Τετάρτη 30 Μαΐου 2018

Εικοσιπέντε χρόνων / Κρανιδιώτης Νίκος



Σαν άρωμα από γιασεμί λεπτό, που σβήνει
και σμίγει με την αύρα της εσπέρας,
μοιάζει η θλιμμένη μου απόψε ετούτη μνήμη:

Δυο χρυσά μάτια, σα βελούδο χείλη,
κι ωραία καστανά μαλλιά, που ψαύει ο αγέρας,
η μακρινή μου των ’κοσπέντε χρόνων φίλη...

Τα χρόνια τώρα ίσως την έχουνε πια αλλάξει,
κι ίσως τα ωραία μαλλιά να ’γιναν γκρίζα,
και των ματιών της ίσως να ’σβησε πια η λάμψη.

Όμως τις ώρες του καλοκαιριού, μες στην ευδία
της νύχτας, που οι σκιές τη μνήμη αναδιφούνε*,
τα εικοσπέντε χρόνια της, εντός μου πάλι ζούνε






*αναδιφώ: ερευνώ εξαντλητικά

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου