαγεία. Σε ένα κείμενο πρόσφατα ανέφερα πως ξεκινάμε εμείς οι γραφείς μαχόμενοι με τις λέξεις, από άρνηση ακόμα, για να ηρεμήσουμε με τα χρόνια και να καταλάβουμε πως η μαγεία της γλώσσας είναι η απλότητα, πως η πιο αληθινή γλώσσα είναι η  παιδική. Γιατί είναι η αληθινή. Το ακριβή αποτύπωμα του τί αισθανόμαστε και σκεφτόμαστε. Χωρίς δεύτερες σκέψεις και κοινωνικές κομψότητες. Η ποιήτρια του τότε ήταν δειλή. Η ποιήτρια του σήμερα δεν φοβάται να κρύψει τίποτα πίσω από πολλά πολλά λόγια και παρομοιώσεις. Και θέλω να πιστεύω πως έχει ακόμα πράγματα να πει.

3. Η τελευταία σας Ποιητική Συλλογή:  Εσένα σε έχω ξαναγαπήσει, (Οροπέδιο) εκδόθηκε φέτος. Θέλετε να αναφερθείτε σ΄ αυτή. Πως σκεφτήκατε να προχωρήσετε στην έκδοσή της;
Χ Α: Η τελευταία μου ποιητική ήταν έκδοση απόφασης. Κάθε 3 χρόνια αν προσέξετε προβαίνω σε αποκαλύψεις. Σε αυτά τα τρία χρόνια από τη δημοσίευση του Μάτια Ανάποδα (την προτελευταία συλλογή) , συνέβησαν πράγματα στη Χριστιάνα που είπε ή τώρα ή ποτέ. Οπότε ήρθε το Εσένα σε έχω ξαναγαπήσει. Που ήταν ένα προσωπικό στοίχημα. Μπορώ ακόμα να εκφράσω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου; Μπορώ να ταξιδέψω και τον αναγνώστη μαζί μου; Μπορώ να αγγίξω την αγάπη όπως στα 19 μου; Μπορώ να ζήσω την ίδια ένταση και το ίδιο ξεσηκωμό μέσα μου;  Και αποκαλύπτω πως το εσένα σε έχω ξαναγαπήσει με αναστάτωσε όσο καμία άλλη συλλογή. Ήταν η προσπάθειά μου να συναντήσω ξανά κόσμο που έφυγε από τη ζωή υπερπηδώντας το θάνατο.  Από όλες τις απώλειες πιστεύω αυτή που αφήνει ένας θάνατος είναι η πιο σουρεαλιστή. Η απώλεια ήταν πάντα έντονη στην ποίησή μου αλλά το πώς την υπερπήδησα φαίνεται στο Εσένα σε έχω ξαναγαπήσει. Που μαζεύεις σουβενίρ τις αναμνήσεις πια και λες μακάρι όποιος και αν έφυγε να είναι καλά εκεί που είναι.  Αυτό είναι ένα εσωτερικό επίτευγμα.  Κόσμος και πράγματα έρχονται και φεύγουν για να γίνεις αν καταφέρεις με τον καιρό ολοκληρωμένος άνθρωπος. Με άξονα την αγάπη και μόνο.

4. Διαβάζοντας τις Ποιητικές σας συλλογές διαπιστώνω ότι παίζετε με τα συναισθήματα και τις ψυχικές καταστάσεις της ανθρώπινης ύπαρξης. Η αγάπη, η προδοσία, η χαρά, η λύπη, η μοναξιά, κτλ δημιουργούν ένα ανθόκηπο συναισθημάτων που παρασέρνει τον αναγνώστη. Όταν γράφετε ποίηση σκέφτεστε αυτό. Να παρασύρετε τον αναγνώστη στα μονοπάτια σας;
Χ Α: Αυτή είναι η επιτυχία της ποίησης να παρασέρνει και όχι να αφήνει απλά αδιάφορο τον αναγνώστη. Είναι τόση η ένταση στα μέσα μου την ώρα της σύνθεσης που σκέφτομαι άραγε θα νιώσει το ίδιο και αυτός που θα το διαβάσει; Η άποψη  του αναγνώστη με νοιάζει. Γιατί η ποίηση είναι τέχνη οικουμενική. Δεν γράφουμε για την πάρτι μας. Γράφουμε για να εκφράσουμε όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα που νιώθει ο καθένας. Για να πούμε βασικά, δεν είσαι μόνος. Και εγώ το ίδιο νιώθω όπως εσύ..

