ΤΩΡΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΑΣ ΘΑΨΟΥΜΕ

Πολυκάρπου Ανδρέας 

Στους 1619- πια νεκρούς- αγνοουμένους

Τώρα μπορούμε να σας θάψουμε.

Να ξεχορταριάσουμε τους ομαδικούς τάφους,

να φυτέψουμε κυπαρίσσια γύρω από το μνήμα,

να ανάψουμε με λάδι το μικρό καντήλι

και να αφήσουμε μωβ στεφάνια στο ασπρισμένο μάρμαρο.

Τώρα η μάνα σας μπορεί να φτιάξει σταρένια κόλλυβα

και να φιλήσει το χέρι του παπά έπειτα από το τρισάγιο.

Οι συγγενείς μπορούν από νωρίς να μαζευτούν στην εκκλησιά.

Όλοι ντυμένοι στα μαύρα.

Ακόμα κι αυτοί που δεν σας γνώρισαν θα μαυροφορεθούν

και θα κρατάνε ένα μαντήλι στο χέρι.

Όχι για τα δάκρυα. Παρά μόνο για τη ζέστη. Για το καμίνι του πολέμου.

Μεσόγειος. Ώρα μεσημεριού- κοντά απόγευμα- κι εσείς να βαδίζετε πομπή για το απόσπασμα.

Αυτό που κρύφτηκε περίτεχνα κάτω από τα λιόδεντρα και τους κέδρους

που ποτίζονταν από το γλυφό νερό.

Μεσόγειος. Ώρα δειλινού- κοντά βράδυ- κι εσείς να κρύβεστε ματωμένοι στο χώμα.

Κουραστήκατε και αφεθήκατε στο θάνατο να ξαποστάσετε.

Η ανοιχτή παλάμη καλύπτει την αιμορραγούσα πληγή.

Τόσες σφήκες από τη ζεστή κάννη

και καμία δεν τραυμάτισε τις συνειδήσεις μας.

Ζυμώθηκαν μέσα στο αίμα και τη σάρκα μας

με τα ακανθώδη κεντριά τους.

Τώρα σας θάβουμε, τώρα που έλιωσε το κορμί και ξεχαρβαλώθηκε η ανθρωπιά μας.

Τι να το κάνεις τώρα πια το πένθος;

Σάπισε, ρήμαξε κι αυτό κάτω από το κατεχόμενο χώμα μαζί με τους πόνους σας.

Κουβαλούσατε μαζί σας τη θάλασσα,

το δροσερό αέρα, τη γλάστρα με το βασιλικό και τα γιασεμιά.

Δικά σας κι αυτά κτερίσματα.

Τριάντα χρόνια κράτησε η σφαγή.

Κι άλλα σαράντα η θλίψη κι ο καημός.

Εγκλήματα διεπράχθησαν πολλά.

Τι να πρωτοθυμηθώ;

Το χαμό της Μιλήτου, τη λεηλασία στις Αχαρνές, τα κορμιά στον Καιάδα,

το κύκνειο άσμα στη Σικελία, την προδοσία στους Πέρσες,

τη χαμένη μας τιμή και τη ξεγραμμένη πια δημοκρατία;

Τριάντα χρόνια να κουβαλάμε κορμιά πάνω στις ασπίδες.

Με τις Αθηναίες να αναθεματίζουν τους Λακεδαιμόνιους για το χαμό

και τις Σπαρτιάτισσες να στεγνώνουν τις ανοιγμένες των νεκρών πληγές

με τον πορφυρό μανδύα.

Σε Αμφικτιονίες στείλαμε ειρηνευτές

μα αυτοί είχαν τα αυτιά τους βουλωμένα.

Τα ιερά μόνο να προστατευτούν.

Οι βωμοί, οι διαπομπευμένες Ιέρειες και των Θεών να διαφυλαχτούν τα τάματα..

Τα ταλαιπωρημένα δεν τους ένοιαζαν κορμιά, τα τσακισμένα κόκκαλα,

οι δυστυχισμένοι και οι εγκλωβισμένοι στων πόλεων τα τείχη.

Όλοι αυτοί που το δέρμα τους αφυδατωμένο παραδιδόταν στο λοιμό.

Τριάντα χρόνια αδελφοκτόνοι μετράγαμε τα πάθη μας.

Κι ούτε ένας Περικλής, ούτε ένας Λεωνίδας δεν θέλησε να θέσει τέρμα.

Κανείς δεν έβλεπε των Περσών τα καράβια να αγκυροβολούν στους λιμένες.

Κανείς δεν άκουσε το Σόλωνα, του Ανάχαρση το φίλο, να εξυμνεί την ειρήνη.

Αυτός ήταν των Σκύθων, λέγανε, φίλος.

Κάποιοι Αθηναίοι τον φώναξαν προδότη

καθώς τις σάρκες διαμέλιζαν των ομοαίματων τους.

Χαμένα κορμιά μυρωμένα με δάκρυα και ροδόνερο.

Τριάντα χρόνια αφημένοι στον αλληλοσπαραγμό

παραδώσαμε τις πόλεις μας στους Πέρσες.

Εμείς χτικιάσαμε και ξερνάμε βρωμερό αίμα.

Κάθε καλοκαίρι θα ακούμε τις σειρήνες και το χτικιό θα δυναμώνει.

Μην μας κοιτάτε.

Τα μάτια σας μας πονάνε και γδέρνουν τα σκληρά πετσιά μας.

Τι θέλατε να κάνουμε;

Να σας θυμόμαστε και να περνάει η ζωή μας χαμένη;

Το συνάλλαγμα, οι τράπεζες, οι αλγόριθμοι.

Αυτή είναι η πραγματικότητα μας.

Εσείς είστε φωνή από το παρελθόν.

Φωνή εκκωφαντική που βγαίνει μέσα από τα σπασμένα δόντια

και τα ξεραμένα χείλια.

Δεν χωράτε πια στην ύλη της εκπαίδευσης,

ούτε στα γράμματα της εύρυθμης μας γλώσσας.

Παρατάτε μας ήσυχους. Παρατάτε μας στο χτικιό μας.

Σ’ αυτήν την αρρώστια που τρώει το κορμί

και κάνει τις πληγές να αναβλύζουν βλέννα και πύο.

Μην μας κοιτάτε.

Επιστρέψτε πίσω στους ομαδικούς τάφους.

Εκεί σας συνηθίσαμε.

Να σας γράφουμε ποιήματα, να σας άδουμε στα τραγούδια μας,

να σας θυμόμαστε στις βεράντες τα πρωινά του καλοκαιριού

και να ακούμε για σας στα δελτία των ειδήσεων, στα ετήσια αφιερώματα.

Μέχρις εκεί. Τίποτα παραπάνω.

Είμαστε ανήμποροι, ανάπηροι με μονοδιάστατη μνήμη.

Σας πενθήσαμε, σας κλάψαμε. Έφευγαν άνθρωποι με τον καημό σας.

Τι θέλετε άλλο;

Τα δάκρυα έχουν στερέψει.

Οι αυλές μας δεν έχουν βασιλικό και γιασεμί.

Η τριανταφυλλιά μαράθηκε.

Την ξεριζώσαμε και στη θέση της σταθμεύσαμε τα αμάξια μας.

Μαζί μας θα μολυνθείτε από το χτικιό.

Μια χούφτα κόλλυβα, μια σταγόνα λάδι, λίγο λιβάνι και ένας σταυρός.

Αυτά δυνάμεθα τώρα πια.