ΠΑΦΟΣ.

Από της Ψώκας τον Σταυρό
στων κέδρων την κοιλάδα
Γλυκός αέρας δειλινό
στο κάθε πεύκο κι αγρινό 
σ,άγρια ομορφάδα
Από την πέτρα του Ρωμιού
μέχρι και τον Ακάμα
μοσχοβολιά λεμονανθιών
ανασαιμιά των γιασεμιών
στων οφθαλμών το θάμα.

Ονειρεμένη Πάφος μας
Κάστρο και λιμανάκι
δίδυμ 'αδέλφια στον καιρό
κτισμένα με ψηφιδωτό
και τέχνη λιθαράκι .

Πάφος γαλαζοαίματη
το μαρτυρά η γενιά σου
λάμπουν των τάφων βασιλείς
Της Αφροδίτης ιερείς
υμνούν την ομορφιά σου.

Πάφος και παλαιά Πάφος
ακρογιαλιές και δάση
Όπου κοιτάξεις κι όπου δεις
είναι μαγεία ζωντανή
το μάτι να χορτάσει.

Λουκούμια η Γεροσκήπου σου
μοσχοβολιά η μαστίχη.
Η πίσσα σου η Παφήτική
η κατακόμβη σου η κρυφή
κληρονομιά και τύχη.

Της Κύπρου μας το καύχημα
κι η άπλετη ομορφιά σου
από τα δάση ,τα βουνά ,0
κι η κάθε σου ακρογιαλιά
αγνά σαν την καρδιά σου

Γι 'αυτό τυχαίο δεν ήταν
που η Θεά Αφροδίτη
βγήκε απ την πέτρα του Ρωμιού
πεντάμορφη του φεγγαριού
σε δαντελένιο Αφρίτη
Κι όποιος απ το νερό σου πιει
σαν φιλοξενουμένος
κι όπου αλλού κι αν θα βρεθεί
τα κάλλη σου δεν λησμονεί,
και μένει μαγεμένος.