5. Πότε ξεκινήσατε να γράφετε ποίηση; Πότε ανακαλύψατε αυτή την φλέβα να κυλά μέσα σας; Συνέβη κάτι που σας έσπρωξε στην αγκαλιά της;
 Χ Α : Ένα σφίξιμο συνέβη, ένα τρέμουλο, μια ανησυχία ή μια ανάγκη να πω και στον άλλο τι συνέβαινε. Η απλά έμπνευση συνέβη. Μια εικόνα χίλιες λέξεις. Από παιδί γράφω. Στο δημοτικό και μέχρι τα 16 έγραφα μόνο πεζό λόγο. Δεν είχα περιορισμούς στο πεζό λόγο. Είχα ολόκληρο τετράδιο για να πω ακριβώς το ίδιο πράγμα που σήμερα λέω με μόνο 2 στίχους.  Μεταπηδάω στον πεζό λόγο και σήμερα ανάλογα με το τι θέλω να καταπιαστώ.  Λογική ή συναίσθημα.

6. Υπήρχαν περιπτώσεις που ενώ στείλατε ποιήματα για έκδοση, αμφιβάλλατε για την ολοκλήρωσή τους. Θελήσατε να σας τα επιστρέψουν για μια δεύτερη ή και Τρίτη ματιά, για μια αναθεώρηση;       
 Χ Α: Υπάρχουν ποιήματα που μόλις τελειώσουν δεν θέλω να τα ξαναδώ καθόλου και άλλα που φωνάζουν μέσα μου πως θέλουν δεύτερη ματιά και περιποίηση. Αυτό είναι σαν να έρχεται η έμπνευση πλάι μου κάποτε και μόλις φύγει από το παράθυρο τελειώνει το ποίημα και εγώ μένω με χαμόγελο. Άλλες φορές, που με οδηγεί μια σκέψη αντί ένα συναίσθημα, βλέπω ξανά το ποίημα για να το φτιάξω στα μέτρα και του αναγνώστη. Αν δεν καταλάβει αυτός/αυτή, ποιο το νόημα; Αν πάλι είναι κάτι εντελώς προσωπικό, χωράει σκέψη αν θα βγει πια στον έξω κόσμο γιατί θα αφήσει μόνο απορία και αδιαφορία στον αναγνώστη.


7. Όταν τελειώσετε μια ποιητική συλλογή, υπάρχει αγωνία για την τύχη της; Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος που αντιμετωπίζεται τότε;
Χ Α: Φυσικά υπάρχει. Είναι σαν να εκτίθεται σε ράφι η ψυχή μου.  Μετά από κάθε έκδοση νιώθω σαν να κυκλοφορώ χωρίς ρούχα ή γυαλιά, ότι είμαι διάφανη και κάποιος μπορεί να δει από μέσα τα πάντα λες και κάνω ακτινογραφία. Είναι τρομαχτικό αίσθημα γιατί οι ποιητές νομίζω είναι χαμηλών τόνων άτομα, τουλάχιστον εγώ ακόμα έτσι είμαι. Η κριτική με βοηθάει πολύ. Μπορεί να θυμώσω λίγο αλλά μετά μου δίνει πολύ τροφή για περαιτέρω δημιουργία.  Κανείς ποτέ δεν ξέρει όμως στα αλήθεια τι θέλει να πει η γιατί γράφτηκε το τάδε ποίημα. Ποίημα από μόνο του είναι η αντίδραση συναισθημάτων που προκαλεί που είναι μαγεία όποια και αν είναι.


8. Σ΄ ένα ποίημά σας  γράφετε:

Τον οργασμό
μπορείς να μιμηθείς
δεν μπορείς όμως
την αγάπη.

