Η ασχήμια του κόσμου αμαυρώνει τη μνήμη των ποιητών/ Κώστας Πατίνιος

Η ασχήμια του κόσμου αμαυρώνει τη μνήμη των ποιητών
που οικοδομούσαν για χρόνια μια ουτοπία με λέξεις και πόνο
και την πίστευαν
-γιατί αυτό είναι το καθήκον των ποιητών-
Σήμερα είδα τον ήλιο να λούζεται στη θάλασσα
Είδα δυο προσφυγικά μάτια γεμάτα αγωνία
Είδα ένα κεφάλι να κάθετε αταίριαστα στην πλάτη του αφεντικού του
Είδα ανθρώπους να μαλώνουν για τον πόνο του διπλανού,
λες και είχε άλλη έννοια η λέξει «πόνος» όταν προφέρεται σε γλώσσα άλλη από την δική τους.
Ο παππούς μου έμενα που πολέμησε τους Γερμανούς με έμαθε
πως αυτό λέγετε φασισμός.
«Και ο φασισμός γιε μου είναι ο χειρότερος εχθρός της ανθρωπότητας»
Η ασχήμια του κόσμου αμαυρώνει τη μνήμη των ποιητών,
έτσι νιώθω αυτό το σούρουπο
κι ας κάνει φιλότιμες προσπάθειες ο ήχος των κυμάτων για να με διαψεύσει καθώς ο ήλιος χάνετε στο βάθος του θαλασσινού ορίζοντα.