ΑΝΕΙΠΩΤΑ ΛΟΓΙΑ / Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα

Ανείπωτα λόγια τής ψυχής,
στά μάτια καθρεφτίζουν,
τά χείλη τρεμουλιάζουνε,
τά πόδια πιά λυγίζουν.

Ανείπωτα λόγια τής ψυχής,
εις τόν λαιμό κομπιάζουν,
πέτρα γίνονται ,
καί τήν πνοή τήν φράζουν.

Ανείπωτα λόγια τής ψυχής,
μέσα μας στοιβαγμένα,
μά δέν τολμούν νά ειπωθούν,
μένουν καθηλωμένα.

Ανείπωτα λόγια τής ψυχής,
μένουνε χαραγμένα,
μελάνι ανεξίτηλο,
από τά διαλεγμένα.

Ανείπωτα λόγια τής ψυχής,
εκεί είναι φωλιασμένα,
δέν μπορούν νά πετάξουνε,
έχουν φτερά σπασμένα.

Ανείπωτα λόγια τής ψυχής,
γλυκά καί πικραμένα,
γλυκόπικρη ανάμνηση,
κι είναι καλά κρυμμένα.

Ανείπωτα λόγια τής ψυχής,
τής καρδιάς μειδίαμα,
μοσχοβολάει ευωδιά,
σάν άγιο θυμίαμα.

Ανείπωτα λόγια τής ψυχής,
στά στήθια είναι κρυμμένα,
θέλουν γιά νά πετάξουνε,
μά είναι ματωμένα.

Ανείπωτα λόγια τής ψυχής,
ποτέ όμως δέν βγήκαν,
στό στόμα ποτέ δέν έφτασαν ,
καί μέσα μας πνιγήκαν.

Ανείπωτα λόγια τής ψυχής,
πώς νά τά ξεστομίσω,
στά χείλη φτάνουνε,
καί πάλιν γυρνάνε πίσω.

Ανείπωτα λόγια τής ψυχής,
όσο καί νά κρυφτούνε,
τά μάτια θά μιλήσουνε,
καί θά μαρτυριθούνε.

Ανείπωτα λόγια τής ψυχής,
θέλουν νά δραπετεύσουν,
γόρδιος δεσμός η λογική,
πίσω θά ξαναπέψουν.