Τικ- τακ / Αριστοτέλους Λουίζα

Δεν ξέρω πως να εξηγήσω όλα αυτά που μ’ ενοχλούν.
Πρώτα είναι οι σημειώσεις μου που δεν βρίσκονται στο ίδιο σημείο που τις άφησα.
Το ξυπνητήρι που ξέχασε να χτυπήσει.
Η μυρωδιά του καπνού και το απαίσιο τασάκι στο τραπέζι.
Ύστερα από λίγο όμως η κατάστασή μου επιδεινώνεται και μ΄ενοχλούν όλα.
Η ακαταστασία στο μπάνιο, η αταξία στο γραφείο, το πάτωμα που έπιασε σκόνη.
Κι όμως, αυτό που μ’ ενοχλεί παραπάνω απ’ όλα, είναι ο ήχος του ρολογιού.
Αυτό το αθώο τικ - τακ δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα πένθιμο εμβατήριο.
Κι είναι γι’ αυτό κατασκευασμένο, για να μας το υπενθυμίζει κάθε δευτερόλεπτο,
όμως τόσο ιδιοφυές ώστε να μην δημιουργεί την παραμικρή υποψία.
Κι αν καμιά φορά γελάστηκες και νόμισες πως ο χρόνος δεν μας εκδικείται,
για ρώτα όλες εκείνες τις στιγμές που πέρασαν από δίπλα σου,
πόσο ευχάριστα έπαιρναν μαζί τους την ώρα που έφευγαν λιγάκι απ’ τη ζωή σου.
Και πάνω που ξεχάστηκα…
Τικ - τακ.
Τικ - τακ.