Έριξες στα πόδια μας
το ταλαιπωρημένο σου σαρκίο
να τραφεί κάθε μικρότητα.
Πραγματοποίησες σάλτο προς την έξοδο
και συνοδεύεις τη επιστροφή.
Το «Canto General» στη διαπασών.
Είναι ν’ αναρωτιέται τελικά κάποιος,
ποιοι οι νεκροί
ποιος έχει να πει κάτι.
Γαντζωμένες ψυχές
στο μαξιλάρι.
Κλάμα βουβό,
μοναξιά μοιρασμένη,
δαγκωμένα χείλη.
Στις παλάμες κουρνιάζει
μια οφειλόμενη συγγνώμη.
Τώρα
μας ενώνει κι η σιωπή.
Εκείνη η εμπύρετη μοναξιά
που τυραννεί πριν τη δημιουργία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου