Σάββατο 27 Μαΐου 2017

Τα σπίτια στην Αμμόχωστο


Έτσι που απόμειναν τα σπίτια μας, σαν αταξίδευτα φεγγάρια 
μόνο οι λέξεις μας τ’ αναγνωρίζουν 
σπίτια που βλέπεις μόνο τη φωνή τους, να την παιδεύει ο άνεμος

Βροχή, αέρας, έρωτας
λέξεις υπόλογες στους ίσκιους των σπιτιών μας
Πόσες φορές ανοίξαμε τα σπίτια μας στις λέξεις
Αφήνοντας τα ρήματα να σ’ αγκαλιάσουν
αισθάνεσαι το αμετανόητο της ομορφιάς τους
να έχεις κάτι να περιμένεις, έστω την ίδια τη συγγνώμη σου
κι αυτή ανάσα σου είναι
κι ας είναι ενοχλητική
βαριά σαν πέτρα
Ποιος πήρε τις λέξεις μας;
Από ποιο παράθυρο έφυγε η θάλασσα;
Έτσι να τρικυμίζει η ελευθερία
Να μην περνιέται για ευλάβεια…

.
.

Μαρία Κωνσταντινίδου – Δημητρίου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου