Δεν έχει μέτρο η μοναξιά
χρώμα δεν έχει η ελπίδα,
οι αναμνήσεις ξάγρυπνες
μες την ζωή πυξίδα.
Μέσα από τους στίχους σου μιλώ
γυρεύω την μορφή σου,
κάνω την πένα όπλο μου
σμιλέυει το καρφί
σου.
Δεν έχει στάση
η υπομονή
να αντέξει μες το χρόνο,
το άδικο είναι πολύ
δεν σβήνει τόσο πόνο.
Μίλα φεγγάρι της σιωπής
και ας στάζεις τόσο αίμα,
κλάψτε αστέρια μου ξανά
στο άδικο, το πόνο
και το ψέμα.
Ρυθμό δεν έχει η λογική
πουλί κυνηγιμένο,
καράβι στον ωκεανό
κουπί σημαδεμένο.
Δεν έχει τώρα μετριτή
σπάσανε τα ρολόγια,
έμειναν τώρα ζωντανά
τα όμορφα σου λόγια.
Ακούραστη μένει ζωντανή
η Μνήμη με διό όψεις,
θάλασσα μου γλυκόπικρη
που δεν μπορείς να κόψεις.
Φραγμούς, δεν έχει και ορισμούς,
τους έχεις ξεπεράσει
έγινες ελεύθερο άπιαστο πουλί
στους Αιώνες των Αιώνων πια έχεις περάσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου