Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2016

Η γυναίκα με τα μαύρα / Αγαθοκλέους Μάριος,

Όλα λοιπόν μπορεί να συμβούν.

Και νά’ με που την συνοδεύω
τη γυναίκα που έχω ποθήσει πιο πολύ
στο σκοτεινό δωμάτιο.

Μαύρο πέπλο της καλύπτει το πρόσωπο
και μαύρο φόρεμα το κορμί.
Είναι η χήρα των απόντων.

Τι θα ήμουν κι εγώ αν δεν την γνώριζα
παρά ένας απών των αισθημάτων μου
ανυποψίαστος την απουσία μου.

Τώρα οι λεπτομέρειές της
μου υγραίνουν τις νύκτες
κι ο πόθος μου αλλάζει το μυαλό.

Στο αύταρκες Ένα κατατείνω.
Ούτε Κερύνεια, ούτε Αμμόχωστος.

Χριστίνα Αβρααμίδου (βιογραφικά στοιχεία)

Η Χριστίνα Αβρααμίδου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1978. 
Κατάγεται από την Κύπρο.. 
Σπούδασε αγγλική γλώσσα και φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Κύπρου.

Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Warwick στο Ηνωμένο Βασίλειο στον κλάδο της αγγλικής λογοτεχνίας και ψυχανάλυσης.

Το 2002 πήρε το κρατικό βραβείο Νέου Λογοτέχνη για τη συλλογή της "Ένας λόγος για να αγαπήσεις τη νύχτα" από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου.

Ποιήματα  της έχουν δημοσιευθεί σε εφημερίδες και λογοτεχνικά περιοδικά σε Κύπρο και Ελλάδα και ποιήματά της μεταφράστηκαν σε ισπανικά, ιταλικά, σέρβικα,
γερμανικά και αγγλικά. Ποίημα της εχει μελοποιηθεί από τον συνθέτη Γιώργο θεοφάνους: τραγουδώ το νησί μου.


Ποιητικές συλλογές:

1999 Σχοινιά και Ναυγια, λευκωσία
2002. Ενας λόγος για να αγαπήσεις τη Νύχτα, Πλανόδιο
2005. Ολες οι μέρες χιόνι, Πλανόδιο
2008 Ωρα κατω απο το νερό, Εψιλον
2011. Ματια αναποδα, λογοτεχνικά σημειώματα
2014. Εσενα σε έχω ξαναγαπήσει, Οροπέδιο

«Οι πέντε εποχές»: Ποιητική Συλλογή του Κωνσταντίνου Παπαγεωργίου, εκδ. Μελάνι 2012

[άνοιξη]
Σε νιώθω που είσαι πίσω απ’ τη βαριά πόρτα
-πέντε βήματα από μένα-
παλιρροϊκό κύμα έτοιμο να τη σπάσεις
άνεμος έτοιμος να τη ρίξεις
τέρας έτοιμο να τη φας
τίποτα δε σε κρατάει πια!
Έλα μέσα,
Έρωτα.
`

[καλοκαίρι]

Είναι πολύ παράξενο
Εκεί που σ’ αγάπησα
Ήταν στ’ αλήθεια το τέλος του κόσμου
οδηγώντας για ώρα πολλή
φτάναμε σ’ ένα σημείο
που ο δρόμος τέλειωνε
και υψωνόταν ένα τεράστιο βουνό μπροστά μας.
Το τέλος του κόσμου
Η αρχή της αγάπης

[φθινόπωρο]

Ένα αθέατο ράγισμά μου
-δικό σου δημιούργημα-
μ’ έκανε τελικά
μύρια θρύψαλα
κι έπειτα κόπηκες
απ’ τα κομμάτια μου
Θαυμαστά τα έργα σου!

[χειμώνας]

Βαριά κληρονομιά
μου ’δωσες
Ζωή μου
Σε χρυσό μπαούλο
να κουβαλώ ακόμα θραύσματα
Σε ιερή περγαμηνή
να φέρω ακόμα ονόματα
Όλα που πήγανε λάθος
αιώνια με στοιχειώνουν.

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016

Παρουσίαση της ποιητικής συλλογής της Ειρήνης Σιδερά "Συνθλίψεις"

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2016

Ψ (π-σ) / Καϊμακλιώτη Αγγέλα


Ο δόκτωρ Ψ
με στηθοσκόπιο
εντόπισε δονήσεις
στα αρχαία μάρμαρα
της Σαλαμίνας
Έριξε νόμισμα
σε κάθετο άξονα
συντεταγμένων πόνων
και αποφάνθηκε
"Συστήνεται ανάπαυσις
σε πέτρινα εδώλια
καθώς το σχήμα
και η διάταξη τους
είναι ιδανικά
για το φιλτράρισμα
θορύβων πάσας
ιστορικής οδύνης"
Ύστερα άναψε
λευκό Winston
σε φόντο πέτρινο
και αναχώρησε
 ανέκδοτη ποιητική συλλογή, "Οι πικροδάφνες θέλουν κούρεμα")

[Απόλυτη σιωπή και το φεγγάρι] / Πενταράς Νίκος

Απόλυτη σιωπή και το φεγγάρι
σου στέλνει χαιρετίσματα
με τη βραχνή φωνή του γκιόνη
απόμακρη κιθάρας μουσική
που σπαρταρά στο φύλλωμα της λεύκας
σαν ψάρι μες στο δίχτυ
αργοπεθαίνοντας.


(από την ποιητική  συλλογή "ΣΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑPIOY", 2009

Αυτήν την έχεις ψάξει;


Στολίζεσαι, χτενίζεσαι, κοιτιέσαι στον καθρέφτη...
Σου λέει είσαι τέλειος και δεν τον βγάζεις ψεύτη..
Βάζεις και λίγο άρωμα απ' το αγαπημένο
και στο μαλλί λίγο ζελέ ακριβοπληρωμένο..
Μα την ψυχή σου σε ρωτώ πότε την έχεις ψάξει;
Αν έχ' ελλείψεις ή ζημιές πότε έχεις κοιτάξει;
Το σώμα είναι πρόσκαιρο κάποτε θα σ' αφήσει
μα η ψυχή σου φίλε μου αιώνια θα ζήσει.
Αν θες να ζήσει με χαρά, με γέλιο και ειρήνη
κάλεσε τον Ιησού Χριστό, Σωτήρας σου να γίνει.
Χριστοδούλου Θάλεια

Από πόλη σε πόλη / Λάρνακα / Ανδρέας Τιμοθέου


Η πόλη μου είναι αρχόντισσα,
το κέντρο της μυρίζει ακόμα
δαντέλα και νεράντζι
και τα στενά δρομάκια της
ανθίζουν μέσα απ’ τη φθορά
ήχους από ακορντεόν
κι ανάμνηση του γιασεμιού.
Η πόλη μου είναι αρχόντισσα
κι ας μένει ξεχασμένη
κι ας ντύνεται με πανωφόρια δανεικά
και με πλαστά φτιασίδια.
Την αγαπούνε οι πλανόδιοι
κι οι μουσικοί των δρόμων
και τα πουλιά που τραγουδούν
τις μοίρες και τον πόνο.
Η πόλη μου είναι αρχόντισσα,
το μαρτυρούν τα στήθη της
και τα λεπτά της χέρια.
Αλήθεια της η θάλασσα
και οι φοινικιές του χρόνου
το αλάτι της το αλμυρό
κι θέρμη του Αγίου.
Η πόλη μου είναι αρχόντισσα,
αγκάλιασε τα νιάτα της γιαγιάς μου,
με κοίμισε στην άμμο της,
μου είπε παραμύθια,
μου ΄δωσε να θυμάμαι μια αυλή
και όνειρα, χατίρια.

ΑΠΟΨΕ….


Απόψε θα ‘θελα να διακτινιστώ
καταμεσής στην έρημο της Αραβίας
να βρεθώ όπως παλιά…
μόνος, κατάμονος
ανάσκελα πεσμένος
τυλιγμένος με νύχτα
πηχτή σα μαύρη πίσσα
τόσο ως να πιάνεται στις φούχτες
κι ο ουρανός τόσο κοντά χαμηλωμένος
ν’ αγγίζουνε θαρρείς τ’ αστέρια στο κορμί σου
κι εγώ να ουρλιάζω και να αλυχτώ
να διώξω από μέσα το κενό
που ρίζωσε σα γρανιτένιος βράχος
στη καρδιά μου…..
Λευτέρης Ελευθερίου

[πρωινό συννεφιασμένο] / Πανάγου Μαρούλλα

πρωινό συννεφιασμένο
βροχερό και παγωμένο
οπου τις βροχής ψιχάλες
μοιάζουν διαμαντένιες στάλες
που τις δεχεται η γή
... απο τ'ουρανού πηγή .
και ευχαριστεί τον πλάστη
π'οπως πάντα την εγνοιάστει
γνοιάζεται μαζί κι εμάς
έτσι μεσ'από καρδιάς
και εμεις τον 'φχαριστούμε
εστω κι αν φορες ξεχνούμε
πως σε κάθε δυσκολία
δίπλα μας η βοηθεία
φτανει να του το ζητάμε
να μας δείχνει που να πάμε.
για να βρούμε την ειρήν

Είδη πρώτης ανάγκης / Χριστοδουλίδης Γιώργος


Πήρα δυό κομμάτια χαρτί
στη μια τα ψώνια, στην άλλη το ποίημα
τα έβαλα στην ίδια τζέπη
του μαγικού παντελονιού
μπλέχτηκαν μεταξύ τους
άλλαξαν θέσεις οι λέξεις
το «τυρί» έλιωσε τόσο κοντά στον ήλιο
και θρυμματίστηκαν τ’ «αυγά» πέφτοντας
από τα γεφύρια των στίχων
χύθηκε το «κόκκινο κρασί»
στις χίλιες οπές που ακόμα δεν είχαν ανοίξει.
Εφθασα τελικά στην υπεραγορά
σκιές αγόρασα σε τιμή ευκαιρίας
κι έναν έρωτα που έμενε απούλητος στα ράφια,
ένα ανοιχτήρι ειδικό
για τις κονσέρβες μνήμης
που αναμνήσεις
με ημερομηνία λήξης διαθέτουν.
Η μοναδική παρεξήγηση
έγινε με το κουνέλι.
Στο ποίημα έγραφε «εντελώς φοβισμένο»
κι εγώ σφαγμένο το βρήκα.

[Αυτές οι ατέλειες στο κορμί μου] / Λαμπής Γιάννος

Αυτές οι ατέλειες στο κορμί μου, είναι η αρχή,
κι αυτά τα σημάδια στο πρόσωπο μου, είναι το τέλος.
Κι όλα αυτά τα ερείπια είναι το μεσοδιάστημα που έζησα
είναι το τίμημα για το διάβα μου προς τα μπρος
αφού ονειρεύτηκα να ξεφύγω 
δεν είχα επιλογές, έπρεπε να περάσω
ανάμεσα σε μαχαίρια και λεπίδες
και να γευτώ την ήττα μου, ξανά και ξανά.

«Εικασία θανάτου» Ποιητική Συλλογή της Ανδρεανής Ηλιοφώτου / 2009

Άλαλη, ανέλπιδη, έρημη,
λουσμένη στ’ ανοιξιάτικο φως
των νεκρών η πολιτεία
Μαύρα κοράκια κρώζουν παράτονα
στον ουρανό της καρδιάς,
σκορπώντας αποκαΐδια πόνου
 
στη χέρσα ενδοχώρα.

Κι εγώ οφειλέτης μιας ξένης ζωής
που δε μου χαρίστηκε,
 
δεσμώτης σ’ ένα ανέλπιδο αύριο
νιώθω «πως έχει ο θάνατος
δρόμους ανεξερεύνητους
και μια δική του δικαιοσύνη»*.
Κι όλο μελετώ στη σιωπή
με τα μάτια ψηλά
την ολόκληρη απώλεια,
κρυστάλλινο πολυέλαιο
κρεμασμένο στον ουρανό,
να διαθλά το φως της ημέρας
να σκίζει τα σκοτάδια της νύχτας
μνημονεύοντας νυχθημερόν
το μέγα Μυστήριο

Ανείπωτο κάτι ο θάνατος,
λάφυρο της αιώνιας σιωπής.
κι η σοφία της σιωπής
ένα αγύρευτο κόσμημα
μες στ’ αλαλάζοντα κύμβαλα του πλήθους.

*Στίχοι του Γ. Σεφέρη (Μυθιστόρημα ΚΑ’, Ποιήματα)

Όραμα Ελληνικό: Ποιητική Συλλογή της Ανδρεανής Ηλιοφώτου που εκδόθηκε το 1995


Μοναχική μελαγχολία των ερειπίων, 
απογυμνώνεις το μύθο
μες στο καταλυτικό φως του Απόλλωνα.
Πετρωμένο το αίνιγμα της μοίρας
αιωρείται στο χάος
κι ο Φοίβος «ουκέτι έχει καλύβαν».

Δήλος, θαλασσογέννητο φανέρωμα στοργής, 
σαν σβήστηκε η πηγή
του «ζώντος ύδατος» της πίστης,
απόμεινες κατάστεγνη πέτρα,
πυρωμένη γύμνια θανάτου,
ένα τέλος χωρίς αύριο …
Ο θάνατος … ο θάνατος το μόνο
σταθερό αμετάκλητο σήμα,
χωρίς ουράνιες βασιλείες.
Η αλήθεια του ήλιου, η μόνη αλήθεια
πυρ αείζωο, που καταλύει όλα τα ψιμύθια.


Φοίβε χρησμοδότη, ποιος έπαιξε
κάποτε με τη μοίρα των Λαβδακιδών
«χωρίς περίσκεψιν, χωρίς αιδώ»,
ανυποψίαστος για τη δική του, τυφλός
στο υπέρλογο φως της ταπείνωσης;
Ο τροχός του αχανούς χρόνου,
βύθισε στο έρεβος την πολύχρυση λατρεία
κι η γενέθλια γη σου, γυμνή, έρημη χώρα.

ΔΗΛΟΣ / Ηλιοφώτου Ανδρεανή

Μοναχική μελαγχολία των ερειπίων,
απογυμνώνεις το μύθο
μες στο καταλυτικό φως του Απόλλωνα.
Πετρωμένο το αίνιγμα της μοίρας
αιωρείται στο χάος
κι ο Φοίβος «ουκέτι έχει καλύβαν».


Δήλος, θαλασσογέννητο φανέρωμα στοργής,
σαν σβήστηκε η πηγή
του «ζώντος ύδατος» της πίστης,
απόμεινες κατάστεγνη πέτρα,
πυρωμένη γύμνια θανάτου,
ένα τέλος χωρίς αύριο …
Ο θάνατος … ο θάνατος το μόνο
σταθερό αμετάκλητο σήμα,
χωρίς ουράνιες βασιλείες.
Η αλήθεια του ήλιου, η μόνη αλήθεια
πυρ αείζωο, που καταλύει όλα τα ψιμύθια.

Φοίβε χρησμοδότη, ποιος έπαιξε
κάποτε με τη μοίρα των Λαβδακιδών
«χωρίς περίσκεψιν, χωρίς αιδώ»,
ανυποψίαστος για τη δική του, τυφλός
στο υπέρλογο φως της ταπείνωσης;
Ο τροχός του αχανούς χρόνου,
βύθισε στο έρεβος την πολύχρυση λατρεία
κι η γενέθλια γη σου, γυμνή, έρημη χώρα

ΓΝΩΘΙ Σ’ ΑΥΤΟΝ / Ηλιοφώτου Ανδρεανή

Ένας φωτεινός θεός, το εντέλλονταν:
Γνώθι σαυτόν.
Γραμμένο με γράμματα χρυσά
στην πόρτα του.


Κι ένας ασκημομούρης γέρος
Πολύ στα σοβαρά το πήρε
Και ξημεροβραδιάζονταν
Στις αγορές και τις παλαίστρες
Καλύτερους να κάμει τους ανθρώπους

Ταρακουνήθηκαν λοιπόν
Οι μεγαλόσχημοι: σοφοί,
Πολιτικοί, ποιητές και δικολάβοι.
Και την ξαπόστειλαν
Την αλογόμυγα1 που εννοούσε
Να ενοχλεί και να εξετάζει:
«Ο δ’ ανεξέταστος βίος ου βιωτός ανθρώπω.

Μα τι, θαρρούσε πως λογίζεται
Ζωή, με δίχως αυταπάτες!