Κι όμως έχω την αίσθηση ότι οι ανάμεσά μας υπάρχουν άνθρωποι που στο θέμα της αγάπης παίζουν θέατρο. Μιμούνται. Ίσως κάνουμε λάθος, μα θα θέλαμε εκτενέστερα την άποψή σας πάνω στο θέμα που προκύπτει από τους παραπάνω στίχους.
 Χ Α: Όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα μπορείς να τα μιμηθείς. Φόβο, ζήλεια, θυμό, αυτό είναι η τέχνη της υποκριτικής. Την αγάπη μπορείς αρχικά να την μιμηθείς αλλά όχι για πολύ.  Και αγάπη είναι το συναίσθημα που ορίζει ο χρόνος. Όπως τον έρωτα. Σε συνεπαίρνει τα πρώτα χρόνια και η μαγεία του χάνεται αφού γίνεται κάτι πιο βαθύ. Το βάθος αυτό είναι η αγάπη. Που δεν χωράει δυο. Η ανάγκης του άλλου προηγείται των πάντων. Όχι η δική σου, του άλλου. Σε αυτή την πορεία παίρνουν σάρκα και οστά οι λέξεις αυτοθυσία, αυταπάρνηση και  αυτοπραγμάτωση.  Ζεις απλά για να πληροίς τις ανάγκες του ανθρώπου που αγαπάς και γίνεσαι μέσα από αυτό καλύτερος άνθρωπος. Το ίδιο με όταν γίνεσαι γονιός, που παύει το εγώ πια. Την αγάπη την ορίζει ο χρόνος, ούτε η έλξη, ούτε το σεξ, ούτε η συντροφικότητα. Δεν είστε ένα με τον άλλο όπως στην πορεία του έρωτα, γίνεστε δύο που συμπληρώνει το ένα το άλλο.  Είναι όπως σαν παιδιά του Θεού Τον αγαπάμε χωρίς ανταλλάγματα, αυτή είναι μια μαγική αγάπη και μοναδική. Με τον ίδιο τρόπο πρέπει να αγαπάς και τους άλλους. Και η μίμηση αρχικά καλή είναι, σε βάζει σε μια πορεία και μαθαίνεις μέσα από αυτήν τα καλά πράγματα που μπορεί να σου στείλει πίσω. Χωρίς να τα επιδιώκεις φυσικά. Η αγάπη είναι αίσθημα που δεν φεύγει άμα θυμώσεις και βριστείς, σε κάνει να νιώθεις ένα γλυκό βάρος και σε γεμίζει την ανάγκη της συγγνώμης.  Αφού όλα τα άλλα είναι κουροφέξαλα.

9. Πόσο σας βοήθησε η τεχνολογία στην προώθηση του έργου σας; Πιστεύετε στην αναγκαιότητά της ακόμα και στα γράμματα, στις τέχνες;
Χ Α: Πονεμένη ιστορία άστο. Μου σπάνε τα νεύρα οι υπολογιστές και τα κινητά. Τα χω ανάγκη για αυτό.

10.Αισθάνεστε ποιήτρια; Πως είναι να είστε γνωστή σε ένα τέτοιο χώρο; Η καθημερινότητά σας πως είναι;
Χ Α: Νομίζω κανένας ποιητής δεν θεωρεί γνωστό τον εαυτό του. Δεν γράφεις για να γίνεις γνωστός αλλιώς θα γύριζες ταινία.  Είναι αρκετό να σε διαβάζουν αυτοί που αγαπάς. Χαίρομαι πολύ όταν κάποιος μου πει πως με διάβασε, αυτόματα τον νιώθω σαν δικό μου άνθρωπο λες και τον ήξερα από πριν.  Αυτή είναι η μαγεία της ποίησης και είναι μοναδική.
Η καθημερινότητά μου είναι δουλειά, βόλτα το σκυλί, τηλεόραση και πάλι απ’ την αρχή. Άμα αλλάξει αυτό η αλλαγή  με αναστατώνει, κάτι που συμβαίνει όποτε βγει ποιητική. Μου αρέσει η ασφάλεια της ρουτίνας μου. Κάθε αλλαγή για μένα, από την πιο μικρή ως τη πιο μεγάλη, σημαίνει και ένα ποίημα. Σκεφτείτε λοιπόν τι γίνεται τώρα που τρελάθηκε ο καιρός και από ζέστη το ένα λεπτό γίνεται συννεφιά το επόμενο. Απότομα αλλάζει και εμένα όλο μου το είναι και μπαίνω στον κόσμο της δημιουργίας χωρίς καμία προειδοποίηση. Είναι όμως όμορφο το μετά. Νιώθεις να χεις χάσει όλο το περιττό σου βάρος.  Και μπαίνεις στη ζωή φτου και απ την αρχή, πάντα σαν μικρό παιδί.

...



Δυστυχώς κάπου εδώ  τελείωσε και η επαφή που είχαμε με την ποιήτρια κα Χ. Αβρααμίδου. Μέσα στο ελάχιστο διαθέσιμο χρόνο προσπαθήσαμε να διεισδύσουμε στη ζωή της ως ποιήτρια, να γνωρίσουμε μικρές αλήθειες και κυρίως να ακούσουμε τις σκέψεις της. Την ευχαριστούμε για μια ακόμα φορά.