Ηλιοφώτου Ανδρεανή (βιογραφικό σημείωμα)

Γεννήθηκε στην Λευκωσία και σπούδασε Φιλολογία, στη Φιλοσοφική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών. Ασχολείται με την Ποίηση, Θεατρικό, Διήγημα, Δοκίμιο – Μελέτη. Από το 1981 – 1990 αποσπασμένη στην Υπηρεσία Ανάπτυξης Προγραμμάτων, συνεργάστηκε στη συγγραφή αξιόλογων σχολικών βοηθημάτων για τη διδασκαλία των Νέων και Αρχαίων Ελληνικών (γλώσσας και γραμματείας), στο Λύκειο «Δοκίμια Λυκείου», «Πλάτωνος-Πρωταγόρας», «Σοφοκλέους-Οιδίπους Τύρρανος», «Αίας-Θουκιδίδου», «Περικλέους Επιτάφιος», κα. 

έργα της


-Παρενθέσεις, Διηγήματα, Λευκωσία 1973
- Μορφές και Θέματα, Μελέτη-Δοκίμιο-Ταξιδιωτικό, Λευκωσία 1978
- Όραμα Ελληνικό, Ποιήματα 1995
- Αναδύσεις και Θεωρήσεις, Δοκίμια-Ποιητικά αναγνώσματα 1996
- Η ομοψυχία της ηγεσίας στα Εθνικά Θέματα και ειδική αναφορά στο Κυπριακό, Μελέτημα, Δεύτερη Έκδοση, Λευκωσία 2007
- Χρυσάνθη Ζιτσαία, Τιμητικό Αφιέρωμα στη μνήμη της 1995
- Πρόσωπα και Κείμενα της Γραμματείας μας (δοκίμια) 2001
- «Κατασκευές»-Διηγήματα
- Εξομολογήσεις-Ποιήματα 2003
- Η μοίρα της Ελένης-Τρεις Μοναχικές Γυναίκες (θεατρικά) 2005
- Ενδημικά-Συγκαιρινά και Διαχρονικά (δοκίμια) 2008
- Εικασία θανάτου-Ποίηση 2009
- Τέσσερα θεατρικά κείμενα 2011

Υπαινιγμός / Ηλιοφώτου Ανδρεανή

Καιρός της αφθονίας, της αφθονίας των λόγων.
Λόγια κι άλλα λόγια.
Το κακό είναι που δε διαθέτουμε
άλλο μέσο: λόγια δοξαστικά στο θεό,
λόγια, λιβανίσματα της ανθρώπινης Κενοδοξίας,
λόγια, παραληρήματα πρός άγραν εξουσίας,
λόγια, θεμέλια στο χάρτινο πύργο της απάτης.
Κι ο λόγος της ύπαρξης;
Ανάμεσα στους αγνοούμενους.

Αντώνης Ηλιάκης

Σχετικά με τον ποιητή και συγγραφέα μπορείτε να διαβάσετε  στη σελίδα :http://www.parathyro.com/?p=25034

Η ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΗ

Δίπλα σ΄ένα φως άστατο
κουδούνιζε το γέλιο του.
Φαινόταν μόνο
χρυσαφί το πρόσωπό του
και το κίτρινο χιτώνιο. 

Αργότερα
έπεσε διάτρητος
το χιτώνιο
το βούλωσαν 
κάτι πελώρια
ολοκόκκινα τριαντάφυλλα.

Αλλά πέρα από το φως και τη σκιά 
σα μέσα σε αράγιστο κάτοπτρο 
ο νεκρός αγωνιστής 
θα μένη 
με τα δώρα της νεότητος. 

Στην όψη των ρόδων 
θα ενοική η μορφή του
όπως 
η μοίρα την είχε σημαδεύσει.

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2016

Θαλασσινό /Αριστοτέλους Λουίζα


Αρμύρα η αγάπη μας, όπως τα δάκρυα των Ναυτικών.
Τούτο το κορμί ακατοίκητο,
όπως ένα ερημονήσι
που αποζητάει ζωή πέρα από τη θάλασσα.
Μια θάλασσα από θύμισες τσακίστηκε απόψε στα βράχια της πραγματικότητας
κι εγώ ασφυκτιώ,
παλεύοντας να πάρω ανάσα,
χωρίς τα κόκαλα να τρίζουν στην κάθε σου ανάμνηση.
Κι η μνήμη….
Η πιο σκληρή απ’ όλες του θανάτου τις μορφές.

Λουίζα Αριστοτέλους (μικρή αναφορά)

Η Λουίζα Αριστοτέλους κατάγεται από τη Λευκωσία. 
Φοίτησε στο Μουσικό Σχολείο Λευκωσίας και στο Παγκύπριο Γυμνάσιο από όπου αποφοίτησε το 2013. Σπουδάζει κλασική κιθάρα και Μουσικολογία.  

Μια κάποια Οδύσσεια / Λουίζα Αριστοτέλους


Θα φύγω.
Αλλά θα ‘ναι για λίγο
Κι όσο οι Πηνελόπες θα υφαίνουνε
Να μην ανησυχείς
Μόνο λίγο το παράθυρο
Να ‘χεις κάθε βράδυ ανοιχτό
Για να δικαιολογώ το λίγο μου
Και ν’ αλαφραίνω το πολύ σου
Και θ’ ανταμώνουμε συχνά
Πίσω από τη μυρωδιά του θυμιατού
Να θυμάσαι αγαπημένη
Ποτέ δεν ήτανε δέκα τα χρόνια της επιστροφής

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2016

ΑΣΠΙΔΟΥΧΟΙ ΚΟΥΡΗΤΕΣ / Ιωαννίδης Κλείτος

Ι

Θέλαμε να δούμε 
τα χελιδόνια στη στέγη
για να μιλήσουμε. Αντιδρούσαμε 
στα στοιχεία, αντιδρούσαμε
στα γράμματα του αλφαβήτου. 

ΙΙ

Κρύψε απόψε τ΄ όνομά σου κι΄ άφησε
τις γυναίκες να στολιστούν 
ήσυχα. Χρειάζεται 
να βγούνε στη πλατεία. 
Όσο για τα πουλιά 
θα πρέπει 
ν΄ αποδημήσουν. 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ / Ιωαννίδης Κλείτος

Δε χρειάστηκε αυτοσχεδιασμός.
Με την υποτστολή της 
σημαίας
όλα άλλαξαν όψη.
Το σπίτι ήταν σπίτι,
κ΄ η θάλασσα, θάλασσα.
Ερωτευόμασταν 
αναιτιολόγητα, χαμογελώντας.

[ Όνειρο ] / Ιωαννίδης Κλείτος

Όνειρο
με την επιγραφή:

" Ο είπα, είπα ".
Ήτανε χαραγμένο σε δόκανο.
Το δόκανο το βρίσκεις
στο μουσείο της
Σπάρτης. 

ΑΚΑΔΗΜΕΙΑ (απόσπασμα)/ Ιωαννίδης Κλείτος

Πριν κάμποσα χρόνια
μας συνέβησαν 
τρία περιστατικά.

Α΄

Χτύπησε το τηλέφωνο. 
Η κόρη μας.
Συνομιλήσαμε χωρίς διερμηνέα.
Μιλούσε για τις έρευνες
στη Βιοχημεία.
Πολύ καλά κατατοπισμένη.
Η μητέρας της εκπλήσσεται,
διερωτάται πως είναι δυνατό!
Πως γίνεται!


.....


Γ΄


Ένα όνειρο 
από κείνα ποι οι 
ψυχαναλυτές ονομάζουν "προφητικά"

Αν δε μας απατά η μνήμη 
έλεγε σ΄ όλη του τη διάρκεια
πως δε χρειάζεται η ποίηση 
με αρχαία τοπωνύμια 
ή χώρους.
Άνετα 
έπαιξαν το ρόλο τους.
Αξίζει πιο πολύ 
η μουσική των Ιερογλυφικών.
Καλύτερα να ερμηνεύσουμε 
τις επιγραφές
που στέκονται 
απέναντι
στην ορχήστρα. 

Κλείτος Ιωαννίδης (βιογραφία)

Ο Κλείτος Ιωαννίδης γεννήθηκε στο Μουτουλλά το 1944. Τελείωσε το Γυμνάσιο Πεδουλά και την Παιδαγωγική Ακαδημία Κύπρου και εργάστηκε στο Παρίσι φιλοσοφία, θρησκειολογία και κοινωνικές επιστήμες. Το 1973 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Σορβόννης.
Εργάστηκε ως ερευνητής και καθηγητής στο Παρίσι και στην Αθήνα (1973-1976) και από το 1977 μέχρι το 1999 εργάστηκε ως ερευνητής στο Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών Κύπρου. Από το 1988 είναι επιστ
ημονικός συνεργάτης της Ι. Μονής Κύκκου και από το 2005 είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Frederick-Κύπρου.
Ασχολήθηκε συστηματικά εκτός από τη θρησκειολογία, τη φιλοσοφία και την Ιστορία της νεότερης κυπριακής λογοτεχνίας, με την επιστημονική έρευνα, τον ευαγγελικό, πατερικό και μυστικό λόγο, την ποίηση, το δοκίμιο, την αρθρογραφία, τη μελέτη, την κριτική, τη μετάφραση, τη συγγραφή και την παρουσίαση ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών εκπομπών. Ποίηση και άλλες εργασίες του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, αγγλικά, ρωσικά, ιταλικά, γερμανικά, σερβικά, βουλγαρικά, ουγγρικά, ισπανικά, σλοβενικά.

 Εργογραφία

"Γενέα Έκτη", Λεμεσός, 1967

"Ασπιδούχοι Κουρήτες", Λευκωσία, 1971

"Θαργήλια", Λευκωσία, 1977

"Ποιήματα 1967-1977", Λευκωσία, 1977

"Τα Πένθιμα", Λευκωσία, 1981

"Ιώτα Έν", Λεθυκωσία, 1987

"Ποιήματα 1967-1987", Λευκωσία 1988, 2007

"Κόκκος Σινάπεως", Λευκωσία, 1990

"Νοσταλγία Θεού", Λευκωσία, 1994

"Αναφορές", Λευκωσία, 1996 (μελέτες, άρθρα και δοκίμια)

'Ενός δ΄ έστι χρεία", Αθήνα, 2002

"Φιλοσοφικές μελέτες και δοκίμια", Λευκωσία, 2004

«Παναγία της Ομορφιάς»* / Ιωαννίδης Άντης


η μνήμη θα βαφτίζεται στις λίμνες
εκεί που
γνέφεις κι επιστρέφει ο καιρός
και περιφέρεις τους ορίζοντες
παραπλανείς το χρόνο
πως ειν’ καινούργιος πάλι τωρινός
εκεί στων θαλασσών τις στέρνες
που πνίγεις τα πηγάδια
και δένεις το νερό
να ‘ναι ο κόσμος διψασμένος
παρθένος πάντα να’ ναι ο στεναγμός
εκεί
το σώμα σου γλυφό
εκεί να μείνει μυστικό
η μια μεριά σου θάλασσα να είσαι ουρανός
`
* μικρή εκκλησία στα Πάνω Λεύκαρα της Κύπρου
παραπομπή στη Θεά Αφροδίτη

Άντης Ιωαννίδης (βιογραφικά στοιχεία)

Ο Άντης Ιωαννίδης γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1939. Ασχολείται κυρίως με τις γραφικές τέχνες : ζωγραφική, χαρακτική, γραφικές τέχνες, σκηνογραφία, φωτογραφία, κινηματογράφος . Υπήρξε μέλος της ομάδας του περιοδικού “Κυπριακά Χρονικά' από την ίδρυσή του, το 1960, όπου και πρωτοδημοσίευσε ποιήματά του, το 1964. Ποιήματά του δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς σε πολιτιστικά περιοδικά και τέχνης.


Ποιητική συλλογή: Χρωμόλευκο 1991

Ιωαννίδης Ανδρέας Χρ. (μικρή αναφορά)

Ο Ιωαννίδης Ανδρέας Χρ. υπήρξε ποιητάρης της Κύπρου από τον Κάτω Πύργο. Αναφέρεται στο βιβλίο: Ο Αγώνας της ΕΟΚΑ στην Ελληνική λογοτεχνία της Κύπρου

Ιωαννίδης Αλκίνοος (βιογραφικό σημείωμα)

Ο κόσμος που αλλάζει

Μεγάλο δέντρο ο στεναγμός, μεγάλη κι η σκιά του
απλώνει ρίζες στην ψυχή, στο σώμα τα κλαδιά του
Μα όπως ανοίγει ένα πουλί φτερούγα στον αέρα
το δέντρο γίνεται γιορτή και φτερουγίζει η μέρα

Πόσες φορές να σου το πω, πόσες να στο μηνύσω;
Να σου το πω ψιθυριστά ή να στο τραγουδήσω;
Θα σου το πω ψιθυριστά, όπως μιλάει το βλέμμα
που κρύβει μες τη σιγαλιά του κόσμου όλο το αίμα

Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
πως σου μοιάζει, πως σου μοιάζει
Αυτός ο κόσμος που αλλάζει 
με τρομάζει, με τρομάζει

Χαμένοι μοιάζουμε, λοιπόν, στο γύρο του θανάτου
στην παγωνιά του οριστικού, στον τρόμο του αοράτου
Μα οριστικά θα ‘χεις χαθεί, μονάχα αν το διαλέξεις
όπως διαλέγει η μουσική τα λόγια και τις λέξεις

Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
πως σου μοιάζει, πως σου μοιάζει
Αυτός ο κόσμος που αλλάζει 
με τρομάζει, με τρομάζει



το ακούτε: https://www.youtube.com/watch?v=lfCLCmH_Qsc

Βυθός

Πέρασαν μέρες χωρίς να στο πω
"Το σ’ αγαπώ δυο μόνο λέξεις..."
αγάπη μου, πως θα μ’ αντέξεις,
που `μαι παράξενο παιδί σκοτεινό.

Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δώ,
κι αν σε πεθύμησα δεν ξέρεις.
"Κοντά μου πάντα θα υποφέρεις..",
σου το `χα πει ένα πρωί βροχερό.

Θα σβήσω το φως κι όσα δε σου χω χαρίσει
σε ένα χάδι θα σου τα δώσω.
κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω,
μες στου μυαλού μου το μαύρο βυθό.

Θα κλάψεις ξανά που μόνη θα μείνεις
κι εγώ πιο μόνος κι από μένα,
μες σε δωμάτια κλεισμένα,
το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ,
γιατί μες στο όνειρο μόνο ζω.

Στα σοβαρά μη με παίρνεις ειν’ το μυαλό μου θολό
είναι και ο κόσμος μου αστείος.
Κι όταν με βαρεθείς τελείως
ψάξε αλλού να με βρεις όπως με θες.

Και εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο
και κάποιο στίχο που σου μοιάζει,
κοιτάζω έξω και χαράζει...
έγινε το αύριο πάλι χθες.

Θα σβήσω .....



το ακούτε: https://www.youtube.com/watch?v=a-tyJ2SoCHE

Θα `μαι κοντά σου

Ξύπνησα μες τον ύπνο μου
κι άκουσα δυο φωνές.
Η μια μου είπε ξέχνα την
κι πάψε πια να κλαις.
Μα η άλλη ήταν η δική σου
μες απ` του ύπνου του εφιάλτη τις γραμμές.
Μου λεγε αγάπη μου κοιμήσου
Θα μαι κοντά σου όταν με θες...



Τα χρόνια είναι αμέτρητα
μα είν` η ζωή μικρή.
Συνήθισα να σ` αγαπώ
συνήθισες κι εσύ.
Μα είναι τα χρόνια ένα δοχείο
ένα φθηνό ξενοδοχείο για δυο στιγμές.
Για να χωράει κάπου ο πόνος
τις νύχτες όταν μένω μόνος.
Τις σιωπές μου να μετράω
να σε θυμάμαι όταν πονάω να μου λες
Θα μαι κοντά σου όταν με θες...



Το παραμύθι τέλειωσε
κι αρχίζει η ζωή.
Αχ να ταν η αλήθεια σου
σαν ψέμα αληθινή.
Τι να την κάνω τη ζωή μου
στο παραμύθι θα τη ρίξω να πνιγεί.
Να παραμυθιαστεί η ψυχή μου,
να σε πιστέψει πάλι από την αρχή.
Να σε πιστεύει όταν μ` αγγίζεις,
τις νύχτες όταν ψιθυρίζεις όταν λες
Θα μαι κοντά σου όταν με θες...

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2016

Ο κρατήρας του γέλιου μου: Ποιητική Συλλογή του Κώστα Ρεούση από τις εκδ. Φαρφουλάς, 2009

πότε θα εξημερωθεί ο άνθρωπος
με του κρότου τη δόνηση να κατοικεί μόνιμα στην εισβολή με τη φωνή του άλλου να ενοχλεί όποια προσπάθεια με το καύμα ανύπαρκτης ψυχής να εφοδιάζω την ιδέα της αυτοχειρίας όμως η παρουσία αγγέλων μ’ οδηγεί στην επόμενη μέρα κάτι που θέλει να σηκωθεί ικανό ήχο π’ αφήνει μουγκρίζοντας τ’ αφτί προδικάζοντας τρέλα ανυπεράσπιστο με το βλέμμα να καρφώνεται τ’ ατέρμονο πάθος της βροχής όχι φωνάζει ο καιρός το ποίημα οδηγεί περιούσιες καταστροφές γράμματα σκαλίζουν λέξεις ό,τι ελληνικό εξανεμίζεται δεν υπήρξε ποτέ τέτοιος θάνατος όμως ας είναι ούτε που έρχεται ούτε που φεύγει
τα πρόσωπα μιας παρωδίας
βρόμικη πόλη περήφανη απ’ τα σπλάχνα της χαλασμένη γυναίκας αιδοίο που στέρεψε ποιους χυμούς να ζητήσεις άγριο το αγόρι πισωγυρίζει μέσα του να γνέφεις τ’ ανέμου νευρικά αφήνοντας γράμματα λέξεις ασυνάρτητα σχιζοφρενείς δολοφόνοι συναντούν σχιζοφρενείς ποιητές στα άδυτα μπορντέλου χειρουργείου μιας μεγάλης πουτάνας που είναι ξαφνικά η μάνα τους φορώντας παλιόρουχα μιας άλλης γιορτής μυρίζοντας κραιπάλη αίμα σφαγμένου γουρουνιού σαπίλα φρονιμίτη στην κηδεία γλυκού οδοντογιατρού θεραπευτή όσες κραυγές ακολουθούν φέρνουν το μανδραγόρα που απομένει να γευτεί ένας νευρικός στιχοπλόκος λίγο πριν την αυτοκτονία της ηλικίας του αίφνης θανατικό το καλοκαίρι σαλτάρει στο ποίημα κι αγκομαχώντας αφυπνίζεται περαστικές γυναίκες σημαδεύουν σωστά ανατινάζοντας το στόχο στο κέντρο κύκλος σε κύκλο με η ουρά του παραθεριστή

Ναρικατέ-μία γυναίκα που δεν υπήρξε: Ποιητική Συλλογή του Κώστα Ρεούση από τις εκδ. Φαρφουλάς 2013

Κάθε φορά στο όνομά της
Μία άγρια τρυφερότητα ανεβαίνει και πολιορκεί
Την κατεστραμμένη οδοντοστοιχία
Δονούνται τα γράμματα κι οι λέξεις πολεμούνται
Όλα συνθλίβονται στους ποταμούς της ρέουσας λάβας
Η έκρηξη ενός αβυσσαλέου ηφαιστειογενούς
Θαλασσινού ασπασμού και η ανάδυση
Ενός απεγνωσμένου άναρχα
Κρατήρα
***

Περιδιάβαινε σκοπεύοντας χρησιμοθηρικά
Καθώς ερχόταν αριστοκρατική
Μέσα στο νόθο αίμα
***
Το βλέμμα ύποπτα απλανές
Το άγγιγμα κολασμένα ηδονικό
Το γέλιο προσποιητά στοχευμένο
Η φωνή αναπάντεχα ψεύτικη
Η γλώσσα φιδίσια ιερόδουλη
Η μνήμη βιασμένα αλεσμένη
Ο έρωτας διαστρεβλωμένα αφροδιτικός
Ο σκοπός σκοτεινά προδοτικός
Ο φόνος αυτουργικά ηθικός
***
Μεσημεριανή παρουσία
Ύμνος στον εναγκαλισμό της πυράς
Η πόλη που στεριώθηκε το έγκλημα
Όταν επιστρέφοντας την αναχώρηση ο κάτοικος
Βαδίζει αγέρωχα ηττημένος
Την εγκαθίδρυση της αυτοκρατορίας
Του σκοτωμένου αίματος
***
Ήχος σπάτουλας καλημερίζει
Το νυχτερινό νεύρο του εφιάλτη
Το μάτι εγείρεται στη θέα του κήπου της
Πρώην οφθαλμολογικής χειρουργικής κλινικής
***
Η οδός Πενταδαχτύλου ορίζει
Το φοίνικα παρατηρητή μαστροπό
Της βουνοκορφής τού
Αιματοκτόνου ορίζοντα
***
Έτσι
Ρήμαξε το πλάσμα στο ρήγμα του άσματος
Το βλέμμα καθετή ψαριά στον πυθμένα της ύπαρξης
Εκείνης όπου ανύπαρκτη καρδιά έστυβε
Τους χυμούς της σάρκας άπιστη
Σ’ ό,τι το δέρμα όρκιζε
Το σώμα

Ένα τσεκούρι κάθεται: Ποιητική Συλλογή του Κώστα Ρεούση από τις εκδ. Φαρφουλάς, 2015 (απόσπασμα)



Η ΓΛΥΚΟΠΑΤΑΤΑ ΤΟΥ ΧΑΜΑΜ
Της καφετερίας το φιλοδώρημα
Εύστοχα σκάλισε τα νομίσματα
Ο αέρας σήκωσε τον
Ιδρώτα του μιναρέ
Ομίχλη ώχρινη έγκλημα του
Ήλιου φοίνικες και τ’ αντικρύ
Η οροσειρά με τα στίγματα.
>>>

ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ Η ΜΠΑΝΑΝΑ
Δεν έφτασα το λιμάνι αν και η
Πτήση τάραξε τελικά την άφιξη
Το νησί καμίνι η ζωή μου γεωμετρικά
Σχήματα η αλυκή σπαρμένη
Φλαμίνγκο ο φοίνικας το τζαμί
Το ταξί κι ο νεκρός αχθοφόρος.
>>>
ΣΚΟΤΟΔΟΤΗΣ
Ταραγμένος από έμβρυο
Τις πέτρες αιώνων
Θαλάσσης
Γλειμμένων
Μετέχω.

>>>
Η ΚΑΜΗΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΓΚΟΥΡΟ
Ο δρόμος φαντάζει μπάσταρδος
Ώστε ο καταρράκτης πλήρης νερών
Να συνοδεύει το δερβίση στις πηγές του
Νείλου
Ορατά των ανθρώπων τεκμήρια
Τόνοι παπύρων βρεγμένοι.

Κώστας Ρεούσης: «Καρίνα» [ποιήματα 1993-1997] Ποιητική Συλλογή του Κώστα Ρεούση. Από τις Εκδόσεις : Φαρφουλάς 2012 (μικρό απόσπασμα)



ΑΝΑΠΑΥΛΑ

Έναν ύπνο χρωστώ να κοιμηθώ
για να ’ναι η αύριο καλή
μέρα όμως τ’ άνοιγμα του
ματιού διαρκεί περισσότερο
όπως το βλέφαρο
ξεκολλάει την τσίμπλα ο νεκρός
φιλιέται με την ξεκούρασή μου.






ΤΣΟΓΛΑΝΙ

Κοιμήσου και δώσε μου ένα λουράκι
απ’ αυτά που
χρόνια καλοκαίρια σφίγγουν
τα δαχτυλάκια σου
μες στην πυρά
ο ανασκολοπισμός γλυκιά
μου είναι μέρος
της παράστασης θα
σε ξυπνήσω μαχαιρώνοντας
τα πίσω το
κορμί σου μη
φοβηθείς προβάρω και
το χειλάκι σου
ιδρωμένο καυλώνω να το βλέπω.

Η ΑΝΑΡΧΙΑ ΤΩΝ ΠΝΕΥΣΤΩΝ

Ο ουρανός δεν έχει λάθος
να διορθωθεί απ’ τον ήλιο
κλειδωμένος χαζοκοιτά
το πέρασμα του jumbo
τέσσερις σαλαμάνδρες στο
κεφάλι προσέχουν
τη μουσική στο όνειρο.

Κώστας Ρεούσης (μικρή αναφορά)

Ο Κώστας Ρεούσης γεννήθηκε το 1970 στην Αθήνα. Κατάγεται από το τουρκοκρατούμενο χωριό Τύμβου της Μεσαορίας (Κύπρος).  Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Εθνικού κ Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.  

Εργογραφία:

  • Χαμαιλέων, Αθήνα, 1995, ιδιωτική έκδοση εκτός εμπορίου 
  • Feuille Volante Υπερπραγματικής Θρασύτητας, εκδ. Τυφλόμυγα, 2008
  • Ο Κρατήρας του Γέλιου μου, εκδ. Φαρφουλάς, 2009
  • Καρίνα [ποιήματα 1993-1997], εκδ. Φαρφουλάς, 2012
  • Ναρικατέ-μία γυναίκα που δεν υπήρξε, εκδ. Φαρφουλάς, 2013
  • Η Ωδή του Αλεξικέραυνου Κατακεραυνωμένου Ανθρώπου, εκδ. Ενδυμίων, Ιούνιος 2014
  • Η Ωδή του Αλεξικέραυνου Κατακεραυνωμένου Ανθρώπου, Λευκωσία, Δεκέμβριος 2014
  • Ένα τσεκούρι κάθεται-στο λαιμό χαρτοκόπτη γυναίκας εκδ. Φαρφουλάς, 2015
περισσότερα: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82_%CE%A1%CE%B5%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B7%CF%82

Μεταβάλλω τη ζωή μου / Ροτσίδου Φιλιώ

Μεταβάλλω τη ζωή μου
μοναχός ξελογιάζω τη στιγμή μου
ξεκουράζω το απλανές μου βλέμμα
οδοιπόρος, στοχαστής ρίχνω κέρμα
κορώνα ή γράμματα η ποινή μου
παρατείνω την αναπνοή μου
παραμύθι που έχει τελειώσει
στο σκοτάδι σκορπίζω τις γνώσεις
ήμουν στείρος και σκλάβος στο σώμα
τελευταίος να ψάχνω ακόμα
υποτίμησα όλα τα θέλω
και συνέχισα να παραδέρνω
υποτάχτηκα σ'όλους τους νόμους
και φαρμάκια με πότισ' ο κόσμος
παραμάσχαλα παίρνω τα πρέπει
και για όσο η ζωή επιτρέπει
σε σημάδι του έρωτα κλείνω
σ' ερμητήριο δικό μου τ' αφήνω
επισήμως στεφανώθηκα δάφνες
και μονάχος στη δόξα τραβώ
επικρότησα γκρεμούς και θυσίες
με ενθύμιο στις εξουσίες
η ενότητα ιερή και κυρήττω
και με κέφι τρελλό μαγνητίζω
ξελογιάστηκα παλι ψυχή μου
και θαρρώ...στα σκοτάδια γυρίζω...

-Φιλιώ Ροτσίδου-